Νέες ταινίες: Το “Βασίλειο του Πλανήτη των Πιθήκων” συνεχίζει το αψεγάδιαστο σερί μιας κλασικής σειράς ταινιών

Με το Πάσχα και την μεταφορά της Πρωτομαγιάς, είναι μια βδομάδα με αστερίσκο για το ελληνικό box office, όπου η μεγαλύτερη ταινία της εβδομάδας, ο “Κασκαντέρ”, άνοιξε μόλις τη Δευτέρα. Διεθνώς πάντως, άνοιξε στην χαμηλή πλευρά των προβλέψεων, όμως ίσως έχει καλή διάρκεια ζωής με δεδομένο το αρκετά καλό word of mouth και την απουσία τεράστιων τίτλων αυτό το καλοκαίρι που ήδη λογίζεται ως το –χολιγουντιανά μιλώντας– πιο αδιάφορο εδώ και χρόνια.

Όσο για την εγχώρια κίνηση, το φαινόμενο φυσικά είναι το “Μην Ανοίγεις την Πόρτα” των Unboxholics που άνοιξε την περασμένη εβδομάδα με 81.000 εισιτήρια και μένει να δούμε πώς θα κινηθεί στη δεύτερη εβδομάδα του. Λογικά θα έχει μεγάλη πτώση, και λόγω ενεργού fanbase που έτρεξε στην πρεμιέρα, αλλά και λόγω του ίδιου του φιλμ που προς τιμήν του δεν επιλέγει μεγαλύτερες δημιουργικές ευκολίες. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για μεγάλο φαινόμενο.

Αξίζει να αναφερθούμε και στους “Αντίπαλους” του Λούκα Γκουαντανίνο, ένα δίχως αμφιβολία ή δεύτερη σκέψη μελλοντικό classic που ελπίζουμε να μην χάσετε την ευκαιρία να το δείτε στις αίθουσες. Η ταινία δεν άνοιξε εντυπωσιακά –μόλις 6.100 εισιτήρια στο πρώτο 4ήμερο– αλλά όσοι το βλέπουν ενθουσιάζονται και τώρα έχει φτάσει τις 15.000 εισιτήρια, στην ουσία δίχως να έχει υπάρξει κανονικό δεύτερο weekend κυκλοφορίας (το Πάσχα ήταν κλειστά τα σινεμά) και δουλεύοντας σπαστά σε καθημερινές. Αν βρει χώρο, χρόνο και πιθανώς και το άνοιγμα των θερινών, το φιλμ μπορεί να έχει μακρά ζωή. Το ελπίζουμε, ειλικρινά.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Το Βασίλειο του Πλανήτη των Πιθήκων

(“Kingdom of the Planet of the Apes”, Γουές Μπολ, 2ω25λ)

***

Διαμαρτυρόμαστε συχνά, και πολύ σωστά, για τα ανέμπνευστα νοσταλγικά σίκουελ που διαρκώς μας μπουκώνει το Χόλιγουντ, οπότε αξίζει στην απέναντι όχθη να πούμε και τα θετικά: Οι Πλανήτες των Πιθήκων είναι μια σειρά ταινιών που διαχρονικά είναι καλύτερη και πιο φροντισμένη από όσο είχε ίσως δικαίωμα να είναι. Η κλασική σειρά ταινιών από το ‘68 ως το ‘73 μνημονεύεται συνήθως για το πρωτότυπο φιλμ με τον Τσάρλτον Χέστον, όμως δεν υπάρχει κακή, άτολμη ή αδιάφορη ταινία σε εκείνο το αρχικό σετ των πέντε.

Κάτι που περιέργως συνεχίστηκε και με την μοντέρνα πρίκουελ σειρά που ξεκίνησε με το φιλμ του 2011 και συνεχίστηκε με δύο πολύ δυνατά φιλμ από τον Ματ Ριβς (μετέπειτα του “The Batman”): Με κλασική δομή, σύνθεση και αφήγηση, πολιτική συναίσθηση και μια motion capture ερμηνεία-σημείο αναφοράς από τον Άντι Σέρκις ως ηγέτη πίθηκο Σίζαρ. Αυτό ήταν, από τα ‘70s ως τα ‘10s, το Χόλιγουντ σε στιγμές σπάνιας έμπνευσης και τόλμης. Τι θέλει λοιπόν τώρα ένα ακόμα νέο φιλμ από τις ζωές μας;

Το “Βασίλειο” προχωρά αρκετές γενιές στο μέλλον από τα φιλμ του Ματ Ριβς, πραγματοποιώντας έτσι ένα πολύ ελαφρύ reboot – χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως θέλει να ξαναπεί ιστορίες που έχουμε ήδη ακούσει, μην τρομάζετε από τη χρήση της φρικτής “r” λέξης. Αιώνες μετά τον Σίζαρ, στον πλανήτη έχει αρχίσει να σχηματίζεται κάτι σαν άρχουσα τάξη, όμως στα περιθώρια αυτού του κέντρου ελέγχου υπάρχουν διάφορες ντόπιες φυλές πιθήκων με τα δικά τους έθιμα και τον δικό τους πολιτισμό.

Εκεί, ένας νεαρός πίθηκος θα ξεκινήσει μια μεγάλη οδύσσεια όταν δει το χωριό του να καταστρέφεται. Στη διαδρομή θα συναντήσει μια αινιγματική γυναίκα, σε μια χρονική περίοδο όπου το ανθρώπινο είδος έχει ήδη σταματήσει να μιλά και να θεωρείται εν γένει ανώτερο. Μαζί, θα φτάσουν μέχρι το Βασίλειο του τίτλου, εκεί όπου θα έρθουν αντιμέτωποι με δοξασίες και κινδύνους – βάζοντάς τα με τον Πρόξιμους Σίζαρ, θα αμφισβητήσουν ένα ολόκληρο μέλλον που έχει φαινομενικά ήδη χτιστεί για ολόκληρο των πληθυσμό πιθήκων και ανθρώπων.

Μια ιστορία για το πώς χαρισματικοί ηγέτες διαφθείρουν την παράδοση και την χρησιμοποιούν ως όπλο για τη διάδοση προπαγάνδας και δικών τους βλέψεων (στο ρόλο του Πρόξιμους Σίζαρο Κέβιν Ντουράντ του “Lost” βάσισε εν μέρει την ερμηνεία του στον Ίλον Μασκ), το φιλμ παίρνει τον χρόνο του για να παρουσιάσει τον κόσμο του, και ίσως γι’αυτό δεν αποφεύγει κι αρκετές κοιλιές στην αφήγηση, δίχως να παραδίδει αντίστοιχα πολλά πυροτεχνήματα.

Όμως σε αυτό τον γενικότερα ευπρόσδεκτο ρυθμό για μπλοκμπάστερ, που αποφεύγει τις φόρμουλες και τις ευκολίες, ο σεναριογράφος Τζος Φρίντμαν (“Avatar: The Way of Water”) κι ο σκηνοθέτης Γουές Μπολ (“Maze Runner”) επιλέγουν αντιθέτως να εστιάσουν σε μικρότερες στιγμές (ακόμα και στη φυσιολογία των περιοχών και στη χλωρίδα και την πανίδα τους) αλλά και σε ενδιαφέρουσες συγκρούσεις και συναντήσεις που δεν αποτυπώνονται μονοκόμματα: Η αντιπαραβολή του νεαρού πιθήκου Νόα με την άνθρωπο Νόβα, με τη ρευστότητα των στόχων τους και την ευθύτητα των κινήτρων τους, δημιουργεί μια πολύ ενδιαφέρουσα δυναμική.

Η οποία στηρίζεται φυσικά στην εντυπωσιακή δουλειά στα εφέ, που σου επιτρέπει να ξεχάσεις την CGI πραγματικότητα που λαμβάνεις, αλλά και τις motion capture ερμηνείες που επιτυγχάνουν (σε συνδυασμό με τα εφέ) μια άρτια ροή στην επικοινωνία των χαρακτήρων – άνθρωπος δίπλα στο CGI, με τρόπο που σταματά γρήγορα να ξενίζει και να σε πετάει έξω.

Στην τρίτη πράξη το φιλμ πέφτει στην αναγκαιότητα του να στήσει πρωτίστως το ενδεχόμενο ενός μελλοντικού storyline, αλλά ακόμα κι αυτό το κάνει με προσοχή και υπομονή. Υπάρχει μια έγνοια εδώ, πολιτική και περιβαλλοντική, που αγκαλιάζει τελικά το σύνολο αυτών των ταινιών, που ξέρει πως πρέπει να υπάρχει χρόνος για να ακούσεις το χτύπημα των φτερών ενός πτηνού (κι ας είναι και CGI), και που ξέρει πως είναι διαχρονικά κουλ το να κοιτάς πιθήκους να καβαλάνε άλογα και να χτίζουν πρώιμες μηχανικές κατασκευές. Ακόμα κι αν δεν είναι η καλύτερη ή η πιο συναρπαστική της μοντέρνας σειράς ταινιών, είναι έστω αρκετά καλή – κάποιες φορές, κι αυτό είναι απολύτως σημαντικό.

Club Zero

(Τζέσικα Χάουσνερ, 1ω50λ)

*½

Σε ένα ακριβό οικοτροφείο, η νέα δασκάλα, Κυρία Νόβακ, διδάσκει μια τάξη πάνω στην ενσυνείδητη διατροφή. Αναπτύσσει πολύ ισχυρούς δεσμούς με τα παιδιά, και τα μαθαίνει πώς να τρώνε καλύτερα – ή, σταδιακά, και καθόλου. Το αποτέλεσμα είναι, κάτω από τις μύτες του σχολείου και των γονιών, να γεννηθεί ένα καλτ που βάζει τις ζωές των παιδιών σε κίνδυνο. Όταν αρχίσουν οι ενήλικες να το παίρνουν χαμπάρι, θα είναι αργά;

Η Τζέσικα Χάουσνερ (του εκπληκτικού φιλμ “Προσκύνημα στη Λούρδη”) συνεχίζει την κινηματογραφική της ελεύθερη πτώση, προχωρώντας μετά το αποστασιοποιημένα όμορφο αλλά κοινότοπο “Λουλούδι της Ευτυχίας” σε ένα επιθετικά αντι-ουμανιστικό φιλμ που δεν διαθέτει ούτε αναζητά πτυχές ή ηθικές και συμπεριφορικές διακυμάνσεις στον κόσμο που χτίζει.

Οι διαταγές της Κυρίας Νόβακ (μια ρομποτική Μία Βασίκοφσκα παγιδευμένη σε έναν ατυχέστατο ρόλο) και η όλη εσάνς του γκρουπ δεν κρύβει τίποτα το διττό, και τίποτα το γοητευτικό όπως φυσιολογικά θα περίμενε κανείς από μια μελέτη συλλογικής εμμονής και παγίδευσης σε ένα καταστροφικό καλτ. Τα πάντα γίνονται σαν προκαθορισμένα, με την Χάουσνερ να κοιτάζει ασυγκίνητη, από απόσταση, σα να μην θέλει καν να φέρει τον εαυτό της στη θέση να κρίνει, να κριτικάρει, να συμπονέσει, να σατιρίσει.

Ελάχιστες οι ταξικές ανησυχίες, ακόμα ισχνότερη η ματιά στη συλλογική πίεση του να ανήκεις και να ακολουθείς, μιας και όλα παρουσιάζονται με τη χάρη σφυριού που κοπανάει μια κόλλα χαρτί. Ναι, το χαρτί είναι λεπτό μετά το σφυροκόπημα, αλλά το ίδιο το σφυροκόπημα δεν είχε τίποτα να κάνει με αυτό. Το άψυχο στιλιζάρισμα ως αισθητική επιλογή αποκαλύπτει το φιλμ ως ένα μονότονο, βαρύ αντικείμενο που στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα για το πολύ καίριο θέμα του.

Κυκλοφορούν ακόμη

Detective Conan: Το Μαύρο Υποβρύχιο: Μια εγκληματική οργάνωση σχεδιάζει επίθεση σε μία υποβρύχια εγκατάσταση της Interpol, όπου σύντομα θα παρουσιαστεί ένα προηγμένο σύστημα Α.Ι.. Ο ντετέκτιβ Κόναν στέκεται ανάμεσα στην σκιώδη οργάνωση και τις πολύτιμες πληροφορίες που μπορεί έτσι να έρθουν στην κατοχή της. Νέα κινηματογραφική περιπέτεια για τον εμβληματικό anime ήρωα Detective Conan, με ένα manga που τρέχει από το 1994 κι έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση και το σινεμά, σε χιλιάδες επεισόδια και δεκάδες ταινίες.

Επιστροφή στην Εποχή των Δεινοσαύρων: Δυο παιδιά ανακαλύπτουν μυστηριώδες διαστημικό σκάφος σε γειτονικό δάσος και καθώς προσπαθούν να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους, βρίσκονται ξαφνικά σε ένα ταξίδι στο χρόνο. Οικογενειακή περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας.

The Big Father: Κοινωνικό δράμα για την περιπέτεια ενός οικογενειάρχη, ο οποίος στην προσπάθειά του να σώσει το σπίτι του από τις τράπεζες, καταλήγει να μετατρέψει την ζωή του σε reality show.