ΤΑΣΟΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ: ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΟ ΑΛΟΓΟ

Έχει μπλέξει με τέσσερις παραστάσεις, μία τηλεοπτική σειρά και μία τηλεοπτική εκπομπή και γι’ αυτό δεν θεωρώ καθόλου δήθεν και με υφάκι την πρώτη ερώτηση που του έκανα, και που σε μερικές γραμμές θα δεις, μια μικρή υπομονή κάνε να πω δυο λόγια ακόμη, όπως πχ ποια είναι αυτή η παράσταση που ξεκινάει τη Δευτέρα. Είναι η “Τζούλια” και κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα μας περιμένει στο Θέατρο Άλφα – Ληναίος – Φωτίου.

Για όλα τα υπόλοιπα -και πολλά- πρότζεκτ, ό, τι είπαμε προέκυψε κάπως μέσα απ’ την κουβέντα, το ένα έφερε το άλλο: η ηλικία μας, δηλαδή τα 40, έφεραν την κουβέντα για την παράσταση “Φακντ Απ”, το θεατρικό έργο “Θέλω να σου κρατάω το χέρι” έφερε στη συζήτηση την ηθοποιό και σύζυγο του Τάσου Ιορδανίδη, Θάλεια Ματίκα, που εμπλέκεται και η ίδια στην παράσταση, τα σόσιαλ μίντια έφεραν το Atari, κ.ο.κ.

Και τελικά η πρώτη ερώτηση ήταν αυτή, αρκετά αυτοαναφορική, και χρωματισμένη κυρίως από δικά μου άγχη και αγωνίες:

Έβλεπα όλα αυτά που κάνεις και αναρωτιόμουν αν το βράδυ πέφτεις και κοιμάσαι ήρεμος. Δηλαδή τα βγάζεις όλα αυτά από το μυαλό σου και απλά κοιμάσαι; Εγώ θα ήμουν μονίμως σε ένα άγχος.
Είναι πολύ επιβαρυμένο το πρόγραμμα και αυτό το οποίο με κρατάει είναι ότι όλα αυτά τα ευχαριστιέμαι. Σίγουρα υπήρξε -στην αρχή της σεζόν τουλάχιστον- μία “διαταραχή” αν θες όσον αφορά τον προγραμματισμό, γιατί ξαφνικά προέκυψε και η εκπομπή των “Μπαμπάδων”. Αλλά ήταν ένας ευχάριστος πονοκέφαλος.

Το μόνο που με στεναχωρεί λίγο είναι ότι μου στερεί κάποιο χρόνο από την οικογένεια μου αλλά νομίζω ότι του χρόνου τα πράγματα θα είναι λίγο πιο σωστά δρομολογημένα.

Δεν έχει και μια ειρωνεία τώρα αυτό; Ότι μια εκπομπή που λέγεται “Μπαμπά-δες” σου στερεί χρόνο από τα δικά σου παιδιά;
Εντάξει, έχει μια ειρωνεία αν θες αλλά δεν είναι μόνο η εκπομπή που μου στερεί χρόνο.

Τουλάχιστον αύριο μεθαύριο, μετά από 30 χρόνια θα έχουν να σκέφτονται ότι “ο μπαμπάς μας έκανε μια εκπομπή”, γιατί πιστεύω να αρχειοθετηθούν τα επεισόδια, κάπου να βρίσκονται.

Η αλήθεια είναι ότι όσο χρόνο διαθέτω τους τον αφιερώνω ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι.

Ναι, σκέψου τώρα σε αυτήν την ηλικία που είμαστε να βλέπαμε μια εκπομπή με τον πατέρα μας πριν 40 χρόνια.
Ναι, δεν θα ‘χε πλάκα; Και μια συγκίνηση;

Καλά γενικά θα έχουν μια συγκίνηση τα παιδιά σου γιατί θα σε βλέπουν σε τόσα πράγματα.
Ναι, αλλά το θέμα είναι να συγκινούνται όχι απλώς για τα πράγματα που έκανα άλλα για εκείνα τα πράγματα που μοιράστηκα μαζί τους με ουσιαστικό τρόπο. Αυτό είναι το θέμα.

Οπότε αυτή τη στιγμή υπάρχουν τέσσερις παραστάσεις που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχετίζονται όλες κάπως με σένα, έτσι; Να πούμε πρώτα για την “Τζούλια”;
Αυτό είναι το καινούριο εγχείρημα. Με ταλανίζει πάρα πολύ από τότε που έγινα πατέρας το ότι οι αμαρτίες των γονιών παιδεύουν τα παιδιά. Αυτό με γοήτευσε στο συγκεκριμένο έργο. Θεωρώ ότι εδώ όλοι οι ήρωες κουβαλούν αυτές τις αμαρτίες και αυτό έχει αντίκτυπο κατ’ επέκταση και στη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις τους.

Φυσικά υπάρχουν κι άλλα θέματα. Η πάλη των κοινωνικών τάξεων, η πάλη ανάμεσα στα φύλα, η τοξικότητα ανάμεσα στις σχέσεις, ακόμα και στις φιλικές ή τις εργασιακές.

Όπως επίσης και η χρήση ουσιών. Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχει ξεφύγει αυτό το θέμα.

Εννοείς και νόμιμες και παράνομες; Δηλαδή και τα φάρμακα τα ψυχιατρικά;
Ναι, νομίζω ότι έχει ξεφύγει το πράγμα και το τι μπορούν να επιφέρουν αυτές στον ψυχισμό των ανθρώπων γενικότερα.

Και παλέψαμε πάρα πολύ για να μεταγράψουμε ουσιαστικά το πρωτότυπο έργο “Δεσποινίς Τζούλια” του σπουδαίου Στρίντμπεργκ. Προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε τους ψυχισμούς των ηρώων στη σημερινή εποχή, με έναν κώδικα ο οποίος ακουμπάει στον νατουραλισμό.

Άρα, αν κατάλαβα καλά, έχει έναν σκληρό ρεαλισμό;
Δεν είναι σκληρός ο ρεαλισμός γιατί τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει πολύ άξιες προσπάθειες και άνοιξαν μια διαδρομή άλλοι δημιουργοί, οι οποίοι το ονόμασαν έτσι. Εγώ θέλω να το ονομάσω νατουραλισμό, γιατί μπορεί να μην υπάρχει μόνο η σκληράδα, μπορεί να υπάρχει και η ευαισθησία μέσα σε αυτή τη νατουραλιστική προσέγγιση και ένα χιούμορ έντονο.

Έχει κάποιες σημαντικές διαφορές από την άλλη προσέγγιση.

Κανονικά το έργο του Στρίντμπεργκ είναι νατουραλιστικό;
Βέβαια. Μάλιστα ο Στρίντμπεργκ κατέθεσε και στην εισαγωγή του έργου το νατουραλιστικό μανιφέστο του. Γι’ αυτό ακριβώς κι εμείς αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε αυτήν τη διαδρομή.

Απλά όταν ακούω “νατουραλισμός” μου έρχεται κατευθείαν ο Ζολά στο μυαλό. Σκέφτομαι μη θεατρικούς συγγραφείς.
Εδώ ψάξαμε πολύ μέσα μας ώστε να μπορέσουμε να βρούμε τους εαυτούς μας μέσα από αυτούς τους ήρωες που πάμε να δημιουργήσουμε. Παλέψαμε πάρα πολύ να παρατηρήσουμε τον κόσμο γύρω μας, τις συμπεριφορές του, τις δράσεις του, τις αντιδράσεις του. Όλα τα πρόσωπα είναι πραγματικά για μένα. Έχω συναναστραφεί δηλαδή ο ίδιος μαζί τους.

Αντιστοίχως αυτό το έχει κάνει και η Ευσταθία Τσαπαρέλη και Κυριάκος Σαλής, και όλοι οι ηθοποιοί. Και βγάλαμε ένα γενικό συμπέρασμα αν θες.

Οπότε πήρες στοιχεία και από το περιβάλλον σου και από γνωστούς σου.
Πολλά. Πάντα, βέβαια, με όχημα τη θεματολογία του Στρίντμπεργκ και σε μεγάλο βαθμό τη δομή του πρωτότυπου κειμένου του.

Είπαμε πριν λίγο για τον σκληρό ρεαλισμό, και δεν σου κρύβω ότι με έχει κουράσει αρκετά. Δηλαδή σκέφτομαι “δεν μπορούν να βρουν άλλον τρόπο να πούνε την αλήθεια τους; Πρέπει να είναι πάντα τόσο ωμή και, ξέρεις, με όλο αυτό το βρισίδι και τις φωνές;”. Άσε που νομίζω ότι κάπως κανονικοποιούνται και λίγο μετά από ένα σημείο δεν σου κάνουν και εντύπωση πια. Δηλαδή εμένα δεν μου φαίνεται καν σκληρό πια, κατάλαβες;
Εκεί είναι η διαφορά. Βέβαια, εμείς δεν παλέψαμε να δώσουμε μια διαφορετικότητα. Όταν δημιουργεί κάποιος κάτι το κάνει πάντα σύμφωνα με τις δικές του προσλαμβάνουσες, τα δικά του ερεθίσματα, τις δικές του περγαμηνές, τέλος πάντων. Με πράγματα που εκείνος κουβαλάει ψυχικά.

Εγώ δηλαδή στη συγκεκριμένη περίπτωση, μαζί με την ομάδα των παιδιών, παλέψαμε να δείξουμε κάτι πραγματικά μέσα από μια κλειδαρότρυπα, το οποίο όμως να μην είναι ακραίο. Το οποίο βλέποντάς το ως θεατές να μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι “ναι, θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, θα μπορούσε να γίνει”. Και αυτό χωρίς να είναι τραβηγμένο, να μη φτάνει στα άκρα.

Βέβαια, προφανώς σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει στα άκρα, αλλά έτσι είναι και η ζωή. Μέσα σε μιάμιση ώρα μπορεί να υπάρχει απόλυτη νηνεμία και για πέντε δευτερόλεπτα να γίνει ένας πνευματικός σεισμός.

Από πότε άρχισες να γράφεις ή να διασκευάζεις;
Είχα μπει στη διαδικασία να διασκευάζω κάποια κείμενα για κάποιες παραστάσεις που είχαμε ανεβάσει στο παρελθόν και μετά, τελείως τυχαία, γεννήθηκε η ιδέα της κατάθεσης μίας πρωτότυπης ιστορίας.

Το “Θέλω να σου κρατάω το χέρι” ήταν αυτό;

Ναι, αυτή ήταν η αφορμή. Θα χρησιμοποιήσω τη φράση ότι “έγινε η ανάγκη φιλοτιμία”, γιατί τότε μέσα στον κορονοϊό δεν βρίσκαμε κάποιο έργο που να μας αρέσει με τη Θάλεια. Και επειδή εγώ είμαι και παραγωγικά στο θέατρο, δεν μπορούσαμε τότε να υποστηρίξουμε και το ανέβασμα ενός έργου με πολλά πρόσωπα. Και αποφασίσαμε να μπούμε σε αυτήν τη διαδικασία να γράψω -η σύζυγός μου με παρότρυνε. Έγραψα, πέτυχε και απ’ ό,τι φαίνεται είναι και μεγάλο μικρόβιο το γράψιμο.

Κόλλησες, ε; Δεν το έκανες πριν; Δεν έγραφες μικρές ιστορίες πχ;
Κόλλησα. Όχι. Αυτό που έλεγαν όλοι όταν ήμουν μικρός ήταν ότι έγραφα πάρα πολύ ωραίες εκθέσεις, ξέρεις, αυτό το κλασικό που λένε οι γονείς και καμαρώνουν πολλές φορές.

Πάντως, αν και με γεμίζει πάρα πολύ, είναι και κάτι το οποίο με κουράζει και πάρα πολύ. Όταν γράφω αισθάνομαι ότι ο εγκέφαλος μου καίγεται στην κυριολεξία. Μετά όταν σηκώνομαι είναι σαν να έχω κάνει δέκα ώρες γυμναστική.

Αποφασίζεις να κάτσεις να γράψεις κάποιες συγκεκριμένες ώρες την ημέρα; Το κάνεις με πρόγραμμα;
Όχι. Μπορεί να είμαι σε άσχετο σημείο, σε άσχετο τόπο, μπορεί να είμαι για παράδειγμα στο αυτοκίνητο και να κάτσω στην άκρη του δρόμου, αν μου έρθει κάτι εκείνη τη στιγμή το οποίο πρέπει να κατατεθεί.

Το οποίο, βέβαια, μπορεί να απορριφθεί αργότερα κατά τη διαδικασία της δουλειάς.

Όταν μπαίνω στη διαδικασία της συγγραφής (ας τολμήσω να το πω έτσι) το μυαλό μου είναι όλη την ημέρα εκεί. Γράφω ή απορρίπτω νοητά. Μπορεί να είμαι σε μια άλλη υποχρέωση και το μυαλό μου να είναι εκεί. Και αυτό είναι το πιο κουραστικό.

Βασανιστικό, ναι. Αλλά φαντάζομαι όταν τελειώνεις, η ευχαρίστηση που παίρνεις και η ανακούφιση θα είναι τρομερή.
Ναι, πραγματικά. Τώρα με τη “Τζούλια” όμως είναι και το θέμα του ότι πρέπει να πραγματωθεί και η σκηνοθεσία, γιατί στα δύο προηγούμενα, δηλαδή και το “Φακντ Απ” και το “Θέλω να σου κρατάω το χέρι”, τη σκηνοθεσία την είχε αναλάβει η Θάλεια. Έτσι εγώ είχα επαναπαυθεί και είχα πει “πάρτο, εγώ το ολοκλήρωσα το έργο μου. Κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις”.

Τώρα το στοίχημα για μένα είναι ότι η γραφή πρέπει να μετουσιωθεί και παραστασιακά.

Και από τη στιγμή που το έγραψες, φαντάζομαι ότι είσαι και ο κατάλληλος για να σκεφτείς πως θα γίνει αυτό.
Είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο. Λογοδοτείς στον ίδιο σου τον εαυτό γιατί βλέπεις εκείνη τη στιγμή ότι κάτι μπορεί να μη λειτουργεί και πρέπει να δεις πώς θα το κάνεις αυτό, είτε να λειτουργήσει είτε να το απορρίψεις.

Και είναι δύσκολο να κόβεις, ε;
Η απόρριψη είναι κάτι δύσκολο, όταν κάτι το έβλεπες στο χαρτί να τρέχει πολύ γρήγορα και τελικά στην πράξη να πηγαίνει με ρυθμούς χελώνας.

Και φαντάζομαι ότι και όταν έγραφες πάλι θα είχες μπει σε διαδικασία να κόψεις. Οπότε ξανακόβεις τώρα για δεύτερη φορά.
Ναι, βέβαια. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις είχε αναλάβει τα ηνία η Θάλεια και το γλίτωνα αυτό.

Μιας και ανέφερες τη σύζυγό σου, είδα ένα βιντεάκι με τον Χαβιέ Μπαρδέμ που του κάνουν μια πολύ άβολη ερώτηση σε μια συνέντευξη, του λένε “πώς είναι να είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που ευχαριστιέται να δουλεύει με τη γυναίκα του”. Και απαντάει πολύ ωραία. Γυρνάει στον δημοσιογράφο και του λέει, ευγενικά πάντα, είναι πολύ άσχημο αυτό που λες κλπ. Και ξέρεις το ανεβάζουν όλοι στα σόσιαλ ως επιβράβευση ότι “μπράβο του που υπερασπίστηκε και μίλησε έτσι ωραία για τη γυναίκα του”. Αν σε ρωτούσαν το ίδιο σε ένα πάνελ κάποιοι αγενείς δημοσιογράφοι, πώς θα αντιδρούσες;
Η αγένεια είναι κάτι που γενικά μου προκαλεί νεύρα αλλά αν τα αφήσω αυτά τα νεύρα να διοχετευτούν, συνεχίζω έτσι και δίνω πάτημα της αγένειας ώστε να μπορέσει να εξελιχθεί. Οπότε προσπαθώ πάντα να είμαι ευγενής, πράγμα το οποίο είμαι και από τη φύση μου. Νομίζω ότι κάθε ερώτηση μπορεί να απαντηθεί με τον τρόπο που πρέπει.

Δεν το έχεις δει αυτό το βιντεάκι;
Όχι.

Γενικά είσαι των σόσιαλ;
Όχι και παρότι καμιά φορά ίσως κοινοποιήσω κάτι που μου φανεί ενδιαφέρον, μπορώ να σου πω ότι καταπιέζομαι και με αυτό το θέμα, ότι το κάνω λίγο καταναγκαστικά. Αλλά τι να κάνουμε; Δεν πρέπει να είμαστε απορριπτικοί γιατί από εκεί και πέρα είμαστε στο 2024. Αυτές είναι οι κοινωνικές συνθήκες αυτήν τη στιγμή και οφείλεις να ακολουθείς κι εσύ όσο μπορείς τους κανόνες του παιχνιδιού.

Φαντάζομαι πάντως μέσα στα έργα σου, τουλάχιστον στο “Φακντ Απ”, θα παίζουν κάποιο ρόλο τα σόσιαλ μίντια, έτσι; Μικρό αλλά…
Σίγουρα, ναι. Είναι αυτό το τριπάκι στο οποίο μπαίνουν ειδικά τα νέα τα παιδιά, το να ζουν ουσιαστικά μέσα από μια άλλη πραγματικότητα και τι μπορεί αυτό να επιφέρει στο ψυχισμό τους και στην καθημερινότητά τους και στις σχέσεις τους με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αλλά και τα δεινά τα οποία αυτό μπορεί να φέρει στον ίδιο τους τον εαυτό.

Το σχολιάζεις δηλαδή αυτό μέσα στην παράσταση.
Υπάρχει σχόλιο, βέβαια.

Στο “Φακντ Απ” για να καταφέρεις να μιλήσεις και στη γλώσσα των -μην πω “νέων”, γιατί κι εμείς νέοι είμαστε, δεν μπορώ να το λέω αυτό, κάτι με πιάνει, νιώθω ξαφνικά ότι βγάζω μια μαγκούρα από κάπου αλλά τέλος πάντων- των πιο νέων, της Gen Z, για να πιάσεις τη γλώσσα τους, τι έκανες; Τις λέξεις που χρησιμοποιούν, τις εκφράσεις τους.
Κοίταξε, δεν είναι ότι όλα τα νέα παιδιά χρησιμοποιούν μία συγκεκριμένη φρασεολογία. Είναι και λίγο γραφικό να νομίζουμε ότι όλα μιλάνε με “κριντζάρω” και “λάρωσε” κτλ. Προσπαθήσαμε να το αποφύγουμε αυτό

Αυτά που προσπάθησα να αφουγκραστώ και να καταθέσω είναι τις ανάγκες τους, τα θέλω τους και τα πρέπει τους και σε αυτό με βοήθησε πάρα πολύ η συναναστροφή μου με νέα παιδιά γιατί πράγματι κι εγώ δεν αισθάνομαι ότι κρατάω μαγκούρα να σου πω την αλήθεια.

Αυτοί οι οποίοι είναι υπαίτιοι και με κάνουν να αισθάνομαι ότι κρατάω μαγκούρα ήταν τα νέα τα παιδιά που συναναστρέφομαι στη “Γη της Ελιάς”. Γιατί ενώ είχα συνηθίσει να είμαι ο μικρότερος στις δουλειές, ξαφνικά πάω και συναντάω εικοσάρηδες-εικοσιπεντάρηδες.

Σηκώνονταν από την καρέκλα να καθίσεις και τέτοια;
Μου μίλησαν στον πληθυντικό στην αρχή και πάλεψα κιόλας για να το σταματήσουν. Τώρα, βέβαια, μη νομίζεις… Μου έχουν πάρει τον αέρα.

Αλλά όπως σου είπα, εκεί που εγώ προσπάθησα να στοχεύσω ήταν στα θέλω τους, στις ανάγκες τους, στις αγωνίες τους.

Πραγματικά μου έκανε πάρα πολύ καλό η συναναστροφή με αυτά τα παιδιά, γιατί υπάρχουν πολλές και σημαντικές διαφορές από τη δική μας γενιά. Καταρχάς, η εξοικείωσή τους με την τεχνολογία και το πόσο πολύ οι σχέσεις τους περνάνε μέσα από αυτόν τον διαθλαστικό φακό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Μετά, είναι και όλα αυτά τα ιστορικά γεγονότα με τα οποία μεγάλωσαν, πχ η κρίση η οικονομική. Σκέψου ότι μεγάλωσαν με γονείς, οι οποίοι έτρεχαν από το πρωί μέχρι το βράδυ για τις δουλειές τους.

Μεγάλωσαν επίσης με άλλες ανάγκες. Οι δικές τους βασικές ανάγκες είναι τελείως διαφορετικές από τις δικές μας.

Οπότε καταλαβαίνω τώρα ότι το δύσκολο κομμάτι δεν ήταν η γλώσσα, ήταν αυτό. Οπότε όλα αυτά πως τα βρήκες; Μέσα απ’ αυτή την παρέα ή έψαχνες και αλλού πληροφορίες;
Έκανα και συνεχίζω να κάνω πάρα πολλή παρέα με τα παιδιά. Με κάποιους μπορώ να τολμήσω να πω ότι έχουμε και μια φιλική σχέση, δηλαδή, ξέρεις, ότι τους θεωρώ φίλους μου, όπως και εκείνοι με θεωρούν φίλο τους, λίγο μεγάλο αδελφό, λίγο μπαμπά, λίγο…

Πω μην το λες αυτό…
Μην το λέω, μην το λέω αλλά έτσι είναι (σ.σ. γελάμε). Και επειδή κάποιοι ήταν και τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες είχα να πάρω υλικό. Τους ευχαριστώ και τους είμαι ευγνώμων γιατί και από εκεί μου γεννήθηκε ουσιαστικά η ανάγκη του να κατατεθεί το “Φακντ Απ”.

Μιας και λέμε για σόσιαλ και τεχνολογία, εσύ μικρός στο σπίτι είχες υπολογιστή;
Είχα τις κλασικές παιχνιδομηχανές… Το Commodore Plus/4, το Amiga, το Amstrad. Είχα ξεκινήσει από το Atari που δεν είναι υπολογιστής βέβαια, αλλά μιλάω τώρα για παιχνιδομηχανές, γιατί κατά κύριο λόγο για παιχνίδι τις είχα.

Απλά βλέπεις ότι όλες αυτές οι παιχνιδομηχανές που είχαμε τότε δεν είχαν κάποια διάδραση, ήμασταν εμείς και ο υπολογιστής. Σήμερα οι αντίστοιχες φτιάχνουν κοινότητες.
Καλά, εμείς τώρα φαντάζουμε σε αυτά τα παιδιά, πόσο μάλλον στον γιο μου, σαν προϊστορικοί. Δηλαδή εγώ βλέπω καμιά φορά τα παιχνίδια τα οποία παίζει ο γιος μου και λέω “τι γίνεται εδώ πέρα;”. Δεν καταλαβαίνω καν τον στόχο του παιχνιδιού. “Πώς κερδίζεις; Η τελευταία πίστα ποια είναι;”. “Ποια πίστα ρε πατέρα”, μου λέει. “Δεν υπάρχει πίστα”.

Πόσο χρονών είναι;
11.

Α, είναι τόσο μεγάλος; Νόμιζα ότι είναι τα παιδιά σου τριών τεσσάρων χρονών.
Όχι, ο μεγάλος είναι 11 και η μικρή 7 ετών.

Και είχα την τύχη και έκανα και μια διασκευή πάνω σε μια κωμωδία που μιλάει και για το internet, το οποίο το ονομάσαμε “Πες μου ότι είναι ψέμα – Επιχείρηση Ωρωπός”. Ουσιαστικά με αυτό ξεκίνησα φέτος τη θεατρική κατάθεση των πραγμάτων και νομίζω ότι κάναμε μια πολύ ωραία κωμωδία, στην οποία πηγαίνει ο κόσμος και ψυχαγωγείται.

Από τη μία είσαι ηθοποιός αλλά απ’ την άλλη είσαι και παραγωγός. Δεν υπάρχουν στιγμές που σου λέει ο παραγωγός μέσα σου ότι “εντάξει, ωραίο αυτό που θες να κάνεις τώρα, αλλά δεν θα βγάλεις λεφτά” και στιγμές που έρχεται ο ηθοποιός και σου λέει “αυτό που κάνεις τώρα θα βγάλει λεφτά αλλά δεν είναι ωραίο καλλιτεχνικά”; Τα έχεις βρει αυτά μέσα σου ή ακόμα χτυπιούνται;
Η αλήθεια είναι ότι τα έχω βρει.

Και ποιος υποχωρεί πιο συχνά;
Παλαιότερα υποχωρούσε ο παραγωγός. Στα πρώτα μου βήματα, με την ορμή της πρώτης νιότης ορμούσα πολύ περισσότερο στα πράγματα, παίρνοντας πολύ μεγάλα ρίσκα, τα οποία κάποιες φορές είχαν βγει, κάποιες φορές ήταν καταστροφικά. Τώρα πλέον επειδή έχω και την ευθύνη των παιδιών, προσπαθώ να είμαι πολύ προσεκτικός στις κινήσεις μου και να βάζω πολύ νερό στο κρασί μου όσον αφορά τους οραματισμούς μου τους καλλιτεχνικούς. Αλλά δεν έχω αδικημένο και τον καλλιτέχνη. Προσπαθώ πάντα να κάνω πράγματα, τα οποία να με καλύπτουν και που να μπορώ να λειτουργήσω μέσα σε αυτά.

Πριν που λέγαμε για τα σόσιαλ ήθελα να σου πω για τη σχέση ηθοποιού – Instagram. Πώς σου φαίνεται το πόσο πολύ έχουν αγκαλιάσει οι ηθοποιοί το Instagram και όλες αυτές οι διαφημίσεις που κάνουν, αυτή η συνεχής μάχη για followers;
Νομίζω ότι πολύ συχνά μέσα στην καθημερινότητα μας, και πόσο μάλλον στην επαγγελματική μας διαδρομή ξεχνάμε το μέτρο. Παν μέτρον άριστον. Αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι και μέτριος. Και ξέρεις πού χρειάζεται το μέτρο; Και όταν νιώθεις ότι είσαι “καβάλα στο άλογο” και όταν είσαι στον πάτο. Εκεί χρειάζεται και μια ψυχραιμία. Και αν τη διαθέτεις αυτή την ψυχραιμία, ειδικά όταν νιώθεις ότι είσαι καβάλα στο άλογο, νομίζω ότι μπορείς να λειτουργήσεις και να βρεις διαδρόμους μέσα στα πράγματα, ακόμα και μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίοι μπορεί να είναι ευεργετικοί.

Για παράδειγμα τώρα, θα σου πω κάτι. Είχε φαγωθεί ο γιος μου να κάνει TikTok. Εγώ ήμουν πολύ αρνητικός στην αρχή γιατί τον θεωρώ μικρό όπως και η σύζυγός μου. Βρήκε όμως έναν τρόπο, γέννησε μια ιδέα, την οποία τη βρίσκω και πολύ χαριτωμένη.

Επειδή έχουμε και οι δύο μανία με τα αθλητικά, γυρνάει και μου κάνει ερωτήσεις σε άσχετες φάσεις στο σπίτι γύρω από την άποψή μου για κάτι. Έρχεται με την κάμερα χωρίς να με ειδοποιεί. Πχ “πες μου τους 5 τοπ σου την ιστορία της Ευρωλίγκα”. Και το ανεβάζει στο TikTok.

Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν γίνεται ούτε κατ’ εξακολούθηση ούτε με στόχο την ατομική προβολή. Και είναι έως και ψυχαγωγικό μπορώ να σου πω.

Απλά ξέρεις τι, έχω δει πολλές φορές ηθοποιούς και σκηνοθέτες να λένε ότι πολλοί άνθρωποι του χώρου διαλέγουν ηθοποιούς για τις παραστάσεις τους και με βάση του πόσους followers έχουν. Γιατί σου λέει “αυτός έχει πολύ κόσμο στο Instagram, θα το διαφημίσει”.
Εμένα δε μου έχει τύχει αυτό. Ίσα ίσα που θεωρώ κιόλας ότι σήμερα έχει γίνει μια ωραία τομή ακόμη και στα τηλεοπτικά πράγματα. Όχι σε όλα τα τηλεοπτικά προϊόντα της μυθοπλασίας, αλλά έχει γίνει γενικότερα μια στροφή ακόμα και από τους δημιουργούς όπου ψάχνουν λίγο περισσότερο τους ηθοποιούς. Και αυτό γίνεται γιατί και η νοοτροπία των ηθοποιών άλλαξε λίγο.

Τι εννοείς ψάχνουν δηλαδή;
Δηλαδή ψάχνουν τον ηθοποιό, ο οποίος μπορεί να είναι αυτό που παλιά λέγαμε “θεατρικός”. Ψάχνουν δηλαδή το καλό υλικό.

Οπότε εκεί μπορεί να βοηθήσει και το Instagram;
Όχι, το Instagram μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει τόσα χιλιόμετρα στη καλλιτεχνική διαδρομή του. Υπάρχουν αυτά.

Τώρα από εκεί και πέρα, αν ο καλός ηθοποιός είναι και σε θέση να μπορέσει να χρησιμοποιήσει προς όφελος της δουλειάς του τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτό δεν είναι αφοριστικό. Απλώς χρειάζεται πάντα ένα μέτρο.

Αλλά αυτό που σου λέω είναι ότι σήμερα έχουν περάσει και οι δημιουργοί της τηλεόρασης στο να ψάχνουν πολύ τον ηθοποιό τους. Και ας μην έχει τόσους followers.

Άσχετο αλλά αυτό που πέρασες Γαλλική Φιλολογία μου έκανε εντύπωση. Και φαντάζομαι θα κάνει και σε άλλους.
Ναι, είναι λίγο οξύμωρο στο μυαλό αρκετών (γελάει).

Αυτό ήταν γιατί δεν ήξερα ουσιαστικά τι να κάνω στη ζωή μου μέχρι μια αρκετά μεγάλη ηλικία. Τη μία έλεγα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος, την άλλη έλεγα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος, γενικά οτιδήποτε άλλο εκτός από ηθοποιός. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου.

Είχες δει θέατρο όταν πήγαινες σχολείο;
Όχι, ιδιαίτερα. Απλώς ήμουν στη θεατρική ομάδα του σχολείου.

Κι αυτό το είδα και απλά επειδή εγώ έχω μεγαλώσει στην επαρχία και δεν είχαμε θεατρική ομάδα στο σχολείο, μου ακούγεται πολύ αμερικάνικο. Δηλαδή εσείς εκεί στον Πειραιά πώς και είχατε; Συνέβαινε αυτό γενικά δηλαδή;
Υπάρχουν κάποια σχολεία, τα οποία έχουν. Εγώ πήγαινα σε ελληνογαλλικό σχολείο στον Άγιο Παύλο. Οι γονείς μου ήθελαν να μου προσφέρουν παιδεία και τους είμαι πολύ ευγνώμων σε αυτό. Και αφού είχαν και τη δυνατότητα να με στείλουν σε ένα από τα καλύτερα σχολεία που υπήρχαν τότε στον Πειραιά, το έκαναν. Και το οφείλω κατά κύριο λόγο στη μητέρα μου. Εκείνη ήθελε να πάρω όσο το δυνατόν καλύτερη παιδεία.

Και εκείνα τα χρόνια εμείς είχαμε και πολύ δυνατή θεατρική ομάδα.

Και τι έργο ανεβάσατε, πχ παίξατε κάτι γαλλικό;
Από Άμλετ και Μολιέρο μέχρι το “Ξύπνα, Βασίλη” του Ψαθά.

Α, εγώ περίμενα να μου πεις ότι “ξέρεις, κάποια χρονιά, κάναμε κάτι για δυο μέρες” αλλά καμία σχέση. Κάνατε πολλά.
Ναι, και ήταν πολύ ωραία η ομάδα μας και μάλιστα και με διακρίσεις σε διαγωνιστικούς θεατρικούς αγώνες ανάμεσα σε σχολεία.
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το θέατρο αλλά και πάλι δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να το ακολουθήσω ως επάγγελμα. Το μόνο που μου λέγανε τότε οι άνθρωποι εκεί και από κριτικές επιτροπές είναι “ότι σκέψου το”. Και πάλι όμως από το ένα αυτί έμπαινε, από το άλλο έβγαινε.

Αν και μου άρεσε πολύ η διαδικασία, τους είχα βγάλει την Παναγία, γιατί αντί για πρόβες πήγαινα να παίξω μπάσκετ, που ήταν η εμμονή μου τότε.

Και όταν ήρθε και η στιγμή να δώσω πανελλήνιες, έδωσα για Γαλλική Φιλολογία γιατί όπως καταλαβαίνεις, μού ήταν πάρα πολύ εύκολο να περάσω εκεί.

Πήγες καθόλου;
Πήγα, ναι.

Από αυτήν τη θεατρική ομάδα, είτε πριν από σένα είτε μετά από σένα, βγήκαν άλλοι που να ασχολήθηκαν με το θέατρο;
Από άλλη χρονιά δεν ξέρω, αλλά από τη συγκεκριμένη θεατρική ομάδα που ήμουν εγώ, όχι δεν βγήκαν άλλα παιδιά.

Σου έχουν στείλει ποτέ κάποιο μήνυμα, να σου πει κάτι κάποιος από αυτούς;
Καμαρώνουν πολύ… Και με καλούν και στις γιορτές και στις μαζώξεις. Μάλιστα πρόσφατα είχαμε και reunion. Δεν κατάφερα να πάω αλλά είδα τις φωτογραφίες και τους χάρηκα πολύ.

Άσχετο. Με τον γιο σου πηγαίνετε γήπεδο;
Όχι, δεν πηγαίνω συχνά και λόγω του φόρτου εργασίας, αλλά και γιατί μετά από κάποια χρόνια άρχισα να απολαμβάνω περισσότερο τα ματς από την τηλεόραση -να βλέπω τα ριπλέι, τις αμφισβητούμενες φάσεις. Κατάλαβες; Απλώς επειδή ο μικρός θέλει να το βιώσει κάποιες στιγμές τον παίρνω και πηγαίνουμε σε κάποιους αγώνες της Ευρωλίγκα.