Ισιδώρα Δωροπούλου: “Ένας πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ όταν παύουν τα όπλα”

Τι θεωρείται «πρόοδος» τον 21ο αιώνα; Σε αυτήν την ερώτηση προσπαθεί να απαντήσει η ομάδα The Young Quill παρουσιάζοντας στο θέατρο Μπέλλος το έργο του σύγχρονου Ρουμάνου συγγραφέα Ματέι Βίζνιεκ «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα».

Πρόκειται για μία ώριμη, σύγχρονη και θαρραλέα σκηνοθετική προσέγγιση του έργου του Βίζνιεκ από την Αικατερίνη Παπαγεωργίου, μία καταβύθιση στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης και ένα αναδυόμενο ερώτημα για το αν η «πρόοδος» είναι τελικά η αξία που πρέπει να καθορίζει την πολιτική, την κοινωνία, την οικονομία, ακόμα και τον ίδιο τον άνθρωπο.

Το έργο

Μέσα από ένα υπερρεαλιστικό πλαίσιο που όλα μοιάζουν να είναι φάλτσα, διαδραματίζεται μια απόλυτα ρεαλιστική ιστορία ενός οποιουδήποτε πολέμου του τώρα, του τότε ή του μετά. Ο συγγραφέας εμπνέεται από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και μέσα από το έργο του, δίνει χώρο στην ανθρώπινη ψυχή να πενθήσει την ύπαρξη της που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να χαθεί, αν «ο ισχυρός» το θελήσει.

Στο έργο, ο Βίγκαν και η Γιάσμινσκα επαναπατρίζονται στο χωριό τους μετά τη λήξη του εμφυλίου αναζητώντας τη σορό του Βίμπκο, του χαμένου τους γιού που πολεμούσε. Η τοπική κοινωνία τους αντιμετωπίζει με καχυποψία αναζητώντας τρόπους να εκμεταλλευτεί οικονομικά το πένθος τους. Οι άνθρωποι, ζωντανοί ή νεκροί, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέσα εκμετάλλευσης για την παραγωγή κέρδους. Η μοναδική πηγή εσόδων του ζευγαριού είναι η κόρη τους, Ίντα, η οποία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου μπλέχτηκε σε κύκλωμα σωματεμπορίας και πλέον εκπορνεύεται στην κεντρική Ιταλία. Η Ίντα βιώνει μια παράλληλη ιστορία εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ξεχασμένο από όλους -από το κράτος, τους διεθνείς φορείς, τους φίλους, τους συγγενείς ακόμα και από την ίδια τη ζωή- και μη έχοντας δικαίωμα διεκδικήσεων, καθώς στερείται οικονομικών πόρων, το ζευγάρι αποφασίζει να ανακαλύψει μόνο του το νήμα της οικογενειακής του ιστορίας. Μέσα από την προσωπική τους διαδρομή, προκύπτει η ιστορία της πολεμικής φρίκης ολόκληρου του 20ου αιώνα.

Ισιδώρα Δωροπούλου: Ο στόχος πάντα, είναι να πεις μια ιστορία στο κόσμο που θα τον συν-κινήσει και θα τον ταξιδέψει

Η Ισιδώρα Δωροπούλου κρατά πλέον έναν από τους βασικούς ρόλους της παράστασης, καθώς αντικατέστησε την Ελίζα Σκολίδη στον διπλό ρόλο της κόρης και της γριάς. Η ίδια αναφέρει στο NEWS 24/7 πως “με γοητεύει το έργο αυτό για “το πόσο επίκαιρο και -δυστυχώς-διαχρονικό είναι. Ένα έργο τρυφερά σκληρό και ουμανιστικό. Η ανθρωπότητα κάνει συνέχεια κύκλους. Σε αυτούς τους κύκλους δυστυχώς ο πόλεμος και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι επαναλαμβανόμενα.

Το έργο καταφέρνει να μιλήσει στην καρδιά του θεατή γιατί όλα όσα περιγράφει συμβαίνουν γύρω μας. Μπορεί να μη ζούμε εμείς τώρα σε αυτές τις συνθήκες όμως φέρουμε όσα έζησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, οι γονείς μας, ή όσοι ζουν σε γειτονικές χώρες και είναι μετανάστες στη χώρα μας. Με ένα παράξενο τρόπο όλα τα πρόσωπα του έργου είναι μια μικρή ιστορία από τον καθένα μας”.

 

Και συνεχίζει μιλώντας για τους ρόλους της “έχω τη χαρά, όπως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί της παράστασης, να κρατώ δύο ρόλους. Η Ιντα είναι ένα κορίτσι που ζει τα αποτέλεσμα ενός ακόμα πολέμου. Χάνει το χαμόγελο της, την ηλικία της, το μωρό της, τον αδερφό της, τον άντρα της. Είναι η απόδειξη ότι ένας πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ όταν παύουν τα όπλα. Συνεχίζει και επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων πολλά χρόνια μετά τη λήξη του. Σε έναν πόλεμο, δεν έχει σημασία ποιός είναι ο νικητής. Σημασία έχει ο πόνος και η κάθε λογής απώλεια που αφήνει πίσω. Η Ιντα είναι μία προσωποποίηση αυτού του πόνου και σύμβολο αυτοθυσίας και θλίψης. Από την άλλη πλευρά, ο ρόλος της Γριάς, μας δείχνει το πώς η ανάγκη για επιβίωση, μπορεί να διαφθείρει και να αποκτηνώσει τους ανθρώπους. Να τους οδηγήσει στη πλήρη ανηθικότητα”.

Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισε μπαίνοντας σε μία παράσταση σε δεύτερο χρόνο: “Έχει δυσκολία το να μπαίνεις σε δεύτερο χρόνο σε μία παράσταση. Ωστόσο, είναι και ένα στοίχημα. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις ξανακάνει κάτι τέτοιο, όπως εγώ.

Μία παράσταση, είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Οι ηθοποιοί μαθαίνουμε στις πρόβες να αναπνέουμε μαζί, να υπηρετούμε από κοινού ένα στόχο. Να λειτουργούμε και να συνδεόμαστε. Όταν πρέπει να μπεις μεταγενέστερα σε μια τέτοια συνθήκη αυτό απαιτεί μεγάλη αφοσίωση και προσωπική δουλειά ώστε να μην φανείς παράταιρος από τον υπόλοιπο θίασο. Είχα την τύχη να με υποστηρίξουν τόσο οι υπόλοιποι συνάδελφοι όσο και η σκηνοθέτις Αικατερίνη Παπαγεωργίου. Ένιωσα αμέσως οικεία με την ομάδα “The young quill”και έτοιμη να ενταχθώ και να επικοινωνήσω.

Πήρα τη σκυτάλη από μια υπέροχη και ταλαντούχα συνάδελφο, την Ελίζα Σκολίδη η οποία μου έδωσε όλα
Ο στόχος μας πάντα, είναι να πεις μια ιστορία στο κόσμο που θα τον συν-κινήσει και θα τον ταξιδέψει”.