Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από Rammstein και Μαζωνάκη μέχρι την αμήχανη στιγμή “κάρτα ή μετρητά”

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε το σόου των Rammstein στο ΟΑΚΑ, τον Μαζωνάκη, αλλά και την αμήχανη στιγμή που ο σερβιτόρος ρωτάει σε … λάθος στιγμή “κάρτα ή μετρητά”.

Λάικ

Αίμα στη σκηνή, selfies και μία μαύρη πέτρα στα λάικ για τη Γεωργία Οικονόμου

Λάικ μεγάλο στον Τάσο Πυργιέρη και στην επιλογή του να μας συστήσει το έργο του Τσάρλς Λάντλαμ “Αίμα στη Σκηνή” στο Σύγχρονο Θέατρο. Παρόλο που γελάω πάρα πολύ δύσκολα ακόμη και με κωμωδίες, έπιασα τον εαυτό μου να το κάνει ουκ ολίγες φορές. Εκπληκτικός στον διπλό του ρόλο ο Θάνος Λέκκας, σε κάνει να χαμογελάς και μόνο στη θέασή του. Μία καθαρόαιμη κωμωδία, εμποτισμένη με μπόλικες σύγχρονες δόσεις, δουλεμένη στην τελευταία της λεπτομέρεια και μία ομάδα ηθοποιών που ξεχειλίζουν από ενέργεια και αγάπη γι΄αυτό που κάνουν. Ελπίζω να συνεχιστεί και του χρόνου, γιατί πραγματικά το αξίζει.

H ρηξικέλευθη Cindy Sherman δίνει μία συγκλονιστική πολιτική και φεμινιστική διάσταση στα αυτοπορτρέτα της (κοινώς στις selfies) στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Υποδύεται όλους τους γυναικείους ρόλους στα έργα της, ενώ παράλληλα παίρνει μια παραδοσιακά ανδρική θέση – πίσω από την κάμερα. Στην ενότητα Color Studies, ο τρόπος που πειραματίζεται με το φως είναι εντυπωσιακός.

Εξαιρετική η Ελένη Κοκκίδου στο πολύ ενδιαφέρον “Black Stone” του Σπύρου Ιακωβίδη (ERTFLIX), μία ταινία που ξεμπροστιάζει -για άλλη μία φορά- την αγία ελληνική οικογένεια με τρόπο ξεχωριστό. Αν κάτι σου μένει σε αυτό το πανέξυπνο “reality δωματίου” που φλερτάρει ευφυώς με σουρεαλιστικά στοιχεία είναι το βλέμμα της Κοκκίδου στον ρόλο της μάνας.

Rammstein, Δελφοί και μία “Ροκ Μπαλάντα” στα λάικ για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Σηκώθηκε η αυλαία του συναυλιακού καλοκαιριού με τους Rammstein τον “αμφιλεγόμενο” 61χρονο Till Lindemann να μας “ραπίζει” στα γερμανικά. Το σόου ήταν πραγματικά να σου πέφτει το σαγόνι, αλλά η βασική συζήτηση είχε μία άγρια χαρά που ξαναβρισκόμαστε στο Ολυμπιακό Στάδιο και δεν κινδυνεύουμε να φάμε κανα σωλήνα κατακούτελα.

Απλή, χαμογελαστή και φίλη του Μόρισεϊ. Στην περφόρμανς της διεθνούς εικαστικού Linder Sterling στους Δελφούς δεν χορτάσαμε τη θέα από το Παβιγιόν Πικιώνη, που έχει ανακαινιστεί από το PCAI και τώρα ονομάζεται “ Παγκόσμιο Κέντρο Κυκλικής Οικονομίας και Πολιτισμού” ή σκέτο “Πι”.  Αναμένουμε με ενδιαφέρον τις επόμενες καλλιτεχνικές δράσεις στον χώρο με τη συγκινητική βίστα προς τον κάμπο της Ιτέας και τον κόλπο του Γαλαξιδίου.

Αποστολή στην Πεδιάδα Πολιτισμού στη Βόρεια Ελλάδα κάτι που δεν ήξερα ότι υπάρχει καν σαν οργανωμένη πρωτοβουλία. Φίλιπποι – Δράμα – Αμφίπολη και πολλοί τοπικοί θησαυροί που δεν έχουν προβληθεί ίσως όσο θα έπρεπε. Το ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό Σπήλαιο Αλιστράτης είναι κάτι που πρέπει έστω και μια φορά να έχεις δει στη ζωή σου. Η Νάρνια συναντά τον Giger και τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών.

Στα των μουσικών η “Ροκ Μπαλάντα” του Αντώνη Βαρδή και του Βασίλη Γιαννόπουλου ζωντάνεψε ξανά με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, σε μια μουσική διασκευή που έχει την υπογραφή του κορυφαίου μουσικού Θωμά Κωνσταντίνου. Τη σκηνοθεσία του music video έκανε ο Κώστας Καρύδας.

Δεύτερη ζωή για την “Ανισόπεδη Ντίσκο” και “φρέσκος” Monsieur Minimal στα λάικ για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Μπορεί η δεύτερη σεζόν του “Maestro” του Χριστόφορου Παπακαλιάτη να είναι – στα μάτια μου – λίγο πιο αδύναμη από την πρώτη, αλλά τουλάχιστον οι μουσικάρες συνεχίζονται και στα νέα επεισόδια. Ανάμεσά τους και η “Ανισόπεδη Ντίσκο” του Pan Pan, που έγινε (ξανά!) viral και διανύει μια δεύτερη – να το πούμε έτσι – ζωή. Το τραγούδι ακούστηκε στο επεισόδιο με τίτλο “Ζούγκλα”, όταν η Κλέλια με τη Ζωή εξερευνούσαν την γοητευτική αθηναϊκή νύχτα. Το ευχάριστο είναι πως το τραγούδι έχει βρει ένα νέο κοινό, αυτό του TikTok, πράγμα που σημαίνει ότι το ακούει κόσμος μικρότερης ηλικίας. Αυτό δίνει μια ελπίδα ότι θα ακούσουν, επιτέλους, και τίποτα άλλο εκτός από τραπ!

Σου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα έβλεπες τον Monsieur Minimal να σηκώνεται χαρούμενος μέσα από ένα φέρετρο και να χορεύει; Ε, το ζήσαμε κι αυτό! Το νέο τραγούδι του αγαπημένου καλλιτέχνη ονομάζεται “My soul is back” και συνοδεύεται από ένα πολύ ιδιαίτερο και απροσδόκητα ευχάριστο, χιουμοριστικό και σουρεαλιστικό βίντεο-κλιπ. Πρόκειται για το τρίτο single του, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο επερχόμενο άλμπουμ του με τίτλο “Seven (From East to West)”, το οποίο κυκλοφορεί στις 6 Ιουνίου 2024. Είναι ένα ταξιδιάρικο τραγούδι, με neo-soul POP ήχο, gospel ατμόσφαιρα και μελωδίες που θυμίζουν Monsieur Minimal.

YouTuber εναντίον Disney και “Furiosa” στα σινεμά, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Το σημαντικότερο και καθηλωτικότερο ντοκιμαντέρ της χρονιάς κυκλοφόρησε και είναι μια 4ωρη ανάλυση στο YouTube για τους λόγους της αποτυχίας μιας πανάκριβης Star Wars ατραξιόν της Disney. Μισό λεπτό να εξηγηθώ: Με την κουλτούρα του YouTube δεν έχω την παραμικρή σχέση, και με την κουλτούρα του Star Wars δεν θέλω να έχω την παραμικρή σχέση (βάλε-βγάλε ένα “Andor”), αλλά το συγκεκριμένο βίντεο της Τζένι Νίκολσον είναι καθηλωτικό.

Όχι μόνο για το επίπεδο της λεπτομέρειας στην αφήγηση και της έρευνας και της γνώσης γύρω από το αντικείμενο, αλλά κυρίως λόγω του πώς ξεμπροστιάζει την ύβρη της Disney, την σχέση του στούντιο με τους ίνφλουενσερ και την πλήρη αποτυχία υλοποίησης ιδεών. Και, τελικά, στο πώς το φιάσκο αυτού του εξωφρενικά ακριβού και αποτυχημένου ξενοδοχείου αποτελεί απλώς ένα σύμπτωμα της κουλτούρας απληστίας, που κάνει όλο και περισσότερες εκπτώσεις σε υπηρεσίες και δημιουργικότητα για να μας επαναπακετάρει ό,τι κάποτε θεωρούσαμε δεδομένο, ως επιπλέον χρεώσεις. Disney, delivery apps, αεροπορικές εταιρείες, όλα αυτά ένα τσιγάρο δρόμος, τι νόμισες; Απλά εκπληκτικό βίντεο. (Ναι, το είδα όλο. Σε μια καθισιά. Ούτε κινητό δεν κοίταξα. Για ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΩΡΕΣ. Ποιες Κάννες!)

Μιλώντας για Κάννες, λάτρεψα το ρομαντικό, ελεγειακό φιλμ “All We Imagine As Light”, μια ταινία για τρεις νοσοκόμες στο Μουμπάι που θέλουν απλώς να μπορέσουν να ζήσουν ή/και να αγαπήσουν αλλά η κοινωνία γύρω τους δεν νιώθει από τέτοια απλά κι ανθρώπινα. Μια κατά βάση άγνωστη ταινία που ήρθε στο Διαγωνιστικό των Καννών κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή (μπήκε στο πρόγραμμα το βράδυ πριν την ανακοίνωση του line-up) και από το δευτερόλεπτο που την είδαμε, οι πάντες θεωρούσαν δεδομένο πως θα πάρει ένα από τα δύο μεγάλα βραβεία – όπως κι έγινε. Ευτυχώς θα έρθει και στις ελληνικές αίθουσες.

Τώρα όμως στις αίθουσες, η “Furiosa” του Τζορτζ Μίλερ. Δεν είναι όσο εκστατικό ήταν το “Fury Road”, ούτε τόσο μεγάλη έκπληξη όσο εκείνο (πώς θα μπορούσε;) αλλά είναι μια περιπέτεια που κάνει όλες τις άλλες κινηματογραφικές περιπέτειες να ντρέπονται. Μην την χάσετε στη μεγάλη οθόνη.

Γέλασα πολύ με το βίντεο μιας τικτόκερ που προφανώς κάνει περιεχόμενο τύπου «ερωτήσεις σε τυχαίους περαστικούς» κι η οποία πέτυχε χωρίς να το ξέρει τον Μπαζ Λούρμαν του “Moulin Rouge!” και του “Elvis”.

Ο οποίος αφού κάζουαλι διορθώνει τη γωνία του βίντεο (για να είναι καλύτερος ο φωτισμός), κάθεται και συζητάει μαζί της, πετάει την iconic ατάκα «ποιο είναι το νόημα της συζήτησης που κάνουμε;» και κλείνει με ένα φανταστικό «συνήθως δεν κάνω συνεντεύξεις» το οποίο έμοιασε να μπερδεύει λίγο την κοπέλα. Πάντως για να τα λέμε κιόλας, με εμάς τα είπε ωραιότατα ο φίλος Μπαζ πριν λίγους μήνες.

Ντισλάικ

Το “με τι θα πληρώσετε”, οι χωρισμοί και το συναυλιακό ταμείο για τη Γεωργία Οικονόμου

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά είναι κάπως άβολο να σε ρωτάνε με το πού κάθεσαι σε κάποιο μαγαζί πώς θα πληρώσεις, με κάρτα ή με μετρητά. Καταρχάς όλο αυτό σου “κόβει” τον αυθορμητισμό του κεράσματος και κάπως σε “τακτοποιεί” άτσαλα και άγαρμπα. Δε θέλω να σκεφτώ τι “τραύματα” προκαλεί σε πρώτα ερωτικά ραντεβού ζευγαριών.

Πραγματικά έχω βαρεθεί τη ζωή μου να διαβάζω πηχιαίους τίτλους χωρισμών. Χώρισε η Οικονομάκου, χώρισε η Παλιοσπύρου, χώρισε και η Τζένιφερ Λόπεζ με τον Μπεν Άφλεκ. Και ο χωρισμός δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι πως σταμάτησαν και να ακολουθούνται και στα social media. Δηλαδή σκασίλα που την είχαμε.

Ναι, το λέμε καιρό, αλλά τώρα που κοντοζυγώνει ο καιρός και υπολογίζω τα ποσά που πρέπει να δώσει κάποιος προκειμένου να πάει να ακούσει τις μπάντες που του αρέσουν στα καλοκαιρινά φεστιβάλ, κάτι με πιάνει. Αν δε έχεις και παιδιά στην εφηβεία, τότε δεν έχεις και σωτηρία. Ό,τι γλυτώσεις από τα ιδιαίτερα, πάνε απευθείας στο συναυλιακό ταμείο.

“Άτλας”, η Μαντόνα ντύνεται Φρίντα Κάλο και Ευρωεκλογές για την Χριστίνα Τσατσαράγκου 

Στο “Atlas” με την Τζένιφερ Λόπεζ στο Netflix σκίζουν τα πτυχία τους οι δάσκαλοι υποκριτικής.

Άκου τώρα φάση. Πήγε λέει η Μαντάνα και φωτογραφήθηκε ντυμένη Frida Kahlo. Και έγραψε στα social ότι αυτά που φοράει είναι τα πραγματικά ρούχα της Frida, τα οποία της παραχωρήθηκαν για να νιώσει την εμπειρία να “είναι” η ζωγράφος. Και έγινε ένας χαμός γιατί ποια είστε κυρία μου με τα λεφτά σας να “καταστρέφετε” εθνικούς θησαυρούς του Μέχικο (πίστεψαν ότι τα έδωσε το Μουσείο της Κάλο ή η Casa Azul). Τελικά είχε επισκεφθεί την οικογένεια της Kahlo σε ένα άλλο σπίτι στην περιοχή Pedregal και αναφερόταν στα ρούχα και τα αντικείμενα της καλλιτέχνιδας που βρίσκονταν στην ιδιωτική τους συλλογή.

Η αισθητική των τηλεοπτικών σποτ κάποιων από τους υποψήφιους για τις Ευρωεκλογές είναι να μην σκέφτεσαι Ευρώπη.

Τα περιουσιακά του Μαζωνάκη και ο μισογυνισμός της Καλομοίρας για την Παναγιώτα Κλεάνθους

“Βούιξε ο τόπος” για τη δικαστική διαμάχη μεταξύ του Γιώργου Μαζωνάκη και της αδερφής του, Βάσως, με τους “δημοσιογράφους” των πρωινάδικων να “ξεχειλώνουν” – για άλλη μια φορά – ένα θέμα, το οποίο και προσωπικό/οικογενειακό είναι, και δεν αφορά κανέναν. Σενάρια και εικασίες για το πώς έφτασαν στα δικαστήρια, λεπτομέρειες για ακίνητα, εταιρείες, ποσοστά και μεταβιβάσεις, παλιές φωτογραφίες των δύο αδερφών από… ούτε κι εγώ ξέρω πόσα χρόνια πριν, αποσπάσματα από παλιές τους συνεντεύξεις σχετικά με το πόσο αγαπημένη και δεμένη οικογένεια είναι. Όλα αυτά κατέκλυσαν τις οθόνες και τα sites, λες και πρόκειται για τη σημαντικότερη είδηση της επικαιρότητας. Και δεν φτάνουν μόνο αυτά, αλλά οι “ρεπόρτερ” των εκπομπών, πιάνουν όποιον βρουν μπροστά τους εύκαιρο και τον ρωτάνε την άποψή του για το θέμα. Συνεργάτες των δύο αδελφών, φίλους, τραγουδιστές και μουσικούς που ουδεμία σχέση έχουν μαζί τους. Καλλιτέχνης να ‘ναι κι ό,τι να’ ναι. Καλά, γενικώς ό,τι να ‘ναι…

“Η σχέση μας με τον Γιώργο μέχρι στιγμής είναι πολύ καλή. Με τον Γιώργο τσακωνόμαστε, γιατί κάνει ό,τι θέλει στο σπίτι γιατί είναι ο άντρας, κορίτσια με καταλαβαίνετε;. Δεν είναι ότι θα πετάξει τα πράγματά του, είναι καλός, η πεθερά μου έκανε καλή δουλειά. Αλλά, είναι το αφεντικό στο σπίτι! Με πιάνεις; Αρχηγός. Όταν έρχεται ο Γιώργος στο σπίτι κάνω κωλοτούμπες. Πρέπει! Σαν να ήρθε ο βασιλιάς μου. Κάντε την Κινέζα κορίτσια, δεν πειράζει!”. Τάδε έφη Καλομοίρα, εν έτει 2024! Θα το απέδιδα σε πιθανή δυσκολία της με την ελληνική γλώσσα, αλλά όχι, δεν είναι αυτό! Μια χαρά ήξερε τι και πώς τα έλεγε. Χαριτωμένα, ναζιάρικα και με… γυναικεία πονηράδα, η γνωστή τραγουδίστρια εξήγησε πως πρέπει να αφήνουμε τους συντρόφους/συζύγους να “νομίζουν” ότι κάνουν είναι οι αρχηγοί, για να αισθάνονται καλά. Πρέπει, δηλαδή, να τρέφουμε τον αντρικό εγωισμό και να το παίζουμε και χαζές. Ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός σε όλο του το μεγαλείο! Δηλώσεις επικίνδυνες, που πάνε πίσω την προσπάθεια που καταβάλλουμε πολλές γυναίκες για να απεμπλακούμε από τα δίχτυα της πατριαρχίας.

 

Η εξαφανισμένη σημαία του Γκάι Πιρς και τα βιαστικά στούντιο, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Συγγνώμη ζήτησε το Vanity Fair France επειδή «κατά λάθος» χρησιμοποίησε μια φωτοσοπαρισμένη εκδοχή του πορτρέτου του Γκάι Πιρς από τις Κάννες, η οποία δημοσιευμένη εκδοχή είχε σβησμένη την κονκάρδα με την παλαιστινιακή σημαία που φορούσε ο ηθοποιός.

Το να πούμε ντροπή για μια ακόμα φορά μάλλον δεν έχει νόημα πια, καθώς ακόμα και την ώρα που στη Ράφα γίνεται μια σφαγή μπροστά στα μάτια μας, υπάρχει ακόμα τέτοια επιχείρηση συγκάλυψης για τη στήριξη στην Παλαιστίνη. Ο Γκάι Πιρς «disgrace» το είπε πάντως. Τι να άλλο να πεις κιόλας, πια.

Στο μεταξύ, εγώ από το σπίτι μου την Τετάρτη δεν βγήκα, αλλά το ότι ξαφνικά τα μέσα δημόσιας συγκοινωνίας της πρωτεύουσας απέκλεισαν από τη χρήση τους άξουαλ πολίτες που υποτίθεται πως εξυπηρετούν είναι σκανδαλώδες. Έχουμε πολλά να δούμε ακόμα.

Σε κάτι πολύ πιο λάιτ, και με αφορμή τη χαμηλή απόδοση του “Furiosa” στα αμερικάνικα ταμεία, θέλω για μια ακόμα φορά να πω πόσο αυτοκαταστροφική είναι η τακτική που όλο και περισσότερο αγκαλιάζει το Χόλιγουντ, ταινιών που γίνονται διαθέσιμες ονλάιν σε εξωφρενικά σύντομο διάστημα από την κυκλοφορία τους στις αίθουσες. Το κοινό εκπαιδεύεται να περιμένει «λίγο ακόμα» για να δει την ταινία σπίτι του, οι παραγωγές χάνουν εισπράξεις (μια ταινία όπως οι “Αντίπαλοι” του Γκουαντανίνο κρατιούνται πολύ τίμια στις αίθουσες χάρη στο word of mouth, και ξαφνικά χωρίς λόγο… νά’σου η VOD κυκλοφορία), και τα στούντιο δεν κερδίζουν απολύτως τίποτα. Τι έξυπνο τρικ!