Ο Δημήτρης Μυτιληναίος χορεύει σε ρυθμούς “Hard pop”

Σε ένα καινούργιο στούντιο στον Νέο Κόσμο, δίπλα σε έναν παιδικό σταθμό, ανεβαίνει στις 27 Μαΐου με 02 Ιουνίου 2024 το νέο έργο του Δημήτρη Μυτιληναίου υπό τον τίτλο “Hard pop”.

Το Ηard pop είναι ένα κομμάτι για έξι ρόλους, πέντε χορευτών-τριών και ενός “μη-χορευτή”. Έχει σχετικά μικρή διάρκεια και σποραδική μουσική συνοδεία, ενώ στην σκηνή κυριαρχεί το στοιχείο της μετρημένης κίνησης, της φόρμας και της οργάνωσής της στον χώρο.

Η παράσταση αφορά στις πιθανές συγκλίσεις, αλλά και στις εμφανείς αποκλίσεις μεταξύ του κλασικού μπαλέτου και του χορού στην ποπ κουλτούρα. Η χορογραφία δομείται πάνω σε ρυθμικά μοτίβα και μελωδίες από 20 ποπ τραγούδια τα οποία όμως είτε αποσιωπώνται στην σκηνή, είτε ανακαλούνται αποδομημένα.

Hard pop ή hard porn?

“Αυτό το έργο ξεκίνησε από την ιδέα να αξιοποιηθεί η δεξαμενή αναφορών της ποπ κουλτούρας για τον εμπλουτισμό της χορογραφικής μου γλώσσας. Στη δουλειά μου μέχρι τώρα, ένα από τα κεντρικά θέματα με το οποίο ασχολούμαι είναι αυτό της δυσκολίας. Σε πρώτο επίπεδο λοιπόν, ο τίτλος παίζει με την κυριολεξία με την έννοια ότι και η ποπ, μια βιομηχανία παραγωγής “εύκολων” θεαμάτων (από την σκοπιά της πρόσληψης), μπορεί να γίνει δύσκολη.

Επιπλέον, δεδομένου ότι στους χορούς που βλέπει κανείς στο ευρύτερο πλαίσιο της ποπ είναι έντονο το στοιχείο της σεξουαλικότητας, ήθελα ο τίτλος να κάνει μία νύξη στην πορνογραφική διάσταση που ενέχεται στην σεξουαλικοποίηση της κίνησης, σαν ο τίτλος να συμπεριλαμβάνει και το “hard porn”. Τέλος, επειδή η εικόνα που έχω για το σώμα που χορεύει μοιάζει πιο πολύ με κάτι μεταλλικό, σκληρό και πορωμένο, σκέφτηκα ότι αυτός ο τίτλος ακουμπάει κάπως και το “hard rock”, και εν τέλει δένει όλα τα παραπάνω” αναφέρει ο Δημήτρης Μυτιληναίος στο NEWS 24/7 εξηγώντας πώς προέκυψε το έργο αυτό.

Hard pop: Ένα ανακατασκευασμένο «unison» για τον Δημήτρη Μυτιληναίο

Η παράσταση αυτή είναι ένα ανακατασκευασμένο «unison». Ο Δημήτρης Μυτιληναίος το προσεγγίζει περισσότερο σαν μια νοητική κατάσταση παρά σαν ένα απόλυτο οπτικό αποτέλεσμα. Και εξηγεί: “Σε αυτό το έργο δουλέψαμε όλοι πάνω σε έναν χορογραφικό σκελετό φτιάχνοντας ξεχωριστές εκδοχές για κάθε χορευτή και χορεύτρια. Δοκίμασα να διατηρήσω κοινές κάποιες οδηγίες και ποιότητες, αλλά να αλλάζω το σχήμα, την μορφή που παίρνουν αυτές σε κάθε σώμα, σε κάθε κίνηση και σε κάθε χρόνο.

Το “unison” είναι η πανομοιότυπη, ομαδική και συντονισμένη κίνηση, και στη δική μας περίπτωση είναι ομαδική, είναι συντονισμένη, αλλά όχι πανομοιότυπη. Όσον αφορά στους ρόλους, η λειτουργία για τους 5 είναι κοινή απλά ο-η καθένας-μία έχει διαφορετική διαδρομή μέσα στο έργο.

Αντίθετα, ο έκτος ρόλος, στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης έχει να κάνει ό,τι χρειάζεται για να παρουσιαστεί η χορογραφία: μετράει, παίζει με τα πλήκτρα, μουρμουρίζει μελωδίες, ανοίγει διακόπτες, μετακινεί φώτα, μικρόφωνα, μικρά μουσικά όργανα και κάποια σκηνικά αντικείμενα. Σε κάποιες στιγμές, η ομάδα των πέντε και ο έκτος μοιράζονται τις δράσεις τους, οι χορευτές-εύτριες κάνουν κάποιες τεχνικές δράσεις και ο έκτος χορεύει κάποια κομμάτια”.

Λες πως όλο το εγχείρημα βάζει στο στόχαστρο την έννοια της εξωστρέφειας. Πώς αυτή επηρεάζει τον χορό;

“Να σημειώσω εδώ ότι αυτό είναι ένα σχήμα λόγου. Με το “βάζει στο στόχαστρο” εννοώ ότι η εξωστρέφεια είναι για μένα ένα από θέματα το οποίο προσεγγίζω μέσα από το δίπολο ποπ-μπαλέτο. Είναι κάτι που εγώ αναγνωρίζω ως κοινό στοιχείο των δύο κόσμων το οποίο ωστόσο έχει διακριτή σημασία σε αυτούς.

Είναι δεδομένο ότι κάθε παραστατική φόρμα είναι εξωστρεφής, κάπου απευθύνεται ανεξάρτητα με το πόσο εμφανής ή κυριολεκτική είναι η απεύθυνση. Από τη μία λοιπόν η τεχνική του μπαλέτου δομείται στη βάση της έξω στροφής των κάτω άκρων και από την άλλη, στην ποπ πολιτιστική βιομηχανία βλέπουμε ως επί των πλείστων χορογραφίες με χορευτές-εύτριες που κοιτάνε τον φακό ή το κοινό “κατάματα”, που στέλνουν και εκτονώνουν την ενέργειά τους προς τα έξω, που σωματοποιούν τις αρχές της επιθετικής αγοραλίας (eng. marketing)”.

Πώς έγινε η επιλογή των τραγουδιών;

“Ήθελα η λίστα μου να έχει τραγούδια που σίγουρα να τα έχω αφομοιώσει εγώ και ενδεχομένως να είναι και συλλογικά αφομοιωμένα, να είναι μεγαλύτερες ή μικρότερες επιτυχίες. Επειδή τα τραγούδια δεν ακούγονται στη σκηνή, ήταν σημαντικό να διατηρηθεί έστω και μια μικρή πιθανότητα κάποια από αυτά να αναγνωρίζονται για να μπορεί το κοινό να συνδέεται έστω και σημειακά με την καταγωγή αυτού που παρακολουθεί.

Διάλεξα τραγούδια που θυμάμαι από μικρός έως και κομμάτια πιο πρόσφατα που μπορεί να ακούγονται στα ραδιόφωνα, ή που να έχουν γίνει γνωστά μέσα από κάποιο τηλεοπτικό θέαμα. Προσπάθησα να καλύψω ένα ευρύ φάσμα της ποπ μουσικής βιομηχανίας τόσο χρονικά όσο υφολογικά- Ο Τζορτζ Μάικλ για παράδειγμα δεν είναι ίδιου τύπου ποπ με την Doja Cat ή την Ελένη Φουρέιρα, αλλά χρειαζόμουν μια διαλογή που να μπορεί να τα συμπεριλαμβάνει, γιατί νομίζω ότι το βασικό χαρακτηριστικό της ποπ είναι ότι τα είδη που περικλείει δεν μοιράζονται στα αλήθεια κοινά αισθητικά ή υφολογικά ή ακόμη και τεχνικά στοιχεία, αρκεί το αποτέλεσμα να είναι προσιτό και να πουλήσει” καταλήγει ο Δημήτρης Μυτιληναίος.