Κάνε focus στην ιεροτελεστία του λάιβ των KAPTEN

Μία μίξη από uptempo soul, R&B, με ηλεκτρισμένα φωνητικά, jazzy πνευστά και μία σαρκαστική διάθεση για όλες εκείνες τις στιγμές έντασης στις ανθρώπινες σχέσεις, που ανάμεικτα συναισθήματα μπλέκονται με το πάθος και την αγάπη και τις κρατούν ζωντανές. Τα λόγια αυτά του δελτίου Τύπου περιγράφουν ίσως με τον καλύτερο τρόπο τη μουσική των KAPTEN που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το πρώτο single τους με τίτλο ‘Ι Hate It’.

Πρόκειται για ένα πολυμελές μουσικό σχήμα με δύο φωνές, δύο πνευστά (τρομπέτα & σαξόφωνο), δύο σετ drums, κιθάρα και μπάσο που συνδυάζει στοιχεία από διαφορετικά είδη, ίσως φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους, υπάρχει όμως πάντα μια αόρατη κλωστή που τους ενώνει και κοινές καταβολές που συναντιώνται στη μουσική και στο performance τους.

Αυτή η χαρακτηριστική ροκ- τζαζ φωνή -ναι έχει και τις δύο χροιές- ανήκει στην Αλεξάνδρα Καραμπουρνιώτη, τη βασική φωνή, αλλά και τη μοναδική γυναίκα του γκρουπ.

“Ήμουν τυχερή και είχα μια ποικιλία ακουσμάτων στο σπίτι μου που προήλθε από τους ίδιους τους γονείς μου. Η μητέρα μου ασχολείται και αυτή με το τραγούδι είναι μια καταπληκτική τραγουδίστριά που πάντα θαύμαζα και σίγουρα με επηρέασε πολύ θετικά. Από αυτήν άκουγα Χατζιδάκι, ρεμπέτικα, παραδοσιακά, αλλά και world music όπως τη Cesaria Evora. Μάλιστα ήταν μια από τις πρώτες συναυλίες που παρακολούθησα σε μικρή ηλικία και ακόμα την θυμάμαι πολύ έντονα.
Από τον πατέρα μου άκουγα από κλασική μουσική μέχρι πανκ, ροκ και τζαζ. Οι αγαπημένες μας στιγμές με τον αδερφό μου ήταν όταν στα ταξίδια έβαζε στο αμάξι δυνατά το Brand New Cadillac ως αιώνιος λάτρης των The Clash, ενώ εγώ του ζητούσα συνέχεια το Yatra-Ta της βραζιλιάνας Tania Maria. Μεγαλώνοντας και βγαίνοντας σε ιστορικά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης όπως τα Άπειρα Μόρια και η Στοά, μπήκα πιο βαθιά στον κόσμο της μουσικής και μαγεύτηκα” εξομολογείται η Αλεξάνδρα Καραμπουρνιώτη για το πώς ξεκίνησε η περιπέτειά της με τη μουσική.

Και συνεχίζει: “Η μουσική για μένα μέχρι μια ηλικία ήταν χορός και εκτόνωση. Όταν στα 16 μου άκουσα φωνές όπως η Amy Winehouse, Lauryn Hill, Erykah Badu, Alice Russell άνοιξε ένας νέος κόσμος μπροστά μου. Άρχισα να τραγουδάω μόνη μου τελείως ερασιτεχνικά και μέσω παρέας που έπαιζε hip hop βρέθηκα ξαφνικά να ηχογραφώ refrain σε hip hop κομμάτια. Έπειτα στράφηκα στην τζαζ παίρνοντας μαθήματα φωνητικής και εκεί άρχισε ένας μεγάλος κύκλος.

Με τα χρόνια, κινούμενη σε όλα τα μπαράκια της πόλης όπου είχε λάιβ και αρχίζοντας δειλά δειλά να λέω ναι σε αυθόρμητες προτάσεις για αυτοσχεδιασμό άρχισα να λύνομαι. Εκεί γνώρισα και τον Παναγιώτη (Καπετανάκη) και αρχίσαμε να παίζουμε πολύ συχνά με διάφορους μουσικούς και DJ’s. Πέρασα από πολλά κύματα και μετά από χρόνια φτάνω στο σήμερα όπου παίζω με τους Kapten. Νιώθω πάρα πολύ τυχερή που είμαι μέλος αυτής της μπάντας, είναι σαν οικογένεια για μένα”.

Οι ΚΑPΤΕΝ

“Οι KAPTEN ήταν το όραμα του Παναγιώτη Καπετανάκη που ήθελε να δημιουργήσει μια μπάντα έχοντας αρχικά κάποιες συνθέσεις που είχε ηχογραφήσει ήδη στο πρώτο του E.P. Ήταν για μένα τρομερή συγκυρία μιας και μόλις είχα επιστρέψει από την Ολλανδία όπου έκανα μεταπτυχιακό και δούλεψα πάνω στην Αρχιτεκτονική Τοπίου. Τις πρώτες εβδομάδες επιστροφής μου με κάλεσε ο Παναγιώτης να μπω στο σχήμα και από την πρώτη συνάντηση είχα ενθουσιαστεί. Από την Ολλανδία ήξερα ήδη τον Αλέξη Μακατσέλο (ντράμς), τον Νίκο Τσοπ ( φωνή) ενώ από τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα τον Θωμά (ντράμς) από τους M.A.T.E.

Το δέσιμο ήταν πολύ βαθύ από την αρχή κι εγώ βρήκα μια υπέροχη ευκαιρία να εκφραστώ και να συμμετέχω σε κάτι τόσο δημιουργικό. Αν και πολύ διαφορετικοί ο καθένας ξεχωριστά το μαγικό ήταν πως επικοινωνούσαμε μουσικά και είχαμε την ίδια όρεξη και ορμή για να φτιάξουμε κάτι καλό που να μας εκφράζει και κυρίως να μας βγάζει από την ρουτίνα ,από όλα τα άγχη και τα δυσάρεστα της καθημερινότητας. Οι συναντήσεις με KAPTEN είναι λυτρωτικές!” αναφέρει για το συγκρότημα.

Η ιεροτελεστία του λάιβ

“Το λάιβ για μας είναι ιεροτελεστία, ένας διονυσιακός χορός που χάνεσαι και ανυψώνεσαι όσο διαρκεί. Είμαστε ανήσυχοι συνέχεια με όλα όσα νιώθουμε και όλα όσα ζούμε και αυτό θέλουμε να το μετουσιώσουμε στη μουσική μας” λέει η Αλεξάνδρα.

Και συνεχίζει μιλώντας για τη δυσκολία του να είναι κάποιος μουσικός: “Στην Ελλάδα του σήμερα είναι πολύ δύσκολο να ζήσεις μόνο από τη μουσική, θα πρέπει να κάνεις και υποχωρήσεις ή κάποια πράγματα που σε εκφράζουν λιγότερο. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε κάθε επάγγελμα. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει στήριξη και εκτίμηση από το κράτος προς τους καλλιτέχνες και αυτό είναι μεγάλο λάθος.

Σε άλλες χώρες η θέση του καλλιτέχνη είναι πολύ σημαντική, εξίσου με τα άλλα επαγγέλματα και δίνεται βοήθεια και χώρος για εξέλιξη και έκφραση. Παρ’όλα αυτά, πάντα βρίσκεις τον τρόπο να εκφράζεσαι στη μουσική, ακόμη κι αν κανένας δεν σε στηρίζει. Αυτή είναι η και η μαγεία της. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα σου μιλήσουν με τόσο ωραία λόγια και θα σου δείξουν αυτήν την συμμετοχή τους στη μουσική σου και από αυτό παίρνεις μεγάλη δύναμη”.

Μουσικές επιρροές και το I hate it …

“Η μπάντα έχει πολλές μουσικές επιρροές που δεν έχει πολύ νόημα να απαριθμήσουμε. Ο καθένας από εμάς με την ψυχοσύνθεσή του και τις διαφορετικές εμπειρίες του από τη ζωή και τη μουσική, ήρθε για να βάλει ένα κομμάτι του που τον εκφράζει.

Είναι μια ιεροτελεστία μαγειρέματος, όλοι ξέρουν διάφορες συνταγές, αλλά στους KAPTEN ρίχνουν τα υλικά που τους βγαίνουν πιο αυθόρμητα. Φέρνουμε μελωδίες, ακούσματα, ρυθμούς και μπουμ! Soul και Blues, cinematic πινελιές, hip hop και rock μαζί με afro και έθνικ επιρροές συνθέτουν ένα πιάτο με πολλές υφές”.

Η οκταμελής μπάντα πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο single με τίτλο ‘Ι Hate It’ από το επερχόμενο άλμπουμ τους.  “Το I hate it είναι μια σύνθεση του Παναγιώτη Καπετανάκη, ένα κομμάτι παιχνιδιάρικο που κάπως σατιρίζει το αλατοπίπερο στις σχέσεις με σαρκαστική διάθεση ως προς το ωραίο και το συνάμα δύσκολο της συνύπαρξης με τους άλλους. Γράψαμε στίχους για αυτά που μας εκφράζουν, που μπορεί να αγαπάμε ή να μισούμε στον άλλο.

Κάποιος μπορεί να το δει σαν διάλογο ή και, ακόμη πιο ελεύθερα, σαν να απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που μέσα στα χρόνια έχουμε συνευρεθεί. Μια ωδή σε όλες τις παραξενιές και τα υπέροχα στοιχεία των άλλων. Κάποιες φορές βέβαια, οι διαφορές μπορεί να είναι τόσο μεγάλες και αγεφύρωτες που δεν έχει νόημα να συνεχίσεις, μεγαλώνοντας τα κριτήρια σου γίνονται πιο αυστηρά και στέρεα “I hate it, when you vote the fascists”…” αναφέρει η Αλεξάνδρα.

Τι είναι αυτό που τη θυμώνει και που θα ήθελε να αλλάξει; “Αυτό που μισώ πραγματικά είναι η έννοια του ‘παρτάκια’, όταν ο καθένας κοιτάει μόνο τον εαυτό του χωρίς να συνειδητοποιεί ότι είναι μέλος μιας κοινωνίας που χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε ούτε ο ίδιος. Μαζί με αυτό, έρχεται και σκοτεινιάζει κι άλλο τη ζωή μας το μίσος για την διαφορετικότητα, η απαράδεκτη βία και αυτή η αισχρή ανάγκη κάποιων να έχουν του άλλους υπό τον έλεγχό τους, μουγκούς, να τους κόψουν και να τους στριμώξουν στα μέτρα και τα σταθμά που αυτοί ορίζουν.

Κάτι τέτοιο μας γυρίζει πολύ πίσω, είναι επιστροφή σε καθεστώτα απολυταρχικά, βύθισμα κάτω από τη γη, στα έγκατα της άγνοιας και της μιζέριας. Θέλει καθάριο μυαλό και στέρεο, να δημιουργείς και να μιλάς, να μη φοβάσαι να εκφράσεις αυτά που πιστεύεις και να εναντιώνεσαι στο μίσος και τις αδικίες σε όποια μορφή τα βρίσκεις μπροστά σου. Να βάζεις αυτούς που πρέπει στη θέση τους, πίσω στα καβούκια τους και να ζητάς αυτά που θέλεις και έχεις δικαίωμα. Είναι εξουθενωτικό και φαντάζει τρομακτικό αλλά είναι κάτι που όντως μπορείς να κάνεις. Κανείς δεν θα ορίσει τη ζωή μας, μόνο εμείς”.

Η ελληνική μουσική σκηνή και η μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης…

“Αυτο που γίνεται με το χιπ χοπ στην Ελλάδα είναι ίσως ό,τι πιο άμεσο σαν κοινωνική έκφραση έχει συμβεί εδώ και δεκαετίες. Η σκηνή της Ελλάδας είναι τεράστια και όσοι artists καταφέρνουν να παίζουν μουσική ακόμα, παρά τις αντιξοότητες και τις συνθήκες που επικρατούν μας δίνουν έμπνευση και θάρρος να το κάνουμε και εμείς.

Η Θεσσαλονίκη πάντα είχε μεγάλη diy κουλτούρα και η αυτοοργάνωση είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που μας έχει διδάξει η πόλη. Δυστυχώς υπάρχει πόλεμος κατά των ανθρώπων που προσπαθούν να κάνουν οποιαδήποτε είδους τέχνη στη χώρα αλλά δεν θα περάσει αυτή η βία έτσι σε καμία περίπτωση” πιστεύει η ερμηνεύτρια.

Να περιμένουμε και ελληνικό στίχο από τους Kapten; “Μέχρι τώρα ο ελληνικός στίχος δεν μας εκφράζει και δεν πρόκειται να το κάνουμε για λόγους εξωγενείς όπως η εμπορικότητα. Δεν είμαι σνομπ, η εμπορικότητα είναι μια χαρά και βοηθάει πολύ, απλά δεν είναι λόγος για να κάνουμε κάτι επί τούτου. Εμπορικός μπορείς να γίνεις από μια μελωδία ή ένα ρυθμικό, δε χρειάζεσαι τον ελληνικό στίχο. Αν και μου αρέσουν πάρα πολλά κομμάτια με ελληνικό στίχο δεν μου έχει βγει αυθόρμητα να γράψω κάτι. Μου φαίνεται κάπως μακρινό, ίσως και πιο δύσκολο. Αν προκύψει στην πορεία, θα είναι από κάποια εσωτερική ανάγκη ή έμπνευση.

Μελλοντικά σχέδια; Έχουμε ήδη ηχογραφήσει δύο κομμάτια το ένα εκ των οποίων κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες (I hate it) και τον Μάιο θα μπούμε στούντιο για να γράψουμε το πρώτο μας LP . Αυτός είναι κύριός μας στόχος και πραγματικά ανυπομονούμε.’ Ερχονται αρκετές συναυλίες σύντομα, 11 Απριλίου παίζουμε στο Cafe Santan στον Βόλο και 12 Απριλίου στο Temple στην Αθήνα μαζί με τους Rudy Roots & Vikkie.