Η Ελλάδα στην πενταετία Μητσοτάκη: Φούντες με μαργαριτάρια…

Σε 15 μέρες θα γίνουν ευρωεκλογές. Και σε ένα μήνα (25 Ιουνίου) συμπληρώνονται πέντε χρόνια διακυβέρνησης από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Παρατηρώντας την προεκλογική εκστρατεία, διαπιστώνουμε εύκολα ότι ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ κάνουν ένα συλλογικό απολογισμό της διακυβέρνησής τους, ενώ αυτό έγινε και πριν από ένα χρόνο όταν ανανέωσαν τη θητεία τους. Αυτό που κάνουν τώρα δείχνει φόβο για το εκλογικό αποτέλεσμα, λες και στις 10 Ιουνίου κινδυνεύουν να παραδώσουν τα κλειδιά. Ενώ κάτι τέτοιο δεν απειλείται, συν τοις άλλοις διότι δεν διαφαίνεται η ανάδειξη κάποιου ισχυρού αντιπάλου τους.

Συνυπολογίζοντας αυτά που λένε ο κ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί του και βλέποντας την πραγματικότητα γύρω μας καταλήγουμε σε ορισμένα συμπεράσματα. Το πρώτο που παρατηρούμε είναι η διαβεβαίωση Μητσοτάκη ότι “η Ελλάδα του 2024 δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα του 2019 ή ακόμα χειρότερα με την Ελλάδα του 2015“.

Πράγματι, αυτό συμβαίνει και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Διότι το 2015 η Ελλάδα ήταν μια χώρα που βρισκόταν στη μέση της περιόδου της χρεοκοπίας της. Ο νυν πρωθυπουργός, με την αναφορά του στο 2015, θέλει να παραπέμψει στην ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα δεινά που -κατ’ αυτόν- έφερε. Αλλά λέει τη μισή αλήθεια και διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Διότι το 2015 δεν έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό. Δεν χρεοκόπησε τότε η χώρα. Χρεοκόπησε τυπικά έξι χρόνια νωρίτερα (2009) και ουσιαστικά ακόμα νωρίτερα (2007-2009), με το δικό του κόμμα, τη ΝΔ, να είναι ο βασικός “πυλώνας” της χρεοκοπίας.

Το 2019, όταν ανέλαβε η δική του κυβέρνηση, η χώρα έβγαινε, δειλά και πληγωμένη, από τη χρεοκοπία. Με τα ταμεία της γεμάτα και σε αυτό οφείλεται εν πολλοίς και η απλοχεριά της περιόδου 2020-2023: 50 δισεκατομμύρια μοίρασε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, κάπως έτσι ήρθε το περσινό 41%.

Ναι, λοιπόν, η Ελλάδα του 2024 δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του 2015 ούτε του 2019. Το ερώτημα είναι αν, εκτός από γενικόλογες θριαμβολογίες του τύπου “δεν είμαστε το μαύρο πρόβατο, μας υπολογίζουν διεθνώς”, μπορούμε να πούμε ότι και η πραγματική ζωή πήρε πάνω της τα τελευταία πέντε χρόνια.

Υπάρχει μια ασφαλής μέθοδος για να το διαπιστώσουμε αυτό. Να δούμε τι συμβαίνει σε καίριους τομείς της ζωής μας.

Πρώτον, στο εισόδημα. Ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτό κάθε τρεις και λίγο προβάλλουν τις αυξήσεις που δόθηκαν στο βασικό μισθό. Αληθές, αυτό συνέβη. Όμως, πόσο αυτό βελτίωσε την καθημερινή ζωή όσων ζουν με αυτόν; Μήπως, αντίθετα, έχουμε επιδείνωση; Μήπως η ακρίβεια έχει ήδη απορροφήσει αυτές τις αυξήσεις και η αγοραστική δύναμη στων Ελλήνων είναι στα τάρταρα; Δεν είναι αντιπολιτευτικός μηδενισμός αυτό, είναι η σκληρή πραγματικότητα διαπιστωμένη από αδιαμφισβήτητες πηγές. Η Eurostat λέει ότι η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων είναι η προτελευταία στην Ευρώπη, μόνο η Βουλγαρία μας ξεπερνάει σ’ αυτό. Δεν χρειάζεται ο πρωθυπουργός να κομπορρημονεί περισσότερο επ’ αυτού. Ας ρωτήσει να του πουν πώς μπορεί να ζήσει ένας νέος με τον (αυξημένο) βασικό μισθό των 830 ευρώ μεικτά, αν δεν έχει δικό του σπίτι. Ας ζητήσει να του πουν πόσο ενοίκιο χρειάζεται για ένα (φθηνό) σπίτι. Και, τέλος, ας ζητήσει να του εξηγήσουν γιατί οι νέοι γελάνε όταν ακούνε εκφράσεις όπως “καλοπληρωμένες δουλειές” και “ενισχύουμε τις νέες οικογένειες” και γιατί μένουν μέχρι… νεανικού γήρατος στις οικογενειακές εστίες. Φυσικά, το πρόβλημα δεν λύνεται με εφετζίδικα μέτρα, όπως τα πρόστιμα στις εταιρείες και η επιστολή στην Ούρσουλα της Κομισιόν. Ο “πληθωρισμός της απληστίας“, που λέει ο Μητσοτάκης, δεν αντιμετωπίζεται με τέτοια.

Δεύτερον, στην υγεία. Ο κ. Μητσοτάκης και οι εκάστοτε υπουργοί του έχουν πει πολλές φορές τη φράση “θα φτιάξουμε ένα νέο ΕΣΥ“. Ο ίδιος (πρέπει να) γνωρίζει ότι η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και στις άλλες δομές υγείας είναι σήμερα χειρότερη από ποτέ. Και αυτό δεν αλλάζει με δωρεές ιδιωτών, με βαρύγδουπες διαβεβαιώσεις ή με ελαφρά βιντεάκια στο ΤikTok. Αυτά ας τα αφήσει για τις ποδοσφαιρικές ή μπασκετικές προβλέψεις του, εκεί τα πάει όντως καλύτερα. Τα ράντζα που “είχαν εκλείψει” είναι καθημερινά παρόντα. Η προπαγάνδα δεν τα καταργεί. Οι ουρές για τα χειρουργεία είναι μόνιμες, τα νοσοκομεία Παίδων ανοιγοκλείνουν τις χειρουργικές κλίνες τους και ο αρμόδιος υπουργός τσαμπουκαλεύεται με διαδηλωτές υγειονομικούς.

Τρίτον, η Παιδεία. Από τα δημοτικά μέχρι τα γυμνάσια έχει τα χάλια της, αλλά οι υπουργοί της περί άλλα τυρβάζουν: πότε φτιάχνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, πότε επαίρονται ότι εκκενώνουν καταλήψεις, πότε ότι φέρνουν το “ψηφιακό σχολείο“. Φρου φρου κι αρώματα, δηλαδή. Ταβάνια και πόρτες πέφτουν σε σχολεία, δάσκαλοι και καθηγητές λείπουν, αλλά οι υπουργοί κάνουν προπαγάνδα με τις καταγραφές της Pisa για τις επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών, λες και οι ίδιοι είναι αθώοι του αίματος.

Τέταρτον, η εγκληματικότητα: Καλπάζει, γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός αλλάζει υπουργούς σαν τα πουκάμισα (τέσσερις μέχρι τώρα). Κάθε φορά που γίνεται ένα ειδεχθές έγκλημα η κυβέρνηση απαντάει με το “εμείς αλλάξαμε τον Ποινικό Κώδικα“. Κάθε τόσο ανεβάζουν τις ποινές, αλλά το πρόβλημα δεν θεραπεύεται. Σε λίγο θα μας πουν ότι σκέφτονται να επαναφέρουν τη θανατική ποινή, αλλά και στην Αμερική που ισχύει δεν έλυσε το πρόβλημα.

Κατά τα άλλα, ο κ. Μητσοτάκης πασχίζει να αποσείσει τις δικές του σημερινές ευθύνες με παραπομπή στις αμαρτίες των προκατόχων του. Χτες στη Βουλή έφτασε στο σημείο να θυμηθεί την πρώτη κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου στη δεκαετία του ’80! Ο νυν πρωθυπουργός πελαγοδρομεί. Εκείνη η θητεία ήταν η σπουδαιότερη της Μεταπολίτευσης, ας ζητήσει να δει όλες τις έρευνες και θα δει ότι δεν υπάρχει σύγκριση με καμιά άλλη. Aς διαβάσει ποια ήταν η πιο παραγωγική περίοδος της Μεταπολίτευσης και ποιος θεωρείται ακόμη καλύτερος πρωθυπουργός.

Η κυβερνητική θητεία Μητσοτάκη δεν έχει κριθεί ακόμη, θα κριθεί οριστικά μόλις ολοκληρώσει τον κύκλο της. Ο νυν πρωθυπουργός τώρα αρχίζει να νιώθει την πίεση από τα πραγματικά προβλήματα και οι ευρωεκλογές θα είναι η πρώτη σοβαρή δοκιμασία του.

‘Όμως, η αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων με εξωραϊσμό τους, ώστε να πείσει ότι η Ελλάδα στη δική του θητεία “άλλαξε πίστα” και όπου να ΄ναι θα απογειωθεί, είναι παραπλανητική. Δεν πείθει και γι’ αυτό είναι μάταιη.

Τα πιεστικά προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται ούτε με εξωραϊσμό τους ούτε με φιγουρατζίδικες κινήσεις. Γιατί τότε θα οδηγηθούμε σε αυτό που λέει η λαϊκή ρήση για τη φούντα και το μαργαριτάρι…