Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από το Αντίο του Θανάση και τους Pulp έως την υπόθεση Λύτρα

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Αυτή τη βδομάδα σχολιάζουμε το συναυλιακό αντίο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τη συναυλία των Pulp, αλλά και την υπόθεση Λύτρα.

Λάικ

Κλασικές νότες στη σκιά της Ακρόπολης, ένας ομοφυλόφιλος χασάπης και μία “Ατίμωση” στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Στιγμή πολύτιμη και ανεκτίμητη να ακούς στο Ηρώδειο τους τρεις τρεις σούπερ σταρ της κλασικής μουσικής, Emanuel Ax, Λεωνίδα Καβάκο και Yo-Yo Ma, να ερμηνεύουν το μουσικό θέμα από την ταινία «Η Λίστα του Σίντλερ», σε ενορχήστρωση και διασκευή που έγραψε ο ίδιος ο John Williams ειδικά για το trio.

Συγκλονιστικός ο Μάκης Παπαδημητρίου στο “Κρυπτόγαμμα“, τον μονόλογο του Μιχάλη Αλμπάτη που σκηνοθέτησε η Νικαίτη Κοντούρη στην Πειραιώς 260.  “Ένας χασάπης που δεν ήθελε χασάπης να γενεί” και ένας ομοφυλόφιλος άνδρας που πνίγεται από την ασφυκτική πίεση της κοινωνίας που αρνείται να δεχτεί στην αγκαλιά του οποιονδήποτε διαφορετικό.

“Τότε, Τώρα, Πάντα”: Επιτέλους μία γνήσια επιθεώρηση και μία σπαρταριστή κωμωδία στο θέατρο Άλσος σκηνοθετημένη από τον μετρ του είδους Σταμάτη Φασουλή. Η σκηνή δε που οι ήρωες αγαπημένων τηλεοπτικών σειρών, από τη Μαντάμ Σουσού μέχρι τη Λενιώ από τις “Άγριες Μέλισσες” συγκεντρώνονται για μία οντισιόν είναι τόσο απολαυστική και νοσταλγική που συγκινεί.

Η παράσταση του Κριστόφ Βαρλικόφσκι στην Πειραιώς 260, μολονότι δε με “κράτησε”, με έκανε να επιστρέψω στα βιβλία του J. M. Coetzee. Είχα έτσι την τύχη να διαβάσω την  “Ατίμωση” (εκδόσεις Διόπτρα),  ένα σπουδαίο μυθιστόρημα, στο φόντο της ταραγμένης Νότιας Αφρικής των πρώτων χρόνων μετά το απαρτχάιντ, που διαβάζεται απνευστί.

Συγκινητικό το συναυλιακό Αντίο του Θανάση Παπακωνσταντίνου και ζεστή αγκαλιά το “Κάθε φορά” του Γιάννη Κότσιρα που ακούσαμε στην πρώτη του καλοκαιρινή συναυλία στο Βεάκειο Θέατρο.

Λάικ στον γιατρό που κατήγγειλε τον ξυλοδαρμό της Πολυζωγοπούλου και ‘αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο’ για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Λάικ επί χίλια για τον γιατρό που δεν φοβήθηκε, δεν είπε “ωχ αδερφέ πού να μπλέκω τώρα”, δεν είπε “μεγαλοδικηγόρος την έδειρε, ποιος ξέρει τι μπορεί να μου κάνει” κλπ και κατήγγειλε επιτόπου το περιστατικό του ξυλοδαρμού της Σοφίας Πολυζωγοπούλου από τον Λύτρα. Ευτυχώς, πλέον τον καλύπτει απόλυτα ο νόμος. Και είναι κρίμα, στις συζητήσεις μεταξύ μας, να έχουμε φτάσει να δίνουμε συγχαρητήρια για το… αυτονόητο. Την καταγγελία μιας πράξης βίας.

Στο ΕΜΣΤ είδαμε το τελευταίο σκέλος της έκθεσης “Κι’ αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;” και η παρουσίαση του έργου της σημαντικής φωτογράφου ντοκιμαντέρ Susan Meiselas στον τρίτο όροφο ήταν μία αποκάλυψη. Όχι τόσο για τα έργα αυτά καθαυτά όσο για τη δράση της Meiselas στα θέματα της έμφυλης βίας. Επί 50 χρόνια αυτή η γυναίκα αποκαλύπτει με τις φωτογραφίες της, ποικίλες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επισκέπτεται γυναίκες, επικοινωνεί το δράμα τους, ξανά και ξανά. Μέλος του Magnum Photos από το 1976, σήμερα είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Magnum και το έργο της είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο.

Αποσύρεται από τις ζωντανές εμφανίσεις ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου; Κρατήστε τα τραγούδια μου κι εμένα ξεχάστε με; Τι είναι αυτά; Όσα είπε στην εμφάνισή του στο Βράχων μάς συγκίνησαν, ok, αλλά δεν συναινούμε. Τουλάχιστον κάποιες εμφανίσεις σποραδικές να κάνει ο Θανάσης, αλλιώς βλέπω πούλμαν θαυμαστών να συρρέουν για προσκύνημα στο χωριό του με γλέντι και τσίπουρα στην κεντρική πλατεία. Μπαίνει στα λάικ γιατί θα έχουμε ευκαιρία να τον δούμε σε συναυλία για τα Τέμπη.

Στο Respublika στη Μαλακάσα δεν τρελάθηκα, το κατάλαβα το κόνσεπτ. Κάθισα στα δωμάτια, μπήκα και στα πλάνα εκούσια και ακούσια, ακούμπησα τους ηθοποιούς, πήρα μάτι στη σάουνα, έκατσα το καφάσι και στην κερκίδα, ήπια μπίρες, έριξα και μια στροφή μέσα στην ομίχλη της ύπαρξής μου … αλλά κάπου δεν συνδέθηκα. Στα λάικ μπαίνει γιατί το όλον είχε μεγάλο ενδιαφέρον, δεν έχει ξαναγίνει, και τελικά ό,τι συνδέεται με το υπέροχο Ρόθκο παίρνει αυτόματα θετικό πρόσημο.

Ήρθε ο Shimane (ο Γάλλος της Eurovision που τραγούδησε μακριά από το μικρόφωνο) στην Ελλάδα και ξάπλωσε με το ατίθασο μαλλί στο Cavo Tagoo, και κολύμπησε σε αυτή την πισίνα “σπηλιά”…. και η ζωή είναι μέλι, μον αμούρ. Στο Παλλάς πάντως θα τον δούμε Φεβρουάριο.

Λάικ στο φετινό Release που μας έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε δύο σε ένα. Σε μία συναυλία είδαμε δύο ρόκερς-θρύλους της ξένης μουσικής σκηνής τον Jarvis Cocker (Pulp) και τον Thom Yorke (Radiohead/νυν The Smile). Οι Pulp “τα έδωσαν όλα” στη σκηνή, αν και βγήκαν λίγο αργά και είχαμε πιει το Βόσπορο (νερό) για να μείνουμε ενυδατωμένοι σε τέτοια ζέστη. Στο Common People η Πλατεία σείστηκε…

Ραδιοφωνική Μαρίνα Σπανού, Pink Metaverse και φινάλε “Maestro” για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Η Μαρίνα Σπανού, η 21χρονη τραγουδοποιός που έγινε viral μέσα από το TikTok, αλλά και από τις εμφανίσεις της στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, είναι πλέον και στα “ερτζιανά”. Το ταλαντούχο αυτό πλάσμα, που ξεκίνησε ήδη την περιοδεία της (με απανωτά sold out), φιλοξενείται πλέον κάθε Κυριακή στις 20:00 στον “Μελωδία”, με την εκπομπή “Κατάλληλες Λέξεις”. Την περασμένη Κυριακή έκανε την “παρθενική” της εκπομπή και έχω να πω πως της πάει πολύ το ραδιόφωνο! Πολύ ωραία φωνή, αμεσότητα, μεστός λόγος – αλλά και παιχνιδιάρικος όπου χρειάζεται – όμορφες ιστορίες για αυτά που αγαπά και τραγουδά, λέξεις που της στέλνουν οι θαυμαστές της και μουσικές συνδεδεμένες με τις έννοιες αυτές. Λάικ στο project αυτό και stay tuned γιατί έρχεται συνέντευξή της στο NEWS 24/7.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα μοιραστεί εδώ πως ανακάλυψε μια πολύ ενδιαφέρουσα και ονειρική σελίδα στο Instagram, την Athens Sureal. Αυτή την εβδομάδα επανέρχομαι με μια ακόμη τέτοιου είδους ανακάλυψη: τον λογαριασμό Pink Metaverse επίσης στο Instagram. Ανήκει στην αρχιτέκτονα Λυδία Γιόκαρη και οι εικόνες της, που αποτελούν μια σύζευξη του neon φαντασιακού μας με την πραγματικότητά μας. Μια Αθήνα με pink φώτα, που στέλνει δυνατά κοινωνικά μηνύματα, τεράστιες μπουρμπουλήθρες στα συντριβάνια της πόλης, πολύχρωμες τσουλήθρες κάτω από την Ακρόπολη. Ένα ολόκληρο ροζ μετασύμπαν, στο οποίο θα θέλαμε να ζούσαμε για πάντα. Εκπληκτική δουλειά!

Τελείωσε χθες βράδυ η δεύτερη σεζόν του “Maestro”, και μπορεί τα προηγούμενα επεισόδια του κύκλου αυτού να ήταν μέτρια, το 6ο, όμως, ήταν πολύ δυνατό! Το φινάλε γράφτηκε με μια δολοφονία (όπως είχε ξεκινήσει η ιστορία αυτή), αφήνοντας τον θεατή άφωνο. Η αλήθεια είναι πως δεν περιμέναμε να δούμε μια σφαίρα να καρφώνεται στο κεφάλι του Φάνη. Ήρθε απότομα και ήταν, όντως, μεγάλη ανατροπή, πάνω που είχαμε πιστέψει πως όσες ανατροπές υπήρχαν τις είχαμε δει στην πρώτη σεζόν. Μείναμε λίγο να κοιτάμε την οθόνη, ήρθαν πολλές σκέψεις για το τι μπορεί να προηγήθηκε και για το αν οι σκηνές που προηγήθηκαν κρύβουν τη λύση του νέου μας μυστηρίου. Πάντως, πάνω που είχα λίγο βαρεθεί, τώρα έχω αγωνία για την τρίτη σεζόν, δεν το κρύβω.

Ντισλάικ

Ο Λύτρας και ένας αγνοούμενος υπάλληλος για τη Γεωργία Οικονόμου

Τι να σχολιάσει τώρα κάποιος για την υπόθεση Λύτρα; Είναι από αυτές που απλώς σωπαίνεις μπροστά στη βία και τον παραλογισμό, μπροστά στην κατάντια του ανθρώπινου είδους που καταφέρνει και ξεφτιλίζεται με τον τρόπο αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τις “αντρίκιες” δηλώσεις του Κούγια.

Θα ξαναματαγράψω πόσο κοράκια είμαστε στο σινάφι μας και πεθαίνουμε τους ανθρώπους πριν την ώρα τους. Το έχουμε δει πολλάκις με Έλληνες καλλιτέχνες, το είδαμε και με τον Νόαμ Τσόμσκι. Θλίψη μόνο θλίψη.

Δυσάρεστη έκπληξη το θέατρο ντοκιμαντέρ του Ραμπί Μρουέ και η παράσταση “Looking for a Missing Employee” στην Πειραιώς 260. Μόνο η γατούλα που ανέβηκε σαν λαθρεπιβάτης στη σκηνή και μας κοιτούσε με απορία κατάφερε να δώσει μια πιο θεατρική διάσταση σε αυτό που βλέπαμε.

Ο “θάνατος” του Τσόμσκι, η περούκα της Φουρέιρα και τα “αντρικά χαρακτηριστικά” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου  

Ντισλάικ στη βία, από όπου κι αν προέρχεται. Ντισλάικ στις δηλώσεις για τα περίφημα “αντρικά χαρακτηριστικά”, τα οποία δυστυχώς βλέπουμε κυρίως σε ξυλοδαρμούς, επιθέσεις και δολοφονίες γυναικών.

Πέθαναν τον Νόαμ Τσόμσκι και έσπευσαν να ανανεώσουν και τη wikipedia βάζοντας την ημερομηνία του θανάτου του. Φημολογείται ότι ο Νόαμ έμαθε ότι… πέθανε στον δρόμο για το σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο ενώ έτρωγε γρανίτα φράουλα γιατί στο Σάο Πάολο είχε τρομερή ζέστη (λέμε τώρα). Μας είχε προειδοποιήσει να μην πιστεύουμε τα media και τα media “τον τακτοποίησαν”.

Το “ωραίο” είναι ότι τα αφιερωματικά κείμενα για τον θάνατό του ήταν έτοιμα και κάποια δημοσιεύτηκαν με ένα θριαμβευτικό R.I.P Chomsky! 

Ο Τίμπερλεϊκ συνελήφθη – λέει – υπό την επήρεια αλκοόλ. Εντάξει μεγάλο λάθος να κάθεσαι στο τιμόνι μεθυσμένος, αλλά νισάφι με τους πολίτικαλι κορέκτ Αμερικανούς που κάνουν λες και συνέλαβαν τον χειρότερο σίριαλ κίλερ.

Λατρεύω Mahmood (Eurovision, Ιταλία) αλλά για άλλη μία φορά η σκηνική του παρουσία στα MAD Awards ήταν πιο βιδωμένη στη γη πεθαίνεις. Δεν πήρε παράδειγμα από τη Σάττι που λα, λα, λα, λα, σαν αεράκι φυσάει η χαρά! Αναφορικά με τα MAD, κάποιος να πει στη Φουρέιρα ότι αυτή η κόκκινη περούκα ήταν από… γεννησιμιού της ταμένη για ντισλάικ.

Το Ηρώδειο ανοίγει τα… φτερά του και φιλοξενεί ό,τι μπορείς να φανταστείς. Οσονούπω και death metal “πριόνια” θα ακουστούν κάτω από την Ακρόπολη.

Victim blaming, το “χάμπουργκερ της Ζήνα” και Νέγκα στα MAD για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Το ότι σοκαριστήκαμε όλοι από την υπόθεση ξυλοδαρμού της Σοφίας Πολυζωγοπούλου από τον Απόστολο Λύτρα είναι γεγονός. Δεν είναι μόνο αυτό, όμως. Σε τέτοιες υποθέσεις, που, δυστυχώς, είναι συχνές και τείνουν να μετατραπούν σε καθημερινότητα, το θέμα έχει πολλές προεκτάσεις. Μία από αυτές είναι το victim blaming, το οποίο – προς δυσάρεστη έκπληξή μου – είδα να συμβαίνει για ακόμη μια φορά. Διαπιστώσεις πως το θύμα ήταν παντρεμένο με τον θύτη για τα λεφτά του και “να τα τώρα”, νουθεσίες του στυλ “κορίτσια να προσέχετε με ποιους μπλέκετε” και δημόσιες (αν είναι δυνατόν! σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση!) δηλώσεις πως “η δράση φέρνει αντίδραση”, μας δείχνουν πως καθόλου δεν έχουμε προχωρήσει ως κοινωνία και πως ναι, η πατριαρχία και ο σεξισμός υπάρχουν, δεν είναι της φαντασίας μας. Ντροπή σε όποιον προσπαθεί άμεσα ή έμμεσα να ρίξει ευθύνες στα θύματα κακοποίησης. 

Ανάμεσα στις σοκαριστικές τηλεοπτικές δηλώσεις επί του θέματος, ήταν, φυσικά, και εκείνες της Ζήνας Κουτσελίνη που επιχείρησε ωρυόμενη (!) να ξεπλύνει τον Απόστολο Λύτρα. “Ξέρουμε αυτή τη στιγμή τι συμβαίνει σε αυτό το σπίτι;” αναρωτήθηκε έξαλλη. Μα τι λέμε τόση ώρα κυρία Ζήνα μου! Τι συζητάμε δηλαδή; Έχει ομολογήσει ο κακοποιητής. Μα πάμε καλά; Κι αφού, λοιπόν, στεναχωρέθηκε και για την “καριέρα που είναι στο ζενίθ κι αυτή τη στιγμή καταστρέφεται”, προσπάθησε μετά να τα μπαλώσει, με επίκληση στο συναίσθημα και με ό,τι άλλο θεώρησε πως θα μας πείσει, έφτασε στο επικό: “Όταν χρειάστηκε να πάω να σπουδάσω, δεν είχα χάμπουργκερ, δεν είχα τσίζμπεργκερ να φάω”. Το θέατρο του παραλόγου!

Ήρθε και η Αθηναΐδα Νέγκα, περίπου ένα μήνα μετά από τη Eurovision 2024, να δηλώσει δημοσίως, μπροστά σε χιλιάδες άτομα, πως διαφωνεί με το “χασμουρητό” της Μαρίνας Σάττι. Και θεώρησε ως κατάλληλη στιγμή για να το κάνει αυτό, την ώρα που την βράβευε επί σκηνής. Δηλαδή, προλογίζεις τον άλλον, τον νικητή ενός βραβείου σε μια μουσική εκδήλωση – στην οποία σε έχουν καλέσει ακριβώς για αυτό τον λόγο, για να το απονείμεις και τέλος – και θεωρείς πως ΠΡΕΠΕΙ, πως ΟΦΕΙΛΕΙΣ (σε ποιον;) να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου, λίγο πριν ανακοινώσεις το όνομά του. Τύπου “απαξιώ, αλλά θα σου κάνω τη χάρη να σου το δώσω”. Άστοχο, άκαιρο, άβολο, αμήχανο…