(Κεντρο)Αριστερά: Η επόμενη μέρα

Να το επαναλάβουμε για πολλοστή φορά: Οι δημοσκοπήσεις δεν συνιστούν προβλέψεις των εκλογικών αποτελεσμάτων. Ειδικά με τις επικείμενες ευρωεκλογές η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο αβέβαιη από τη δυσκολία να γίνει εκτίμηση για την αποχή, η οποία μάλιστα δεν επιδρά με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα κόμματα.

Επιπλέον, μικρές διαφορές στα τελικά αποτελέσματα μπορούν να επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στην πολιτική αίσθηση που δημιουργηθεί την επαύριο των εκλογών. Το 29,9% από το 30,1% δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά. Αλλά στο επίπεδο των εντυπώσεων αν η Νέα Δημοκρατία «δεν γράψει 3 μπροστά» όπως λέγεται, θα θεωρηθεί ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει ηττηθεί.

Οι ενδείξεις

Έχοντας κάνει τα αναγκαία disclaimer, μπορούμε να αναφερθούμε σε δύο βασικές ενδείξεις που προκύπτουν από όλες τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις:

Πρώτον, δεν φαίνεται να σημειώνονται μεγάλες αλλαγές σε σχέση με τον πολιτικό συσχετισμό που καταγράφηκε στις εθνικές εκλογές τον Ιούνιο του 2023. Το εύρημα μοιάζει λογικό, δεδομένου ότι έχει περάσει μόλις ένας χρόνος από τις προηγούμενς (διπλές) εθνικές εκλογές. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι οι ευρωεκλογές ως εκλογές δεύτερης τάξης, ευνοούν την έκφραση δυσαρέσκειας για την εκάστοτε κυβέρνηση. Δυσαρέσκεια που είχε εκφραστεί στους μεγάλους δήμους στις αυτοδιοικητικές εκλογές του περασμένου Οκτώβρη.

Δεύτερον, οι διαρροές της Νέας Δημοκρατίες είναι κατά κύριο λόγο προς τον Βελόπουλο, την αποχή και τον Λοβέρδο, τον οποίο δεν μπορεί να τον εντάξει κανείς πλέον στην Κεντροαριστερά. Το ότι ο Μητσοτάκης δεν χάνει προς τα αριστερά, αποτελεί μείζον πρόβλημα για την Αριστερά και την Κεντροαριστερά. Υπενθυμίζεται ότι στις εκλογές του Ιουνίου του 2023 για πρώτη φορά από το 1974 το μπλοκ της Δεξιάς/Ακροδεξιάς υπερίσχυσε του μπλοκ της Κεντροαριστεράς/Αριστεράς. Το δε άθροισμα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ ήταν μικρότερο της Νέας Δημοκρατίας. Χωρίς μετακίνηση ψηφοφόρων προς τα αριστερά, είναι αδύνατον να υπάρξει αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού.

Η συζήτηση μετά

Αν επιβεβαιωθούν στις κάλπες οι ενδείξεις των δημοσκοπήσεων, η κεντροαριστερή και η αριστερή αντιπολίτευση δεν θα μπορούν να μιλάνε για επιτυχία. Βέβαια,το πιο πιθανό είναι να χαρακτηριστεί επιτυχία η κατάκτηση της δεύτερης θέσης ή η αύξηση των ποσοστών. Ωστόσο, αυτά τα αφηγήματα δεν θα έχουν μεγάλη πειστικότητα αν ο μεγάλος συσχετισμός δεν έχει αλλάξει. Θα είναι αναπόφευκτο να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για το πώς θα πρέπει να πορευτούν τα κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.

Η μέχρι τώρα προεκλογική εκστρατεία ανέδειξε εκ νέου τα προβλήματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης που είχαν παρατηρηθεί τα τελευταία πέντε χρόνια. Συγκεκριμένα:

1. Αδυναμία δημιουργίας πολιτικών γεγονότων. Ο Μητσοτάκης με την (επιζήμια για την εξωτερική πολιτική) υποψηφιότητα Μπελέρη και τη συνάντηση με τον Ιερώνυμο κατάφερε να βάλει αναχώματα στις διαρροές τους προς τα δεξιά. Από την άλλη πλευρά δεν υπήρξαν κινήσεις αλλαγής του σκηνικού.
2. Στο επίπεδο του πολιτικού προγράμματος δύσκολα καταλαβαίνει κανείς ποια είναι η εναλλακτική πρόταση απέναντι στον Μητσοτάκη. Γίνεται κριτική στην κυβέρνηση η οποία συνήθως είναι ορθή, κατατίθενται επιμέρους προτάσεις που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αλλά συνολική πρόταση για μια διαφορετική πορεία της χώρας δεν μπαίνει στο τραπέζι.
3. Τα πρόσωπα που εμφανίζονται ως διεκδικητές της πρωθυπουργίας δεν φαινεται να πείθουν. Στην έρευνα της Marc για τον ΑΝΤ1 ο Μητσοτάκης έχει 38,2%, ο Κασσελάκης 10,1% και ο Ανδρουλάκης 6,6%. Τα αντίστοιχα νούμερα στη μέτρηση της Pulse για τον Σκάι είναι 37%, 12% και 7%. Στην ουσία δεν φαίνεται να υπάρχει διεκδικητής απέναντι στον Μητσοτάκη

Βλέπουμε λοιπόν ότι η το πρόβλημα της (Κεντρο)αριστεράς αφορά την ίδια την ουσία της πολιτικής. Επομένως, αν η όποια συζήτηση της επόμενης μέρας επικεντρωθεί στην «επικοινωνία», τις προσωπικές στρατηγικές και τους οργανωτικούς τακτικισμούς, θα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Η πολιτική είναι το ζήτημα.