Ευρωπαίοι ηγέτες τάσσονται υπέρ της αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους

Τέσσερις Ευρωπαίοι ηγέτες συνομίλησαν στα πλαίσια της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες την Παρασκευή (22/3), σχετικά με την “ετοιμότητά τους να αναγνωρίσουν το κράτος της Παλαιστίνης”, προσθέτοντας ότι “είναι έτοιμοι να το πράξουν, όταν οι συνθήκες θα είναι κατάλληλες”.

“Είμαστε σύμφωνοι ότι ο μόνος τρόπος για την επίτευξη διαρκούς ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή είναι η εφαρμογή της λύσης των δύο κρατών, με το ισραηλινό και το παλαιστινιακό κράτος να ζουν δίπλα-δίπλα, σε ειρήνη και ασφάλεια“, αναφέρεται σε κοινή δήλωση των τεσσάρων πολιτικών αρχηγών.

Όπως επισημαίνει το euronews, ο πρωθυπουργός της Σλοβενίας, Ρόμπερτ Γκόλομπ, μιλώντας μετά τη Σύνοδο Κορυφής, δήλωσε ότι πιστεύει ότι “μπορούν να γίνουν πολλά την επόμενη εβδομάδα”, για να ενισχυθεί η πολιτική υποστήριξη της ιδέας για σύσταση παλαιστινιακό κράτος στα Ηνωμένα Έθνη. Ο Γκόλομπ πρόσθεσε ότι “είναι βέβαιος πως οι συνθήκες για τη δημιουργία μίας νέας κυβέρνησης στην Παλαιστίνη μπορεί να ‘ωριμάσουν’ σε μερικές εβδομάδες, ίσως και σε ένα μήνα”.

Ο Σλοβένος πρωθυπουργός επιβεβαίωσε ακόμα ότι ένας εκπρόσωπος της βελγικής κυβέρνησης συμμετείχε επίσης στη συνάντηση.

Ισπανία και Ιρλανδία πρωτοστατούν στην προσπάθεια αναγνώρισης του Παλαιστινιακού Κράτους

Από το ξέσπασμα του πολέμου ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς, τόσο η Ιρλανδία όσο και η Ισπανία έχουν επανειλημμένα εκφράσει την πρόθεσή τους να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη και πρωτοστάτησαν στις προσπάθειες να “σκληρύνει” η ΕΕ τη στάση της απέναντι στο Ισραήλ.

Τον περασμένο Νοέμβριο, ο Ισπανός πρωθυπουργός, Πέδρο Σάντσεθ, υποσχέθηκε ότι η κυβέρνησή του θα καταστήσει την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, κύρια προτεραιότητά της όσον αφορά την εξωτερική πολιτική.

Σημειώνεται ότι 9 από τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ αναγνωρίζουν σήμερα το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε ένα κράτος, σύμφωνα με τα σύνορα του 1967, τα οποία περιλαμβάνουν τη Δυτική Όχθη, τη Λωρίδα της Γάζας και την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Η Μάλτα, μαζί με ανατολικά κράτη όπως η Βουλγαρία, η Τσεχική Δημοκρατία, η Ρουμανία και η Σλοβακία, έχουν αναγνωρίσει το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην κρατική υπόσταση από το 1988.

Το 2014, η Σουηδία έγινε το πρώτο κράτος μέλος που αναγνώρισε μονομερώς το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην κρατική υπόσταση.

Αν και η Ευρωπαϊκή Ένωση υποστηρίζει τη λεγόμενη λύση των δύο κρατών – η οποία θα εξασφάλιζε κρατική υπόσταση στους Παλαιστίνιους – και είναι ο μεγαλύτερος χορηγός βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους, δεν έχει ακόμη υποστηρίξει ομόφωνα την αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους.

“Η συζήτηση για την αναγνώριση της Παλαιστίνης δεν ήταν στο τραπέζι”, εξήγησε την Παρασκευή (22/3) ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ. “Αλλά θα μοιραστώ μαζί σας τη γνώμη μου σχετικά με αυτό. Νομίζω ότι αν η ιδέα είναι να ξεκινήσει ένα είδος συνομιλιών, ώστε να ληφθούν υπόψη τα βήματα που θα μπορούσαν να γίνουν και από τις δύο πλευρές – από την Παλαιστινιακή Αρχή, για παράδειγμα, και από το Ισραήλ – τότε θα μπορούσε να είναι μια χρήσιμη συζήτηση”, πρόσθεσε.

Η συρρίκνωση της Παλαιστίνης σε χάρτες

Ο παρακάτω χάρτης είναι της ομάδας του Political Geography Now που καταγράφει τις αλλαγές στις χώρες, τα σύνορα και τις πρωτεύουσες του κόσμου, καθώς και τον εδαφικό έλεγχο σε ζώνες συγκρούσεων και σε αμφισβητούμενες περιοχές. Τα στοιχεία βασίζονται στο Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Συντονισμό Ανθρωπιστικών Υποθέσεων.

Η Λωρίδα της Γάζας βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα στα δυτικά και συνορεύει με την Αίγυπτο στα νότια και το Ισραήλ στα βόρεια και ανατολικά. Η Δυτική Όχθη συνορεύει με την Ιορδανία στα ανατολικά και το Ισραήλ στα βόρεια, νότια και δυτικά.

Οι δύο θύλακες χωρίζονται από το Ισραήλ και δεν αποτελούν ενιαία έκταση. Τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ έχει επεκτείνει σημαντικά τους εποικισμούς εντός της Δυτικής Όχθης.

Δείτε τα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών, παρακάτω, με τους εποικισμούς ως το 2020.

Δείτε αναλυτικά τον χάρτη εδώ

Ο αμφισβητούμενος χάρτης

Παλαιστινιακό κράτος δεν υπήρξε επισήμως ποτέ, ωστόσο στα εδάφη που σημειώνονται ως “παλαιστινιακά” ζούσαν άνθρωποι παλαιστινιακής καταγωγής.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν ένα σχέδιο διχοτόμησης για την υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη. Το σχέδιο πρότεινε τη δημιουργία δύο κρατών στη Παλαιστίνη, ενός αραβικού και ενός εβραϊκού, ενώ η Ιερουσαλήμ θα αποτελούσε ξεχωριστό κράτος υπό την διοίκηση του ΟΗΕ.

Αυτό το σχέδιο διχοτόμησης έγινε αποδεκτό από τους εκπροσώπους των Εβραίων αλλά απορρίφθηκε από τους εκπροσώπους των Αράβων. Αμέσως αφότου η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το σχέδιο, υπό την ονομασία Ψήφισμα 181, στην περιοχή ξέσπασαν συγκρούσεις και το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε.

Την επομένη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948, γειτονικές αραβικές χώρες εισέβαλαν στην επικράτεια της Παλαιστίνης και έτσι ξεκίνησε ο πρώτος Πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος με στόχο τη δημιουργία μιας αραβικής Παλαιστίνης.

Την παραμονή της τελικής αποχώρησης των Βρετανών από την Παλαιστίνη, η Εβραϊκή Υπηρεσία για το Ισραήλ, με επικεφαλής τον Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν, κήρυξε την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, ασκώντας εξουσία στα εδάφη που επρόκειτο να αποτελέσουν τμήμα του εβραϊκού κράτους σύμφωνα με το σχέδιο του ΟΗΕ. Η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή δεν κήρυξε με τη σειρά της και αυτή ανεξαρτησία, αλλά αντίθετα, συνεργάστηκε με την Υπεριορδανία, την Αίγυπτο, και τα υπόλοιπα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου, ξεκινώντας τις συγκρούσεις. Σε αυτό “πατάνε” από πλευράς Ισραήλ, αμφισβητώντας κάθε εγκυρότητα του χάρτη που βλέπετε παραπάνω σχετικά με τη συρρίκνωση του όποιου κράτους της Παλαιστίνης.

Υπολογίσθηκε ότι 750.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν τότε από τα πάτρια εδάφη και κατέφυγαν άλλοι στη Γάζα άλλοι στην Ιορδανία, άλλοι στον Λίβανο και άλλοι στη Συρία.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το Ισραήλ επεκτάθηκε εδαφικά εις βάρος των Αράβων. Η Αίγυπτος κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και η Υπεριορδανία κατέλαβε και στη συνέχεια προσάρτησε τη Δυτική Όχθη. Η Αίγυπτος αρχικά υποστήριξε τη δημιουργία μιας πανπαλαιστινιακής κυβέρνησης αλλά προχώρησε στην διάλυσή της το 1959. Η Υπεριορδανία δεν την αναγνώρισε ποτέ και ανταυτού αποφάσισε να ενσωματώσει τη Δυτική Όχθη σαν μέρος της Ιορδανίας και έτσι συστάθηκε το ανεξάρητο κράτος της Ιορδανίας. Η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης στην Ιορδανία επικυρώθηκε από το κοινοβούλιο της χώρας το 1950 αλλά δεν αναγνωρίστηκε διεθνώς.

Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών το 1967, όταν το Ισραήλ πολέμησε εναντίον της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας, έληξε με την ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, αλλά και του Σινά.

Ο Παλαιστινιακός Εθνικός Χάρτης της ΟΑΠ (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) ορίζει τα σύνορα της Παλαιστίνης το σύνολο της βρετανικής εντολής της Παλαιστίνης, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ.

Στις 15 Νοεμβρίου 1988 ο τότε Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Οργάνωσης Απελευθέρωσης, Γιάσερ Αραφάτ, διακήρυξε την ίδρυση του Κράτους της Παλαιστίνης, σε ανακοίνωση που έγινε στο Αλγέρι της Αλγερίας. Ένα χρόνο μετά την υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο το 1993, δημιουργήθηκε η Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή, η οποία ανέλαβε να κυβερνήσει (με διαφορετικούς βαθμούς ελέγχους) τις λεγόμενες περιοχές τύπου Α και Β στη Δυτική Όχθη (165 θύλακες) και τη Λωρίδα της Γάζας. Αφού η Χαμάς έγινε το μεγαλύτερο κόμμα του κοινοβουλίου της Παλαιστίνης στις εκλογές του 2006, ξέσπασε μια σύγκρουση μεταξύ αυτής και του κόμματος Φατάχ, η οποία οδήγησε στην κατάληψη της Γάζας από τη Χαμάς το 2007 (δύο χρόνια μετά την αποδέσμευση του Ισραήλ από τη Γάζα).