Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από τη Σάττι μέχρι τον χορό της Μπάρκα με Καρύδη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα μας απασχόλησε η Γιουροβίζιον, το Ζάρι της Σάττι που πήγε Τελικό Eurovision, ένας “online” χορός της Μπάρκα και άλλα πολλά…

Λάικ

Cine Paris, Σάττι και Λούλα Αναγνωστάκη για τη Γεωργία Οικονόμου

Τι ωραίο νέο η επιστροφή του εμβληματικού θερινού Cine Paris στην Πλάκα στην ταράτσα της οδού Κυδαθηναίων 22. Σινεμά σε μία από τις ωραιότερες θέες της Αθήνας και αναμνήσεις από το παρελθόν, αυτή τη φορά υπό την επιμέλεια της ελληνικής streaming πλατφόρμας Cinobo.

Η Ελλάδα με Μαρίνα Σάττι σάρωσε και έφυγε για Τελικό! Σε μία μέτρια γιουροβιζιονική χρονιά, το “Ζάρι” με την εντυπωσιακή χορογραφία και τον ρυθμό του, ξεχώρισε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.

Καλή η θεατρική αγρανάπαυση του Πάσχα, αλλά τώρα ανυπομονώ να δω το “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Θεόδωρου Τερζόπουλου στη Στέγη. Πολλές και οι υπόλοιπες πρεμιέρες του Μαϊου με τον πολιτικό λόγο της Λούλας Αναγνωστάκη να δηλώνει βροντερά παρούσα. Η παράσταση του Χρήστου Θεοδωρίδη “Σ’ εσάς που με ακούτε» κατεβαίνει από τη Θεσσαλονίκη στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, ενώ ο Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθετεί την “Κασέτα” της στο θέατρο Σταθμός.

Η Μαντόνα απέδειξε για ακόμη μία φορά πως είναι η απόλυτη βασίλισσα. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι κατέκλυσαν τη διάσημη παραλία Copacabana της Βραζιλίας για τη δωρεάν συναυλία της το Σάββατο (4/5), αψηφώντας τη ζέστη, για να δουν το τέλος της παγκόσμιας περιοδείας της “Celebration”.

Ανελέητο κράξιμο στον Τομ Μπρέιντι και γιούχα στην Καρντάσιαν για την Χριστίνα Τσατσαράγκου

To “The Roast of Tom Brady” (Κράξιμο του Τομ Μπρέιντι) στο Netflix έχει κάποια πλάκα, ειδικά αν τολμήσεις να σκεφτείς τι θα γινόταν σε μία αντίστοιχη περίπτωση με Έλληνες πρωταγωνιστές (π.χ. πολιτικούς ή αθλητές). Όλα στη φόρα για τον Μπρέιντι, η καριέρα του, οι εμμονές του, η νέα σχέση (κέρατο το είπαν κάποιοι) της Ζιζέλ… και το απίστευτο γιουχάρισμα της Καρντάσιαν (που ψιλο-κόπηκε στο μοντάζ). Ένα διαφορετικό… είδος talk-show – στην κόψη του λάικ ντισλάικ – με απίστευτα ακραία αστεία.

Όταν κάποιος μπορεί να γελάσει με τον εαυτό του, αυτό έχει μια ουμανιστική και αφοπλιστική αξία. Και είναι κάτι που άνθρωποι όπως ο Γουίλ Σμιθ και ο πρίγκιπας Χάρι με τη Μέγκαν Μαρκλ αξίζει να σκεφτούν. Τρεις ώρες με αστεία για οποιονδήποτε από αυτούς μπορεί να είναι ακριβώς η ανανέωση της εικόνας που χρειάζονται” έγραψε η New York Post για το σόου.

Λάικ στον Τζόνι Λόγκαν στη Eurovision με το “Euphoria” της Loreen. Όταν ξεκινάνε να παίζουν τα βιολιά, όλα ακούγονται στη σφαίρα του ονείρου. Μεγαλύτερο λάικ για την Έλενα Παπαρίζου που ήταν μία κούκλα στη σκηνή της Eurovision στον Β΄Ημιτελικό. 

Ο almighty Τομ Τζόουνς (που πριν από χρόνια λέγεται ότι ζήτησε 1 μύριο για να εμφανιστεί live στην Ελλάδα) έρχεται στο Sani Festival. Πιθανότατα δεν θα καταφέρουμε να τον ακούσουμε (πόρκα μιζέρια), αλλά θα ήταν καταπληκτικό να βρεθείς στην ίδια ακτίνα δράσης με τον άνθρωπο που τραγούδησε (και ήταν φίλος) με τον βασιλιά Έλβις Πρίσλεϊ … Αυτό και η ΔΩΡΕΑΝ συναυλία της Μαντόνα στην Κόπα Καμπάνα μου ανέβασαν λιγάκι το τσι.

Δες και το νέο τρέιλερ του ντοκιμαντέρ της Lady Gaga να ζαλιστείς…

[a propos είδα στο Netflix το The Eras Tour της Swift και αν εξαιρέσω το Karma στο φινάλε ήταν όλο ποοολύ βαρετό – μόνο τα πλάνα με τις Swifties που έκλαιγαν είχαν επιστημονικό… ενδιαφέρον]

Macklemore(!) και δαιμονικό “Evil” για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Το σημαντικότερο protest song του κινήματος για την ελευθερία της Παλαιστίνης το έβγαλε, εντελώς απίθανα, ο Macklemore. Ναι, αυτός ο γνωστός, του Thrift Shop, που στη ζωή μας δεν είχαμε πάρει ποτέ σοβαρά ακόμα κι όταν χορεύαμε το κομμάτι του μέχρι ξεβιδώματος. (A BANGER.) Κυκλοφόρησε λοιπόν πριν λίγες μέρες, αμέσως μετά την επίθεση του Ισραήλ στη Ράφα, το κομμάτι Hind’s Hall στο οποίο μιλά για το φοιτητικό κίνημα αντίστασης, την αστυνομία, την σιωπή της μουσικής βιομηχανίας και για τη εν εξελίξει γενοκτονία που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, με τις πλάτες των ΗΠΑ φυσικά – «έχεις αίμα στα χέρια σου, Μπάιντεν», λέει οργισμένος.

Είναι φανταστικό κομμάτι και το έβγαλε αυτό ο Mackle ο More. Μόνο respect.

Και μιας που είμαστε εδώ, να πω και κάτι άλλο;

A banger! Κουνιέμαι στην καρέκλα μου.

Κατά τα άλλα, το Πάσχα έκανα ανάσταση παρέα με τον αγαπημένο μου αναστημένο ήρωα, τον πράκτορα Ντέιλ Κούπερ του FBI, βλέποντας ξανά για πρώτη φορά από το 2017, το “Twin Peaks: The Return” του Ντέιβιντ Λίντς. Ό,τι καλύτερο έχει γυριστεί τη δεκαετία των ‘10s.

Αδιανόητο κλάμα και ανατριχίλες.

Και μιλώντας για ανατριχίλες, κάνω μαραθώνιο του “Evil” αυτές τις μέρες, μια φανταστική καλτ σειρά τρόμου από το δίδυμο των Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ, δημιουργών του “Good Wife”, που εδώ γυρίζουν ένα ακατηγοριοποίητο spin πάνω στον Εξορκιστή, με λίγο από X-Files, πολύ αίμα, πολλά τινάγματα, πολλούς δαίμονες, και πάρα πολύ ερωτισμό. Και ενοχές. Και αμαρτίες. Και πολλούς δαίμονες, αυτό το είπα;

Είναι καταπληκτικό και θέλω να είμαι έτοιμος όταν επιστρέψει τέλος του μήνα για την 4η και τελευταία σεζόν του, στο COSMOTE TV.

Ντισλάικ

Πασχαλινά γκαζάκια και “στου Χαραλαμπόπουλου” για τη Γεωργία Οικονόμου

Απορώ πραγματικά, αν μπορεί να μπει τέλος σε όλο αυτό το πανηγύρι με τις κροτίδες το βράδυ της Ανάστασης. Τυχαίνει το σπίτι στο χωριό μου να βρίσκεται στην πλατεία του χωριού. Φέτος μάζεψα από τον κήπο μου δύο γκαζάκια. Η σιδερένια πόρτα ξεχαρβαλώθηκε και μία πανέμορφη τριανταφυλλιά κάηκε. Δηλαδή αυτά σε ποιον λογικό κόσμο γίνονται;

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος μαζεύτηκε όλο το ελληνικό θέατρο στου “Βασίλη Χαραλαμπόπουλου” στις Μηλιές του Πηλίου και βέβαια δεν έλειψαν τα ξεσαλώματα. Δανάη Μπάρκα, Σμαράγδα Καρύδη και Βίκυ Σταυροπούλου τα έδωσαν όλα χορεύοντας το “Ζάρι” της Μαρίνας Σάττι και εμείς το εμπεδώσαμε, καθώς γέμισαν τα σόσιαλ από τους χορούς και τη χαρά τους. Φαντάζομαι πως όποιος ηθοποιός έλειπε από τις Μηλιές αυτό το Πάσχα, σίγουρα έπαθε FOMO. Καλά να είναι οι άνθρωποι και καλά να περνάνε. Αλλά προς τι όλη αυτή υπερδήλωση του “περνάω καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω”, δεν καταλαβαίνω.

Ράφα και “μαύρο” στο Al Jazeera για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Met Gala με λαμπερές απροβλημάτιστες εμφανίσεις -πολλών εκατομμυρίων- στην Αμερική… βομβαρδισμοί και όλεθρος πλησιάζει τη Ράφα. Αβάσταχτο το κοντράστ. 

Α… και η Eurovision δεν θέλει πολιτικούρες και “έριξε μαύρο” στον Eric Saade (που εμφανίστηκε στην αρχή με τη Φουρέιρα) που φόρεσε keffiyeh στο χέρι του. Ο Saade χαρακτήρισε “ανέκδοτο“ το σύνθημα της Eurovision “United by Music”, που αναφέρεται στον οικουμενικό τρόπο που μας συνδέει η μουσική. Όλοι μαζί, αρκεί να μην είσαι Παλαιστίνιος…  Στα λάικ ο Eric για το θάρρος του!

 

Μαύρο στο Al Jazeera του Ισραήλ και “η ελευθερία της έκφρασης & το δικαίωμα στην ενημέρωση και την ελευθερία του Τύπου” ας πάει στο δι@ολο [ειρωνικό το σχόλιο].

Διαβάζουμε ασκαρδαμυκτί τις ειδήσεις για το εμβόλιο AstraZeneca και τι να πούμε; “Ευτυχώς έκανα της Pfizer”; Ούτε για αστείο.

Μια διοργάνωση κάθε άλλο παρά «united by music» και το 40% του Ισραήλ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Αφού η EBU επέτρεψε στο Ισραήλ να συμμετέχει κανονικά, κυριολεκτικά τη στιγμή της επίθεσης στη Ράφα, ξεπλένοντας μια γενοκτονία μετά μουσικής, το κλίμα στη φετινή Eurovision φαινόταν να είναι ήδη άκρως τεταμένο. Η EBU επέπληξε τον Έρικ Σάαντε επειδή φόρεσε κεφίγιε στην εμφάνισή του στον πρώτο ημιτελικό, ενώ επέβαλε στο περφόρμερ της Ιρλανδίας να σβήσει τη λέξη «εκεχειρία» που ήταν γραμμένη στο σώμα του, σε μια μεσαιωνική ιρλανδική αλφάβητο.

Το Ισραήλ έφαγε γιούχα στις πρόβες (και στον ημιτελικό), την ώρα που πολλοί συμμετέχοντας φαίνονται να μη θέλει κανείς τους να έχει τίποτα να κάνει με την ισραηλινή αποστολή, στρίβοντας μακριά, ζητώντας δημόσια συγγνώμη επειδή βρέθηκαν σε βίντεο μαζί τους, κλπ.

Το αποκορύφωμα ήταν η συνέντευξη τύπου μετά τον δεύτερο ημιτελικό: «Πιστεύεις ότι το τραγούδι σου μπορεί να μας ενώσει μέσα από τη μουσική»; «εμ…. Αυτό είναι μια καλή ερώτηση για την EBU», απάντησε με νόημα ο Joost Klein.

Ο Ντονς από τη Λετονία λέει, «κάθε χώρα στον κόσμο αξίζει να είναι ελεύθερη», υπό επευφημίες και χειροκροτήματα.

Όταν δημοσιογράφος ρώτησε την Έντεν Γκολάν αν σκέφτηκε πως με το να είναι εκεί, αποτελεί ρίσκο για τους άλλους συμμετέχοντες και το κοινό, ακολούθησε αμήχανη σιωπή, κι όταν ο συντονιστής είπε «δεν χρειάζεται να το απαντήσεις αυτό», ο Joost ακούγεται από πίσω να φωνάζει, «γιατί όχι;;;»

Ο Joost κρυβόταν όσο μιλούσε η Γκολάν, ενώ η Μαρίνα Σάττι πιο δίπλα την ίδια στιγμή εμφανέστατα δεν θέλει να είναι εκεί.

Πάρτε τώρα όλο αυτό το κλίμα, παρέα με τις διαδηλώσεις που γίνονται στο Μάλμε και οι οποίες θα ενταθούν σίγουρα ως το Σάββατο, και βάλτε πάνω τους το κερασάκι στην τούρτα: Η RAI ανακοίνωσε «κατά λάθος» τα ποσοστά της ψηφοφορίας στην Ιταλία, όπου το Ισραήλ έχει ένα εξωφρενικό ποσοστό της τάξης του 40%, με τη δεύτερη χώρα να είναι στο 7%.

Προφανώς αυτό είναι ενάντια στους κανονισμούς, αλλά οι πάντες αυτή τη στιγμή έχουν κι από μια θεωρία γιατί συνέβη αυτή η γκάφα (που δεν παίζει να είναι γκάφα, γιατί δεν γίνεται κατά λάθος κάτι τέτοιο). Είναι καν αληθινά τα ποσοστά; Έχει πρόσβαση σε αυτά η RAI; Αν είναι ψεύτικα, τότε ποιος ο σκοπός τους; Αν είναι αληθινά, τότε γιατί δημοσιοποιήθηκαν; Ίσως σαν προειδοποιητική βολή, ότι το Ισραήλ πάει να κερδίσει (ήδη στις στοιχηματικές έχει ανέβει δεύτερο), ίσως να είναι ένας τρόπος να υπογραμμιστεί ότι παίζει κάτι ύποπτο στην ψηφοφορία (γιατί τα ποσοστά αυτά είναι εξωπραγματικά, αν φυσικά είναι αληθινά;).

Και τώρα η EBU τρέχει και δε θα φτάνει, βάζοντας τη Γκολάν να τραγουδήσει 6η στον τελικό, νωρίς νωρίς δηλαδή, βάζοντας την Κροατία στη θέση 23, μπας και αποφευχθεί το σενάριο να κερδίσει τη διοργάνωση το Ισραήλ. Εδώ που είμαστε πάντως, θα είναι το μόνο δίκαιο.