THE REGIME: ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ SUCCESSION ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΧΙΤ ΤΟΥ HBO

Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια, ο σεναριογράφος Will Tracy διαβάζει για απολυταρχικούς ηγέτες. Για τους Ευρωπαίους, τους Αφρικανούς και τους Μεσανατολίτες που τον βοήθησαν να γράψει τους νταήδες που παρακολουθούσαμε στις αίθουσες συνεδριάσεων στο Succession. Τώρα δημιουργεί μία τέτοια προσωπικότητα για το The Regime, την εκκεντρική καγκελάριο ανώνυμης χώρας που υποδύεται η Kate Winslet, ονόματι Elena Vernham. Η Winslet ήταν μία από τις πρώτες σταρ του Χόλιγουντ που είχαν πιστέψει στο τηλεοπτικό μέσο και συγκεκριμένα στις παραγωγές του HBO, και μάλιστα έχει εξαργυρώσει την πίστη της με δύο Emmys – ένα για το Mildred Pierce και ένα για το Mare of Easttown.

Εδώ παίζει μία κατάφωρα ανεπαρκή, αυταρχική ηγέτρια , όπως ήταν ο Selassie, ο Bashar al-Assad της Συρίας και ο Nicolae Ceausescu της Ρουμανίας που μελετάει ο Tracy, όμως ο δημιουργός δεν ήθελε να την κάνει έναν Φρανκενστάιν αληθινών προσώπων, ούτε να μπολιάσει το The Regime με πραγματικό ιστορικό τραύμα.

Η Elena είναι μία υποχόνδρια που φοβάται απελπισμένα τη μούχλα όταν τη συναντάμε, οπότε το παλάτι στρατολογεί έναν λακέ για να κατευνάσει τους φόβους της – τον Herbert Zubak (Matthias Schoenaerts), έναν στρατιώτη που υπήρξε προσφάτως υπεύθυνος για ένα μακελειό σε μία τοποθεσία εξόρυξης κοβαλτίου. Η ευεπηρέαστη Elena θα αφεθεί στα χέρια του, τελείως κυριολεκτικά, και το υλικό του Regime θα αρχίσει να βουτάει στην αιματοχυσία.

Η Winslet είναι ξεκαρδιστική στον ρόλο, σε βαθμό που πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις. Οι ομιλίες της καγκελαρίου προς τους πολίτες αρχίζουν με «αγάπες μου», μιλάει επίσης στον νεκρό πατέρα της, τον ιδρυτή του δεξιού πολιτικού τους κόμματος τον οποίο διατηρεί σε γυάλινο φέρετρο σαν τη Χιονάτη, ενώ σε ένα επίσημο συμπόσιο, ανεβαίνει στη σκηνή για να τραγουδήσει παράφωνα και ψευδά το καραόκε If You Leave Me Now του Chicago, με τον σύζυγό της στα πλήκτρα. Η κατάστασή της στη σειρά είναι στ’ αλήθεια ανεκδιήγητη.

Αν το Regime και το Succession έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό άλλωστε, είναι στη σάτιρα των ισχυρών. Ένα πεδίο που ο Tracy γνωρίζει καλά από τις μέρες του ως αρχισυντάκτης του Onion και από τη συν-γραφή του The Menu. Ο περίπλοκος τόνος που επιδιώκουν, όπου οι θεατές μισούν τους πρωταγωνιστές τους αλλά και κατά κάποιο τρόπο νιώθουν συμπόνοια γι’ αυτούς, ήταν ένας λόγος για τον οποίο ο Frank Rich, ο πρώην αρθρογράφος των New York Times και βετεράνος του Succession, υπέγραψε ως εκτελεστικός παραγωγός στο πρότζεκτ.

Σε αποκλειστική συζήτησή μου με τον Tracy για το The Regime του HBO, ο δημιουργός μίλησε για τη σύλληψη της σειράς, τη συνεργασία του με τη βασίλισσα των μίνι σειρών του δικτύου, και για το πώς το Succession τον προετοίμασε για το νέο του show.

Έχεις πει ότι εμπνεύστηκες από μία επίσκεψη σε ένα εστιατόριο στη Νορβηγία και έγραψες τελικά το The Menu. Αναρωτιέμαι αν υπήρξε κάποια ανάλογη στιγμή για το The Regime. Αν υπήρξε κάποια εικόνα ή εμπειρία που σε ενέπνευσε.
Δεν ήταν επειδή ταξίδεψα ή επειδή έζησα κάτι από πρώτο χέρι. Είχα διαβάσει όμως ένα βιβλίο του Ryszard Kapuściński με τίτλο The Emperor. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Είναι ένα πολύ γρήγορο ανάγνωσμα, ειδικά αν ενδιαφέρεται κανείς για το θέμα αυτό όπως εγώ. Πρόκειται για τις τελευταίες ημέρες του Haile Selassie, του τελευταίου αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, και είναι ένα είδος προφορικής, σχεδόν, ιστορίας μέσα από υπηρέτες και λειτουργούς που εργάζονταν στο παλάτι του κατά τις τελευταίες ημέρες του καθεστώτος του, και σε μεταφέρει, όχι μόνο μέσα από τις πολιτικές μηχανορραφίες που οδήγησαν στην πτώση του, αλλά και πώς ήταν το πρωινό του, πώς ήταν η μέρα του, και πώς ήταν να ζεις γύρω από αυτόν τον άνθρωπο, με τις πιέσεις που ασκούσε. Σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν μία ενδιαφέρουσα ιδέα για σειρά.

Συχνά νιώθω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να καθορίσεις σε μία τηλεοπτική σειρά είναι το σκηνικό της. Το κοινό, εάν πάνε όλα καλά, επενδύει πολύ στην ιστορία και τους χαρακτήρες μίας σειράς, όμως είναι το σκηνικό συχνά αυτό στο οποίο ανυπομονείς να επιστρέψεις κάθε εβδομάδα. Θες τον χώρο, την περιοχή, τα δωμάτια,, την ατμόσφαιρα, και θες να βρεθείς ξανά σε αυτόν τον κόσμο. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να έχουμε μία σειρά τύπου Downton Abbey, όμως τι θα γινόταν εάν αντί για ένα αγγλικό εξοχικό σπίτι διαδραματιζόταν μέσα στο παλάτι ενός αυταρχικού καθεστώτος; Αυτό ήταν το σημείο εκκίνησης. Όμως η Elena έχει πολύ διαφορετικό χαρακτήρα από τον Haile Selassie και η χώρα της σειράς είναι αρκετά διαφορετική από την Αιθιοπία.

Πώς επελέγη η Αυστρία ως τοποθεσία των γυρισμάτων;
Θα μπορούσα να προσληφθώ από το τουριστικό γραφείο της Αυστρίας, γιατί μου άρεσε κάθε λεπτό της δουλειάς μας εκεί. Όχι μόνο αυτό, αλλά η Βιέννη ήταν η πρώτη μου επιλογή ως τοποθεσία, επειδή είναι μία όμορφη τοποθεσία, μία όμορφη πόλη για γυρίσματα, η οποία δεν έχει κινηματογραφηθεί υπερβολικά από αμερικανικές και αγγλικές παραγωγές. Επίσης, έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι είναι κατά κάποιο τρόπο μπαρόκ και μεσοευρωπαϊκή. Δεν ήθελα κάτι που το κοινό θα έβλεπε και θα σκεφτόταν ότι είμαστε στη Ρωσία ή στην Ανατολική Ευρώπη.

Υπάρχει ένα είδος κλισέ στην αμερικανική μυθοπλασία, όπου όποτε θέλεις να παρουσιάσεις μία δικτατορία, είτε θα το δώσεις ως κάποια φουτουριστική χώρα επιστημονικής φαντασίας, είτε ως κάποιο υποκατάστατο της Ρωσίας. Ήθελα κάτι κάπου εκεί στο κέντρο, όπου θα έχεις τη Ρωσία και την Κίνα στην πλάτη σου και τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ μπροστά σου. Η Βιέννη φαινόταν τέλεια. Όλη η σειρά είναι μέσα σε ένα παλάτι και κανένα μέρος δεν έχει πιο όμορφα παλάτια από τη Βιέννη.

Έτσι, είχα στείλει το Schönbrunn ως μοντέλο αυτού του τύπου εμφάνισης που θα έπρεπε ίσως να προσπαθήσουμε να πετύχουμε. Και προς μεγάλη μου ευτυχία και έκπληξη, το πετύχαμε. Οι εξωτερικοί χώροι του παλατιού είναι το Schönbrunn, όπως και μερικά από τα δωμάτια.

Ήθελα να μάθω τις σκέψεις σου σχετικά με κάποιες από τις αναφορές στο φαγητό στη σειρά, η οποία φυσικά βασίζεται σε κάποιες από τις ιδέες του Τhe Μenu. Υπάρχει ένα σημείο όπου απαγορεύει τον σολομό ή λέει ότι χρειάζεται το αρνί ως πιο στιβαρό φαγητό. Και στη συνέχεια, φυσικά, τρώνε μέχρι και χώμα σε κάποια φάση.
Η διατροφή του παλατιού και ο τρόπος με τον οποίο αυτή μεταβάλλεται είναι αρκετά κεντρικής σημασίας στην ιστορία. Η Elena χει, νομίζω, συνηθίσει να τρώει αυτό το αρκετά εκλεπτυσμένο στυλ υψηλής γαστρονομίας, και τότε έρχεται αυτός ο απλός άνθρωπος από την επαρχία με τις ιδέες του για την ιατρική της επαρχίας, την επιστήμη της επαρχίας, και τη διατροφή της επαρχίας, και μεταμορφώνει τον τρόπο που τρώει. Νομίζω ότι για μία στιγμή στο Regime, πείθει τον εαυτό της ότι έχει μεταμορφωθεί, ότι είσαι ό,τι τρως, και ότι αν φάει το χώμα, αυτό θα τη συνδέσει με κάποιο τρόπο με τη γη. Αν πιεί το τσάι της καλέντουλας, τότε αυτό θα έχει κάποιο αναπλαστικό, ολιστικό αποτέλεσμα. Ότι θα τη συνδέσει κατά κάποιο τρόπο με την απλή, υγιεινή σοφία των ανθρώπων της υπαίθρου. Νομίζω ότι το πιστεύει πραγματικά σε κάποιο βαθμό. Νομίζω ότι και ο Zubak πιστεύει σε αυτό, ότι μπορεί να την αλλάξει και ότι το φαγητό και η διατροφή είναι μέρος του τρόπου με τον οποίο μπορεί να την αλλάξει. Θα το αφήσω στον θεατή να συμπεράνει αν υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτή την ιδέα, αλλά ναι, έγινε αρκετά σημαντικό για μένα το τι έτρωγε και το πώς έτρωγε.

Πώς ανταποκρίθηκε η Kate Winslet στις προσδοκίες σου για την Elena;
Είναι αυτό το παιχνίδι που πρέπει να παίζεις ως σεναριογράφος. Πραγματικά προσπαθώ όσο μπορώ να μην δημιουργώ προσδοκίες. Από τη στιγμή που δημιουργείς μία εικόνα στο μυαλό σου, είναι πολύ εύκολο αυτή η εικόνα να αρχίσει να μοιάζει με κάποιον υπάρχοντα ηθοποιό ή κάποια ηθοποιό. Και έτσι προσπαθώ, όσο μπορώ, να έχω μία λευκή κόλλα πάνω στο πρόσωπο για το οποίο γράφω, γιατί δεν θέλω να προσκολληθώ στην ιδέα ενός συγκεκριμένου προσώπου και μετά να ανακαλύψω μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά που θα πάμε για κάστινγκ, ότι είναι κλεισμένοι αλλού για τα επόμενα δύο χρόνια.

Μετά ανακάλυπτα καθώς έγραφα, ότι το πρόσωπό της μεταμορφωνόταν λίγο. Μερικές φορές θα  ήταν μελαχρινή, μερικές φορές θα ήταν ξανθιά. Αυτό ταίριαζε κατά κάποιο τρόπο στον χαρακτήρα, επειδή αλλάζει την εμφάνισή της και το πώς παρουσιάζει τον εαυτό της από σκηνή σε σκηνή, και από μέρα σε μέρα. Ακόμα και το πώς ντύνεται το πρωί για κάποια εκδήλωση, είναι διαφορετικό από το πώς ντύνεται για μία βραδινή εκδήλωση. Ανάλογα με το κοινό μπροστά στο οποίο βρίσκεται, τα μαλλιά της αλλάζουν, το φόρεμά της αλλάζει. Όλα είναι πολύ κωδικοποιημένα όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τον εαυτό της.

Αυτό με βοήθησε να μην κολλήσω σε μία εμφάνιση της στο μυαλό μου ενώ έγραφα. Μέχρι που μπήκε η Kate στο παιχνίδι. Μόλις την είχα επίσημα πια στο μυαλό μου, το γράψιμο έγινε πολύ πιο εύκολο. Όταν πρόκειται για την Kate, δεν χρειάζεται να νιώθεις πολύ περιορισμένος γιατί μπορεί να κάνει τόσα πολλά, η γκάμα της είναι απεριόριστη. Κάνει τα πάντα. Αισθάνθηκα τόσο απελευθερωμένος μέσα από την ανάμειξή της.

Γράφοντας για έναν κύριο, έναν κύριο γυναικείο χαρακτήρα. Αισθανθήκατε κάποια επιπλέον ευθύνη ή ακόμα και φόβο; Ήταν διαφορετικό το βάρος αυτής της εμπειρίας σε σχέση με τις εμπειρίες που είχατε με αρσενικούς χαρακτήρες;
Προσπάθησα απλώς να το βγάλω αυτό από το μυαλό μου και να προσπαθήσω να γράψω μία ρεαλιστική παγκόσμια ηγέτρια, σε αυτό το μέρος του κόσμου, με αυτό το είδος πολιτικής, και να μη σκέφτομαι πάρα πολύ το γεγονός ότι ήταν γυναίκα, εκτός από το ότι το χρησιμοποιεί πολύ αποτελεσματικά ως όπλο. Αυτό είναι κάτι που ο χαρακτήρας γνωρίζει πολύ καλά όσον αφορά την οπτική της, το branding της, και τα μηνύματά της. Είναι μέρος όσων που χρησιμοποιεί για να προσελκύσει τις επενδύσεις και την έγκριση της Δύσης.

Γιατί αυτό είναι μία καλή εικόνα, σωστά; Μία ισχυρή γυναίκα ηγέτρια που φαίνεται πάντα πολύ ελκυστική. Σε αυτό το επίπεδο, είχα επίγνωση του γεγονότος ότι ήταν γυναίκα και το πώς ο χαρακτήρας θα το χρησιμοποιούσε αυτό, αλλά δεν θα έλεγα ότι το προσέγγισα αυτό με φόβο ή τρόμο απαραίτητα. Στη συνέχεια βέβαια, όταν η Kate υπέγραψε, με ενθάρρυνε αρκετά ώστε να μην ανησυχώ γι’ αυτό. Ότι εφόσον ο χαρακτήρας μοιάζει αληθινός και δυνατός, αυτός θα είναι ο τρόπος να προχωρήσουμε και να μην προσπαθήσουμε να ικανοποιήσουμε ή να αλλάξουμε τον ρόλο ώστε να ταιριάζει σε οποιεσδήποτε προκαταλήψεις για το πώς πρέπει να είναι ένας χαρακτήρας ισχυρής γυναίκας ή κάτι τέτοιο. Να τη γράψουμε απλώς ρεαλιστικά.

Η Kate είναι, βέβαια, γνωστότερη για τους πιο δραματικούς της ρόλους.
Αυτός είναι ένας πολύ καλός λόγος για να διαλέξεις κάποια σαν την Kate. Ο κόσμος μπορεί να μην τη συνδέει απαραίτητα τόσο έντονα με αυτό το ύφος όσο κάποιους άλλους ηθοποιούς, αλλά, φυσικά, μόλις γνωρίσεις την Kate και το εύρος της, τότε σκέφτεσαι ότι έχει υπάρξει παραπάνω από ικανή κωμική ηθοποιός σε σημεία της καριέρας της. Την ανακαλώ στο Eternal Sunshine of a Spotless Mind ή στο Extras. Την έβρισκα πάντα πολύ αστεία, ακόμη και σε συνεντεύξεις.

Βρίσκω ότι πολλές φορές οι καλλιτέχνες που έχει συνηθίσει να παίζει ίσως πολλούς πιο αυστηρά δραματικούς ρόλους, ξέρεις, δραματικούς με κεφαλαίο Δ, συχνά είναι αρκετά πρόθυμοι και έτοιμοι να κάνουν κάτι κωμικού ενδιαφέροντος. Αυτό είναι ίσως ένα μάθημα που έμαθα δουλεύοντας στο Succession με ορισμένους από τους ηθοποιούς. Ο Matthew McFadden δεν ήταν γνωστός για κωμωδίες, όμως ήθελε πολύ να παίξει κάποιον που δεν ήταν σε ένα έργο εποχής, δεν θα ήταν ο ωραίος πρωταγωνιστής, θα ήταν πιο σκοτεινός και κωμικός. Και ορίστε τι έκανε με αυτό. Τώρα θα δείτε τι έκανε η Kate με τον ρόλο της. Μπορείς να νιώσεις την ευχαρίστηση ενός ηθοποιού όταν κατοικεί σε ένα είδος τόνου ή ρυθμού όπου δεν έχει συχνά την ευκαιρία να κατοικήσει.

Σκεφτόσουν ότι προκαλεί άμεση συμπάθεια και ότι θα μπορούσες να παίξεις με την τάση μας να τη συμπονέσουμε  και να τη θαυμάσουμε;
Πολύ καλή ερώτηση. Ναι. Ως σεναριογράφος, είχα επίγνωση. Και νομίζω ότι κι ο χαρακτήρας το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Γνωρίζει ότι μοιράζεται αυτό το είδος συναισθηματικής ανοιχτότητας με την ηθοποιό που την υποδύεται. Ακόμα και όταν η Elena of Vernon το κάνει με έναν πολύ υπολογισμένο ή χειριστικό τρόπο, όταν είναι on camera και μιλάει στους πολίτες της νιώθεις σα να σου μιλάει απευθείας, σωστά; Υπάρχει ένα είδος επιτηδευμένης ζεστασιάς, η παρουσίαση ενσυναίσθησης. Όχι απλώς συμπάθεια, αλλά ενσυναίσθηση που είναι σε θέση να μεταδώσει. Αυτή είναι η υπερδύναμή της, σωστά; Χρησιμοποιεί το γεγονός ότι είναι μητρική φιγούρα, ότι είναι περιποιητική. Το χρησιμοποιεί προς όφελός της, ακόμη και όταν ακολουθεί αρκετά σκληρά και καταπιεστικά μέτρα.

Αυτό είναι τεράστιο κλειδί για τον χαρακτήρα, όμως από την άλλη δεν θέλω να εικάσω ότι είναι συμπαθής μονάχα υπολογιστικά. Είναι ανθρώπινο ον. Δεν ήθελα να την παρουσιάσω απλώς ως μια κακούργα. Είναι κάποια της οποίας η καλωδίωση πήγε εντελώς στραβά. Ο τρόπος που ανατράφηκε από τους γονείς της, και στη συνέχεια οι ακρότητες και η απομόνωση της εξουσίας, η ακραία απεριόριστη εξουσία, η απομόνωση και η φήμη, την οδήγησαν σε ένα είδος παράνοιας και τρέλας. Πιθανόν να υπήρχε κάτι εκεί μέσα που παραμόνευε πάντα. Μάλλον όχι σε τέτοιο βαθμό. Όσο απαίσια κι αν μπορεί να γίνει, έχει αυτή την απελπισμένη επιθυμία να την πάρουν στα σοβαρά. Γίνεται δύσκολο να μην επενδύσει κανείς συναισθηματικά σε αυτήν και στο ταξίδι της.