Οι δαιμόνιοι Παίχτες επιστρέφουν και αποκαλύπτουν την αγαπημένη τους σκηνή

Οι Παίχτες του Ν.Β. Γκόγκολ, η παράσταση που έπεσε σαν βόμβα στη θεατρική Αθήνα και για δύο χρόνια δεν έβρισκες εισιτήριο ούτε για δείγμα, επιστρέφουν δριμύτεροι για λίγες παραστάσεις σε ανοιχτά θέατρα.

Ο Γιάννης Νιάρρος, ο Βασίλης Μαγουλιώτης, ο Ηλίας Μουλάς, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, ο Θανάσης Δήμου, ο Γιώργος Τζαβάρας κι ο Γιώργος Μπουκαούρης συναντιούνται επί σκηνής και πάλι, κάτω από τον καλοκαιρινό ουρανό, στριφογυρίζοντας γύρω από ένα ευφυές γαϊτανάκι εξηγήσεων και παρεξηγήσεων, όπου η πραγματικότητα μπλέκεται με την οφθαλμαπάτη και τα προφανή ξαφνικά περιπλέκονται και σκοτεινιάζουν.

Χρήστος Συμεωνίδης

Παίχτες- Η υπόθεση

Σ’ ένα απομακρυσμένο πανδοχείο της Ρωσίας, καταφθάνει ένας δεινός χαρτοπαίκτης, απατεώνας, και πλαστογράφος. Στόχος του, να βρει τα επόμενα θύματά του. Ωστόσο η αποστολή του αυτή δε θα είναι τόσο απλή, γιατί στο ίδιο πανδοχείο διαμένουν δύο εξίσου δεινοί απατεώνες, που γυρεύουν το ίδιο ακριβώς πράγμα με αυτόν: ένα αθώο και πλούσιο θύμα. Οι τρεις τους πια ενώνουν τις δυνάμεις τους και οδηγούν την παράσταση σε ένα πανδαιμόνιο γεμάτο μπλόφες, ρίσκο, ανταγωνισμούς, συμμαχίες, εκπλήξεις κι ανατροπές, καθώς στο παιχνίδι μπαίνουν σιγά-σιγά όλοι οι παράξενοι ένοικοι που τριγυρνούν σ’ αυτό το μικρό και ήσυχο πανδοχείο.

Το έργο αυτό του Γκόγκολ αναδεικνύει μοναδική μία εποχή εξαπάτησης, όπου όσο αριστοτεχνικά ξεκινάς για να εξαπατήσεις τον άλλον, τόσο τελικά εσύ παίρνεις τη θέση του θύματος.

Η αγαπημένη σκηνή στους Παίχτες είναι….

Γιώργος Κουτλής

Η αγαπημένη μου σκηνή εννοείται ότι είναι η σκηνή που εμφανίζεται ο μικρός Γκλόβ aka Σάσα. Εκεί η τρέλα, η αδρεναλίνη και η κωμωδία πιάνουν το πικ τους και αν κι έχω δει άπειρες φορές την παράσταση, ακόμη και τώρα ανυπομονώ για να έρθει αυτή η σκηνή.

Βασίλης Μαγουλιώτης

Όταν υποδέχομαι στο “δωμάτιο μου” το Γιάννη και τον Αλέξανδρο, και για πρώτη φορά συστηνόμαστε. Με το που αντικρίζουμε ο ένας τον άλλον κάνουμε κι οι τρεις ένα “ΩΩΩΩ” κι αρχίζουμε τις υποκλίσεις και τα κομπλιμέντα σαν τζέντλεμεν του 17ου αιώνα… Άπειρη γελοιότητα. Και ταυτόχρονα, κάθε που τους βλέπω σ’ αυτό το σημείο, να μπαίνουν στη σκηνή και να ΄έρχονται προς τα μένα, χαίρομαι σαν χαζός, που αρχίζει η συνύπαρξή μας επί σκηνής, που θα τελειώσει μετά από μιάμιση ώρα, με το τέλος της παράστασης. Ευτυχία…

Ηλίας Μουλάς

Ανυπομονώ να έρθει η σκηνή όπου οι υπόλοιποι παίχτες θέλουν να πείσουν τον ρολό μου να παίξει χαρτιά. Κάνουν ότι παίζουν χαρτιά και λένε κομπλιμέντα ο ένας στον άλλο μήπως και ζηλέψω και μετά κάνουν μια μεγάλη αγκαλιά μήπως αυτό λειτουργήσει. Όταν δεν πιάνει τίποτα, στέλνουν τον Ουτεσίτελνι (Γιάννης Νιάρρος) για να με πείσει. Εκεί υπάρχει ένας αυτοσχεδιασμός που σε κάθε παράσταση δεν ξέρουμε πού θα μας οδηγήσει, και αυτό είναι πάντα πολύ γαργαλιστικό. Ο κόσμος γελάει πολύ και πολλές φορές και εμείς.

Γιάννης Νιάρρος

Η αγαπημένη μου σκηνή είναι η στιγμή του αυτοσχεδιασμού μου με τον Ηλία (Σάσα). Δεν έχουμε ιδέα κάθε μέρα τι θα συμβεί και όταν λειτουργεί και προκύπτουν νέα πράγματα και το κοινό γελάει, είναι από τα ωραιότερα αισθήματα που μπορεί να νιώσει κανείς.

Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Ανυπομονώ να έρθει η σκηνή που χτυπάει ο Ηλίας ένα πιάτο στο κεφάλι του (στα ψέματα) και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε, γιατί τότε αρχίζει η αυτοσχεδιαστική σκηνή της τετράδας! Σε κάθε παράσταση δεν ξέρεις τι καινούργιο μπορεί να συμβεί. Το αίσθημα της σκηνικής έκπληξης με ενθουσιάζει! Και ακόμα περισσότερο γιατί βρίσκομαι με αυτούς τους συμ-παίχτες!