ΤΙ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ

Καθώς οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν και η εποχή του παγκόσμιου βρασμού απειλεί τις ζωές μας, οι παραλίες γεμίζουν από κόσμο που θέλει να απολαύσει τον ήλιο και τη θάλασσα.

Ωστόσο, πίσω από τα χαμόγελα και τις ξέγνοιαστες στιγμές του καλοκαιριού, κρύβεται ένας αθέατος εφιάλτης: το μπούλινγκ που δέχονται οι άνθρωποι για τα σώματά τους.

Ήταν το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, όταν βρέθηκα σε ένα καφέ με φίλους και σε κάποιο σημείο η κουβέντα μας πήγε στο συγκεκριμένο ζήτημα. Και τότε κατάλαβα ότι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες οι άνθρωποι δέχονται κριτική και προσβλητικά σχόλια για την εμφάνιση και το βάρος τους στην παραλία, αποτελούν μάλλον μια αρκετά συχνή κατάσταση.

Ή συχνότερη απ’ ό,τι πίστευα, τουλάχιστον, καθώς τέσσερα από τα έξι άτομα που βρισκόμασταν στο ίδιο τραπέζι, έχουμε βιώσει σε κάποια φάση της ζωής μας έστω και ένα περιστατικό τέτοιου είδους προσβολών στην παραλία.

Στο παρόν άρθρο, μπορείτε να διαβάσετε πέντε ιστορίες body shaming που έλαβαν χώρα σε ελληνικές παραλίες. Θα ξεκινήσω με ένα δικό μου βίωμα, για να δώσω στη συνέχεια τον λόγο σε τέσσερα ακόμη άτομα τα οποία θέλησαν να μοιραστούν τα δικά τους βιώματα.

ΠΕΝΤΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ BODY SHAMING ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ

“Ραγάδες είναι αυτές οι ουλές;”

Πάνος, 28 ετών.

Έχω ραγάδες από την εφηβεία μου. Παίρνεις ύψος, ανεβοκατεβαίνεις στα κιλά. Κλασικά εικονογραφημένα. Ήταν κάτι που δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα μέχρι που για πήγα πρώτη φορά για μπάνιο στην παραλία με τους φίλους μου, μήνα Ιούλιο, μετά το κλείσιμο των σχολείων. Επιτέλους, διακοπές μετά από πολύ διάβασμα, άγχος και μια χρονιά γεμάτη κρίσεις πανικού για τις Πανελλήνιες.

Ως 17χρονος που σέβεται τον εαυτό του, ήθελα απλά να πιω μπύρες και να αράξω. Την πρώτη ημέρα στην παραλία, καθώς έβγαλα την μπλούζα μου και έκατσα στην ξαπλώστρα, ένας από τους φίλους μου είχε σκαλώσει κοιτάζοντας την κοιλιά μου. “Ραγάδες είναι αυτές οι ουλές; Πώς φεύγουν;” με ρώτησε, με τους υπόλοιπους τρεις φίλους να κοιτάζουν την κοιλιά μου, επίσης σαν να βλέπουν κάτι πολύ περίεργο. “Γιατί τα έχεις αυτά τα σημάδια;” ρώτησε ένας άλλος.

Γενικά, το όλο σκηνικό ήταν κάπως άκομψο, κάπως άβολο, κάπως θλιβερό θα πω μετά από χρόνια… Έκανα πίσω και κάθισα στην πετσέτα, προσπαθώντας να καλύψω το σώμα μου. Δεν ήθελα να βουτήξω στη θάλασσα, ούτε να σηκωθώ από την ξαπλώστρα, για να μην νιώσω τα βλέμματά τους πάνω μου.

Από εκείνη την ημέρα και για χρόνια, άρχισα να έχω δεύτερες σκέψεις πριν πάω στην παραλία, νιώθοντας αρκετά άβολα να δείξω τα σημεία του σώματός μου στα οποία έχω ραγάδες. Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να καταλάβω ότι είναι OK να έχεις ραγάδες. Πλέον αδιαφορώ για τέτοια σχόλια, κι αν τύχει κάποιος να μου πει κάτι προσβλητικό για κάποιο χαρακτηριστικό του σώματός μου, -χωρίς να τον ρωτήσω- τρώει άμεσα μπινελίκι και πάει από ‘κει που πήγαν κι οι άλλοι.

“Οι λίγο πιο παχουλές κοπέλες θα έπρεπε να φοράνε μόνο ολόσωμα μαγιό”

Αναστασία, 25 ετών.

Πάντα αγαπούσα τα χρωματιστά μπικίνι και πέρσι το καλοκαίρι είχα βρει το τέλειο σετ που με έκανε να νιώθω όμορφη και άνετη. Παρόλο που ήξερα ότι δεν είχα το “τέλειο” σώμα, σύμφωνα πάντα με τα πρότυπα της κοινωνίας-, αποφάσισα να το φορέσω και να πάω στην παραλία με τους φίλους μου. Ένα μπικίνι είναι στην τελική.

Όταν φτάσαμε στην θάλασσα, έβγαλα το αεράτο φόρεμά μου και ένιωσα τον ήλιο να ζεσταίνει το κορμί μου. Έβαλα αντιηλιακό, έκανα ένα τσιγάρο και μετά βουρ για βουτιά. Καθώς περπατούσα προς τη θάλασσα, άκουσα μια φωνή πίσω μου. Ήταν ένα αγόρι από την ευρύτερη παρέα. “Εμμ, ξέρεις”, είπε με αρκετά επικριτικό τόνο, “οι λίγο πιο παχουλές κοπέλες θα έπρεπε να φοράνε μόνο ολόσωμα μαγιό”. Έπαθα ένα στιγμιαίο σοκ και λίγα δευτερόλεπτα μετά του απάντησα: “Αυτά που λες είναι μαλακίες. Μπορώ να φοράω ό,τι μαγιό θέλω”.

Ο τύπος φάνηκε να ξαφνιάζεται από την αντίδρασή μου, γιατί νόμιζε ότι ήταν πολύ εντάξει να πετάξει αυτό το σχόλιο και πως θα το συζητούσαμε κιόλας… Οι φίλοι πάγωσαν, καθώς δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Ένιωσα ότι είχα κάνει το σωστό, υπερασπιζόμενη τον εαυτό μου και την αυτοπεποίθησή μου. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, χαμήλωσε το βλέμμα του και είπε: “Συγγνώμη, δεν το είπα με κακία”. Αναστέναξα, προσπαθώντας να ηρεμήσω και τον προέτρεψα να σκέφτεται πριν το ανοίξει το ρημάδι.

Εκείνος δεν είπε τίποτα και απομακρύνθηκε αμήχανα προς τη θάλασσα. Η υπόλοιπη μέρα κύλησε κάπως καλά, με εμένα να κάνω λίγο το κορόιδο, παρόλο που είχα αναστατωθεί από ό,τι είχε προηγηθεί. Για τους φίλους μου το άφησα πίσω όλο αυτό, όχι για εκείνον. Όπως καταλαβαίνετε, τον τύπο δεν τον ξαναείδαμε. Ούτε σε παραλία, ούτε σε βουνό.

“Δεν ξέρει ότι απαγορεύονται οι χοντροί στην παραλία;”

Γρηγόρης, 27 ετών.

Από παιδί ήμουν λίγο πιο γεμάτος από τους συνομήλικους μου, αλλά ποτέ δεν είχα αφήσει αυτό το γεγονός να με κρατήσει πίσω σε δραστηριότητες, παρά τα σχόλια και τις συνεχείς παροτρύνσεις από οικογένεια και φίλους να χάσω κιλά. Μέχρι εκείνη τη μέρα στην παραλία, που συνέβη κάτι αρκετά προβληματικό.

Πρέπει να ήμουν 19-20 ετών. Είχα πάει με τους φίλους του μεγάλου μου αδερφού στην παραλία. Όταν φτάσαμε, όλοι βγάλαμε τις μπλούζες μας και ετοιμαστήκαμε να βουτήξουμε. Καθώς περπατούσα προς τη θάλασσα, άκουσα γέλια πίσω μου. Γύρισα και είδα μια παρέα εφήβων που κοίταζαν προς το μέρος μου και γελούσαν. Ένας από αυτούς φώναξε: “Κοίτα τον… Δεν ξέρει ότι απαγορεύονται οι χοντροί στην παραλία;”

Συνέχισα να περπατάω προς το νερό σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Έκανα μια βουτιά και μετά πέρασα το υπόλοιπο της ημέρας καθισμένος στην πετσέτα. Δεν είπα τίποτα στον αδερφό μου, ούτε σε κάποιον άλλον. Τότε πίστεψα ότι όντως ένας χοντρός μάλλον δεν έχει θέση στην παραλία, οπότε για πολλά χρόνια ένιωθα ντροπή όταν έπρεπε να βγάλω τη μπλούζα μου μπροστά σε κόσμο. Ακόμη και σήμερα, 8 χρόνια μετά, νιώθω αυτό το σφίξιμο όταν βγάζω την μπλούζα μου στην παραλία… Παρόλο που νιώθω εντάξει με το σώμα μου, το τραύμα παραμένει.

“Κοίτα πόση κυτταρίτιδα έχει!”

Μίνα, 37 ετών.

Το καλοκαίρι ήταν πάντα η αγαπημένη μου εποχή. Αγαπώ τη θάλασσα και την αίσθηση της άμμου κάτω από τα πόδια, τις χαλαρές στιγμές κάτω από τον ήλιο. Παρόλο που είχα και έχω κυτταρίτιδα, ποτέ δεν ένιωσα θα πρέπει να ντραπώ για αυτό. Γιατί, άλλωστε; Ήταν μια μέρα που αποφάσισα να πάω στην παραλία μόνη, για να απολαύσω λίγο χρόνο ηρεμίας και χαλάρωσης. Φόρεσα το μαγιό μου και βγήκα στην παραλία με αυτοπεποίθηση. Ξάπλωσα στην πετσέτα και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου, όταν παρατήρησα μια ομάδα νεαρών ανδρών που καθόντουσαν λίγο πιο πέρα να με κοιτάζουν και να ψιθυρίζουν μεταξύ τους. Προσπάθησα να τους αγνοήσω, αλλά τα βλέμματά τους ήταν επίμονα και άβολα.

Κάποια στιγμή, ένας από αυτούς άρχισε να γελά δυνατά και τον άκουσα να λέει: “Κοίτα πόση κυτταρίτιδα έχει! Πώς βγαίνει έτσι στην παραλία;” Τα λόγια του δεν με έκαναν να αισθανθώ ντροπή, παρά μόνο θυμό. Σηκώθηκα και περπάτησα προς προς μέρος τους και τους ζήτησα τον λόγο. Φάνηκαν να ξαφνιάζονται από την αντίδρασή μου. Ντράπηκαν γιατί με άκουσε όλη η παραλία.

Έτσι έπρεπε. Αυτό τους άξιζε. Ένας από αυτούς ψέλλισε κάτι αόριστο, ενώ οι υπόλοιποι κοίταξαν αμήχανα. “Αν δεν σας αρέσει η κυτταρίτιδα, καλύτερα να φύγετε”, συνέχισα. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και, χωρίς να πουν κάτι άλλο, σηκώθηκαν και έφυγαν. Γιατί είχαν γίνει ρεζίλι. Γιατί έτσι έπρεπε.

Ένιωσα δυνατή με αυτό που έκανα. Πάρα πολύ δυνατή. Επέστρεψα στην πετσέτα μου και συνέχισα να διαβάζω το βιβλίο μου σαν να μην τρέχει τίποτα. Κρίμα ήταν να μου χαλάσουν τη μέρα μερικοί βλάκες. Δεν αξίζει.

“Μπορεί να μην έχεις το τέλειο κορμί, αλλά έχεις ωραία μάτια”

Χριστίνα, 33 ετών.

Δεν θα σε πάω μακριά. Ήταν πριν από δύο εβδομάδες όταν πήγα σε παραλία της Αττικής για το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού. Έκανα όμως το λάθος να πάω μόνη σε παραλία που έχει πάρα πολύ κόσμο, ο οποίος κόσμος έχει την τάση να σε πλησιάζει και να σου μιλάει. Κάθε φορά.

Αυτή τη φορά, ένας άνδρας γύρω στα 40 με πλησίασε και μου ζήτησε αναπτήρα. Του τον έδωσα και μου έπιασε την κουβέντα. Ο αναπτήρας ήταν η πρόφαση προφανώς. Καθώς με ρωτούσε για τη ζωή μου και για το πού θα πάω διακοπές το φετινό καλοκαίρι, είπε ότι εκείνος θα πάει στο δείνα ελληνικό νησί, επειδή “εκεί βρίσκεις πάντα καλογυμνασμένα κορμιά”. Ασχολίαστο…

“Εγώ μπορώ να πάω;”, του απάντησα, με δόση ειρωνείας. “Μπορεί να μην έχεις το τέλειο κορμί, αυτό βέβαια φτιάχνεται με γυμναστική και διατροφή, αλλά έχεις ωραία μάτια”, απάντησε το new wave greek kamaki, πιστεύοντας ότι θα πέσει η γκόμενα… Του είπα να πάει για καμιά βουτιά σιγά σιγά και έφυγε, μιας και αντιλήφθηκε ότι δεν τραβάει η φάση.

Πρώτον, είναι πραγματικά θλιβερό το γεγονός ότι πολλοί άνδρες πιστεύουν ότι όταν μια γυναίκα βγαίνει με ένα μαγιό στην παραλία, σημαίνει ότι είναι έτοιμη για φλερτ και γνωριμίες. Δεύτερον, δεν γνώριζα ότι υπάρχουν νησιά που ενδείκνυνται σε κορμάρες και νησιά που ενδείκνυνται σε τροφαντούς και τροφαντές. Τώρα το ‘μαθα κι αυτό! Κι είναι ακόμα Ιούνιος…