Δράκοι

Τα παραμύθια, γνωστό σε μικρούς και μεγάλους, αποτελούν θησαυρούς της ανθρωπότητας. Ως αφηγήσεις βοηθούν την ανάπτυξη του εγκεφάλου, γι’ αυτό τα νήπια αφοσιώνονται στο άκουσμά τους. Ως συλλογικά προφορικά έργα πλουτίζουν τους πολιτισμούς, λαογράφοι και κοινωνικοί ανθρωπολόγοι τα μελετούν, και ο κόσμος τα χαίρεται.

Ο σύγχρονος άνθρωπος εντούτοις, υπερόπτης της ιστορίας, δεν τα υπολήπτεται καθόλου. Έχει θέμα. Στην καθημερινή ζωή το «άσε το παραμύθι» ευτελίζει τον απέναντι. Στην πολιτική πάλι, το «…μόνο που το παραμύθι δεν έχει δράκο» είναι ένα ειρωνικό ευφυολόγημα που ακούγεται συχνά και από πολλούς.

Ωστόσο, η σύγχρονη κυβερνητική πολιτική θέτει διαρκώς σε κυκλοφορία παραμύθια. Είναι κακόβουλα κακέκτυπα των παλιών και έχουν δράκο. Πρόκειται για τον ίδιο τον παραμυθά. Ας θυμηθούμε μερικά.

Στην περίπτωση της Novartis το παραμύθι μας έλεγε πως το σκάνδαλο (αν και βεβαιωμένο και μετρημένο με αριθμούς) ήταν δήθεν σκευωρία. Στην περίπτωση της συγκλονιστικής τραγωδίας των Τεμπών, «εξηγεί» πως φταίει μόνο ένα ανθρώπινο λάθος. Στις καταγγελίες της αντιπολίτευσης για ζητήματα του κράτους δικαίου, όπως οι υποκλοπές, η λίστα Πέτσα, το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο κλπ, αντιτάσσει μια θεωρία συνωμοσίας: «Μα, πρόκειται για μυθεύματα εσωτερικών εχθρών της χώρας, για κατανάλωση από Ευρωπαίους αφελείς!» Στην «δύσκολη» πρόσφατη περίπτωση του ΑΠΘ, με τη δυσανάλογη αστυνομική βία (49 φοιτητές δεμένοι πισθάγκωνα λόγω ενδείξεων για πλημμελήματα ελαφρά και χωρίς βία σε υπαίθριο χώρο μέρα αργίας!) φιλοτεχνήθηκε πιο φοβερό και τρομερό μύθευμα : Επικίνδυνη διάρρηξη σε υπόγειο με ραδιενεργά υλικά. Τρέμε μέσε πολίτη, δικαιολόγησε την πρωτοφανή δυσανάλογη βία! Ευτυχώς, ο Πρύτανης έσπευσε να διαψεύσει.

Θα μείνω λίγο περισσότερο σε ένα παραμύθι που κυκλοφορεί τώρα: Ότι τα ονόματα και τα στοιχεία ψηφοφόρων που βρέθηκαν στην κατοχή της Ευρωβουλεύτριας κ. Ασημακοπούλου, αφορούσαν μεν θέματα προστασίας προσωπικών δεδομένων, αλλά δήθεν καμιά σχέση δεν μπορούσαν να έχουν με την επιστολική ψήφο ή με εκλογικά θέματα. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη το γεγονός ότι η προστασία προσωπικών δεδομένων πλασάρεται ως τυπικότητα, ενώ αποτελεί προπύργιο της ελευθερίας και της ιδιωτικής ζωής. Στέκομαι ειδικά εδώ, όχι επειδή τα προηγούμενα θέματα είχαν μικρότερη σημασία, αλλά επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση πλήττεται η ψήφος, βασικό κύτταρο της δημοκρατίας. Είναι ευνόητο ότι το να κατέχει ένας πολιτικός ή ένα κόμμα προνομιακά δυνατότητες συλλογής στοιχείων και επικοινωνίας με πολιτικούς επιτρέπει χειρισμούς, επικεντρώσεις προσοχής και χειραγωγήσεις με πολύ συγκεκριμένο (αγαπημένος επιθετικός προσδιορισμός κι αυτός) εκλογικό αντίκρυσμα. Βρισκόμαστε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και το προφίλ του ψηφοφόρου μπορεί τεχνικά να αποτελεί ένα ενεργειακό καύσιμο του κομματικού ανταγωνισμού.

Στη σύγχρονη εποχή οι δράκοι δεν είναι τερατόμορφα όντα με ρουθούνια – φλογοβόλο.. Φορούν γραβάτα ή πόλο, σχεδιάζουν ατάκες, θεωρίες και φέικ μοντέλα, πληκτρολογούν, τα διαδίδουν, και παραμονεύουν στο τέλος για να τα αξιοποιούν. Είναι πολύ πιο χειροπιαστοί και επικίνδυνοι από τους προγόνους τους στη λαϊκή λογοτεχνία, εννοείται.