ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗΣ: “Η ΑΣΤΕΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ”

Η αρχή των καλλιτεχνικών ανησυχιών του Ευριπίδη Λασκαρίδη μπορεί να ανιχνευθεί σε μια ξεχωριστή μέρα της έκτης δημοτικού, όταν η πόρτα της τάξης άνοιξε και μπήκε μια δασκάλα μοναδικής φωτεινότητας, η Μαρία Χρυσομάλλη-Κατζουράκη, αναγγέλλοντας πως θα τους έκανε θέατρο. Η πρώτη του γνωριμία με τη δύναμη της θεατρικής σύμβασης τον καθήλωσε και τα χρόνια που ακολούθησαν με τη δασκάλα αυτή, στο γυμνάσιο και το λύκειο, θα έθεταν τα θεμέλια για το πώς προσεγγίζει τα έργα του σήμερα, με έναν τρόπο εξαιρετικά ορατό πλέον και απολύτως καθοριστικό.

“Δε νομίζω να είχα δει θέατρο ως τότε, μόνο μια θολή ανάμνηση είχα, σχεδόν ονειρική, με δύο ηθοποιούς ντυμένους σε εκκωφαντικά πράσινα, να ενσαρκώνουν τον Παπαγκένο και την Παπαγκένα. Καθώς οι μέρες περνούσαν, άρχισα να κατανοώ ότι εμείς έπρεπε να υποδυθούμε έναν άλλον, και μετά από καιρό θα έρχονταν φίλοι και γονείς να παρακολουθήσουν αυτή τη μεταμόρφωση” εξομολογείται ο ίδιος.

Ξεκίνησε με σπουδές στην Αρχιτεκτονική και κατέληξε στο Θέατρο Τέχνης. Η δύναμη του θεάτρου ήταν εξαιρετικά ισχυρή τελικά.  “Η κοινή γραμμή που συνέδεε αυτές τις δύο σχολές για μένα τότε, στα φοιτητικά μου χρόνια, ήταν η σχέση με τον χώρο και ο απώτερος στόχος της ενεργοποίησής του – είτε επρόκειτο για κτίριο είτε για μια θεατρική σκηνή. Δεν είναι τυχαίο ότι αντιμετωπίζω τα έργα μου ως τρισδιάστατα εργόχειρα. Αυτό που μάλλον με οδήγησε να επιλέξω το θέατρο πρέπει να ήταν μια βαθιά λανθάνουσα επιθυμία να βρίσκομαι ενεργά εντός του έργου μου, να είμαι μέρος της δημιουργίας. Αν είχα παραμείνει στην αρχιτεκτονική, θα έπρεπε να βρω τον τρόπο να γίνω ο ίδιος το τούβλο ή το μπετόν” αναφέρει ο Ευριπίδης Λασκαρίδης στο NEWS 24/7 στη συζήτηση που είχαμε με αφορμή το Lapis Lazuli, τη νέα ιδιότυπη παράστασή του που θα παρουσιαστεί  σε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, από 4 έως 21 Απριλίου.

Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης και το Lapis Lazuli

Πώς προέκυψε η δημιουργία του Lapis Lazuli; Ποια ήταν η αρχική έμπνευση;
Η δημιουργία του “Lapis Lazuli” ξεκίνησε από ένα όνειρο που είδα στη Λιέγη, το βράδυ της πρώτης παρουσίασης του “ELENIT” μετά την πανδημία. Στο όνειρο εμφανίστηκε ένας καινούριος χαρακτήρας, που έγινε η αφετηρία του σύμπαντος της παράστασης. Η αίσθηση του χαρακτήρα αυτού, λουσμένου σε ένα έντονο μπλε φως, με έφερε πίσω στην παιδική μου ηλικία, όταν ο πατέρας μου μου έδειξε ένα μικρό κουτί με ημιπολύτιμους λίθους, μεταξύ των οποίων ξεχώριζε ένας λίθος με έντονο μπλε χρώμα, το λάπις λάζουλι. Αυτή η εμπειρία έδωσε τον τίτλο και έναν κεντρικό άξονα στην παράσταση, ενώ η έννοια της μεταμόρφωσης, που είναι κεντρικό θέμα στο έργο μου, βρήκε νέα έκφραση μέσα από την ιστορία του λάπις λάζουλι ως «μεταμορφωσιγενές» πέτρωμα και την ετυμολογική σημασία του ως «Πέτρα από τον Ουρανό», η οποία ενσωματώνει τη διττότητα μεταξύ γήινου και ουράνιου, υλικού και πνευματικού.

Ταξιδέψατε μέχρι την Ιαπωνία για την παράσταση αυτή. Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας την εκεί σας εμπειρία; Τι σας έκανε εντύπωση, τι χαράχθηκε μέσα σας σαν ανάμνηση;
Η εμπειρία μου στην Ιαπωνία, χάρη στο Onassis AiR Fellowship που μου δόθηκε για τα πρώτα στάδια έρευνας του “Lapis Lazuli”, ήταν αποκαλυπτική. Η έμφαση αυτής της κουλτούρας στη λεπτομέρεια, η βαθιά σύνδεση του λαού αυτού με τη φύση και η πνευματικότητα που διαπερνά σύγχρονες και παραδοσιακές τους τέχνες, μου έδειξαν ότι το ένστικτό μου να στραφώ προς την Ανατολή ήταν σωστό. Η σύντομη επαφή μου με το Καμπούκι, μέσα από μια απίστευτη παράσταση που είδα στο Τόκιο, με έκανε να αναλογιστώ τις ρίζες του θεάτρου και την αδιαμφισβήτητη σχέση του παραδοσιακού Ιαπωνικού θεάματος με το αρχαίο ελληνικό δράμα, αλλά και τη σπουδαία επιρροή του στο σύγχρονο avant-garde θέατρο της Δύσης.

Τι συμβολίζει το μπλε χρώμα του Lapis Lazuli και ποιες οι ιδιότητες του;
Το ultramarine blue, που αρχικά προήλθε από την πέτρα λάπις λάζουλι και αργότερα αναπαράχθηκε στα εργαστήρια, έχει χρησιμοποιηθεί σε πληθώρα έργων μέσα στην Ιστορία της Τέχνης. Από την αρχαία Αίγυπτο και την αρχαία Ελλάδα, μέχρι την Αναγέννηση, τον μοντερνισμό και τον μεταμοντερνισμό, ακόμη και την υψηλή ραπτική και τη μόδα, το χρώμα αυτό έχει αφήσει έντονα το στίγμα του και έχει δώσει τροφή στη δημιουργική φαντασία του ανθρώπου. Για μένα, το πέτρωμα λάπις λάζουλι, με το έντονο μπλε του, που μοιάζει ταυτόχρονα με τον ουρανό και την εικόνα της Γης όταν την κοιτάζει κανείς από το διάστημα, φαίνεται να συνδέει μαγικά τον ουράνιο με τον θαλάσσιο κόσμο, σε μια μοναδική ενότητα.

Αγαπημένο χρώμα δικό σας ποιο είναι και γιατί;
Αν και έχω αδυναμία στα μπλε και γαλάζια, δεν έχω ένα συγκεκριμένο αγαπημένο χρώμα.

Ο ολοκαίνουριος κόσμος του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Σκιαγραφήστε μας τον κεντρικό πρωταγωνιστή του έργου αυτού…
Ο κεντρικός χαρακτήρας του “Lapis Lazuli” είναι μια μεταβαλλόμενη φιγούρα, ένα μυστήριο που περιμένω να μου αποκαλυφθεί κι εμένα του ίδιου, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη η διαδικασία των προβών. Σε αυτό το στάδιο, οι χαρακτήρες δεν μου είναι απόλυτα ξεκάθαροι. Ο απαραίτητος καταλύτης, για να κατανοήσω και εγώ το έργο μου στο σύνολό του, είναι η επαφή με το κοινό, την οποία αναμένω πάντα με την ίδια έντονη επιθυμία.

Ποια στοιχεία και ποια δίπολα συνυπάρχουν στην παράσταση αυτή στον νέο κόσμο που πλάθετε;
Πρόκειται νιώθω για έναν κόσμο όπου η ομορφιά συνυπάρχει με το τερατικό και το φως με το σκοτάδι. Αντιθέσεις όπως η αγάπη και ο φόβος, ο θάνατος και η αναγέννηση, η παράδοση και το σύγχρονο, καθώς και το γήινο με το ουράνιο, εναλλάσσονται σε ένα καρουζέλ αντιθέσεων. Ωστόσο, αυτές οι αντιθέσεις για μένα δε διαχωρίζουν, αλλά αντίθετα, ενώνουν.

Πάλι επιλέγετε ένα υλικό σαν τίτλο της νέας σας παράστασης (και στο Ελενίτ συνέβη το ίδιο). Τυχαίο ή κάτι σημαίνει;
Η αγάπη μου για την αρχιτεκτονική και η παιδική μου ενασχόληση με τον φυσικό και τον τεχνητό κόσμο, οδήγησαν σε μια βαθιά σχέση με τα υλικά και τις υφές που με περιβάλλουν. Το Ελενίτ, ένα ανθρωπογενές υλικό, δημιουργημένο για πρακτικούς λόγους, αντιπροσωπεύει την τεχνητή παρέμβαση, ενώ το Λάπις Λαζούλι, ένα φυσικό πετράδι, αποτελεί ένα δώρο της φύσης που έχει ενθαρρύνει την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Αυτή η διαλεκτική σχέση μεταξύ του τεχνητού και του φυσικού, καθώς και του πρακτικού με το διαισθητικό, είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ στη δημιουργία των έργων μου.

Διαβάζω στο σημείωμα σας πως «Το έργο απευθύνεται σε όσους αναγνωρίζουν πόσο συγκινητική είναι η αστεία πλευρά της ζωής, σε όσους δεν ψάχνουν μηνύματα και διδάγματα, σε όσους δεν παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους». Τι κρύβει λοιπόν μέσα της αυτή η αστεία πλευρά της ζωής;
Η αστεία πλευρά της ζωής για μένα έχει τη δυναμική να αποκαλύψει την ομορφιά που βρίσκεται στην ανθρώπινη ευθραυστότητα, αλλά και στην ικανότητά μας να βρίσκουμε φως στις πιο σκοτεινές στιγμές. Αρκεί να μπορούμε να μην παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας.