Όσκαρ 2024: Οι υποψήφιοι για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας στο NEWS 24/7

Όταν οι σκηνοθέτες της χρονιάς μιλούν, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κρατάς σημειώσεις. Ειδικά σε μια χρονιά σαν αυτή, με πολυάριθμες σπουδαίες ταινίες, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στην εντυπωσιακή πεντάδα υποψηφίων για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Εκεί όπου ο Γιώργος Λάνθιμος με το Χρυσό Λιοντάρι του Poor Things διασταυρώνεται με την Ζιστίν Τριέ του Χρυσού Φοίνικα για την Ανατομία Μιας Πτώσης. Εκεί που ο Τζόναθαν Γκλέιζερ σοκάρει με την Ζώνη Ενδιαφέροντος και ο Κρίστοφερ Νόλαν καθηλώνει με το Οπενχάιμερ. Κι εκεί που ο Μάρτιν Σκορσέζε εξετάζει τις ενοχές της Αμερικής και το ρόλο του ίδιου (ως αφηγητή) μέσα από τους Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού.

Γιατί όμως οι πρωταγωνιστές της Ζώνης Ενδιαφέροντος δεν ήθελαν αρχικά να παίξουν στην ταινία; Πώς κατάφερε ο Νόλαν να μετατρέψει χιλιάδες σελίδες από transcripts και ιστορικά γεγονότα σε μια αφήγηση-γρίφο στο Οπενχάιμερ; Ποια είναι η ευθύνη που ο ίδιος ο Σκορσέζε πιστεύει πως έχει στον τρόπο που κοιτάζουμε την Ιστορία; Με τι τρόπο μπόρεσε η Ζιστίν Τριέ να αποσπάσει καθηλωτικές ερμηνείες από το καστ της δημιουργώντας το δικαστικό θρίλερ της χρονιάς; Και πώς κατάφερε ο Λάνθιμος μαζί με την Έμμα Στόουν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους;

Οι πέντε σκηνοθέτες της χρονιάς μίλησαν κι εμείς ήμασταν εκεί για να ακούσουμε όλα όσα έχουν να πουν. Σε διεθνείς διαδικτυακές συνεντεύξεις τύπου στις οποίες το NEWS 24/7 βρέθηκε καλεσμένο, οι υποψήφιοι για το φετινό Όσκαρ Σκηνοθεσίας αποκάλυψαν κάτι από τα μυστικά τους.

ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΝΟΛΑΝ (ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ)

ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΕ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΝΟΛΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Μπήκα στο έργο με ένα ενδιαφέρον για την κβαντική φυσική που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη συνεργασία μου με τον νομπελίστα Κιπ Θορν, με τον οποίο συνεργάστηκα στο Interstellar και στο Tenet. Και έτσι ήμουν κατά κάποιο τρόπο προδιατεθειμένος να ενδιαφερθώ γι’ αυτήν. Επειδή η αλλαγή στην επιστημονική σκέψη στην οποία συμμετείχαν ο Οπενχάιμερ και οι σύγχρονοί του μετά τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν ήταν μια από τις σημαντικότερες αλλαγές δεδομένων σε κάθε είδους ανθρώπινη σκέψη.

Ένιωσα ότι η δουλειά μου στη διασκευή του American Prometheus ήταν να έχω επίγνωση των θεμάτων και να έχω κάποια κατανόηση – αλλά όχι πάρα πολύ, επειδή το κοινό δε θα βγει από αυτή την ταινία ως ειδικευμένος κβαντικός φυσικός, αλλά θέλεις να νιώσουν ότι ξέρουν κάτι για το πόσο ριζική ήταν η αλλαγή και πόσο ισχυρή ήταν η αλλαγή στη σκέψη.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΤΡΑΒΗΞΑΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ

Στις ταινίες μου επικεντρώνονται γύρω από σχετικώς ανθρώπινους ή σχετικώς ελαττωματικούς χαρακτήρες. Πάντα αισθανόμουν άνετα στον κόσμο των ταινιών δράσης αναλαμβάνοντας τον χαρακτήρα του Μπάτμαν, επειδή περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο υπερήρωα είναι αναγνωρίσιμα ανθρώπινος καθώς και πολύ συγκρουσιακός. Αλλά νομίζω ότι όλοι οι πρωταγωνιστές που έχω αναλάβει έχουν πολλές διαφορετικές πλευρές. Το γοητευτικό για μένα με τον Οπενχάιμερ είναι ότι είναι ένα άτομο που οι δημόσιες δηλώσεις του δεν ήταν απαραίτητα συγχρονισμένες με την υποκείμενη συμπεριφορά του.

Ας πούμε αναφορικά με τα συναισθήματά του σχετικά με τη χρήση της ατομικής βόμβας, δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Ποτέ δεν δικαιολογήθηκε. Πάντα αναλάμβανε το κομμάτι που του αναλογούσε ως προς την τεχνική επιτυχία της διαδικασίας. Αλλά όλες οι πράξεις του μετά το 1945 είναι οι πράξεις κάποιου που είχε πολλές ενοχές και μεγάλη επίγνωση για το πού πηγαίνει η εφεύρεσή του και για τους τρόπους με τους οποίους άλλαξε τον κόσμο. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας ισχυρός πρωταγωνιστής στο κέντρο μιας κινηματογραφικής ιστορίας.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΑΙΝΙΑ

Το πλεονέκτημα μιας τέτοιας διασκευής είναι ότι το βιβλίο που έχει 700 σελίδες, τις οποίες οι συγγραφείς πέρασαν 25 χρόνια ερευνώντας και γράφοντας. Έτσι, έχουμε το πλεονέκτημα όλης αυτής της απίστευτης έρευνας και των ανέκδοτων από όλους τους ανθρώπους που ήταν εκεί εκείνη την εποχή, τα οποία έχουν συναρμολογηθεί τόσο όμορφα. Και παρόλο που δεν είναι απαραίτητα προφανές σε κάποιον που διαβάζει αυτό το βιβλίο ότι θα μπορούσε να είναι μια κινηματογραφική ιστορία, όταν εστίαζε στις βασικές στιγμές της ζωής του, με συγκίνησε πραγματικά.

Η μόνη πραγματική έρευνα που έκανα εγώ ήταν πράγματα όπως οι ακροάσεις επιβεβαίωσης του Στράους. Και στη συνέχεια μπόρεσα να πάω στα αρχεία της Γερουσίας και να διαβάσω τα πρακτικά και τις ακροάσεις ασφαλείας, να πάρω τα απομαγνητοφωνημένα πρακτικά χιλίων σελίδων και να αρχίσω να δουλεύω από αυτά. Και έτσι η διαδικασία μου ήταν να κρατάω σημειώσεις με βάση τις αναγνώσεις μου στο βιβλίο – ποια είναι τα πράγματα που θα έλεγα στους ανθρώπους για αυτή την ιστορία αν προσπαθούσα να τους μιλήσω γι’ αυτήν σε ένα δείπνο; Ποια είναι τα πράγματα που πραγματικά μου έμειναν; Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που με συγκινούν στην ιστορία του;

Στη συνέχεια άρχισα να αναπτύσσω μια δομική προσέγγιση και να διαπλέκω τις διάφορες πτυχές της ιστορίας του Στράους με εκείνη του Οπενχάιμερ, και τον παραλληλισμό που εντοπίζεται μεταξύ των δύο διαφορετικών ακροάσεων. Μόλις τα είχα αυτά τα πράγματα στη θέση τους, αυτό που έμοιαζε τρομακτικό στο βιβλίο –το επίπεδο λεπτομέρειας και πολυπλοκότητας– έγινε τεράστιο πλεονέκτημα. Επειδή η απάντηση στα πάντα βρισκόταν εκεί μέσα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ (POOR THINGS)

ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ

Γιώργος Λάνθιμος: Διάβασα το βιβλίο γύρω στο 2010-2011 και κατευθείαν με εντυπωσίασε. Μου έκανε εντύπωση που δεν είχε γίνει ταινία. Πήγα στη Γλασκώβη και γνώρισα τον Άλιστερ Γκρέι, είναι ένας υπέροχο, ιδιοσυγκρασιακός άνθρωπος, πολυτάλαντος, είναι και ζωγράφος. Πήρα τις ευλογίες του να κάνω τη διασκευή.

Αλλά μετά υποθέτω απορρίφθηκα όταν παρουσίασα την ιδέα μου για να την κάνω ταινία. Αλλά πάντα την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Και συνέχισα στο μεταξύ να κάνω άλλες ταινίες και τελικά αφού κάναμε την Ευνοούμενη μου φάνηκε μια καλή ευκαιρία να προσπαθήσω να το πιτσάρω ξανά. Και ευτυχώς ήταν τότε η στιγμή. Μίλησα στον Τόνι για την ιδέα, του έδωσα το βιβλίο. Έχοντας μόλις δουλέψει μαζί στην Ευνοούμενη, τα πηγαίναμε καλά και ήξερα ότι θέλω να συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί.

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν τώρα ήταν τελικά η καλύτερη στιγμή να γίνει η ταινία. Αν την είχα κάνει πριν 10 χρόνια, ίσως, δεν ξέρω αν θα είχε την ίδια υποδοχή. Δε θα είχαμε κάνει την ίδια ταινία. Ποιος ξέρει; Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, υποθέτω.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΜΑ ΣΤΟΟΥΝ

Από την αρχή, όταν πρωτογνωριστήκαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι τα πάμε καλά. Γνωρίσαμε ο ένας τον άλλο από πριν ακόμα κάνουμε την Ευνοούμενη, γιατί χρειάστηκε καμιά διετία αφότου γνωριστήκαμε μέχρι να πάμε σε γυρίσματα.

Στη διάρκεια αυτού του διαστήματος γίναμε πιο φίλοι, μιλούσαμε για την ταινία και για διάφορα πράγματα. Κι όταν κάναμε την Ευνοούμενη έγινε προφανές ότι απλά διασκεδάζαμε δουλεύοντας μαζί, ήταν όλο κάπως αβίαστο.

Δεν χρειαζόταν να συζητήσουμε και πολλά, μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με ένα νεύμα ή μια χειρονομία. Κι αυτό μετράει πολύ γιατί δεν ξοδεύεις χρόνο. Δεν ξοδεύεις ενέργεια. Απλά προχωράς. Αυτό δημιούργησε πολλή εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Αφού τελειώσαμε την Ευνοούμενη αρχίσαμε κατευθείαν να μιλάμε για το αν θα κάνουμε άλλα πρότζεκτ μαζί. Και τότε της έφερα το Poor Things.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΑ ΣΚΗΝΙΚΑ

Το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν να περπατάω σε αυτά τα σετ που ήταν τόσο φιλόδοξα. Προσπαθούσαμε να δείξουμε έναν ολόκληρο κόσμο. Με γέμιζε έμπνευση το να περπατάω σε αυτά τα μέρη που χτίσαμε. Και προσπαθούσα όσο μπορώ να αφήσω τους ηθοποιούν να τα κατοικούν και να μη νιώθουν περιορισμένοι ως προς το πού πρέπει να κάνουν το κάθε πράγμα. Ήταν πολύ δημιουργικό αυτό. Απλώς το να πηγαίνω εκεί και να ανακαλύπτουμε πράγματα εκεί στο σετ, πώς θα κάνουμε μια σκηνή και πώς θα παίξει η σκηνή χωρίς να προσπαθούμε να στριμώξουμε τα πάντα σε κάτι που είχα φανταστεί νωρίτερα.

→ Αναλυτικά όλα όσα είπε ο Γιώργος Λάνθιμος (και η Έμμα Στόουν) εδώ.

ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΓΚΛΕΪΖΕΡ (ΖΩΝΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ)

ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΠΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

Το ενδιαφέρον μου να προσπαθήσω να βρω μια προοπτική που να βασίζεται στον δράστη, προϋπήρχε του μυθιστορήματος του Μάρτιν Έιμις. Αλλά αυτό που έκανε το μυθιστόρημα για μένα ήταν ότι σχεδόν μου έδωσε ένα είδος άδειας να το αναλάβω. Είναι ένα εξαιρετικά άβολο μέρος να θέσει κανείς τον εαυτό του καλλιτεχνικά, για προφανείς λόγους. Αλλά υπήρχε κάτι πολύ θαρραλέο στην προσπάθειά του, και νομίζω ότι αυτό με βοήθησε στη δική μου.

Όσο άρχισα να διαβάζω για τον πραγματικό Ρούντολφ Ες και κατ’ επέκταση για τη σύζυγό του, και την οικογένειά του, και τον κόσμο του –τον ιδιωτικό του κόσμο, την ιδιωτική του ζωή– τόσο περισσότερο άρχισα να κινούμαι προς την πραγματική ιστορία σε αντίθεση με τη μυθιστορηματική εκδοχή του βιβλίου.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΑΣ

Αυτός είναι πραγματικά ο λόγος που κάναμε την ταινία. Φυσικά και αφορούσε το Ολοκαύτωμα μιας και διαδραματίζεται το 1943, αλλά η ιδέα του έργου ήταν: «Πώς μπορούμε να το πούμε αυτό με τρόπο που να είναι και σε παρόντα χρόνο;». Με άλλα λόγια, είναι κάτι στον κόσμο σήμερα, όλοι το ξέρουμε αυτό. Όμως πώς μπορούμε να μιλήσουμε για το σήμερα; Πώς μπορούμε να νιώσουμε;

Πώς μπορούμε να κάνουμε μια ταινία που να μιλάει για κάτι κάπως πιο αρχέγονο, κάτι που βρίσκεται κάτω από όλα αυτά. Για την ανθρώπινη ικανότητα για βία που έχουμε ως είδος, αλλά και το πόσο οικείοι μοιάζουν αυτοί οι δράστες. Δεν ήταν ανωμαλίες, ήταν κανονικοί άνθρωποι που, βήμα προς βήμα, έγιναν μαζικοί δολοφόνοι – και προφανώς τόσο πολύ αποστασιοποιημένοι από τα εγκλήματά τους που δεν τα έβλεπαν ως εγκλήματα.

Υπάρχει μια επείγουσα αίσθηση ελπίδας στην ταινία, που είναι φτιαγμένη εξ ολοκλήρου για το σημερινό κοινό, τόσο ως προειδοποίηση όσο και ως οτιδήποτε άλλο. Προσπαθούσαμε να δούμε αυτούς τους ανθρώπους ως γείτονές μας, όχι ως πιο μυστηριώδεις ή ασυνήθιστους από εμάς, από τους γείτονές μας. Ο κύριος και η κυρία Χ από το νούμερο 26 του δρόμου, ξέρεις. Έχει να κάνει πολύ με την ικανότητά μας για βία, όπως ανέφερα προηγουμένως. Και με την αδιαφορία μας, τη συνενοχή μας, την αποστασιοποίησή μας από τη φρίκη του κόσμου προκειμένου να προστατεύσουμε τη δική μας ψυχική κατάσταση. Τη δική μας ασφάλεια και πολυτέλεια και τι επιλέγουμε, τι απορρίπτουμε προκειμένου να επιτρέψουμε στον εαυτό μας αυτή την πολυτέλεια.

ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΑΡΧΙΚΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Όσον αφορά το κύριο γερμανικό καστ μας, τη Σάντρα Χούλερ και τον Κρίστιαν Φρίντελ – η Σάντρα ειδικότερα– υπήρξε μια απροθυμία να εμπλακούν με το έργο, και αυτό συνέβη επειδή νομίζω, πιθανώς τους είχε ζητηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, να υποδυθούν Ναζί. Και οι δύο τους είχαν μια πραγματική –και δικαίως– αντιπάθεια απέναντι σε αυτό. Είναι σαν cosplay.

Αλλά τους εξήγησα πώς θα έκανα την ταινία, το νόημα της ταινίας, κατάλαβαν ότι δεν θα υπήρχε κανένας φετιχισμός σε αυτό, ακριβώς το αντίθετο. Έτσι, νομίζω ότι μοιραζόμασταν τις ίδιες αμφιβολίες ξεκινώντας το έργο, και νομίζω ότι αυτό ήταν που μας κινητοποίησε όλους. Υπήρχαν πολλές φορές που μιλούσαμε κατ’ ιδίαν ή σε ομάδες για το πού βρισκόμασταν. Ήμασταν σε ένα κινηματογραφικό στούντιο χίλια μίλια μακριά από αυτά τα γεγονότα, ήμασταν 50 μέτρα από τα τείχη του Άουσβιτς. Ήμασταν λοιπόν εκεί, και υπήρχε αναμφισβήτητα μια δύναμη και μια συγκέντρωση που επικεντρώθηκε σε αυτή την εγγύτητα. Και είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η ατμόσφαιρα υπάρχει σε κάθε pixel αυτής της ταινίας.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ Ο ΗΧΟΣ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΚΟΛΑΣΗ

Από πολύ νωρίς, δεν υπήρχε από μέρους μου καμία απολύτως επιθυμία να αναπαραστήσω οποιοδήποτε είδος φρικαλεότητας, ή να αναπαραστήσω οπτικά τη φρικαλεότητα με κομπάρσους και ηθοποιούς, δεν υπήρχε τέτοια επιλογή για μένα. Σκόπιμα, φυσικά. Ο ήχος έπαιξε εδώ μεγάλο ρόλο. Το γεγονός ότι ο ήχος μπορεί να μας βοηθήσει να ζωγραφίσουμε αυτές τις εικόνες στο μυαλό μας. Δεν χρειάζεται να τις αναπαραστήσουμε, μπορούμε να τις δούμε στο μυαλό μας.

Έτσι, ο ηχητικός σχεδιασμός έπρεπε να είναι πραγματική κόλαση. Να αντιπροσωπεύει όλο το φάσμα της φρίκης και του εγκλεισμού που θα περίμενε κανείς να ακούσει αν βρισκόταν σε αυτόν τον κήπο. Ήταν όλα πολύ προσεκτικά μελετημένα από τον Τζόνι Μπερν, τον σχεδιαστή ήχου μου. Έγινε έρευνα, με μαρτυρίες. Με πολλές εικόνες που σχεδιάστηκαν από κρατούμενους, που κάποιοι επέζησαν ή δεν επέζησαν. Αυτές οι εικόνες ήταν πολύ αξιόπιστοι οδηγοί για τον Τζόνι κι εμένα.

Μετά αναρωτηθήκαμε, πού θα βρούμε αυτούς τους ήχους. Επαναλάβαμε λοιπόν μια διαδικασία που έγινε για το Under the Skin, η οποία περιελάμβανε τεράστιες ποσότητες ηχογραφήσεων στον έξω χώρο. Με άλλα λόγια, ο Τζόνι είχε μια ομάδα ηχοληπτών που πήγαιναν και περπατούσαν στους δρόμους τη νύχτα, μέχρι να ακούσουν πράγματα που τους κίνησαν το ενδιαφέρον. Αυτό θα μπορούσε να είναι άνθρωποι σε κίνδυνο, κάποιος που φώναζε, θα μπορούσε να είναι κάποιος που φώναζε για ένα ταξί στις 3 το πρωί. Αλλά ο ήχος, η ποιότητα αυτού του ήχου που οικειοποιηθήκαμε σε αυτό το ηχοτοπίο γίνεται αληθινός. Ό,τι ακούτε είναι πραγματικό, αλλά επαναπροσδιορίζεται. Δουλεύουμε με τον ήχο όπως δουλεύουμε με τις εικόνες. Δεν είναι δηλαδή μια εκ των υστέρων σκέψη, είναι αυστηρό και λεπτομερές όπως το μοντάζ της εικόνας.

ΜΑΡΤΙΝ ΣΚΟΡΣΕΖΕ (ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Στην αρχή εγώ κι ο Έρικ Ροθ βασιστήκαμε στο εξαιρετικό βιβλίο του Ντέιβιντ Γκραν. Πήραμε ένα διάστημα δύο χρόνων δουλειάς πάνω στο σενάριο, στην οποία διάρκεια έκανα το Irishman με τον Μπομπ και τον Τζο Πέσι και τον Αλ Πατσίνο.

Πήραμε τον χαρακτήρα του Τομ Γουάιτ, που αρχικά θα έπαιζε ο Λίο. [σσ. Ο χαρακτήρας που τελικά παίζει ο Τζέσι Πλέμονς.] Και νιώσαμε πως μετά από αυτά τα δύο χρόνια, το φτάσαμε στα όριά του. Δηλαδή την ιστορία μέσα από την οπτική του FBI που έρχεται από την Ουάσινγκτον σε αυτή την περιοχή για να διαλευκάνει ποιος έκανε τι, και πότε. Ποιος το έκανε, και ποιος δεν το έκανε.

Αλλά μετά άρχισα να κατανοώ την έννοια της συνενοχής και πώς όλοι μπορεί να έχουμε υπαιτιότητα στη ζωή μας – με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι γνώρισα πολλούς Οσέιτζ ανθρώπους καθώς πήγαινα πίσω στην Οκλαχόμα. Άκουγα συνεχώς ιστορίες και συνέχιζαν να μιλάνε για το πώς αυτές οι οικογένειες είναι ακόμα εκεί.

Υπήρχε μια ανησυχία για το είδος των φιλμ για τα οποία είμαι γνωστός, για την βία του υποκόσμου, τέτοια πράγματα. Αλλά σε ένα μεγάλο δείπνο που ήμασταν μαζί, η Μάρτζι Μπέρκχαρτ [σσ. Η εγγονή της Μόλι και του Έρνεστ, που ζει ακόμη] που είχε δει το Silence, σηκώθηκε και μίλησε για μένα, για το ότι έκανα μια ταινία σαν το Silence.

Κι επίσης υπέδειξε ότι ο Έρνεστ κι η Μόλι ήταν πράγματι ερωτευμένοι. Και πως πολλές από αυτές τις προδοσίες και τις εξαπατήσεις και τους φόνους, προήλθαν από ανθρώπους που πραγματικά συμπαθούσαν ο ένας τον άλλον. Που μπορεί να ήταν καλοί φίλοι.

Την ίδια στιγμή, εμείς με την οπτική της έρευνας, είχαμε κολλήσει. Δε μπορούσαμε να μπούμε πραγματικά μέσα στην πολύ αληθινή φύση αυτής της τραγωδίας. Σε αυτό το σημείο ο Λίο είπε, ωραία, λοιπόν, πού είναι η καρδιά αυτής της ιστορίας; Και είπα, λοιπόν, η καρδιά είναι αυτή: Η Μόλι κι ο Έρνεστ είναι ερωτευμένοι. Και μου λέει, τότε ίσως πρέπει να παίξω τον Έρνεστ.

Σε αυτό το σημείο τα πάντα ήρθαν ανάποδα.

Κι αντί να πούμε την ιστορία από έξω προς τα μέσα, την προσεγγίσαμε από μέσα προς τα έξω. Κι έπειτα συνεχίσαμε να δουλεύουμε για ένα-ενάμιση χρόνο. Ακόμα κι όσο κάναμε γυρίσματα. Οπότε τελικά το FBI έρχεται και λύνει πολλά από τα ερωτηματικά, και τα αποτελέσματα τα βλέπετε στην ταινία. Αλλά πλέον, πρωτίστως είναι μια ιστορία που την λέμε όσο περισσότερο είναι δυνατόν από το επίπεδο του τόπου, εκεί όπου οι Οσέιτζ και οι Ευρωπαίοι Αμερικάνοι ζούνε μαζί.

→ Αναλυτικά, όσα είπε ο Μάρτιν Σκορσέζε (και το καστ της ταινίας), εδώ.

ΖΙΣΤΙΝ ΤΡΙΕ (ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΠΤΩΣΗΣ)

ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ

Μου αρέσει να μπλέκω τα πράγματα, να τα κρατώ όλα φρέσκα. Να βάζω τους ηθοποιούς να αλλάζουν κατευθύνσεις ακόμα και για την ίδια σκηνή. Με διαφορετικές λήψεις, αν αλλάξεις κατεύθυνση δεν εξαντλείς τη μία νότα στην οποία στοχεύεις. Με την ίδια ιδέα, κουράζεσαι και κουράζεις. Μου αρέσει όταν για παράδειγμα υπάρχει ένα ξέσπασμα γέλιου από το πουθενά, μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Και για να τις βρω, σπρώχνω πάρα πολύ τους ηθοποιούς συναισθηματικά στην αρχή σε μια σειρά από λήψεις, και τους αρέσει αυτό, να γίνονται πολύ συναισθηματικοί και να νιώθουν πως έχουν κάνει την καλύτερη σκηνή τους.

Αλλά στην πραγματικότητα είναι μετά, στην επόμενη, όταν λειτουργούν πιο περιορισμένα, αλλά έχουν ακόμα ίχνη συναισθήματος στο πρόσωπό τους, που είναι συχνότερα η καλύτερη λήψη, κάτι που το καταλαβαίνεις στο μοντάζ. Έχω την ανάγκη να εξαντλώ τους ηθοποιούς μου. Για παράδειγμα όταν η Βιρζινί στο τέλος του Sibyl κλαίει στο σινεμά, ήταν πραγματικά σε αυτή την κατάσταση. Ακόμα και όταν είπα “cut”, συνέχισε να κλαίει. Λατρεύω να τους φέρνω σε αυτή την κατάσταση, να τους οδηγώ στο χείλος, αλλά φυσικά μόνο όταν η σκηνή το απαιτεί.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΩΣ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ

Ως γυναίκα είμαι φεμινίστρια, αλλιώς θα πυροβολούσα τον εαυτό μου. Αλλά είμαι αντίθετη στην ιδέα ότι υπάρχουν αντρικές ταινίες και γυναικείες, πως διαχωρίζεται έτσι το σινεμά. Υπάρχει νομίζω κάτι εγγενώς μισογύνικο σε αυτή την ιδέα. Φυσικά οι γυναίκες πρέπει να εκπροσωπούνται παντού και όχι μόνο ως σκηνοθέτες, αλλά σε όλες τις δουλειές. Παρατηρούμε ότι οι αριθμοί των γυναικών είναι μεγαλύτερες σε χαμηλότερες θέσεις κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό αν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα και στη νοοτροπία.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝ-ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ

Μοιραζόμασταν αναφορές, δείχναμε ταινίες ο ένας στον άλλο. Μου έδειξε το Player του Ρόμπερτ Όλτμαν, που ήταν απίστευτο για μένα. Δεν ξέρω αν το φιλμ μου τελικά του μοιάζει, αν και υπάρχει η διάσταση του μεγάλου ensemble, με τους πολλούς χαρακτήρες. Αλλά τελικά αυτό που έχει σημασία είναι να ξεφορτωθείς τις επιρροές σου και να γυρίσεις την ταινία σου.

→ Περισσότερα για τη Ζιστίν Τριέ και τον θρίαμβο της στις Κάννες, εδώ.

ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ NEWS 24/7 ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ