ΓΙΟΧΑΝ ΡΕΝΚ, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙΣ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΜΠΟΟΥΙ;

Από τον έναν Spaceman στον άλλον: Ο σουηδός σκηνοθέτης Γιόχαν Ρενκ έχει τη δική του εμπειρία με τους ανθρώπους που κοιτάνε ή έρχονται από το διάστημα, έστω κι αν ο περισσότερος κόσμος θα τον αναγνωρίσει ως σκηνοθέτη μιας εκ των πιο πετυχημένων σειρών των τελευταίων χρόνων: Το Chernobyl.

Με προέλευση από τη φωτογραφία, ο Ρενκ φέρνει μια πολύ έντονη οπτική σφραγίδα στα πρότζεκτ του, είτε αυτά είναι για το σινεμά, είτε για την τηλεόραση, είτε είναι βιντεοκλίπ. Χρησιμοποίησε το στυλ του αυτό για να αφηγηθεί μια καθηλωτική ιστορία διαφθοράς και συστημικής καταστροφής, στο καθηλωτικό Chernobyl. Το χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει το ανατριχιαστικό τελευταίο βίντεο του Ντέιβιντ Μπόουι, το Lazarus και την τελευταία του εικόνα, να χάνεται μέσα σε ένα έπιπλο – ντουλάπα; φέρετρο; Θέμα ερμηνείας.

Και τώρα, το χρησιμοποιεί για να κάνει κάτι ομολογουμένως τολμηρό. Να διασκευάσει το τσέχικο βιβλίο Spaceman of Bohemia του Γιάροσλαβ Καλφάρ, με τον Άνταμ Σάντλερ στον ρόλο ενός αστροναύτη σε μια μοναχική αποστολή στο άκρο του ηλιακού συστήματος, και τον Πολ Ντέινο ως φωνή μιας εξωγήινης αράχνης(!) ονόματι Χανούς, ενός μυστηριώδους πλάσματος που βοηθάει τον Γιάκουμπ να βάλει σε σειρά τα συναισθηματικά, προσωπικά, υπαρξιακά προβλήματα της ζωής του στη Γη.

Να λοιπόν άλλο ένα παράσημο για τον Ρενκ: Έστειλε τον Άνταμ Σάντλερ στο διάστημα. Ακόμα και οι εξαιρετικές δραματικές ερμηνείες που έχει δώσει ο Σάντλερ εκπλήσσονται ανά τακτά πια διαστήματα κριτικούς και κοινό (όπως το Uncut Gems ή το Punch-Drunk Love) υπακούν σε κάποιους κανόνες στοιχειώδους σαντλερ-ισμού, έχουν μια ενέργεια, μια ένταση, κάτι αναγνωρίσιμο σε σχέση με τις πολύ διασημότερες κωμικές εμφανίσεις του.

Όχι όμως στο Spaceman. Εδώ ο Σάντλερ κάνει κάτι τελείως διαφορετικό και απείρως πιο μοναχικό. Και την ίδια ώρα, ο Ρενκ τον σκηνοθετούσε έχοντας στο μυαλό του πως αυτό που διασκευάζει είναι, τελικά, μια απόλυτα προσωπική για τον ίδιο ιστορία. Κάτι που παραδέχθηκε ευθέως όταν μιλήσαμε μαζί του στο πρόσφατο φεστιβάλ Βερολίνου όπου έκανε πρεμιέρα η ταινία. Ο σκηνοθέτης δε δίστασε να παραδεχτεί πόσο του μίλησε αυτός ο μοναχικός, αυτοκαταστροφικός ήρωας.

Και δε δίστασε να μας μιλήσει για τον Άνταμ Σάντλερ (και το ότι το Spaceman μοιάζει, κάπως, με το Click), για την θέλησή του να απέχει από ρωσικού περιεχομένου πρόσωπα και θεματικές, αλλά και –ενδελεχώς κιόλας!– για τις ιστορικής σημασίας συνεργασίες του με τον Ντέιβιντ Μπόουι, για το πώς τα Blackstar και Lazarus έγιναν η τελευταία κληρονομιά ενός μυθικού καλλιτέχνη, με τον οποίον ο Ρενκ συνεργάστηκε ως το τέλος.

Αυτά είναι όσα μας όταν τον συναντήσαμε στο Βερολίνο, μια μέρα πριν την παγκόσμια πρεμιέρα του Spaceman.

SPACEMAN I: Ο ΑΝΤΑΜ ΣΑΝΤΛΕΡ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

Πότε συνειδητοποίησες ότι ήθελες τον Άνταμ Σάντλερ για αυτό τον ρόλο; Έχει πολύ ενδιαφέρουσα καριέρα, αλλά ακόμα και στους δραματικούς ρόλους του μπορείς να δεις μια σύνδεση με τους κωμικούς του. Όχι εδώ όμως. Γιατί τον σκέφτηκες;

Η σύντομη απάντηση σε αυτό είναι ότι σκεφτόμουν, ποιος ηθοποιός θα με υποδυόταν σε μια ταινία για τον εαυτό μου; Και θα έπαιρνα τον Άνταμ Σάντλερ.

Κάθε ταινία που κάνεις ως σκηνοθέτης, πάντα θα υπάρχει ένας χαρακτήρας εκεί μέσα που είναι εσύ. Μπορώ να το αναγνωρίσω αυτό σε κάθε πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Αλλά σε αυτό το φιλμ, στην προσαρμογή από το βιβλίο στο σενάριο, υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι κυριολεκτικά από τη ζωή μου.

Είχα λοιπόν μια γενική συνάντηση με τον Άνταμ στο Λος Άντζελες πριν από μερικά χρόνια, από αυτές που συχνά κάνεις ως σκηνοθέτης. Συναντάς ηθοποιούς, απλά μιλάς για διάφορα έργα και τέτοια πράγματα. Και αμέσως τον αγάπησα. Είμαι μεγάλος θαυμαστής της δουλειάς του, λατρεύω το Punch-Drunk Love, λατρεύω το Uncut Gems… λατρεύω το Click! Και λατρεύω και ένα σωρό αστείες ταινίες του, καταλαβαίνεις; By the way το Click σχετίζεται πολύ με αυτή την ταινία αν το καλοσκεφτείς, έτσι δεν είναι;

Τέλος πάντων, κάναμε αυτή τη συνάντηση και μου είπε, άκουσα για αυτή τη διαστημική ταινία που ετοιμάζετε. Και λέει, τι στο διάολο είναι αυτό; Και του είπα ότι ίσως θα έπρεπε να διαβάσει το σενάριο. Τρεις εβδομάδες αργότερα είχαμε προχωρήσει. Νομίζω ότι είναι τέλειος γι’ αυτό που είναι η ταινία. Ήταν σημαντικό για μένα ότι δεν ήθελα να είναι ο Άνταμ Σάντλερ στην ταινία. Θέλω να πω, όλοι οι ηθοποιοί θα είναι μια εκδοχή του εαυτού τους σε κάθε ταινία, αλλά δεν ήθελα να είναι, ξέρεις, υπερβολικά Άνταμ Σάντλερ. Ήθελα περισσότερο να βρω έναν ελαφρώς διαφορετικό τύπο ερμηνείας εκεί μέσα, κάτι πιο χαμηλών τόνων, κάτι πιο αλαζονικό, λιγότερο εξωστρεφές, ξέρεις, όλα αυτά τα πράγματα.

Αλλά είναι ένας εκπληκτικός ηθοποιός, και θέλω όλοι σας να σκεφτείτε αυτό: Ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα στην υποκριτική είναι το γεγονός ότι μπορείς να παίζεις πάνω στα όσα σου δίνει ο ερμηνευτικός παρτενέρ σου. τον ομόλογό σας. Είναι σαν ένας χορός με το άλλο άτομο που θα επηρεάσει την ερμηνεία σου, θα καθοδηγήσει τις αντιδράσεις σου… όλα αυτά. Ε, ο Άνταμ Σάντλερ έκανε όλη αυτή την ταινία απέναντι σε μια μπάλα του τένις, που ήταν απλά στην ευθεία του βλέμματός του κρεμασμένη σε κάτι καλώδια. Είναι εκπληκτικό αυτό που έκανε.

Και τα γυρίσματα έγιναν γενικώς σε δύσκολες συνθήκες, με ιμάντες…;

Κάθε τι που περιγράφεται στο βιβλίο είναι πραγματικά, πραγματικά, πραγματικά, πραγματικά, πραγματικά δύσκολο με τη μηδενική βαρύτητα. Δεν πρόκειται να ξανακάνω ποτέ μηδενική βαρύτητα! Αλλά παρότι ήταν δύσκολο είμαι αρκετά ευχαριστημένος με αυτό. Το πώς λειτούργησε τελικά, η αυθεντικότητα όσον αφορά το πώς μοιάζει η μηδενική βαρύτητα οπτικά. Νομίζω ότι δούλεψε αρκετά καλά.

Αλλά, ξέρεις, κάθε κόλπο του βιβλίου, τα καλώδια, οι διάφορες εγκαταστάσεις, οι κάμερες – για μένα ήταν σημαντικό να υποβάλω και τις κάμερες στις ίδιες φυσικές συνθήκες για να υπάρχει μια ενιαία αισθητική και αρμονία. Είναι όπως, ας πούμε, αν είσαι κάτω από το νερό. Είπα στον διευθυντή φωτογραφίας μου, όπως είμαστε στο νερό, εκεί επιπλέουμε. Περιστρεφόμαστε με τον τρόπο που περιστρεφόμαστε. Πρέπει να βγαίνει αυτό το αίσθημα. Οπότε γυρίσαμε όλη την ταινία με γερανούς, για να μπορούμε να τα κάνουμε όσες κινήσεις περιγράφονται, και να υποβάλλεται και η κάμερα και ο ηθοποιός σε αυτές τις συνθήκες.

ΜΕΤΑ ΤΟ CHERNOBYL

Τι σε προσέλκυσε στο βιβλίο;

Είναι σε μεγάλο βαθμό μια αυτοβιογραφική ιστορία. Είναι μια ταινία για μένα, ξέρεις, κάποιο ηλίθιο, αλαζονικό, ναρκισσιστικό άτομο που είναι σαν να κυνηγάει σύννεφα και παραμελεί την οικογένειά του και τους φίλους του και όλα αυτά. Έχω πίσω μου μερικούς κατεστραμμένους γάμους και σχέσεις που βασίζονται στις δικές μου ναρκισσιστικές ορμές και στις δικές μου ιδέες να εκπληρώσω κάτι μέσα μου με έναν περίεργο τρόπο, νομίζοντας ότι αυτό είναι πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η επιτυχία και η πρόοδος και όλα αυτά είναι καθαρά ανθρώπινες εφευρέσεις. Δεν υπάρχουν στη φύση ή στη φυσική ή στη χημεία ή σε οτιδήποτε παρόμοιο. Δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Είναι όπως λέει ο Χανούς στην ταινία, το σύμπαν είναι όπως θα έπρεπε να είναι και εμείς είμαστε νεαρά είδη. Ως άνθρωποι, υπάρχουμε εδώ και 100.000 χρόνια ή κάτι τέτοιο. Έχουμε πολλές παιδαριώδεις ιδέες για την επιτυχία ή την ολοκλήρωσή μας.

Ποιος σε έκανε να το δεις αυτό; Ποιος ήταν ο Χανούς σου;

Η γυναίκα μου. Ναι. Η Έλεν. Είμαστε παντρεμένοι δέκα χρόνια τώρα και ήταν αυτή που πραγματικά άλλαξε τα πάντα για μένα. Έκανα επιλογές και πήρα αποφάσεις δραστικά διαφορετικές χωρίς να χρειάζεται καν να το σκεφτώ, γιατί ξαφνικά έχεις μια σχέση και μια επικοινωνία και μια σύνδεση. Σκέφτομαι τόσο πολύ τη σύνδεση και τη συνδεσιμότητα, να το πω έτσι, σε βαθύ επίπεδο με κάποιον που πραγματικά μου άνοιξε τα μάτια σε αυτά τα πράγματα.

Και δεν ήταν προσπάθεια εκ μέρους της. Είναι απλά μια αγνή ύπαρξη, είναι σαν μια παλιά ψυχή, πολύ σοφή. Και την ίδια στιγμή, όπως ακριβώς και ο Χανούς, κάπως αφελής απέναντι στις βλακείες ενός ματαιόδοξου μεσήλικα λευκού τύπου. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Λοιπόν; Οπότε είναι ενδιαφέρον να βλέπεις τις δύο πλευρές. Ήταν σίγουρα η Χανούς μου.

Ο χαρακτήρας αυτός πώς σχεδιάστηκε; Μια γιγάντια αράχνη δε μπορεί παρά να είναι στοιχείο τρόμου, και φυσικά όταν μπαίνει στην ταινία τρομάζουμε λίγο αλλά μετά δενόμαστε μαζί του, και έχει όλη αυτή τη βαθιά σημασία για την οποία συζητάμε.

Είναι είναι μια απόδοση του πώς παρουσιάζεται στο βιβλίο, παρόλο που είναι πολύ πιο ιμπρεσιονιστικό στο βιβλίο. Αλλά ήθελα να είναι τρομακτικός, αποκρουστικός, αηδιαστικός, αξιολύπητος, χαριτωμένος και αξιαγάπητος και όλα αυτά. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι μπορείς να πάρεις οποιοδήποτε είδος εξωτερικής εμφάνισης σε ένα δημιούργημα και να το κάνεις οτιδήποτε. Αν η καρδιά και η ψυχή είναι καλή, θα αγαπήσεις αυτό το πράγμα, καταλαβαίνεις; Και αυτό ακριβώς είναι.

Και πάλι δηλαδή, αυτό είναι ένα άλλο είδος αρκετά πρωτόγονου ανθρώπινου πράγματος το οποίο προκαλεί τις επιφανειακές ιδέες μας σχετικά με την ομορφιά και την έλξη. Νομίζουμε πως είναι ένα τόσο σημαντικό πράγμα αλλά δεν είναι. Και ήμουν πραγματικά έκπληκτος γιατί νόμιζα ότι θα ήταν πρόκληση. Αλλά τον αγαπάς αμέσως αυτόν τον τύπο γιατί έχει αυτή την όμορφη φωνούλα και έχει αυτές τις γλυκές μικρές ερωτήσεις και όλα αυτά. Οπότε στην πραγματικότητα τον βλέπω τώρα και σκέφτομαι, μήπως τον κάνουμε πολύ χαδιάρη; Είναι υπερβολικά γλυκός; [γελάει]

Ήταν σύμπτωση που βρήκες αυτό το βιβλίο μετά το Chernobyl, όπου υπάρχει πάλι μια θεματική σύνδεση με τον κομμουνισμό και αυτές τις περιοχές κοντά στη Σοβιετική Ένωση;

Ξέρεις, για μένα αν έχω κάνει κάτι, δεν θέλω να το ξανακάνω ποτέ. Αφού τελείωσε το Chernobyl κατακλύστηκα από σενάρια για τον Στάλιν, τον Λένιν, τον Γκορμπατσόφ, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, όλες αυτές τις μαλακίες. Kαι είπα, δεν πρόκειται να έχω καμία σχέση με τη Σοβιετική Ένωση. Και το γεγονός ότι, εμμ, το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο είχε να κάνει με αυτή την περίοδο, αυτό ήταν το μόνο πράγμα που δεν μου άρεσε. Ένιωθα σαν να έχω ήδη βρεθεί εκεί σε κάποιο βαθμό.

Επίσης ξέρεις, στο βιβλίο ο ήρωας σώζεται στο τέλος από τη ρωσική αποστολή. Αλλά δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Οπότε… όχι. Υπήρξε μια μικρή ατυχία εκεί, γιατί ήταν κάτι όμορφο όταν το έργο σχεδιάστηκε από την άποψη πως οι πρώην καταπιεστές τους έσωσαν πραγματικά. Υπάρχει κάτι όμορφο γι’ αυτό. Αλλά δεδομένης της κατάστασης στον κόσμο αυτή τη στιγμή, δεν υπήρχε καμία γαμημένη περίπτωση να έχουμε οποιονδήποτε, οποιονδήποτε Ρώσο να απεικονίζεται ως καλό παιδί με οποιονδήποτε τρόπο, για να είμαι ειλικρινής.

SPACEMAN II: ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΠΟΟΥΙ

Έβλεπα ξανά το μουσικό βίντεό σου για το Blackstar που έχει κάποια κοινά αισθητικά στοιχεία με το Spaceman. Είναι κάτι που είχες στο μυαλό σου όταν έκανες την ταινία ή σε βοήθησε με κάποιο τρόπο ίσως;

Είναι πολύ διαφορετικά οπτικά νομίζω, το Blackstar είναι φτιαγμένο σαν σκηνικό θεάτρου, με δύο δισδιάστατα ζωγραφισμένα σκηνικά. Αλλά ναι, η δική μου οπτική γλώσσα είναι η δική μου οπτική γλώσσα. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο ακόμα κι αν προσπαθούσα. Σε όλη μου τη ζωή, τότε που έκανα μουσικά βίντεο, φίλοι θυμάμαι να μου λένε «είδα το νέο σου το νέο σου μουσικό βίντεο στην τηλεόραση» και λέω, Πώς στο διάολο ξέρεις ότι είμαι εγώ; Και μου απαντά, «μπορώ να δω από ένα μίλι μακριά ότι είσαι εσύ».

Ενδιαφέρομαι πολύ για τις οπτικές πτυχές του κινηματογράφου. Από εκεί προέρχομαι. Είμαι φωτογράφος. Μου αρέσει η δημιουργία εικόνων. Όλα θα μοιάζουν ίδια γιατί προέρχονται από μένα – δεν δουλεύω ποτέ με αναφορές. Ας πούμε έχω κάνει mood board για ταινία που θα γυρίσω. Όχι για μένα, αλλά για τους επικεφαλής των τμημάτων μου, για το κάστινγκ, για τον σχεδιασμό παραγωγής, για τον συνθέτη μου, για τα κοστούμια. Αλλά ο μόνος κανόνας που έχω για το mood board είναι ότι δεν επιτρέπεται να περιέχει ούτε μία εικόνα από άλλη ταινία. Δεν υπάρχει ποτέ. Δεν έχω γυρίσει ακόμα αυτή την ταινία, οπότε πώς θα ξέρουμε πώς θα είναι;

Οι εικόνες που χρησιμοποιώ έχουν να κάνουν με το τι σε κάνουν να νιώθεις, γιατί αυτό είναι. Για μένα όλη η τέχνη έχει να κάνει με τη δημιουργία ενός πράγματος που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται κάτι. Αυτό είναι το ζητούμενο. Όταν ακούω ένα όμορφο τραγούδι, δεν κάθομαι να σκέφτομαι ω, αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα μεταφορά αυτών των δύο συγχορδιών. Δεν έχει να κάνει με το τι σκέφτεσαι! Έχει να κάνει με το τι σε κάνει να νιώθεις. Αυτό ισχύει για τον κινηματογράφο, τη μουσική, οτιδήποτε.

Κι η συνεργασία αυτή με τον Ντέιβιντ Μπόουι πώς είναι; Ειδικά το Lazarus που ακολούθησε και ήταν το τελευταίο του μουσικό βίντεο. Πρέπει να ήταν μια πολύ συναισθηματική εμπειρία.

Δεν ήταν! Εννοώ, όταν αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε, ξεκίνησε με το να του αναθέσω να γράψει μουσική για τους τίτλους έναρξης μιας μίνι σειράς που είχα κάνει και ονομαζόταν The Last Panthers. Του κίνησε πολύ το ενδιαφέρον αυτή η ιστορία και το έγραψε. Και μετά μου τηλεφώνησε λίγους μήνες αργότερα και μου είπε, θυμάσαι εκείνο το μικρό απόσπασμα που έγραψα για το Last Panthers; Ναι, λοιπόν το έκανα τραγούδι. Θέλεις να το ακούσεις; «Fuck yeah!».

Έτσι ήρθα στο γραφείο του στη Νέα Υόρκη. Έβαλε το CD και ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου και μου είπε, σε προειδοποιώ, είναι δέκα λεπτά. Και το τραγούδι αυτό ήταν το Blackstar. Έτσι, αυτό το μικρό πράγμα που είχαμε κάνει για το Last Panthers, έγινε το Blackstar. Και με ρώτησε αν ήθελα να φτιάξω ένα μουσικό βίντεο γι’ αυτό. Και είπα, fuck it. Απλά άκουγα το τραγούδι και ήξερα ήδη τι ήθελα να κάνω.

Συνεχίσαμε λοιπόν να δουλεύουμε πάνω σε αυτό. Και τότε, αρκετά νωρίς σε αυτό το ταξίδι, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε, μπορείς να μου κάνεις μια βιντεοκλήση; Θέλω να μιλήσω μαζί σου. Έτσι κάναμε μια κλήση Skype και μου είπε, πρέπει να σου πω αυτό: Δεν υπάρχει κανείς που να το ξέρει αυτό, αλλά πρέπει να σου το πω γιατί δουλεύουμε μαζί και δεν θέλω να νιώσεις ότι δεν είμαι εκεί ή κάτι τέτοιο. Αλλά είμαι πολύ άρρωστος και πιθανότατα θα πεθάνω.

Είπε: έχω καρκίνο.

Ήταν το πιο σουρεαλιστικό πράγμα. Μου είπε ότι δε μπορώ να το πω σε κανέναν. Μου είπε ότι δε μπορώ να το πω ούτε στη γυναίκα μου, πράγμα που προφανώς έκανα αμέσως. [χαμογελάει] Τέλος πάντων. Αλλά ήμουν αισιόδοξος. Σκεφτόμουν πως έχει καρκίνο, θα κάνει χημειοθεραπεία, θα κάνει ακτινοβλίες και θα γίνει καλά. Είναι ο Ντέιβιντ Μπόουι, δεν πίστευα ότι θα πεθάνει. Θα νικήσει τον καρκίνο, εντάξει; Θα είναι λίγο δύσκολο να δουλέψουμε μαζί του τώρα λόγω της ασθένειάς του αλλά όλα θα πάνε καλά.

Όσο δουλεύαμε μαζί δεν έδειχνε κανένα δραστικό σημάδι, πέρα από το γεγονός ότι ήταν αρκετά απών πολλές φορές. Δεν ήταν πραγματικά μέρος κάποιας διαδικασίας αλλά απλά μου έλεγε «απλά κάντο, φίλε». Και κάπου στο μέσον της διαδρομής μου είπε, «έχω άλλο ένα τραγούδι, σου αρέσει;». Ήταν το Lazarus. Και όλοι σκέφτονται τώρα ότι κάναμε αυτή την όμορφη διαθήκη, έναν επιτάφιο, κάτι για τον θάνατό του.

Αλλά δεν υπήρχε κανένας σχεδιασμός αυτού του είδους. Καμία τέτοια πρόθεση.

Όταν μου το έστειλε του είπα πως, μπορεί να με πεις μπανάλ, αλλά έχεις γράψει ένα τραγούδι που λέγεται Λάζαρος οπότε υποθέτω ότι πρέπει να έχουμε έναν τύπο στο κρεβάτι κι αυτό είναι μια ιστορία από μόνο του. Λέει ναι, αυτό ακούγεται υπέροχο. Μπορώ να ξαπλώσω και να παίξω. Και το βίντεο του Blackstar είναι βασικά για μια τελετουργία επίκλησης σε κάποια τερατώδη οντότητα. Νομίζω ότι ήταν ο καρκίνος, αλλά ξέρεις, εκείνη τη στιγμή ήταν περισσότερο το τραγούδι που μου έδωσε αυτές τις εικόνες.

Και το τέλος του Lazarus;

Είναι ότι μπαίνει σε αυτή την ντουλάπα και κλείνει την πόρτα σαν να είναι το φέρετρό του, ε; Άκου πως συνέβη αυτό. Γυρίζαμε το βίντεο και μαζί με τον Τζίμι Κινγκ, που ήταν ο βοηθός του και ο φωτογράφος του, ένας πραγματικά υπέροχος τύπος, λέγαμε στον Ντέιβιντ: Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις; Μετά από μια ζωή που κινείσαι αντισυμβατικά στο φάσμα της σεξουαλικότητας, θα πρέπει να επιστρέψεις μέσα στην ντουλάπα. Λέει «fuck, yes, πρέπει να ξαναμπώ στην ντουλάπα!». Ήταν απλά ένα αστείο. Ένα αστείο πάνω στην ζωή του και την πορεία του. Και ξαφνικά μετά όλοι λένε ότι είναι τόσο βαθύ – πεθαίνει, μπαίνει μέσα στον τάφο.

Αυτό είναι το νόημα που έδωσε ο κόσμος. Ξέρεις, οι άνθρωποι πάντα κάνουν υποθέσεις και πιστεύουν ότι η δημιουργικότητα είναι ένα είδος επίπονης διαδικασίας, αλλά δεν είναι. Είναι απλά άνθρωποι που διασκεδάζουν και, με έναν σχεδόν εγωιστικό τρόπο, κάνουν πράγματα που οι ίδιοι νομίζουν ότι είναι ωραία ή ικανοποιητικά. Αλλά υποθέτω στην καρδιά του θέματος, στη ρίζα, υπάρχει κάτι βαθυστόχαστο. Απλά τις περισσότερες φορές, όταν κάνουμε πράγματα, δεν είναι κάτι που το συνειδητοποιούμε αυτό, παρά μόνο μετά.

Έχω κάνει πολλά πράγματα στα οποία αργότερα καταλαβαίνω ότι, α, φυσικά και είχε να κάνει με το θάνατο του πατέρα μου αυτό εδώ. Αυτό είναι. Αλλά όταν το κάνεις, δεν το καταλαβαίνεις. Δεν το αναλύεις. Απλά το κάνεις. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Είναι διαίσθηση. Ναι, είναι η διαίσθηση.