Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από Σάττι και “Αδέσποτα Κορμιά” μέχρι σάουνα στη Μαλακάσα

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Άλλωστε κατά μία έννοια όλα πολιτισμός δεν είναι;

Λάικ

Πουλιά, Κροκόδειλοι και εξωγήινες κινήσεις για τη Γεωργία Οικονόμου

Τελικά στο ελληνικό θέατρο φυσά ένας άνεμος δροσιάς και αυτό μόνο ευοίωνο μπορεί να είναι. Στο “Όλοι εμείς πουλιά” του Ουαζντί Mουαουάντ που σκηνοθέτησε ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο Εθνικό Θέατρο (δυστυχώς οι παραστάσεις τελείωσαν πριν λίγες μέρες) οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι των Μπάμπη Αλεφάντη και Μελίνας Πολυζώνη αποτελούν ιδανικά ντεμπούτα για τους δύο νεαρούς ηθοποιους. Φρέσκιες, ανεπιτήδευτες ερμηνείες, χωρίς ίχνος μανιέρας που συγκινούν.

Στο θέατρο Πόρτα τα δύο δίδυμα αδέλφια “δαμάζουν” έναν Kροκόδειλο. O Ορέστης και o Δημήτρης Σταυρόπουλος πρόσφατα αποφοίτησαν και οι δύο από τη Σχολή Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου και δε δίστασαν να δουλέψουν σκηνοθετικά πάνω σε ένα άγνωστο στους περισσότερους και αμιγώς πολιτικό κείμενο του Ντοστογιέφσκι. Η παράστασή τους έχει χιούμορ και φρεσκάδα και μία μικρή λάμψη πως ίσως αυτά τα δύο νέα παιδιά διαγράψουν λαμπρή πορεία στο βαλτωμένο εδώ και χρόνια θεατρικό χώρο.

Τι όμορφη εμπειρία η performance στο φουαγιέ του Μουσείου η περφόρμανς της Claudia Comte με την Andrea Tortosa Vidal ντυμένη με μία ολόμαυρη στολή να κινείται σαν πλάσμα εξωγήινο πλάσμα μπροστά από την υπέροχη και περίπλοκη χορογραφία/τοιχογραφία χρωμάτων και μορφών που συντονίζεται με την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του Μουσείου.

Αποστομωτική η απάντηση της Γενικής Διευθύντριας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Ελίζ Ζαλαντό, στον Μητροπολίτη Φιλόθεο. Σαν ένα φως μέσα στο σκοτάδι. Αλήθεια εκεί το Υπουργείο Πολιτισμού που δεν αφήνουν τίποτα αναπάντητο, θα πάρει θέση;

Rohtko, Ντυσάν και το φόρεμα των Όσκαρ από τη Τζολί για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Τεράστιο λάικ για τον ROHTKO του Τβαρκόβσκι στη Στέγη. Ένα θέαμα πολλών “αναγνώσεων”, που έθεσε ερωτήματα για το τι είναι τέχνη, πώς μπαίνει η τιμή σε ένα έργο τέχνης, τι είναι το fake και πώς θα επιβιώσουμε μέσα σε ένα MATRIX=κινέζικο εστιατόριο, όπου η “ταυτότητα” βρίσκεται υπό αμφισβήτηση και βίαιη αναδιαμόρφωση. Πριν το δω είχα ακούσει πολλά, και λίγα ήταν! 

Με περιέργεια διάβασα για το επόμενο πρότζεκτ του κορυφαίου Πολωνού σκηνοθέτη που θα δούμε όλοι εμείς οι “χειραφετημένοι”(;) στη Μαλακάσα, από 13 έως 15 Ιουνίου. Λέγεται “Respublika”, είναι ένα rave κοινωνικό πείραμα , διαρκεί έξι ώρες και στο δελτίο Τύπου αναφέρεται η λέξη… σάουνα. Το μαγιό έτοιμο το έχουμε…

Η ερώτηση για το “τι είναι έργο τέχνης σήμερα και τι δεν είναι”, παρέμεινε ολοζώντανη στο μυαλό και στην επίσκεψή μου στην έκθεση “Re(a)Duchamp” στην Eleftheria Tseliou Gallery στο Κολωνάκι. Για πρώτη φορά έργα του Ντυσάν εκτίθενται στην Ελλάδα σε αυτό το μικρό διαμέρισμα στην Ηρακλείτου.

Πέρα από την καλλιτεχνική αξία των έργων και από το γεγονός ότι σε έναν μικρό χώρο, λίγο πριν τις 8 το βράδυ, το κουδούνι δεν σταματούσε να χτυπάει, η ανατρεπτική οπτική του καλλιτέχνη και τα λογοπαίγνια που τον χαρακτήριζαν [γλείψανε άραγε όλοι οι δούλοι το γλυκούλι το μεδούλι;] μας ανέβασαν τη διάθεση …

Τα των Όσκαρ τα είδαμε και τα συζητήσαμε. Σε δεύτερο χρόνο, ας υπογραμμίσω το φόρεμα που σχεδίασε η Αντζελίνα Τζολί για την υπέροχη Σουλέικα Ζαουάντ, η οποία εμφανίζεται στο ντοκιμαντέρ «American Symphony» μαζί με τον σύζυγό της – βραβευμένο με Grammy τραγουδιστή Τζον Μπατίστ. Πρόκειται για ένα φόρεμα από 100% βιώσιμο και vintage μετάξι και στο πίσω μέρος αποτυπώνεται ένα σκίτσο σχεδιασμένο στο χέρι. Δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τον Αμερικανό καλλιτέχνη Τσαζ Γκεστ και εικονίζει τον ίδιο τον Μπατίστ να διευθύνει μια ορχήστρα.

Δεν μας άρεσε επειδή είναι τόσο τέλειο σαν φόρεμα, αλλά γιατί η Ζαουάντ είναι μια survivor της ζωής και το ότι βρέθηκε στο κόκκινο χαλί είναι ένα θρίαμβος. Η μάχη της με τη λευχαιμία που επέστρεψε μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια απουσίας, και το love story με τον Μπατίστ αποδεικνύουν ότι υπάρχουν κάποια “θαύματα” που γίνονται. Δες το στο Netflix.

Και ένας ολοκαίνουργιος Νικ Κέιβ στα Λάικ, χωρίς πολλά λόγια… Περιμένουμε το άλμπουμ “Άγριος Θεός” τον Αύγουστο.

“The Gentlemen” και το “Ζάρι” για την Παναγιώτα Κλεάνθους

“Καταβρόχθισα” σε ένα Σαββατοκύριακο τη νέα σειρά του Netlix με τίτλο “The Gentlemen” σε σκηνοθεσία του Γκάι Ρίτσι. Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, ο Δούκας, ο Έντι Χάλστεντ (Τέο Τζέιμς) παρατάει τη στρατιωτική του ζωή και αναλαμβάνει τη θέση του, αφού αυτό ορίζει η διαθήκη – παρακάμπτοντας τον πρωτότοκο γιο της οικογένειας τον Φρέντι (Ντάνιελ Ιγκς). Έλα, όμως που έρχεται αντιμέτωπος με ορισμένες παράνομες δραστηριότητες στο απέραντο κτήμα όπου βρίσκεται ο πύργος τους. Στις εγκληματικές αυτές δραστηριότητες είχε εμπλακεί ο πατέρας του, με τον Έντι να αποφασίζει τελικά να τις συνεχίσει! “Γκάι-Ριτσικό” ύφος, τέλειες εικόνες, συναρπαστικές σκηνές, ανατροπές πού και πού, αρκετό γέλιο και αγωνία. Α, και κούκλος πρωταγωνιστής. Κάπως έτσι θα κυλήσουν τα 8 και άκρως χορταστικά επεισόδια της σειράς!

Στο πρώτο άκουσμα, σοκ. “Τι είναι αυτό;”, ήταν η πρώτη σκέψη στην “παρθενική” ακρόαση του τραγουδιού “Ζάρι” της Μαρίνας Σάττι. Στη δεύτερη, τρίτη, τέταρτη φορά, το ομολογώ, μου κόλλησε! Και τώρα δεν ξεκολλάει με τίποτα. Το τραγούδι είναι εθιστικό, το βίντεο κλιπ, επίσης, όσο το βλέπω, τόσο περισσότερο μου αρέσει. Τελικά, θεωρώ το τραγούδι της ελληνικής συμμετοχής μία πάρα πολύ καλή επιλογή, που ταιριάζει άψογα στο στυλ της Eurovision. Χορευτικό, ανεβαστικό, ρυθμικό, με εύκολους (ελληνικούς!) στίχους, στην ιδιοσυγκρασία της Σάττι – πράγμα που σημαίνει πως το υποστηρίξει. Τι άλλο να ζητήσουμε, δηλαδή; Θεωρώ ότι θα τα πάει πολύ καλά στον Διαγωνισμό, αλλά και να μην πάει, θα το χορεύουμε όλο το καλοκαίρι!

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Αδέσποτα Κορμιά, Ζάρια και Δολοφόνοι για τη Γεωργία Οικονόμου

Ντισλάικ και κάτι παραπάνω σε όσα διαδραματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη τις τελευταίες ημέρες. Και η ομοφοβική επίθεση σε βάρος δύο τρανς ατόμων στην πλατεία Αριστοτέλους, το βράδυ του Σαββάτου και όλες οι αντιδράσεις στο ντοκιμαντέρ “Αδέσποτα Κορμιά” της Έλενας Ψύκου. Εδώ δε χρειάζεται ανάλυση του γιατί όλα αυτά είναι σκοταδιστικά και εξοργιστικά, εδώ είναι που καταλαβαίνεις γιατί ενώ ο κόσμος μας πηγαίνει ένα βήμα μπροστά και 10 βήματα πίσω.

Για την εισαγγελική πρόταση αθώωσης του Μίχου για βιασμό και μαστροπεία τι να πει κανείς. Δικαιοσύνη, κράτος δικαίου πουθενά; Ας αφήσουμε τις ελπίδες μας στη Θεία Δίκη και στη Μέρα της Κρίσης ε;

Εντάξει όλο αυτό το “τα τα τα” που μας το εμφύτευσαν σχεδόν στον εγκέφαλο, το εμπεδώσαμε και τελικά μάς κόλλησε το “Ζάρι” της Μαρίνα Σάττι. Μετά τις 1000 φορές που το ακούσαμε, έμοιαζε και λίγο συμπαθητικό στα αυτιά μας και μονολογήσαμε και εμείς: “βρε λες να είναι καλό και να πάει καλά στη Γιουροβίζιον;”. Η δύναμη των μέσων και του hype μπορεί τελικά να σε κάνει να δεις το μαύρο άσπρο.

Τελείωσε και το πανηγυράκι των Όσκαρ και η αλήθεια είναι πως οι “Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού” του Σκορσέζε ήταν αδικία που έφυγαν με άδεια τα χέρια.

Κασσελάκης στην Κέρκυρα και “Oh Mami” στο αυτοκίνητο για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Ντισλάικ απανωτά μέχρι να σβήσει ο ήλιος, για το αποκριάτικο ομοίωμα Κασσελάκη στην Κέρκυρα – για τόσους λόγους… που δεν μετριούνται πια. Τι να πιάσουμε, την αισθητική; Τα συμπαραδηλούμενα; Το timing; Τις μετέπειτα συγγνώμες ανθρώπων που θα έπρεπε να γνώριζαν ότι η πράξη θα σχολιαστεί, θα προκαλέσει και θα καταδικαστεί; Το ότι μετά έκαψαν κιόλας το ομοίωμα αυτό; [Και πραγματικά μας είχε απασχολήσει το τραγούδι του Πάνου Βλάχου;;;;] Άσε που η εικόνα μικρών παιδιών να χορεύουν γύρω από ένα τέτοιο χυδαίο ομοίωμα είναι άλλη μία απογοήτευση στη μακρά αλυσίδα απογοητεύσεων, που τελειωμό δεν έχουν σ’ αυτή τη χώρα!

Αυτό το τραγούδι της Φουρέιρα είναι το πιο επικίνδυνο τραγούδι να ακούτε ενώ οδηγείτε. Και δεν θέλουμε να κάνετε επικίνδυνα πράγματα ενώ οδηγείτε. Η Compare the Market AU συνέταξε έναν δείκτη που βασίζεται σε διάφορους παράγοντες απόσπασης της προσοχής, και μέσα από αλγόριθμους, άλγεβρα και τα τοιαύτα, φτάσαμε να μας ανακοινώσουν ότι το “Oh Mami” της Φουρέιρα, είναι το ελληνικό τραγούδι που αποσπά περισσότερο την προσοχή. Οπότε “κομμένο” από το playlist του αυτοκινήτου. Αληθινό ή όχι δεν ξέρουμε, πάντως το τραγούδι έχει 11 εκατομ. views στο YouTube.

Για το “Ζάρι” της Σάττι τι να πω. Θα αφήσω να σχολιάσουν επαΐοντες καθηγητές κοινωνιολογίας, μουσικολογίας, κουλτουρολογίας και πανεπιστημιακοί ερευνητές (!), τους οποίους προσέγγισαν συνάδελφοι δημοσιογράφοι για να αναλύσουν με παν-επιστημονικούς όρους το “πολιτιστικό φαινόμενο” που στείλαμε στη Eurovision. Εξάλλου φαντάζομαι ότι έχουν παρακολουθήσει επί χρόνια τον διαγωνισμό και ξέρουν.

Μια αφίσα, τόσες αντιδράσεις για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Μια γυμνόστηθη, εγκυμονούσα γυναίκα κρεμασμένη πάνω σε έναν σταυρό, προκαλεί απαράδεκτες αντιδράσεις από την Εκκλησία και από ακροδεξιά κόμματα, όπως η ΝΙΚΗ. Ο λόγος, φυσικά, για την αφίσα του ντοκιμαντέρ “Αδέσποτα Κορμιά” της Ελίνας Ψύκου. Η δύναμη της εικόνας μπορεί να είναι, τελικά, τεράστια, οδηγώντας – για άλλη μια φορά – στην ανάδυση σκοτεινών αντιλήψεων, που μπορεί να αποδειχθούν επικίνδυνες στο μέλλον. Ο Μητροπολίτης Φιλόθεος δεν ανησυχεί μάλλον για τις γυναικοκτονίες, για την δικαιοσύνη που αθωώνει Μίχους ή για την συγκάλυψη των Τεμπών, ανησυχεί μην του πάρουμε το σύμβολο του σταυρού που θεωρεί ότι έχει μονοπώλιο. Ανησυχεί, επίσης, μην οι “μιαρές” γυναίκες αποφασίσουν οι ίδιες για το σώμα τους και για το εάν επιθυμούν ή όχι να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο, μην αποφασίσουν, δηλαδή, για την ζωή τους. Αρκετά έχουμε ανεχτεί τόσα χρόνια, λόγο στα σώματά μας δεν έχουν λόγο παπάδες και ιερωμένοι, τα σώματά μας είναι δικά μας.