Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΚΥΛΟΣ

Στη σοβιετική Ουκρανία του ‘80 συνέβη μία πολύ παράξενη ιστορία που θυμίζει κάτι σαν αστικό Μόγλη αλλά στο πολύ πιο τραγικό του και χωρίς καμία λογοτεχνική ωραιοποίηση.

Ένα τρίχορονο κορίτσι, η Οξάνα Μαλάγια, είδε τους γονείς της να την εγκαταλείπουν ένα παγωμένο βράδυ του 1986 και απελπισμένη όπως ήταν για ζεστασιά, ακολούθησε τη σκυλίτσα της τη Νάιντα σε ένα καταφύγιο σκύλων, σε ένα μέρος που θα περνούσε με κάποιον μυστήριο τρόπο τα υπόλοιπα πέντε χρόνια της ζωής της. Χρόνια τόσο καθοριστικά για τη ζωή ενός ανθρώπου, που θα τη μετέτρεπαν σε έναν σχεδόν άνθρωπο-σκύλο.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Οξάνα έζησε παρέα με μια αγέλη αδέσποτων και άθελά της πήρε μαθήματα για το πώς να συμπεριφέρεται ως σκύλος. Όταν τελικά θα την έβρισκαν οι αρχές της χώρας της, θα συμπεριφερόταν εντελώς σαν συμπαθές τετράποδο –γάβγιζε, περπατούσε στα τέσσερα και κοιμόταν στο πάτωμα.

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΟΞΑΝΑ

Η Οξάνα Ολεξαντρίβνα Μαλάγια γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1983 και μεγάλωσε στην πόλη Νόβα Μπλαγκοβιστσένκα της Ουκρανίας μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια. Οι γονείς της, που σε όλη τη ζωή τους έδιναν τη δική τους μάχη με τον αλκοολισμό, την αγνόησαν για το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας.

“Η μαμά είχε πάρα πολλά παιδιά”, θα έλεγε πολλά χρόνια αργότερα η Οξάνα στη θρυλική αμερικανική εκπομπή “60 Minutes”. “Δεν είχαμε αρκετά κρεβάτια”.

Ένα βράδυ, όσο βρισκόταν εκτός του σπιτιού με το σκυλί της, οι γονείς της αποφάσισαν να κλειδώσουν την πόρτα και να την καταδικάσουν να περάσει το βράδυ έξω απ’ το σπίτι τους. Τότε η μικρή εντάχθηκε σε μια αγέλη τοπικών αδέσποτων, που επιβίωναν με ωμό κρέας και υπολείμματα φαγητών. Σταδιακά έχασε κάθε ικανότητα να μιλάει και άρχισε να επικοινωνεί με γαβγίσματα και γρυλίσματα.

“Μιλούσα μαζί τους. Εκείνα γάβγιζαν και εγώ το επαναλάμβανα”, είπε. “Αυτός ήταν ο τρόπος επικοινωνίας μας”.

Επίσης έκρυβε τα αντικείμενα που της έδιναν όπως ακριβώς κάνει και ένας σκύλος όταν παίρνει ένα κόκαλο, ενώ όταν φοβόταν, αντιδρούσε και πάλι όπως ένας σκύλος: γάβγιζε, ορμούσε και δάγκωνε.

Όσο απίστευτο και αν ακούγεται σήμερα, η ασυνήθιστη ζωή της πέρασε εντελώς απαρατήρητη από τους υπόλοιπους ανθρώπους για σχεδόν πέντε χρόνια. Αυτή η φρίκη έλαβε τέλος όταν μια μέρα η Οξάνα γάβγισε σε μια γειτόνισσα και τότε κάποιος μάρτυρας του περιστατικού υποψιάστηκε ότι κάτι δεν πήγαινε και πολύ καλά με αυτό το κορίτσι.

ΠΩΣ ΣΩΘΗΚΕ

Όταν οι αρχές θα εντόπιζαν τελικά την Οξάνα, η αγέλη των σκύλων τη θεωρούσε πια ως δικιά τους, ως ένα ακόμη σκυλί της ομάδας τους. Ήταν τόσο προστατευτικοί μαζί της που δεν άφηναν την αστυνομία να την πλησιάσει με τίποτα. Έτσι, οι αστυνομικοί αναγκάστηκαν να παρασύρουν τα υπόλοιπα σκυλιά μακριά, δελεάζοντάς τα με φαγητό, προκειμένου να μπορέσουν να πλησιάσουν την Οξάνα και να την απομακρύνουν από το μέρος που ζούσαν όλα μαζί.

Η Οξάνα μεταφέρθηκε σε μια κοινότητα παιδικής μέριμνας, όπου της παρασχέθηκε πολύχρονη και εντατική θεραπεία και εκπαίδευση.

“Ήταν περισσότερο σαν σκυλάκι παρά με ανθρώπινο παιδί”, είπε ο διευθυντής του ινστιτούτου σε συνέντευξή του στο “60 Minutes”. “Έβγαζε τη γλώσσα της όταν έβλεπε νερό και έτρωγε με τη γλώσσα της και όχι με τα χέρια της”.

Παρά το γεγονός ότι μέχρι τα οκτώ της χρόνια δεν μπορούσε να μιλήσει ως άνθρωπος, έμαθε πολύ γρήγορα να μιλάει και το ίδιο γρήγορα απέκτησε και άλλες βασικές δεξιότητες. Οι γιατροί όμως ξεκαθάρισαν ότι θα ήταν απίθανη μία πλήρης αποκατάσταση. Και παρόλο που η Οξάνα σήμερα είναι σχεδόν 40 χρονών, οι ερευνητές εξακολουθούν να θεωρούν ότι το επίπεδο ανάπτυξής της και η πνευματική της ικανότητα είναι αντίστοιχες με εκείνες μίας εξάχρονης.

Σήμερα, η κοπέλα ζει σε ένα σπίτι ειδικής φροντίδας, όπου περνά τον περισσότερο χρόνο της φροντίζοντας ζώα. Παρά την πρόοδό της, λέει ότι υπάρχουν φορές που επιστρέφει στην πρότερη κατάστασή της και συμπεριφέρεται σαν σκύλος.

“Όταν νιώθω μοναξιά… σέρνομαι στα τέσσερα. Αυτό δείχνει το πόσο μόνη νιώθω”, είπε, σύμφωνα με τη βρετανική Sun. “Επειδή δεν έχω κανέναν, περνάω τον χρόνο μου με σκυλιά, πηγαίνω βόλτες και κάνω ό,τι θέλω. Κανείς δεν παρατηρεί ότι περπατάω στα τέσσερα”.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ

Δυστυχώς, περιπτώσεις σαν της Οξάνας μπορεί να σπανίζουν αλλά έχουν παρατηρηθεί ξανά στον σύγχρονο κόσμο.

Το 2008 στη Ρωσία, οι αρχές αναγκάστηκαν να απομακρύνουν ένα επτάχρονο αγόρι ονόματι Βάνια Γιουντίν από το σπίτι του όταν έγινε γνωστό ότι η μητέρα του τον μεγάλωνε ως κατοικίδιο πουλί! Το αγόρι μπορούσε να επικοινωνήσει μόνο κελαηδώντας και στάλθηκε σε κέντρο ψυχολογικής φροντίδας για αποκατάσταση.

“Η μητέρα του είχε τα δικά της οικόσιτα πουλιά και τάιζε και τα ελεύθερα. Ούτε τον χτύπησε ποτέ τον γιο της ούτε τον άφησε χωρίς φαγητό. Απλώς δεν του μίλησε ποτέ. Ήταν τα πουλιά που επικοινωνούσαν με το αγόρι και του δίδαξαν τη γλώσσα τους”, ανέφερε η ρωσική εφημερίδα Pravda, σύμφωνα με την Daily Mail. “Το παιδί απλώς κελαηδάει και όταν συνειδητοποιεί ότι δεν τον καταλαβαίνουν, αρχίζει να κουνάει τα χέρια του με τον τρόπο που τα πουλιά κουνάνε τα φτερά τους”.

Το 1970 υπήρξε και μία άλλη πολύ δύσκολη περίπτωση, στις ΗΠΑ αυτήν τη φορά. Ένα κορίτσι ονόματι Τζίνι Γουάιλι μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο παίδων στο Λος Άντζελες, όπου σύμφωνα με τον Guardian, οι γιατροί θα δήλωναν ότι ήταν “το παιδί με τη μεγαλύτερη βλάβη που είχαν δει ποτέ”.

Ο πατέρας της, Κλαρκ Γουάιλι, είχε παραδοθεί στην κατάθλιψη μετά τον θάνατο της μητέρας του σε ατύχημα από έναν μεθυσμένο οδηγό. Οργισμένος και εκτός εαυτού πια, έκλεισε την Τζίνι σε ένα μικρό υπνοδωμάτιο από όταν ήταν μόλις 20 μηνών. Η μικρή πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας τυλιγμένη με ένα αυτοσχέδιο ζουρλομανδύα και πάντα δεμένη είτε σε ένα κάθισμα τουαλέτας είτε σε μια κούνια καλυμμένη με ένα συρμάτινο πλέγμα.

Τελικά η μητέρα του κοριτσιού θα εγκατέλειπε τον Κλαρκ μετά από μια δεκαετία κακοποίησης, ειδοποιώντας την πρόνοια για την κατάσταση της Τζίνι. Όταν τη βρήκαν, ζύγιζε λιγότερο από 27 κιλά, και ενώ στην αρχή φαινόταν όχι μεγαλύτερη από έξι ή επτά χρονών, σύντομα θα διαπίστωναν ότι ήταν 13 ετών. Στάλθηκε σε νοσοκομείο παίδων και πιστεύεται ότι εξακολουθεί να βρίσκεται υπό κρατική φροντίδα μέχρι και σήμερα.

Παιδιά σαν αυτά που έχουν στερηθεί την ανθρώπινη επαφή από μικρή ηλικία συνήθως αναφέρονται ως “άγρια ​​παιδιά”. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν συχνά απίστευτες δυσκολίες να επανενταχθούν στην κοινωνία, καθώς δεν έχουν κοινωνικοποιηθεί και δεν κατέχουν τις βασικές γλωσσικές δεξιότητες.

Ενώ πολλά “άγρια ​​παιδιά”, όπως η Οξάνα Μαλάγια, μπορούν να ανακτήσουν αυτές τις δεξιότητες σε κάποιο βαθμό, ωστόσο το παράθυρο για τη γλωσσική ικανότητα φαίνεται να κλείνει όταν ένα παιδί είναι μεταξύ πέντε και δέκα ετών. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίστηκε η Σούζαν Κέρτις, μια καθηγήτρια γλωσσολογίας που έγινε “φίλη” με την Τζίνι.

Μετά από αυτήν την ηλικία, ορισμένες επικοινωνιακές δεξιότητες και ένα κάποιο λεξιλόγιο μπορούν να αποκτηθούν, αλλά η κατανόηση της γραμματικής και η ικανότητα επικοινωνίας με κανονικές προτάσεις είναι πολύ πιθανό να μη συμβεί ποτέ.

“Η γλώσσα μας κάνει ανθρώπους; Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση”, δήλωσε η Κέρτις στον Guardian. “Είναι δυνατό να γνωρίζεις πολύ λίγο την ανθρώπινη γλώσσα και παρόλα αυτά να είσαι 100% άνθρωπος, να αγαπάς, να δημιουργείς σχέσεις και να μπλέκεσαι με τον υπόλοιπο κόσμο. Η Τζίνι σίγουρα δημιούργησε σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο”.