Ελληνική Δικαιοσύνη: Ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πίσω…

Ανάμεικτα συναισθήματα προκαλεί στη νομική κοινότητα το προς ψήφιση νομοσχέδιο της Κυβέρνησης που αφορά στο νέο δικαστικό χάρτη της χώρας, με τη συρρίκνωση αρκετών Ειρηνοδικείων και Πρωτοδικείων και ίδρυση νέων, σε πολλές Εφετειακές Περιφέρειες της χώρας, με κύριο και απώτερο στόχο, μεταξύ άλλων, την επιτάχυνση απονομής της Δικαιοσύνης.

Αναντίρρητα, αποτελεί επιτακτική ανάγκη να επιλυθεί το χρόνιο και πολύ σοβαρό ζήτημα της καθυστέρησης εκδίκασης σωρείας υποθέσεων που υπερφορτώνουν τα πινάκια των δικαστηρίων της χώρας με αποτέλεσμα να γεννάται έντονη δυσφορία τόσο στους πολίτες που αγανακτούν, παρακολουθώντας τις υποθέσεις τους να προσδιορίζονται προς εκδίκαση αρκετά χρόνια αργότερα από τη στιγμή που οι ίδιοι προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη, όσο και στους Λειτουργούς και Συλλειτουργούς αυτής που επιφορτίζονται με αυτό το έργο. Απόρροια αυτής της κατάστασης αποτελεί η έλλειψη της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το δικονομικό και δικαιοδοτικό σύστημα, η οποία ευλόγως δημιουργεί έντονη ανησυχία στην Κυβέρνηση, ώστε να αναζητά τρόπους να αποκατασταθεί άμεσα.

Η προτεινόμενη, ωστόσο, λύση γεννά με τη σειρά της νέα ερωτήματα και ανησυχίες κυρίως όσων αφορά τα δύο μεγαλύτερα Πρωτοδικεία της Χώρας, όπως της Αθήνας και του Πειραιά, τα οποία είναι επιφορτισμένα με το μεγαλύτερο όγκο υποθέσεων, τόσο πολιτικών όσο και ποινικών και για τα οποία οι προτεινόμενες αλλαγές είναι καθοριστικές. Η ίδρυση των νέων έξι μικρών Πρωτοδικείων στο λεκανοπέδιο δεν δημιουργεί έντονες αντιρρήσεις ως προς το ζήτημα του διαχωρισμού των υποθέσεων, καθότι σήμερα με βάση στατιστικά στοιχεία το Πρωτοδικείο της Αθήνας απορροφά το 50% με 55% της πρωτοβάθμιας δικαστηριακής ύλης της Χώρας, κάτι που βέβαια είναι εύλογο από τη στιγμή που ο μισός περίπου πληθυσμός της Ελλάδας βρίσκεται εγκατεστημένος στην Αττική.

Ωστόσο, έντονη ανησυχία προκαλεί το εάν είναι εφικτό να ανταποκριθεί το υπάρχον δικαστικό σύστημα στο προτεινόμενο αυτό σχέδιο και κυρίως εάν η οργανική δύναμη του Πρωτοδικείου Αθηνών είναι ικανή τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά, αναφορικά με τον υφιστάμενο αριθμό των Δικαστικών Λειτουργών, ώστε να ανταπεξέλθει στην πολλαπλασιαζόμενη δικαστηριακή ύλη και στην ταχεία εκδίκαση τόσο των πολιτικών όσο και των ποινικών υποθέσεων.

Εν αναμονή, λοιπόν, της ψήφισης και επικύρωσης από τη Βουλή του επίμαχου νομοσχεδίου περί αναδιαμόρφωσης του νέου δικαστικού χάρτη, δημιουργείται έντονη περιέργεια ως προς τον τρόπο υποδομής και λειτουργίας αυτού, ευελπιστώντας να πραγματοποιηθεί ο στόχος που για όλους μας αποτελεί η ορθότερη και ταχύτερη απονομή της Δικαιοσύνης.