“ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΖΑΖ ΚΑΙ ΠΑΝΚ”. ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ MOB…

Είσαι επαγγελματίας μουσικός ακολουθώντας μια πορεία διαφορετική, και ίσως μοναχική, από τη μουσική κατεύθυνση της χώρας που γεννήθηκες, δουλεύεις και δημιουργείς. Έχεις περάσει περίπου 1.5 χρόνο, μέσα στην πανδημία, δουλεύοντας μαζί με τους συμπαίκτες σου το παρθενικό άλμπουμ του σχήματος που φτιάξατε λίγα χρόνια πριν, είναι καιρός να βγουν ως σύνολο αυτά που παίζετε στα live ή ποστάρετε άναρχα στο ίντερνετ. Είναι ένας ήχος σύγχρονος, εντάσσεται στην «αντεπίθεση της τζαζ» που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, αλλά βαθιά μέσα σου αναρωτιέσαι αν στο εσωτερικό δύσκολα θα βρει πολλά ζευγάρια αυτιά διαθέσιμα, ενώ στο εξωτερικό ξέρεις ότι σίγουρα θα βρει πολύ ανταγωνισμό.

Και ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί (μεσημέρι ή απόγευμα, δεν έχει σημασία) και η μουσική σου ακούγεται στο BBC 6, στην εκπομπή της Mary Ann Hobbs. Και μπαίνει στη λίστα με τις επιλογές του James Lavelle των U.N.K.L.E. Και, σαν να μην έφταναν τα προηγούμενα, το παίζει στην εκπομπή του μιλώντας με θερμά λόγια ο «πατριάρχης της φάσης» στην οποία κινείσαι, ο σπουδαίος Gilles Peterson. «Χαρήκαμε πολύ εννοείται. Η εκπομπή του Gilles ξεχωρίζει λιγο στις καρδίες μας. Παρ ‘όλα αυτά προσπαθούμε να μην επηρεαζόμαστε από την άποψη που έχουν οι γύρω για την μουσική μας και να συνεχίσουμε να μένουμε ειλικρινείς σε αυτό που έχουμε στα αυτιά μας», σχεδόν έναν χρόνο μετά η αντίδραση των MOb παραμένει προσγειωμένη και σεμνή, παρότι στο μεταξύ έχουν μεσολαβήσει διθυραμβικά σχόλια και κριτικές που έκαναν το ντεμπούτο τους ΜΟb 1 έναν από τους δίσκους που ξεχώρισαν το 2023.

Οι MOb είναι ο Μάριος Βαληνάκης (σαξόφωνο & live electronics), ο Αλέξανδρος Δελής (μπάσο, εφέ) κι ο Παναγιώτης Κωστόπουλος (ντραμς). Συναντήθηκαν πριν από μια πενταετία: τζάμαραν, πρόσθεσαν, αφαίρεσαν και τελικά κυκλοφόρησαν στην πολύ δραστήρια Veego Records με έδρα την Πάτρα. «Είμαστε απ’ ότι φαίνεται ένα κράμα επηρεασμένο από μεγάλο εύρος της μοντέρνας μουσικής. Από την avant garde jazz και το funk, έως την ηλεκτρονική μουσική το punk, την σύγχρονη κλασική μουσική και το kraut rock», συστήνονται σύντομα σε όσους δεν τους έχουν ακόμα εντοπίσει. Δεν είναι κενό γράμμα αυτοί οι όροι. Στον πολυσυλλεκτικό ήχο των MOb μπορεί όντως να βρει την γκρούβα της επανάληψης, το πάθος των πεταλιών και της παραμόρφωσης, την εγκεφαλική electronica και, φυσικά, τον αυτοσχεδιασμό της τζαζ.

Αν έπρεπε να κλείσουν το εύρος και τις επιρροές τους σε 5 άλμπουμ, να οι εκλεκτικές επιλογές τους…

Jaga Jazzist, Starfire (Ninja Tune, 2015)
MRR – ADM feat. Malcolm Catto, Untitled (2008)
Jon Hassell/Brian Eno, Fourth World Vol.1 Possible Musics (Editions EG, 1980)
John Coltrane, A Love Supreme (Impulse!, 1965)
DJ Shadow, Endtroducing….. (Mo’Wax, 1996)

Ο ήχος των MOb, με τις πολλές απολήξεις και τις διαφορετικές αναφορές, μοιάζει με τον ήχο (κυρίως βρετανικών) συγκροτημάτων όπως οι Comet Is Coming που έφεραν έναν νέο κοινό στην τζαζ, ανανεώνοντάς την κι απαλλάσσοντάς την ίσως από την υποχρέωση μιας ηχητικής «ιδεολογικής καθαρότητας». Κοινώς, την έκανε προσιτή σε ένα κοινό που δεν έχει απαραίτητα τα «τζαζ βασικά» στη δισκοθήκη του ή/και δεν έχει περάσει τη μισή του ζωή στο Half Note. «Βλέπουμε την τζαζ σαν μια ακόμα μουσική που μας έχει επηρεάσει, αλλά όχι σαν την βασική μας επιρροή. Ενδεχομένως γι’ αυτό καποιος που δεν έχει στην δισκοθήκη του Miles η Coltrane να μπορεί να μας ακούσει, γιατί μάλλον δεν είμαστε μόνο αυτό», οι MOb κρατάνε κι εδώ χαμηλά την μπάλα, αν και πρόκειται για τρεις μουσικούς με τζαζ σπουδές σε Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Νέα Υόρκη κι Άμστερνταμ. Πάντως, στον κατάλογο της Veego Records, έχει ενδιαφέρον ότι συνυπάρχουν με την εξίσου jazz-not-jazz των Kepler is Free και με μια πολύτιμη επανέκδοση που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες – το «χαμένο άλμπουμ» Αυταπάτη της Ηδύλης Τσαλίκη από το 1983.

 

 

 

 

 

Την Κυριακή 11.2, οι MOb εμφανίζονται στο Κέντρο Πολιτισμού ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Τα λάιβ τους, να είστε έτοιμοι, είναι εκρηκτικά, πολύ πιο κοντά στο πανκ χάος – πολύ μακριά από την καθώς πρέπει μουσική σκηνή. «Ταυτιζόμαστε και οι τρεις σε αυτόν τον δρόμο, αλλά είναι ο Αλέξανδρος που παίζει το μπάσο και φέρνει κυρίως αυτό το στοιχείο», λένε, δείχνοντας τον «ένοχο». Πάντως, αν τους έχρηζαν curators ενός ημερήσιου φεστιβάλ, θα καλούσαν Jaga Jazzist, The Smile, Heliocentrics, Viagra Boys, Steve Coleman, AphexTwin. Καθόλου άσχημα…

Και τώρα τι; Το άλμπουμ εξαντλήθηκε και ξανακυκλοφορεί σε τιρκουάζ βινύλιο. Ένα U.N.K.L.E. remix από τον James Lavelle είναι έτοιμο να βγει από τον φούρνο. Έπαιξαν στο Αμβούργο, εμφανίστηκαν πρόσφατα στο Λονδίνο. Είναι αυτοσκοπός η προσπάθεια να μεγαλώσουν εκτός Ελλάδας; «Δεν υπάρχει αυτοσκοπός θέλουμε να είμαστε δημιουργικοί και να χαιρόμαστε με τη μουσική που φτιάχνουμε. Ο,τι έρθει μέσα από αυτό είναι ευπρόσδεκτο καθώς και ο,τι φύγει», άλλη μια μετρημένη απάντησή τους. Ίσως γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει περισσότερο είναι ότι «… προς το παρόν η αθωότητα επιβιώνει μέσα μας».