Όταν λες “41%” σε μια μάνα που έχασε το παιδί της στα Τέμπη

Για κάθε κυβέρνηση, έρχεται η στιγμή που ένα γεγονός ή μια ακολουθία γεγονότων, μετατρέπει τη φθορά σε μόνιμη βλάβη.

Για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η στιγμή αυτή ήρθε πριν ένα χρόνο, με το δυστύχημα των Τεμπών, αλλά δεν έγινε αντιληπτή, κυρίως λόγω αλαζονείας. Θεωρήθηκε ως ένα ακόμα γεγονός, που σε μια ελεγχόμενη δημόσια σφαίρα θα μπορούσε να “χωνευτεί” όπως τόσα άλλα.

Το πένθος όμως των γονιών, που έχασαν τόσο άδικα τα παιδιά τους, δεν χωνεύεται ακόμα και από τον πιο ισχυρό μηχανισμό προπαγάνδας.

Το εκλογικό αποτέλεσμα και η κατάρρευση της αντιπολίτευσης, έπαιξαν βέβαια το ρόλο τους, ωστόσο τόσοι επιτελικοί και γκουρού γύρω από τον πρωθυπουργό, θα έπρεπε να καταλάβουν ότι ακόμα και ένας αποχαυνωμένος, κουρασμένος και χαμένος στην προπαγάνδα πολίτης, κατανοεί τι σημαίνει να μη σέβεται η εξουσία τους νεκρούς του και τι σημαίνει να στέλνεις το παιδί σου ταξίδι με το τρένο στην Ελλάδα του 2023 και μετά να πηγαίνεις στην κηδεία του.

Δεν το κατάλαβαν.

Από την πρώτη μέρα, ίσως και από την πρώτη ώρα του δυστυχήματος -όπως αποδεικνύεται- ο στόχος ήταν η επικοινωνιακή διαχείριση ενός σοκ, από αυτά που θα μείνουν για πάντα χαραγμένο στη μνήμη του λαού.

Όσοι περίμεναν ότι οι 57 νεκροί θα μπορούσαν να συγκινήσουν τους “ειδικούς”, που είναι επιφορτισμένοι με την αναπαραγωγή της εξουσίας της κυβέρνησης, ήταν απλώς αιθεροβάμωνες.

Όσα ακολούθησαν το απέδειξαν με τον πιο σκληρό τρόπο. Από τις διαρροές και τη σπουδή να καταδειχθεί ως μόνη αιτία το “ανθρώπινο λάθος” και την τοποθέτηση του Μαρκόπουλου στην Εξεταστική με στόχο να κάνει ακριβώς ό,τι έκανε, ώστε να μετατρέψει μια ερευνητική διαδικασία σε αρένα, μέχρι τις επιθέσεις στους συγγενείς των θυμάτων, από τα κομματόσκυλα και τα πληρωμένα τρολ των Social Media.

Η αποτυχία τους ήταν παταγώδης και αυτό καταγράφεται πλέον στις δημοσκοπήσεις.

Δίπλα στις υποψίες των πολιτών ότι υπάρχει προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών, στέκεται η εδραιωμένη πεποίθηση, ότι ένα χρόνο μετά, κανείς δεν μπορεί να πει ότι τα τρένα λειτουργούν με ασφάλεια.

Αυτό είναι ένα ακόμα χτύπημα (ίσως το μοιραίο) στο αφήγημα του “επιτελικού κράτους” και λειτουργεί μάλιστα σωρευτικά.

Στο σκοτάδι των Τεμπών, τώρα που το τείχος της προπαγάνδας αποκτά περισσότερες ρωγμές, φωτίζονται ξανά και τα υπόλοιπα “επιτεύγματα” της Ελλάδας 2.0.

Το επιτελικό κράτος των υποκλοπών και των διαρροών προσωπικών δεδομένων από έναν κομματικό κλόουν σε μια υποψήφια ευρωβουλευτή.

Το επιτελικό κράτος που αντιμετώπισε την ακρίβεια με τρύπια καλάθια, σε μια χώρα χαμηλόμισθων, αφήνοντας ανεξέλεγκτα τα περιθώρια κέρδους των μεσαζόντων.

Το επιτελικό κράτος που καίγεται τα καλοκαίρια και πλημμυρίζει τους χειμώνες, όπως και τα προηγούμενα “μη επιτελικά κράτη” στην Ελλάδα.

Το επιτελικό κράτος, του γρηγορόσημου και του ιδιώτη στο ΕΣΥ της δωρεάν υγείας.

Το επιτελικό κράτος, που δεν έχει δώσει καμία λύση στη στέγαση

Το επιτελικό κράτος, που στο πρόβλημα το οποίο απειλεί το μέλλον της χώρας, το δημογραφικό, δεν έχει κανένα σχέδιο.

Και όλα τα παραπάνω σε διάρκεια πέντε ετών, από μια κυβέρνηση που είχε όλα τα χαρτιά στα χέρια της.

Η κριτική για τα Τέμπη ήταν συντριπτική, καθώς το δυστύχημα συνέβη στο τέλος της πρώτης θητείας της κυβέρνησης. Όταν κυβερνάς 4 χρόνια, οι “διαχρονικές ευθύνες” δεν είναι πειστικό επιχείρημα.

Η κυβέρνηση, θα μπορούσε από πέρσι ήδη, αναβαπτισμένη στις κάλπες και με την αντιπολίτευση ανίσχυρη, να αναλάβει στα αλήθεια τις ευθύνες, να αποδείξει στην πράξη ότι νοιάζεται για τις δημόσιες μεταφορές, να στείλει σπίτι τους, όσους εμπλέκονται με το δυστύχημα και να αφήσει την προπαγάνδα στην άκρη.

Αντί να λειτουργήσει ως υπεύθυνη εξουσία σε μια εθνική τραγωδία, πρώτα έκανε επικοινωνιακή διαχείριση και μετά έγινε ένα με τους ακραίους οπαδούς της, που ενοχλήθηκαν από τον θρήνο των συγγενών των νεκρών.

Η οργή που εισπράττει τώρα, είναι το αποτέλεσμα του να απαντάς σε μια μάνα που έχασε το παιδί της με την καραμέλα του “41%”.