MAESTRO 2: ΟΙ ΔΟΛΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΚΑΛΙΑΤΗ
Οι γυναίκες του Παπακαλιάτη δεν περνάνε καθόλου καλά.
Μετά τον πρώτο, συναρπαστικό κύκλο του “Maestro”, πολλοί ήταν όσοι ανέμεναν με ενθουσιασμό τη δεύτερη σεζόν της σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Ο δεύτερος κύκλος αποτελείται από 6 επεισόδια, ενώ η σειρά θα ολοκληρωθεί με την τρίτη σεζόν και τα 4 τελευταία επεισόδια. Αυτή αναμένεται να μεταδοθεί το φθινόπωρο του 2024.
Η 2η σεζόν του “Maestro” παίζει στο Netflix, ενώ για όσους θέλουν να την παρακολουθήσουν από το Mega, τα επεισόδια είναι εβδομαδιαία.
Οι τίτλοι των 6 επεισοδίων της 2ης σεζόν είναι οι εξής:
- Μητέρα – 71 λεπτά
- Ζούγκλα – 65 λεπτά
- Metatravma – 69 λεπτά
- Toxic – 57 λεπτά
- Θεραπεία – 65 λεπτά
- Επαφή Κληρονομιάς – 64 λεπτά
MAESTRO 2: ΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ, ΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΚΑΙ ΤΙ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΕ
Παρακολουθώντας τον δεύτερο κύκλο της σειράς μέσω της πλατφόρμας του Netflix, οι προσδοκίες μου για έναν εξίσου δυνατό δεύτερο κύκλο ήταν υψηλές, ωστόσο μετά το πέρας των 6 επεισοδίων, δυστυχώς δεν έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Πριν πάω σε αυτά που δεν μου άρεσαν και σε αυτά που με προβλημάτισαν αρκετά, θα σταθώ αρχικά σε όσα μου έκαναν θετική εντύπωση.
Καμία έκπτωση στην ποιότητα της εικόνας
Υψηλή αισθητική αξία σε επίπεδο παραγωγής, όπως και στον πρώτο κύκλο, με τη σειρά να μην έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες απόπειρες του εξωτερικού και φυσικά να μην μπορεί να συγκριθεί ούτε για αστείο με τα αμέτρητα βαρετά, κακογυρισμένα, παλιομοδίτικα σίριαλ που προβάλλονται αυτή τη στιγμή στην ελληνική TV.
Καλοδουλεμένη σκηνοθεσία, πολύ καλή φωτογραφία που γεμίζει το μάτι, τόσο με το μαγικό νησιώτικο τοπίο των Παξών, όσο και με την ουρμπανίλα της Αθήνας, έστω κι αν αυτή είναι παρουσιασμένη μέσα από μια καλογυαλισμένη και mainstream ματιά.
Ενδιαφέρουσες οι μουσικές επιλογές της δεύτερης σεζόν της σειράς, οι οποίες “ντύνουν” ταιριαστά την πλοκή, με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη να “πετάει” μέσα και μια “Ανισόπεδη Ντίσκο”, έτσι για το viral της υπόθεσης…
Η ερμηνεία του Ορέστη Χαλκιά σε ταράζει
Σε γενικές γραμμές, οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι αξιοπρεπέστατες, ωστόσο δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στην ανατριχιαστική ερμηνεία του Ορέστη Χαλκιά στον ρόλο του “Αντώνη”.
Η παρουσία του στη δεύτερη σεζόν του “Maestro” ξεχωρίζει, καθώς ο ηθοποιός εγκλωβίζει τον θεατή στην πνιγηρή πραγματικότητα που βιώνει, κάνοντάς τον να νιώσει το αδιέξοδο και την ψυχολογική κατάπτωση που αισθάνεται.
Ανατριχιαστικός, συγκινητικός και πειστικός, κλείνει το μάτι στο upgrade που έχει δεχθεί ο ρόλος του στον 2ο κύκλο της σειράς.
Και τώρα πάμε στα πιο δύσκολα…
Ναι στις κοινωνικές ανησυχίες, όχι στο cringe και στις επικίνδυνες υπερβολές
Οι κοινωνικές ανησυχίες σχετικά με τα έμφυλα ζητήματα, το ότι στεκόμαστε στο δράμα που βιώνουν όσες και όσοι δεν εναρμονίζονται με τους κώδικες της πατριαρχίας και η μάστιγα της γυναικείας κακοποίησης, συνεχίζουν να αποτελούν τον πυρήνα της αφήγησης του δεύτερου κύκλου.
Οι ρόλοι και οι προσδοκίες που αφορούν τις ζωές των θηλυκοτήτων δημιουργούν ένα αποπνικτικό, καταπιεστικό περιβάλλον και ο Παπακαλιάτης προσπαθεί να εισβάλει σε αυτόν τον δηλητηριώδη κόσμο με στόχο να περάσει τα θετικά μηνύματά του.
Αναμφίβολα, είναι αρκετά σημαντικό να βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση προγράμματα που καταπιάνονται με ζητήματα όπως η κακοποίηση και η ομοφοβία, εντούτοις ο χειρισμός αυτών των δύσκολων και απαιτητικών θεμάτων από τον Παπακαλιάτη γίνεται σε μεγάλο βαθμό με σηκωμένο το δάχτυλο, με τα μηνύματα να παρουσιάζονται in-your-face και μέσα από υπερβολικές καταστάσεις.
Κι εκεί είναι που το “χάνει”.
Ο διδακτισμός που διαπερνά αυτά τα ζητήματα στο “Maestro” λειτουργεί ως μεγάλο ντεφώ στην προσπάθεια του δημιουργού να αναδείξει τη σημασία της αναγνώρισης και στη συνέχεια της καταπολέμησης της πατριαρχικής κουλτούρας.
Επίσης, όταν θέλεις να περάσεις ένα σημαντικό μήνυμα, μέσα από μία ακραία κατάσταση, θα πρέπει να το κάνεις με προσοχή και βάθος, κι όχι με σκηνές χωρίς συνέπεια και συνέχεια, διότι διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος να περάσεις περίεργα μηνύματα.
Παράδειγμα: Στον δεύτερο κύκλο της σειράς, υπάρχει μια random σκηνή στην οποία βλέπουμε τον “Αντώνη” (Ορέστης Χαλκιάς) να ξυλοκοπείται από 3 άνδρες, μετά από ραντεβού-παγίδα που του έστησαν μέσω dating app.
Ομοφοβικοί θέλησαν να παγιδεύσουν ένα γκέι άτομο για να το χτυπήσουν. Ναι, μπορεί να συμβεί αυτό εκεί έξω. Και ο Παπακαλιάτης μας το δείχνει. Και καλά κάνει. Και μετά, τι; Ένα queer άτομο κακοποιείται σωματικά και ψυχολογικά και απλώς η ζωή συνεχίζεται; Κάποια καταγγελία από το θύμα προς τους θύτες; Με κάποιον τρόπο να σταθούμε περισσότερο σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, περνώντας ενδεχομένως το μήνυμα ότι αυτές οι καταστάσεις θα πρέπει να καταγράφονται και οι κακοποιητές θα πρέπει να τιμωρούνται; Το συζητάμε χαλαρά με όσους μας ρωτούν για το περιστατικό και απλώς το προσπερνάμε, κανονικοποιώντας τη βία κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ χωρίς συνέπειες;
Και επίσης, epic cringe το γεγονός ότι οι 3 ομοφοβικοί χτυπούν το θύμα ακούγοντας για βίτσιο το “Addicted To Love” του Robert Palmer… Αυτά τα είδαμε στο “Κουρδιστό Πορτοκάλι” του Κιούμπρικ πριν από 40 χρόνια. Δεν είναι δα και τόσο πρωτότυπα πλέον.
Οι γυναίκες του Παπακαλιάτη δεν περνάνε καθόλου καλά. Ούτε κι εγώ.
Πάμε τώρα στην εξέλιξη των ηρωίδων στον 2ο κύκλο της σειράς. Σε γενικές γραμμές, απογοητεύτηκα από το πώς παρουσιάζονται οι θηλυκότητες στη νέα σεζόν, για διαφορετικούς λόγους για καθεμιά. Και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί οι λόγοι.
Αρχικά, η Μαρία Καβογιάννη αποτελεί σταθερή αξία ερμηνευτικής ποιότητας, όμως ο ρόλος της “Μαρίας” δεν εξελίσσεται όπως θα περίμενα. Νιώθω, αντίθετα, ότι η Καβογιάννη έχει πάει στον “πάγκο” ως αλλαγή, τώρα που έχει φύγει από τη μέση ο βασανιστής της. Όταν έχεις συγκλονίσει στην πρώτη σεζόν, οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Το πρόβλημα δεν είναι φυσικά η Καβογιάννη, αλλά το γεγονός ότι ο ρόλος της έχει μείνει σε μεγάλο βαθμό στάσιμος.
Στη συνέχεια, η Κλέλια Ανδριολάτου ως “Κλέλια” βρίσκεται σε μια διαρκή, αχρείαστη, θυμωμένη, delulu κατάσταση και παρουσιάζεται ως μια προβληματική νεαρή γυναίκα, η οποία από τη στιγμή που απομακρύνθηκε από τον “Ορέστη” έχει χάσει τελείως τον εαυτό της, δεν μπορεί να βρει γαλήνη και… ως εκ θαύματος βρίσκει παρηγοριά στον πρώην που δεν θέλει, απλά για να έχει κάποιον στο πλάι της, ώστε να ξεχάσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της.
Γιατί, ως γνωστόν, για να ξεπεράσει μια γυναίκα έναν άνδρα, θα πρέπει να πέσει στη ζεστή αγκαλιά ενός άλλου άνδρα, διαφορετικά θα είναι μόνη και δυστυχισμένη… Κι αν αυτός ο άνδρας είναι πολύ κυριλέ πλουσιόπαιδο, λίγο κακός, λίγο κομπλεξικός, λίγο κτητικός και θέλει ταυτοχρόνως να μάς κάνει και όλα τα χατίρια για να μας έχει δίπλα του, ακόμη καλύτερα….
Γιατί, Χριστόφορε, γιατί;
Από την άλλη, η Στεφανία Γουλιώτη, ως “Αλεξάνδρα”, παρουσιάζεται μονίμως ως μια σκληρή, νευρωτική γυναίκα, η οποία δεν θέλει στην πραγματικότητα να είναι με τον “Ορέστη”, αλλά μένει μαζί του γιατί τον έχει ανάγκη και γιατί νιώθει… ασφάλεια ώστε να μεγαλώσουν μαζί το παιδί τους.. Τον βλέπει, βέβαια, και ως “τρόπαιο”, επειδή παρουσιάζεται ως μια γυναίκα που δεν μπορεί να χάνει και ως μια γυναίκα που μπορεί να κάνει τα πάντα για να έχει αυτό που θέλει.
Well.. I don’t like όλη αυτή την ακραία προσέγγιση, γιατί είναι κουραστικό να παρακολουθείς έναν ρόλο χωρίς διακυμάνσεις στα συναισθήματα και την προσωπικότητά του, έναν ρόλο που είναι μονίμως σε μια άγρια τσίτα. Είτε πρόκειται για άνδρα, είτε για γυναίκα.
Από την άλλη, η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου ως “Σοφία” ζει επίσης το δικό της δράμα. Η αλήθεια είναι πως δεν τραβάει και λίγα. Tbh, δεν υπάρχει κάτι που να με ενοχλεί πολύ στην εξέλιξη αυτού του ρόλου, εντούτοις, κάπως κουράζομαι που οι γυναίκες αυτής της σειράς απολογούνται συνεχώς για τις πράξεις τους σε ανδρικές φιγούρες και δείχνουν να συντηρούν διαρκώς καταπιεστικές σχέσεις και να εξαρτώνται από υποκείμενα με φαλλό.
Η Χάρις Αλεξίου ως “Χάρις” απλά υπάρχει για να υπάρχει στον νέο κύκλο. Ο ρόλος δεν εξελίσσεται, η παρουσία της ηρωίδας δεν είναι στο προσκήνιο και δεν “δίνει” κάτι πολύ σημαντικό στην εξέλιξη της σειρς. Επιπλέον, αισθάνομαι πως το ειδύλλιό της με τον άνθρωπο που ερευνά τη δολοφονία του 1ου κύκλου υπάρχει απλά για να “δέσει” την πλοκή των επόμενων επεισοδίων, ωστόσο η εν λόγω επαφή μοιάζει αρκετά αμήχανη, αδούλευτη και χωρίς βάθος.
Επίσης, θα ήθελα να σταθώ στον ρόλο της “Ζωής”, τον οποίο υποδύθηκε η ηθοποιός Αιμιλία Κεφαλά. Η “Ζωή” είναι αυτή η φωνακλού, έξω καρδιά κοπέλα που βρίζει σχεδόν σε κάθε της ατάκα, μιλάει μάγκικα και είναι πολύ αλάνι. Ώπα, ώπα, ώπα. Κάτσε, κάτσε. Λίγο μέτρο βρε παιδιά. Χρειάζεται μια εναλλαγή στη διάθεση των ηρώων πού και πού, λίγο να πέσουν οι τόνοι. Δεν γίνεται ένας ήρωας να βρίσκεται σε μόνιμη τσίτα. Είναι Α-ΒΟ-ΛΟ.
Η “Ζωή”, που λέτε, με την “Κλέλια” εξερευνούν την αθηναϊκή νύχτα. Τα δύο κορίτσια, γνωρίζονται τυχαία στο Ωδείο και “δένουν” κατευθείαν. Μάλιστα, η “Ζωή” προτείνει στην “Κλέλια” να κάνουν μαζί προετοιμασία για τις εξετάσεις και έτσι περνούν χρόνο μαζί, κάνοντας πρόβες σε ένα παλιό πιάνο στο υπόγειο ενός μαγαζιού. Τα βράδια βγαίνουν στα μπαράκια του κέντρου, μοιράζονται τα όνειρά τους και απολαμβάνουν η μία την παρέα της άλλης.
Και ξαφνικά; Δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε με τον ρόλο ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ!!! ΣΕ ΤΡΟΧΑΙΟ!!!
Η “Ζωή” μπήκε στη σειρά, είπε αυτά που ήθελε να πει, έριξε 3-4 μπινελίκια, έγινε κολλητή με την πρωταγωνίστρια, μας πέρασε το μήνυμα ότι η ζωή είναι μικρή και ότι θα πρέπει να την απολαμβάνουμε, γέμισε λίγο την πλοκή για να βγει το 60λεπτο και στο τέλος σκοτώθηκε… Μέσα σε ένα επεισόδιο όλα αυτά! Τι πρόχειρη και αδιάφορη ανάπτυξη ρόλου είναι αυτή;
Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφερθώ (επιτέλους) στον ρόλο της Τόνιας Μαράκη ως “Γιάννα”, η οποία παραμένει -όπως και στον 1ο κύκλο- η κοπέλα με την τσίχλα στο στόμα που βγάζει selfies ολημερίς κι ολονυχτίς. Πραγματικά, δεν έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου τέτοιον άνθρωπο. Και κυρίως, δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο μια γυναίκα να παρουσιάζεται στη σημερινή τηλεόραση ως μια χαζή κοπελίτσα με τσίχλα, που θυμίζει ρόλους Μαρίας Ιωαννίδου σε ταινίες του 1970. Και για ακόμη μια φορά, εννοείται πως έχουμε μια ηρωίδα που είναι πάντα το ίδιο πράγμα. Εν προκειμένω, πάντα το ίδιο επιφανειακό κορίτσι με την τσίχλα.
Είναι αρκετά δυσάρεστο να βλέπεις μια ηρωίδα που βρίσκεται σε αυτή τη στάσιμη κατάσταση αφασίας. Και για να ‘μαι ειλικρινής, με προβληματίζει πολύ το πώς μπορεί να φαντάζονται οι άνδρες δημιουργοί τη GEN Z και κυρίως το πώς μπορεί να έχουν στο μυαλό τους τα κορίτσια αυτής της γενιάς.
