ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΞΙΜΟ ΜΟΥΜΟΥΡΗ, Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ ΤΟΥ Η ΖΩΗ

Το τηλεοπτικό του ντεμπούτο το έκανε το 2001, ωστόσο, έγινε ευρύτερα γνωστός και πολύ αγαπημένος στο κοινό μέσα από τον ρόλο του “Ορέστη” στην σειρά “Singles” τη σεζόν 2004-2005. Έκτοτε, ο Μάξιμος Μουμούρης έχει συμμετάσχει σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές, άλλοτε ως πρωταγωνιστής και άλλοτε ως δυνατό guest, ενώ από το 2021 μέχρι και σήμερα τον απολαμβάνουμε στη δραματική σειρά “Γη της Ελιάς” στο MEGA, ενώ θα βρίσκεται και στην τέταρτη σεζόν. Και παρόλο που διαθέτει μια ευγενική και γοητευτική φυσιογνωμία, εδώ παίζει έναν κόντρα ρόλο.

Παράλληλα, επειδή ο Μάξιμος Μουμούρης είναι ένα ανήσυχο πνεύμα, πειραματίζεται συχνά στο θέατρο και αναμετριέται με διάφορους ρόλους επί σκηνής. Αυτή τη σεζόν, όμως, έθεσε τον εαυτό του πίσω από την κουίντα, αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία της παράστασης «Όνειρα Γλυκά», ένα νέο έργο του ανερχόμενου συγγραφέα Μιχάλη Μαλανδράκη, που ανεβαίνει στο θέατρο Τόπος Αλλού. Δεν είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί, αλλά είναι η πρώτη φορά που καλείται να το κάνει σε ένα άκρως ρεαλιστικό έργο που πραγματεύεται τις οικογενειακές σχέσεις.

Με αφορμή την τηλεοπτική του παρουσία και τη νέα σκηνοθετική δουλειά του στο θέατρο, ο Μάξιμος Μουμούρης μιλά στο The Magazine για τη σειρά, την παράσταση και την υποκριτική, αλλά και για την προσωπική και οικογενειακή του ζωή στο πλάι της βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νάντιας Γιαννακοπούλου, ενώ αποκαλύπτει τον κινηματογραφικό ήρωα που θα υποδυθεί πολύ σύντομα στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Καποδίστριας».

Στη «Γη της Ελιάς» υποδύεσαι τον Κωνσταντίνο, ο οποίος ξεκίνησε ως ένας σκοτεινός ρόλος, αλλά στη συνέχεια βγήκε προς το φως. Πώς βλέπεις αυτή την εξέλιξη;

Εντελώς στο φως βγήκε, στο φεγγάρι! Είναι η δεύτερη φορά που η Βάνα Δημητρίου μου εμπιστεύεται έναν σκοτεινό ρόλο (στο «Κάρμα» και εδώ). Το φαίνεσθαι είναι κάτι προφανές, αλλά υπάρχει κάτι άλλο. Ένας ηθοποιός  – δυνάμει – μπορεί να κάνει τα πάντα. Ξεκινήσαμε έτσι. Δεν ξέρω αν είχε στο μυαλό της από την αρχή ότι ο ρόλος θα πάει εκεί η ιστορία. Αλλά με κάποιες εσωτερικές αλλαγές, προέκυψε και σκέφτηκε να βάλει την Αντωνία Χαραλάμπους – που κάνει την Ισμήνη, την γυναίκα μου – στη σειρά. Με την Αντωνία δέσαμε πάρα πολύ, νιώθω ότι και υποκριτικά είμαστε πάρα πολύ κοντά, δηλαδή συνεννοούμαστε, μιλάμε την ίδια γλώσσα. Κάπως «έδεσε το γλυκό» και ήταν μια πολύ καλή αφορμή για την Βάνα να γράψει έναν ήρωα που, ναι μεν είναι πολύ σκοτεινός και εγκληματίας, αλλά έχει μια μεταστροφή.

Το φαίνεσθαι είναι κάτι προφανές, αλλά υπάρχει κάτι άλλο. Ένας ηθοποιός – δυνάμει – μπορεί να κάνει τα πάντα.

Ο έρωτας τον έκανε να αλλάξει;

Ο ήρωας συνδέεται με έναν άνθρωπο και αποφασίζει πως ό,τι έκανε μέχρι τώρα δεν έχει σημασία, αλλά το από ‘δω και πέρα έχει σημασία, με αυτό τον άνθρωπο. Ο ίδιος την δέχεται πλήρως την μεταστροφή του. Και η Ισμήνη τον αποδέχεται, επίσης, πλήρως, ακόμα κι όταν στον δεύτερο κύκλο μαθαίνει την αλήθεια και ποιο είναι το παρελθόν του. Δεν ξέρω πού θα πάει η σχέση τους. Έχουν περάσει πολλές κρίσεις και ελπίζω να παίξουμε και συγκρούσεις μεταξύ μας, γιατί αυτό είναι το ενδιαφέρον.

Και ποια θα είναι η συνέχεια του Κωνσταντίνου και της σχέσης του με την Ισμήνη;

Δεν ξέρω! Η αλήθεια είναι ότι, όταν ξεκίνησε η σειρά, έπρεπε να είμαι λίγο Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ. Να παίζω από τη μία τη σκοτεινή πλευρά, τις παγαποντιές που κάνει, το πώς συνδέεται με τον υπόκοσμο, το πόσο σκληρός είναι, και πώς από την άλλη πώς ισορροπεί την περίοδο που γνωρίζει την Ισμήνη. Δηλαδή, πώς σιγά σιγά παλεύει με τα ψέματα, που δεν τα αντέχει άλλο. Αποφασίζει να τα αφήσει πίσω και να προχωρήσει σε ένα φωτεινό κομμάτι. Αυτό είχε ενδιαφέρον. Τώρα ένα κομμάτι του παρελθόντος έρχεται και μου χτυπάει την πόρτα και μου λέει «θέλω τα δεδουλευμένα». Κι εγώ αρνούμαι, γιατί έχω αλλάξει τη ζωή μου πια. Αλλά όταν έχεις μπλέξει με τον υπόκοσμο, δεν σε αφήνει εύκολα. Αυτό, βασικά, ζω τώρα στη σειρά. Εντάξει, θα τα καταφέρω!

Γενικά, σ’ αρέσουν οι ρόλοι που είναι στην «κόψη του ξυραφιού»;

Αν δεν είναι, πρέπει να βρεις το πώς θα είναι. Αλλιώς υποκριτικά είναι μια μέση κατάσταση. Και ό,τι είναι σε μέση κατάσταση και στο περίπου, δεν έχει ζωή. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι σε οτιδήποτε μου δίνεται, να έχω την αντίληψη και την ελευθερία να πάω προς μια αλήθεια που είναι σε ένα μεταίχμιο. Αυτό έχει “ζουμί” υποκριτικά. Κι αν δεν υπάρχει, πρέπει να το βρεις.

Πώς βλέπεις την άνθιση της μυθοπλασίας τα τελευταία 2-3 χρόνια;

Είναι πολύ καλό για επαγγελματικούς λόγους. Έχουν δουλειά και οι ηθοποιοί και τα συνεργεία. Μετά από το 2011-2012 είχαμε πάρει την “κάτω βόλτα”, δανειζόμασταν απ’ έξω συνέχεια. Μπορούμε να κάνουμε μυθοπλασία και, μάλιστα, καλή μυθοπλασία. Έχουμε ακόμα πράγματα να μάθουμε από το εξωτερικό, νομίζω είμαστε ακόμα σε εφηβική κατάσταση. Έχουμε πολύ καλούς ηθοποιούς και κινηματογραφιστές και τεχνικούς. Μπορούμε να κάνουμε καλό σινεμά και σειρές, αλλά δεν είμαστε ακόμα, θεωρώ, στην καλύτερή μας φάση. Ίσως επειδή η άνθιση αυτή, τα τελευταία χρόνια, έχει να κάνει περισσότερο με το είδος της σαπουνόπερας. Είναι γρήγορο, εύκολο και καλύπτεις τον τηλεοπτικό χρόνο. Θα πρέπει να βρούμε μια ισορροπία ή να δοκιμαστούμε περισσότερο στις μίνι σειρές.

Μπορούμε να κάνουμε μυθοπλασία και, μάλιστα, καλή μυθοπλασία. Αλλά έχουμε πράγματα να μάθουμε, νομίζω είμαστε ακόμα σε εφηβική κατάσταση.

Παράλληλα, είσαι ενεργός αυτή τη σεζόν και στο σανίδι, καθώς σκηνοθετείς την παράσταση «Όνειρα Γλυκά» στο θέατρο Τόπος Αλλού. Πες μου λίγα λόγια για το έργο.

Το «Όνειρα Γλυκά» είναι έργο του Μιχάλη Μαλανδράκη, ενός νέου και πολύ αξιόλογου συγγραφέα. Του αρέσει πολύ η συγγραφή, δίνει πολλή σημασία στη λεπτομέρεια. Είναι πολύ μεθοδικό το γράψιμό του, δεν είναι τυχαίο. Οι διάλογοι του για μένα είναι υπέροχοι, δίνουν τον ρυθμό της παράστασης.

Τι πραγματεύεται η παράσταση;

Είναι η ιστορία μιας τριμελούς – πια – οικογένειας, γιατί ο πατέρας έχει σκοτωθεί σε δυστύχημα που εκείνος προκάλεσε πριν από 6 μήνες, υπό την επήρεια αλκοόλ. Και το χειρότερο είναι ότι έχει προκαλέσει έναν αρκετά σοβαρό τραυματισμό σε ένα παιδί της γειτονιάς. Ο πατέρας του παιδιού προκαλεί μεγάλα προβλήματα στο οικογενειακό κατάστημα, που είναι ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστείου, όπου διαδραματίζεται όλη η ιστορία. Είναι οξύμωρο, γιατί παρασκευάζονται γλυκά, ενώ είναι μια πολύ πικρή περίοδος για την οικογένεια, που έχει να αντιμετωπίσει την απώλεια του μέλους της οικογένειας, το μαγαζί που δεν “τραβάει” και την εκδίκηση του πατέρα του τραυματισμένου παιδιού.

Πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις των ηρώων; Θα τους δούμε να έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους;

Ο μικρός αδερφός έχει σπουδάσει pastry chef και έχει κάνει ένα course σε ένα πολύ σπουδαίο ζαχαροπλαστείο της Αθήνας. Μετά το δυστύχημα του πατέρα, επιστρέφει για να βοηθήσει την οικογένεια και για να συμβάλει στο να ορθοποδήσει το ζαχαροπλαστείο. Ο μικρός, όμως, βλέπει ότι υπάρχει ένα τέλμα. Από την άλλη, η μητέρα, αυτό το μαγαζί δεν το αφήνει με τίποτα, πάση θυσία. Έχει δώσει τα πάντα για αυτή την επιχείρηση. Όσο για τον μεγάλο αδερφό, είναι άβουλος, είναι ζαχαροπλάστης, αλλά όχι με την ακρίβεια και την λεπτομέρεια του μικρού.

Στην παράσταση «Όνειρα Γλυκά», η οικογένεια της ιστορίας φοβάται να κάνει το βήμα προς τα εμπρός. Κι εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι.

Εκεί υπάρχει μία σύγκρουση και ποιοτική, όσον αφορά το τι γλυκά φτιάχνουμε. Αυτή, όμως, είναι η αφορμή. Γιατί από ‘κει βγαίνουν όλα τα μυστικά. Μυστικά τα οποία ο μικρός δεν ήξερε, καθώς η μάνα με τον μεγάλο γιο τα έκρυβαν. Έτσι, η απώλεια του πατέρα, ο άλλος πατέρας που προκαλεί προβλήματα και το μαγαζί που δεν πηγαίνει καλά, ασκούν μια τεράστια πίεση στα μέλη της οικογένειας, ώστε αυτοί να πρέπει να κάνουν κάτι. Φοβούνται, όμως, να κάνουν αυτό το βήμα προς τα εμπρός. Κι εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι.

Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στο σανίδι, σωστά; Αυτό προσφέρει μια ελευθερία στον σκηνοθέτη;

Παγκόσμια πρώτη! Είναι μια λευκή σελίδα. Είναι καλύτερο, γιατί δεν έχει τον μύθο του Άμλετ, τον μύθο του Οιδίποδα ή τον μύθο του Τενεσί Ουίλιαμς. Ο Μιχάλης Μαλανδράκης είναι ένας εξαιρετικός συνεργάτης. Είναι έργο του, αλλά έχουμε συζητήσει και έχουμε συναποφασίσει κομβικά πράγματα για το έργο. Έχουμε δουλέψει πάρα πολύ ωραία όσον αφορά το κείμενο και τι κάνουμε. Εγώ σκηνοθετώ το έργο, οπότε, μοιραία, η εικονογράφηση είναι στο δικό μου μυαλό. Προσπαθώ να τον βάλω σε όλο αυτό. Και έχει μπει. Το αγαπάμε όλοι αυτό που κάνουμε εκεί.

Πώς είναι η συνεργασία με τους ηθοποιούς;

Το υπέροχο είναι ότι τα δύο αγόρια που κάνουν τα αδέρφια στο έργο, είναι πρώην μαθητές μου στην Δραματική Σχολή της Αγίας Βαρβάρας, ήταν και συμμαθητές. Ήταν οι πρώτοι απόφοιτοι με τη δική μου Καλλιτεχνική Διεύθυνση. Εγώ τους επέλεξα χωρίς να ξέρω ότι είναι πάρα πολύ καλοί φίλοι. Έτσι, σιγά σιγά χτίστηκε μια σχέση εμπιστοσύνης πολύ ωραία. Εκεί έρχεται και κουμπώνει η εμπειρία της Γιασεμί Κηλαηδόνη. Την εμπειρία την είχε ούτως ή άλλως, αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι η Γιασεμί μπήκε, προσαρμόστηκε, αποδέχτηκε και συν-λειτουργεί με μία νέα δύναμη, που είναι αυτοί οι δύο ηθοποιοί, οι οποίοι ακόμη δεν ξέρουν πώς να διοχετεύσουν αυτή τη δύναμή τους, εμείς είμαστε εκεί για να την ορίσουμε. Έχουν δύναμη υποκριτική, και ως νέοι, η οποία κάποιες φορές είναι ακατέργαστη ακόμα. Η Γιασεμί το έχει δεχτεί αυτό, το έχει αγαπήσει και δουλεύουμε πολύ ωραία μαζί.

Αν υπάρχει ωραία συνεργασία, η παράσταση θα είναι ειλικρινής. Κι αν καταλήξει να είναι ειλικρινής, έχει σίγουρα κάτι να πει.

Αυτή η ομαδικότητα είναι το σημαντικότερο στοιχείο. Το αν θα γίνει καλή η σκηνοθεσία ή όχι, απ’ αυτό θα φανεί. Αν υπάρχει ωραία συνεργασία, θα είναι ειλικρινής. Κι αν μια παράσταση καταλήξει να είναι ειλικρινής, έχει σίγουρα κάτι να πει. Μπορεί να μην είναι η διάνοια η σκηνοθετική, αλλά η απλότητά της μέσα από την σχέση των ηθοποιών πάνω στη σκηνή, μπορεί να είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της.

Θεωρείς, άρα, πρωταρχικής σημασίας την συνεργασία των ηθοποιών.

Όλα από εκεί ξεκινούν. Μπορεί να βρεθούν δέκα ηθοποιοί, που να είναι οι καλύτεροι, αλλά να παίζουν ο καθένας το δικό του. Εκεί δεν υπάρχει παράσταση. Βλέπεις δέκα διαφορετικά «εγώ». Αυτό έχει να κάνει με το ότι είναι τέτοια η έκθεση πάνω στη σκηνή, ειδικά των ηθοποιών, που πολλές φορές η ματαιοδοξία δεν είναι τίποτα άλλο από μια έκφανση των φόβων τους. Νομίζω, ότι η ματαιοδοξία και οι εγωισμοί είναι, κυρίως, αποτελέσματα των φόβων.

Η ματαιοδοξία των ηθοποιών, δεν είναι τίποτα άλλο από μια έκφανση των φόβων τους.

Πώς και δεν παίζεις κι εσύ στην παράσταση; Λόγω των ηλικιών;

Πέρα απ’ αυτό, ήθελα να μην παίξω γιατί, καταρχάς, ήθελα συνειδητά να κάνω ρεαλισμό. Είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με ένα άκρως ρεαλιστικό κείμενο. Δεν έχει ούτε ένα “σπέρμα” από άλλου είδους θέατρο. Νεοελληνικός ρεαλισμός, φρέσκος, του 2023, όταν και γράφτηκε το έργο. Ένιωθα πια ότι αυτό θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή. Ό,τι είχα κάνει ως τώρα, πάταγε σε άλλα είδη θεάτρου και σε πιο αφαιρετικές προσεγγίσεις. Τώρα πήρα την σκέψη κάποιου άλλου, νέου ανθρώπου, που μιλάει την γλώσσα του σήμερα, γράφει ρεαλιστικά για τρεις ανθρώπους και την σχέση τους. Το ένιωθα και το ήξερα, θεωρητικώς, αλλά τώρα σκηνοθετώντας το έργο, καταλαβαίνω πως ο ρεαλισμός είναι η απαρχή και η βάση για οποιοδήποτε άλλο είδος θεάτρου και μορφής τέχνης. Ο ρεαλισμός είναι η αρχή όλων. Ό,τι και να θες να κάνεις, αν το ένα σου πόδι δεν είναι στον ρεαλισμό, στη γη, δεν βγαίνει τίποτα.

Σε εξιτάρει η σκηνοθεσία;

Πολύ. Και ως ηθοποιός προσπαθώ συνέχεια να ανοίγω την οπτική μου. Όσο πιο γερά πατάω σ’ αυτό που κάνω, τόσο πιο πολύ μου δίνεται η ευκαιρία να ανοίγω και να έχω αντίληψη του τι συμβαίνει ανά πάσα ώρα και στιγμή πάνω στη σκηνή – και όταν παίζω και όταν δεν παίζω. Αν έχεις την αίσθηση της σκηνοθεσίας και όλης της ατμόσφαιρας σε μια παράσταση, τότε παίζεις κι εσύ καλύτερα. Το να ταιριάξει ένας ηθοποιός στην ατμόσφαιρα μιας παράστασης, είναι θέμα αντίληψης. Πρέπει να συντονίζομαι και αυτό είναι μέρος ενός πραγματικά καλού ηθοποιού, η αντιληπτικότητά του. Εδώ επιστρέφουμε στο ότι το «εγώ» μεγαλώνει, γιατί η έκθεση είναι τεράστια. Το ιδανικό είναι να ανοίγεις και ψυχικά, να δείχνεις τον εαυτό σου, να μην ντραπείς. Εκεί έρχεται το «εγώ» που λέει «ώπα, μην πας τόσο βαθιά, μην ανοίξεις την ψυχή σου, κρύψου λίγο, παίξε κάνα τρικ». Στα τρικ, έρχονται και οι εγωισμοί.

Ένα στοιχείο που δεν με έχει αφήσει ακόμα και χαίρομαι που, ευτυχώς, έχει διατηρηθεί, είναι ότι η παιδικότητά μου μπορεί και βρίσκει έδαφος.

Εσύ που ήσουν ντροπαλό παιδί, πώς καταφέρνεις να είσαι τόσο ανοιχτός στη σκηνή;

Ένιωθα από μικρός, ότι εδώ, με το που ανεβαίνω στη σκηνή, κάνω ό,τι γουστάρω. Αυτό είναι φοβερή ελευθερία, αλλά μόνο όταν την αποδεχτείς και την καταλάβεις, αν δεν την φοβηθείς. Ένα στοιχείο που δεν με έχει αφήσει ακόμα και χαίρομαι που, ευτυχώς, έχει διατηρηθεί, είναι ότι η παιδικότητά μου μπορεί και βρίσκει έδαφος. Υπάρχει το χιούμορ, η συγκίνηση, το παιχνίδι. “Playful” λένε οι Άγγλοι. Αν δεν είσαι playful, δεν μπορείς να παίξεις. Γιατί δεν μπορείς να παίξεις με σοβαροφάνεια. Δεν είναι εύκολο, αλλά υπάρχουν τεχνικές. Τα τελευταία χρόνια η αποκάλυψη είναι αυτή για μένα: η τεχνική. Οι τεχνικές ανοίγουν την ψυχή και την ελευθερία. Αν πεις «έχω το ταλέντο και δεν χρειάζομαι τεχνικές», εκεί σταματάνε όλα. Τέλμα, ταβάνι.

Εσύ είσαι ηθοποιός, η σύζυγός σου βουλευτής. Αλήθεια, πώς είναι η ζωή με ένα πολιτικό πρόσωπο στο σπίτι;

Έχουμε αντίστοιχες πορείες, ωριμάζουμε και οι δύο ωραία, όσον αφορά, πρώτα απ’ όλα, το ποιοι είμαστε και αυτό έχει τεράστιο αντίκτυπο και στην δουλειά μας. Η Νάντια (Γιαννακοπούλου) ωριμάζει πάρα πολύ ωραία ως πολιτικός. Ακόμα και στο σπίτι πια, συνειδητά, ξέρει να ισορροπεί την δουλειά της. Γιατί και οι δύο, όσο και να αγαπάμε αυτό που κάνουμε, έχουμε καταλάβει ότι είναι μόνο ένα μέρος της ζωής μας, δεν είναι όλη μας η ζωή. Έχουμε και άλλα πράγματα που είναι πιο σημαντικά.

Και εγώ και η Νάντια, έχουμε καταλάβει ότι η δουλειά μας είναι μόνο ένα μέρος της ζωής μας, δεν είναι όλη μας η ζωή.

Γίνονται συζητήσεις στο σπίτι για πολιτικά θέματα ή ειδήσεις της επικαιρότητας;

Φυσικά. Εγώ πολλές φορές καίγομαι να μάθω «τι έγινε;» για πράγματα που είναι φλέγοντα στην πολιτική επικαιρότητα ή στην καθημερινότητα. Επίσης, πολλές φορές της πετάω «για δες αυτό, έχει γίνει βλακεία εδώ», γιατί ενημερώνομαι πολύ από το ραδιόφωνο, μ’ αρέσει. Αν και κατά κύριο λόγο η Νάντια είναι πιο μπροστά από μένα στα γεγονότα, πολλές φορές θα της πω κάτι και θα μου πει «πού το ξέρεις εσύ αυτό;». Εκεί νιώθω καλά, λέω ότι ως απλός πολίτης έχω κάνει τη δουλειά μου, έχω ανοίξει τα μάτια σε έναν πολιτικό! (γέλια) Εγώ χαίρομαι πάρα πολύ να βλέπω την Νάντια να ωριμάζει και να δυναμώνει, ως πολιτικός να μπορεί πλέον να διεκδικεί και να σκέφτεται τι είναι καλό για την κοινωνία που ζει. Αυτό το κάνει και είναι πολύ σημαντικό για μένα.

Είναι, όντως, μια δυναμική γυναίκα. Δεδομένου ότι έχετε τρία κορίτσια, είναι πρότυπο για τις κόρες σας;

Ναι! Αυτό είναι κάτι σημαντικό για τα κορίτσια. Γιατί ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία, κακά τα ψέματα, και έχουν μια μητέρα η οποία στέκεται πολύ γερά στα πόδια της. Δεν φοβάται να μπει σε ένα «ρινγκ» με έναν άντρα στον τομέα της. Εγώ το βλέπω αυτό στις διάφορες εκφάνσεις του, στα κορίτσια. Μικρά πράγματα, στο σχολείο ή σε φίλους, θα διεκδικήσουν. Επίσης, που είναι πολύ σημαντικό για μένα, θα πουν «όχι». Υπάρχει κι αυτή η επιλογή. Το ξέρουν, τους έχουμε μιλήσει και εμείς, ότι κυρίως «όχι» είναι η ζωή. Νομίζω αυτή την ισχυρή θέση, να μην φοβούνται, το έχουν πάρει από τη μαμά τους. Όπως και την αλήθεια της. Η Νάντια σιχαίνεται το ψέμα. Αν έχει την παραμικρή υπόνοια μισής αλήθειας, στο λέει, σε στήνει στον τοίχο.

Ο τρόπος που δημιουργήθηκαν οι “Singles”, ήταν κάτι φρέσκο, ειλικρινές και δυνατό. Αυτό τους κάνει διαχρονικούς.

Θέλω να σε ρωτήσω και κάτι από τα παλιά, για τους “Singles”, που βλέπω ότι συνεχώς επανέρχονται, 20 χρόνια μετά!  Γιατί θεωρείς ότι είναι διαχρονική αυτή η σειρά;

Κάτι έχει γίνει τελευταία, όλοι μου λένε για τους “Singles”! Τι έγινε; Νομίζω ότι αν οι “Singles” συνεχίζουν να κάνουν αυτό που έκαναν, είναι για τους ίδιους λόγους που βλέπουμε παλιές ταινίες ξανά και ξανά. Ο τρόπος που δημιουργήθηκαν, ήταν κάτι φρέσκο, κάτι ειλικρινές και δυνατό. Ήταν μια συγκυρία στην οποία όλοι ήμασταν εκεί και «μπαίναμε στη φωτιά». Βγήκε αβίαστα. Υπήρχε η χαρά, το παιχνίδι, το ρίσκο. Τώρα το συνειδητοποιώ. Ήταν μια φάση στην οποία λειτουργούσαμε πολύ αυθόρμητα, ακόμα και με πολλά λάθη. Με κολακεύει.

Τέλος, εκτός από την τηλεόραση και το θέατρο, θα σε δούμε και στο σινεμά;

Θα παίξω στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή που θα κάνει τη ζωή του Ιωάννη Καποδίστρια. Θα υποδύομαι τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.