Η Eurovision της ελληνικής Ακροδεξιάς: Επιχείρηση “Αποδομήστε τη Σάττι”

Όσο κι αν “η μουσική ενώνει”, κατά το γνωστό σύνθημα της Eurovision, ο διαγωνισμός είχε ανέκαθεν κάτι από τα χρώματα της πολιτικής συγκυρίας και των εθνικών προτιμήσεων των συμμετεχόντων – διοργανωτών, διαγωνιζόμενων και κοινού. Ιδίως λόγω Παλαιστινιακού, η φετινή διοργάνωση ήταν ίσως η πιο πολιτικοποιημένη της 20ετίας, ακόμα και σε σύγκριση με αυτήν του 2022, που η EBU απέκλειε τη Ρωσία, λόγω της εισβολής στην Ουκρανία.

Στα καθημάς, μέχρι και τις 10 Μαΐου –μέρα του viral “χασμουρητού” της Μαρίνας Σάττι ενόσω μιλούσε η Ισραηλινή συνάδελφός της, Eden Golan–, η Eurovision “δίχαζε” την ελληνική κοινωνία αποκλειστικά για λόγους αισθητικής – με φανατικούς υπέρ και κατά του “Ζαριού”.

Όπως σημειώνει το Σημείο για την μελέτη και την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς, μετά τη συγκαλυμμένη αποδοκιμασία της ισραηλινής πολιτικής, τόσο η Σάττι, όσο και συνολικά η διοργάνωση, θα έμπαιναν στο στόχαστρο για λόγους τελείως άσχετους με το “Ζάρι”. Η εγχώρια Ακροδεξιά είχε, εδώ, πρωταγωνιστικό ρόλο για δύο λόγους: Αφενός, ως εκπρόσωπος της δυσφορίας για την ισχυρή ΛΟΑΤΚΙ παρουσία στον φετινό διαγωνισμό, η οποία χλευάστηκε με κακοποιητική ομοφοβική γλώσσα. Αφετέρου, ως καταγγέλλουσα την εθνικά ανεύθυνη, αν όχι αντεθνική, στάση της Σάττι και του συγκροτήματός της.

Ενώ, λοιπόν, έξω από το χώρο της διοργάνωσης η πολιτικοποίηση της Eurovision αφορούσε κυρίως με την αλληλεγγύη στη δοκιμαζόμενη Ράφα, στους τηλεοπτικούς δέκτες, τα πρωτοσέλιδα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πολιτευτές, κόμματα και influencers του ακροδεξιού χώρου κινούνταν σε εντελώς άλλο, εθνοθρησκευτικό και αντι-ΛΟΑΤΚΙ, μήκος κύματος.

“Σιχαμένα Ευρωπο@σταριά”

Τη “σημαία” της ομοφαγικής προπαγάνδας –μιας αντίδρασης που προχωρούσε πολύ πέρα από την αμφιλεγόμενη αισθητική της διοργάνωσης–, διεκδίκησε από νωρίς ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, με βίντεο στο κανάλι του στο YouTube: “Καταλάβατε τώρα το “ΒΙΓΚΑΝ, ΛΕΣΒΙΕΣ, ΜΠΑΧΑΛΟΣΑΤΑΝΙΣΤΡΙΕΣ”; -Bambie Thugs, Eurovision & woke ανωμαλία” (8.5.2024).

Μετά τη συνέντευξη τύπου της Μαρίνας Σάττι, το “Μακελειό” ανέβαζε τον πήχη, με ένα από τα γνωστά πρωτοσέλιδα βάναυσης παραβίασης της αντιρατσιστικής νομοθεσίας: “Κορσέδες, στρινγκ, φτερά και πούπουλα παρελαύνουν στον 68ο διαγωνισμό. Τα σιχαμένα “ευρω-πο@σταριά” επί σκηνής της Eurovision» (11.5.2024). Ανάλογα, από το ίδιο έντυπο, και την επομένη του διαγωνισμού: “Όσα δεν είδατε στα κανάλια. Πο@στοvision. Η παρέλαση των σερνικοθήλυκων. Μπροστάρηδες Εβραίοι, ΛΟΑΤΚΙ, πολεμοκάπηλοι και 90% τηλεθέαση στα κουτιά των ραγιάδων” (13.4.2024).

Στο πιο διακριτικό “Πρωινό”, ο Γ. Λιάγκας έδινε μια ακόμα ευκαιρία στον συνήθη φιλοξενούμενο της εκπομπής, Κωνσταντίνο Μπογδάνο, να ξεδιπλώσει την ακροδεξιά δυσφορία κατά των ΛΟΑΤΚΙ – για να τον ελέγξει σεμνότυφα, λίγο αργότερα, ως εάν η ακροδεξιά ρητορική του να ήταν απρόβλεπτο ολίσθημα: “Είπε θα στείλω έναν gay και έναν μαύρο να μοιάζω προοδευτικός, πολυπολιτισμικός, δικαιωματιστικός, σε έναν διαγωνισμό που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά”, θα πει για την ΕΡΤ ο Μπογδάνος, προκαλώντας τη (σκηνοθετημένη) μήνι του παρουσιαστή (14.5.2024).

Ενθαρρυμένος από τις δημοσκοπήσεις, και συντηρώντας σε καθημερινή βάση την αντιπαράθεση με τον Γιώργο Λιάγκα, προς εκμετάλλευση και από τις δύο πλευρές, ο Κυριάκος Βελόπουλος έφτασε να υπόσχεται στο twitter δραστικά μέτρα αντιμετώπισης του προβλήματος, σε περίπτωση που ο ίδιος γίνει πρωθυπουργός (!): την …απαγόρευση της Eurovision: «φίλτατε @GiorgosLiagas αυτό είναι βλασφημία και εμείς το πανηγυρακι αυτό που βεβηλωνει την ορθοδοξια θα το απαγορευσουμε! #Βελοπουλος . #eurovisiongr #Eurovision» (11.5.2024).

“Εθνική ξεφτίλα”, “εξωτερική πολιτική με τα λεφτά των φορολογούμενων”, φίλη των “φονιάδων”

Για την εγχώρια Ακροδεξιά, το πρόβλημα με την Eurovision αφορούσε όλες ανεξαιρέτως τις πτυχές του «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια»: αν οι ΛΟΑΤΚΙ λογίζονται εχθροί της (παραδοσιακής, πατριαρχικής) οικογένειας, το φιλοπαλαιστινιακό «χασμουρητό» φάνηκε να υπονομεύει την εθνική (φιλοϊσραηλινή) θέση και τη θρησκευτική (αντιμουσουλμανική) θεώρηση των διεθνών σχέσεων.

Η ιστοσελίδα Newsfire, συνιδρυτής της οποίας είναι ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της Νίκης, Ραφαήλ Καλυβιώτης, διαμαρτύρεται έντονα για το «αντεθνικό» χασμουρητό, με μια στη θεματική ενότητα υπό τον εύγλωττο τίτλο “Cultural Wars” («Πολιτισμικοί Πόλεμοι»): «Αίσχος: “Εξωτερική πολιτική” από τη Μαρίνα Σάττι με δημόσια χρήμα. Γκριμάτσες και χασμουρητά την ώρα που μιλούσε εκπρόσωπος του Ισραήλ» (10.5.2024).

Την επόμενη μέρα, στο χορό θα μπει ο Φαήλος Κρανιδιώτης, κατακεραυνώοντας στο twitter τη Μαρίνα Σάττι ως εθνικά ανεύθυνη, με τη χαρακτηριστική του κακοποιητική γλώσσα: “Η Σάττι, αν στις 7/10 είχε πάει να τραγουδήσει στο φεστιβάλ κοντά στα σύνορα με Γάζα, ίσως σήμερα θα ήταν δολοφονημένη, αφού θα την είχαν βιάσει και σκοτώσει οι Παλαιστίνιοι, ενώ θα περιέφεραν το πτώμα της να το φτύνει και χτυπάει το πλήθος των “αθώων” υποστηρικτών των φονιάδων της” (11.5.2024).

Ο Μπογδάνος θα ταυτιζόταν με τον άλλοτε …συμπολεμιστή του: «Πληρώσαμε τη Σάττι για να κάνει εξωτερική πολιτική σε φεστιβάλ ανώμαλων» (13.5.2024). Η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, την ίδια μέρα, θα σταθεί αναπάντεχη συνηγορία στις απόψεις αυτές: «Όταν κάποιος εκπροσωπεί μια χώρα και ταξιδεύει με έξοδα Έλληνα φορολογούμενου, πρέπει να προσέχει τη δημόσια εικόνα του και τη συμπεριφορά του».

Μέχρι το «χασμουρητό» της Σάττι, το διαδικτυακό ProNews –ειδησεογραφικός κόμβος που χτίζει «γέφυρες» με όλες τις συνιστώσες της ελληνικής Ακροδεξιάς–, είναι από ουδέτερο έως υποστηρικτικό: από τις 11 μέχρι τις 17 Μαΐου θα αναπαράγει αλλεπάλληλες δηλώσεις λιντσαρίσματος της τραγουδίστριας σε πρωινές και μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές, δίπλα στη δική του ειδησεογραφία, στους ίδιους τόνους:

• “Ν. Γερμανού για Μ. Σάττι: “Κι εμείς ήμασταν κουρασμένοι το 2005 αλλά δεν διανοηθήκαμε να χασμουρηθούμε'” (11.5.2024)·
• “”Πάτωσε” η Μαρίνα Σάττι στις επιτροπές – Οι χώρες που τη «μαύρισαν» και δεν την ψήφισαν” (12.5.2024)·
• “Αυτούς έστειλαν να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στην Eurovision – Χορευτές Μ.Σάττι: “Είμαστε Έλληνες Τούρκοι της Δυτικής Θράκης”” (12.5.2024)·
• “Ν. Μουρατίδης για Eurovision: “Η Μ. Σάττι ήταν παραπάνω χαζοχαρούμενη από όσο χρειαζόταν”” (13.5.2024)·
• “Δ. Κοργιαλάς για την εμφάνιση της Μ. Σάττι στη Eurovision: “Δεν πας να το παίξεις πανκιό απ’ τα Εξάρχεια με ροζ βρακάκι”” (14.5.2024)·
• “Γ. Λιάγκας σε Μ. Σάττι: “Μήπως την τάπα να την βάλει στο στόμα της; – Δεν πρέπει να κάνει εξωτερική πολιτική”” (15.5.2024).

Η Ελεύθερη Ώρα δεν θα μπορούσε να λείπει από το χορό των «εθνικά» θιγόμενων: «Εθνική ξεφτίλα No3: Οι χορευτές της Σάττι δήλωσαν Τούρκοι της Δυτικής Θράκης» (13.5.2024).

Πολιτισμικός πόλεμος: η πολιτική στην ακροδεξιά εκδοχή της

Παρούσα, ούτως ή άλλως, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα παραδοσιακά μέσα με τις δικές της δυνάμεις, η Ακροδεξιά και οι απόψεις της έχουν επίσης την τιμητική τους σε πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές «ψυχαγωγικής» ενημέρωσης (info-tainment) μεγάλης εμβέλειας. Σαν για να κλείσει ο (φαύλος) κύκλος, οι εκπρόσωποί της αποδεικνύονται ικανότεροι στην εκπροσώπηση των πολιτισμικών συγκρούσεων της καθημερινότητας, με τις οποίες συνδέονται «σαν το ψάρι στο νερό».

Όπως επισημαίνει το “Σημείο για την μελέτη και την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς”, οργανώνοντας πολιτισμικούς «πολέμους», ή ριζοσπαστικοποιώντας πολιτισμικές διαμάχες που στήνουν νωρίτερα εκπομπές και Μέσα που παίζουν το χαρτί της, η Ακροδεξιά διεκδικεί ανοιχτά την ιδεολογική ηγεμονία, με δύο τρόπους:

Αφενός, σε μια καθημερινή ατζέντα ασφυκτικά περιορισμένη στη σύγκρουση πολιτισμικά φιλελεύθερων/ανεκτικών με πολιτισμικά (ακραία) συντηρητικούς –ομοφοβικούς, εθνικιστές, θρησκόληπτους–, η ίδια ξεχωρίζει ως σταθερός άλλος πόλος της διαμάχης. Αναβαθμίζοντας, αφετέρου, την οξύτητα της σύγκρουσης, ίδια συμβάλλει τα μέγιστα να εξαφανιστούν «ενοχλητικές» άλλες επιλογές – και, πολύ περισσότερο, άλλων θέματα προς συζήτηση.

Η Eurovision είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα: στο τοξικό κλίμα που δημιουργήθηκε κατά της Σάττι και των ΛΟΑΤΚΙ σε «πρωινάδικα», σόσιαλ μίντια και ακροδεξιά ταμπλόιντ, είναι σα να πρέπει να διαλέξει κανείς, είτε την ανθρωποφαγική ακροδεξιά δυσανεξία, είτε την «κριτική» ταύτιση με μια διοργάνωση οριακής αισθητικής, που υποδύεται την πολιτικά ουδέτερη, ενώ η ευαισθησία και η ουδετερότητά της αποδεικνύονται απολύτως επιλεκτικές.