Όταν ο Τάσος Νούσιας συνάντησε ένα υπέροχο μπλε μάρλιν

Η Μαρλέν Καμίνκσι διασκευάζει και σκηνοθετεί το αριστούργημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ «Ο γέρος και η θάλασσα» -αντιστρέφοντας τον τίτλο σε «Η Θάλασσα και ο Γέρος»- με τον Τάσο Νούσια στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Πρόκειται για μια διασκευή βασισμένη στο κλασικό και βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ μετά το οποίο του απονεμήθηκε και το Νόμπελ λογοτεχνίας. Το έργο αυτό κατατάσσεται στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και παρομοιάζεται με ομηρικό έπος.

Περιγράφει την ιστορία ενός ψαρά, του Σαντιάγο -τον οποίο υποδύεται ο Τάσος Νούσιας- και το ταξίδι του στην ανεξερεύνητη και απέραντη θάλασσα. Την επική συνάντησή του με ένα υπέροχο μπλε μάρλιν, το οποίο ο ήρωας κατάφερε να ψαρέψει μετά από 84 ημέρες χωρίς ψαριά.

Η Μαρλέν Καμίνκσι και ο Anthony Quinn…

“Θυμάμαι να βλέπω στην τηλεόραση την ταινία με τον Anthony Quinn όταν ήμουν παιδί. Οι εικόνες που παρέμειναν στη μνήμη μου ήταν: αυτή η μικρή βαρκούλα μέσα στον απέραντο ωκεανό, η οποία εμπνέει μια μεθυστική αίσθηση δέους, μυστηρίου και ανησυχίας, ταυτόχρονα, και ύστερα αυτή η έκφραση στο πρόσωπο του Quinn που με έκανε να θέλω να τον αγκαλιάσω.

Έκανε κάτι που αισθανόταν πως έπρεπε να το κάνει και την ίδια στιγμή πως δεν ήθελε, στ’ αλήθεια, καθόλου, να το κάνει. Η απόφαση να φέρω αυτή την ιστορία στην σκηνή, τώρα, δεκαετίες αργότερα, μου επιτρέπει να κατευθύνω και να ανακαλύψω πιθανά ερωτήματα και θέματα τα οποία αισθάνομαι πως, δυστυχώς, στις μέρες μας δε βρίσκονται στο άμεσο ενδιαφέρον αλλά και ούτε στις προτεραιότητες μας” αναφέρει στο NEWS 24/7 η Μαρλέν Καμίνκσι.

Μια διασκευή με αντεστραμμένους όρους…

Και συνεχίζει εξηγώντας γιατί αντέστρεψε τους όρους στη διασκευή: “Ο ίδιος ο Hemmingway επέλεξε να περιλαμβάνεται η Θάλασσα αντί για το Ψάρι στον τίτλο του. Δεν το ονόμασε «Ο γέρος και το ψάρι» για παράδειγμα. Αντιστρέφοντας τον τίτλο σε «Η Θάλασσα και ο Γέρος» ήθελα να τονίσω πως πρόκειται για μια διασκευή και πως ενώ μιλάει για την ιστορία ενός άνδρα που παλεύει με – και για – το ψάρι, επινόησα ένα δραματουργικό twist, το οποίο βασίζεται στη δική μου ανάγνωση πάνω στην νουβέλα.

Επιπλέον, ήθελα η θάλασσα να είναι παρούσα ως μια οντότητα επί σκηνής, συμβολίζοντας, όχι απλώς το στοιχείο του νερού, αλλά και τη ζωή την οποία περιέχεται μέσα της, καθώς και τη μεταφυσική χροιά που έχει ο ωκεανός για εμάς τους ανθρώπους.

Η θάλασσα σωματοποιείται, επί σκηνής, από τη χορεύτρια Φαίδρα Σούτου, ενώ η Evelyn Assouad θα είναι, με το τραγούδι και την ομιλία της, η φωνή της θάλασσας. Ελπίζω να ακολούθησα τα λόγια του Ντοστογιέφσκι πως «ο κόσμος θα σωθεί από ομορφιά» και βασισμένη σε αυτό προσπάθησα να δημιουργήσω ένα σκηνικό σύμπαν που προσκαλεί το κοινό σε μια ολιστική εμπειρία, η οποία δεν θα απασχολεί μόνο το μυαλό, αλλά μπορεί να αγγίξει την ψυχή των θεατών, να τους δονήσει σε ένα άλλο επίπεδο, μακριά από αυτό που ο συνειδητός νους μπορεί να αντιληφθεί.

Ο Τάσος Νούσιας και το μπλε μάρλιν

Τι συμβολίζει η πρόσπαθεια του Σαντιάγκο και η αναμέτρησή του με το μπλε μάρλιν;

“Υπάρχει ένα πνευματικό στοιχείο στη σχέση του Σαντιάγκο (Τάσος Νούσιας) με το Μπλέ Μάρλιν. Ενώ ξεκινάει για εκείνον με τη χαρά του να πιάνει, επιτέλους, ένα ψάρι, μετά από 84 ημέρες που δεν έχει πιάσει τίποτα, σύντομα μετατρέπεται σε ένα ταξίδι αναζήτησης – αναγνώρισης για τον εαυτό του, τον μικρό μαθητευόμενό του, για τη Θάλασσα και για κάποια από τα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν όλους μας.

Όσο το ψάρι τραβάει εκείνον και τη βάρκα του όλο και πιο μακριά από τη στεριά, τόσο η σωματική του αντοχή τον εγκαταλείπει, ενώ την ίδια στιγμή μπορούμε να αισθανθούμε το πνεύμα του να ανυψώνεται και το μυαλό του να πηγαίνει σε μέρη που δεν έχει ξανασυναντήσει”.

Ο άνθρωπος και η φύση…

Πόσο σήμερα ο άνθρωπος έχει αποξενωθεί από τη φύση; Τι έχει κοστίσει αυτό στην ανθρωπότητα γενικά; Για εσάς τι σημαίνει φύση;

“Η ζωή στην πόλη με την ολοένα αυξανόμενη τεχνολογία και γενικώς η καθημερινή ζωή έχει υποστεί επιπτώσεις στο πόσες ώρες αφιερώνουμε στη φύση. Καταλαβαίνω απολύτως την Ιαπωνική ιδέα του “forest bathing” και παρατηρώ καθημερινά, πηγαίνοντας μια βόλτα στον αγαπημένο μου Λόφο του Φιλοπάππου, πώς μια ώρα ή δύο ανάμεσα στα δέντρα, τα μυρμήγκια, τα πουλιά και τους θάμνους, μόνη, μπορεί αμέσως να επαναφέρει την ενέργειά μου, να ηρεμήσει το μυαλό μου και να έχει μια συνολικά θετική επίδραση, όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στο συναισθηματικό μου κόσμο και την ψυχή μου…

Η απομάκρυνση – αποξένωση πολλών ανθρώπων από τη φύση ίσως είχε ως αποτέλεσμα να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως κάτι διαχωρισμένο από αυτήν. Βλέποντας τη φύση απλώς ως κάτι προς εκμετάλλευση, ως κάτι προς χρήση, ή ακόμα χειρότερα, προς κατάχρηση.

Από όλο αυτό χάσαμε τη δυνατότητα της επαφής με κάτι μεγαλειώδες, κάτι θαυμάσιο. Αισθάνομαι πως η αυξανόμενη παρακμή των ενδιαιτημάτων της άγριας φύσης, σε στεριά και θάλασσα, με προτρέπει, ως καλλιτέχνη του 21ου αιώνα, να χρησιμοποιήσω τις δημιουργικές μου ικανότητες για ευαισθητοποίηση και κατανόηση για τη ανάγκη προφύλαξης των άγριων περιοχών στεριάς και θάλασσας και της βιοποικιλότητάς τους.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι από τους οποίους είμαι βαθιά επηρεασμένη. Μία από αυτούς είναι η Sylvia Earle, διεθνούς φήμης υδροβιολόγος, ερευνήτρια, συγγραφέας. Τώρα στα 80 της είναι ακόμη ενεργή συνήγορος για τη διατήρηση των ωκεανών της γης. Αξίζει να την αναζητήσει κανείς.

Σας μεταφέρω δύο αναφορές της: Ο κόσμος ρωτάει: Γιατί θα πρέπει να ανησυχώ για τους ωκεανούς; Διότι ο ωκεανός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του υποστηρικτικού συστήματος της ζωής της γης, διαμορφώνει το κλίμα και τον καιρό. Κρατάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής πάνω στη γη. Το 97% του νερού της γης βρίσκεται εκεί. Είναι η μπλε καρδιά του πλανήτη – χρειάζεται να προσέχουμε την καρδιά μας. Είναι αυτό που κάνει τη ζωή μας εφικτή.
Θα αλλάξουμε τον κόσμο από εδώ και πέρα, έτσι κι αλλιώς. Είτε με το τι καταφέρνουμε να κάνουμε, είτε με το τι αποτυγχάνουμε”.