ΕΙΔΑΜΕ PULP ΚΑΙ THE SMILE – Ο JARVIS ΜΕ ΚΟΣΤΟΥΜΙ ΚΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ

Άλλη μία χρονιά με υψηλό συναυλιακό πυρετό στο Release Athens Festival και η Πλατεία Νερού μοιάζει πιο πολυσυλλεκτική από ποτέ. Περισσότεροι ξένοι, περισσότερα πρόσωπα χρωματισμένα με γκλίτερ, περισσότερες παρέες να κάνουν πηγαδάκια συζητώντας δυνατά και μεγαλύτερη ουρά στα… κοκτέιλ. Το βράδυ της Πέμπτης (20/6) είχε τη δική του ιδιαίτερη σημασία καθώς κάτω από την ίδια πανσέληνο της φράουλας “συναντήθηκαν” δύο σπουδαίοι frontmen, τους οποίους θέλαμε εδώ και καιρό να δούμε στη σκηνή.

To φετινό Release μάς έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε δύο σε ένα. Σε μία συναυλία είδαμε δύο ρόκερς-θρύλους της ξένης μουσικής σκηνής τον Jarvis Cocker (Pulp) και τον Thom Yorke (Radiohead/νυν The Smile) σε μία συναυλία που άνετα μπορεί να μπει στο τοπ 3 όλου του συναυλιακού καλοκαιριού μας.

Προσπερνώντας παρέες στην Πλατεία οι απορίες ήταν πολύ συγκεκριμένες. Θα είναι οι The Smile λίγο υποτονικοί, βαρετοί και καμία σχέση με τους Radiohead; Από τη χρυσή τετράδα της Britpop σκηνής (Oasis, Blur, Suede, Pulp) είναι οι Pulp πιο σαρωτικοί λόγω της προσωπικότητας του Jarvis; Θα πει ο Jarvis κάτι για την Ελληνίδα φοιτήτρια τέχνης στο Central Saint Martins College of Art and Design στο Λονδίνο, που τον ενέπνευσε να γράψει τον στίχο στο “Common People”. Είναι η Δανάη Στράτου (#not);

Ένα πιο δυνατό από άλλες φορές αεράκι φύσηξε και μας έσωσε από τη θερμοπληξία. Ξαναθυμηθήκαμε τα λόγια των Pulp για τις συναυλίες τους με γενικό τίτλο “This is what we do for an encore” (Αυτό κάνουμε για ένα ανκόρ): “Τα τραγούδια ξαναζωντάνεψαν και θέλουν να ακουστούν. Πρέπει να ακουστούν. Ξανά και ξανά. Τώρα περισσότερο από ποτέ. Για να μας κρατήσουν”ζεστούς”. Για να μας βοηθήσουν να θυμηθούμε ποιο είναι το νόημα. Ελάτε έξω και διασκεδάστε μαζί μας. Σας αξίζει.”

The Smile – Αντι-ροκ “πειραματικοί” με ολίγα οπτικά εφέ

Όσοι έφτασαν στην Πλατεία, ενώ η ήλιος έκαιγε τον τόπο, άκουσαν τους Τramhaus και τους Ride, που όπως μάθαμε “ζέσταναν” ευχάριστα το πλήθος. Περίπου στις 21.00 ο κόσμος μαζεύτηκε σαν σμάρι μελισσών κοντά στη σκηνή για τους The Smile, τα μέλη των οποίων έχουν 24 χρόνια να εμφανιστούν στο ελληνικό κοινό.

Οι The Smile είναι η μπάντα που δημιούργησαν ο Thom Yorke και ο Jonny Greenwood, δηλαδή ο δημιουργικός πυρήνας των Radiohead, μαζί με τον Βρετανό ντράμερ της τζαζ Tom Skinner (των Sons of Kemet). Η μπάντα γεννήθηκε μέσα στη “φυσαλίδα” της πανδημίας και το όνομα δεν εμπεριέχει μέσα του την έννοια της “χαράς”. Η ιδέα ήρθε από ένα ποίημα του “εθνικού ποιητή της Αγγλίας” όπως αποκαλείται ο Τεντ Χιούζ (και σύζυγος της Σίλβια Πλαθ). Όπως εξηγεί ο Yorke, “δεν αναφέρεται στο συνηθισμένο χαμόγελο, αλλά περισσότερο στο χαμόγελο το οποίο χρησιμοποιεί κάποιος που σου λέει ψέματα, καθημερινά.”

Με όλα τούτα στα υπόψιν, είδαμε τους The Smile να ανεβαίνουν ταπεινά στη σκηνή και να ξεκινούν με το “Wall of Eyes”. Φυσικά η προσοχή όλων έπεσε στον (πολυοργανίστα θα τον έλεγες) Τομ Γιορκ. Ο 55 χρονος μουσικός εμφανίστηκε με σκουφάκι, το οποίο πολύ γρήγορα πέταξε … γιατί πού να την παλέψει με τέτοια ζέστη. Πίσω τους μια παράλληλη συστοιχία από φώτα, τρεμοπαίζουν ακολουθώντας τη μουσική.

Η οθόνη χωρίζεται στα 4 και ταυτόχρονα βλέπουμε καρέ και από τους τέσσερις μουσικούς (μαζί με την τριάδα εμφανίστηκε ο Robert Stillman). Συχνά βλέπουμε πολύ κοντινά πλάνα με τα δάκτυλά τους να τοποθετούνται “επιστημονικά” πάνω στις χορδές. Κάθε τραγούδι εξάλλου ξεκινάει σαν πειραματικός αυτοσχεδιασμός και για ροκ ούτε λόγος. Το πιο ροκ στην εμφάνιση των The Smile είναι το γεγονός ότι όποτε ο Γιορκ πλησιάζει έστω και λίγο το πλήθος μπροστά στη σκηνή, “ανασηκώνονται” ουρλιαχτά. Ενώ όποτε συγκεντρώνεται στο μικρόφωνο ο κόσμος χαλαρώνει και πιάνει κουβέντα με τον διπλανό του.

Ακολουθούν τα “The Opposite”, το “Speech Bubbles” και η φωνή του Γιορκ να επαναλαμβάνει το “Look at all the pretty lights,” στο “A Hairdryer”. Μετά το εμβυθιστικό “Instant Psalm”, που πολύ μας άρεσε, λουστήκαμε κατακόκκινο φως στο “Thin Thing”. Το “Pan-Vision” από το “A Light For Attracting Attention”, έφερε κάτι από Τομι Σέλμπι και “Peaky Blinders” στην όλη κατάσταση. Ειδική μνεία στο μυστηριώδες “Don’t Get Me Started” που ο York το “χόρεψε” σαν… χέλι, απόλυτα βυθισμένος στον κόσμο του.

Εδώ, λοιπόν, υπήρχε μια μακρινή εσάνς Radiohead, αλλά είδαμε και ακούσαμε κάτι άλλο. Οι The Smile εξερευνούν νέα μουσικά ύδατα, όχι ροκ και όχι “εύκολες” συνταγές. Θέλουν και μπορούν να παίξουν μουσική, όχι να εντυπωσιάσουν με οπτικά εφέ και πολλά λόγια.

Όμως κι εμείς, στο φινάλε, μια κουβέντα του Γιορκ ψάχναμε. Να μας πει πόσο ωραία είναι η… Ελλάδα. Πώς πέρασε τη μέρα του στην Αθήνα. Πέρα από τα “ευχαριστώ” ο 66ος καλύτερος τραγουδιστής όλων των εποχών (σύμφωνα με το Rolling Stone) δεν έκανε έξτρα επαφή με το κοινό.

Το πόκερ φέις του σαξοφωνίστα Robert Stillman στις οθόνες, όμως, ήταν απολαυστικό. Σε όλη τη συναυλία κοιτούσε ανέκφραστος κάποιο μακρινό ορίζοντα… μάλλον τον Jarvis που ερχόταν …

PULP – “Αυτή θα είναι η νύχτα που θα θυμόσαστε για όλη σας τη ζωή – Κάντε λίγο φασαρία”

Μετά τις 23.00 τα φώτα χαμηλώνουν και στις οθόνες εμφανίζονται φράσεις που εξηγούν το κόνσεπτ “This is what we do for an encore” (Αυτό κάνουμε για ένα ανκόρ). “Αυτή θα είναι η νύχτα που θα θυμόσαστε για όλη σας τη ζωή” μας λένε οι Pulp. “Πρόκειται να δείτε την 547η συναυλία των PULP. Ανκόρ σημαίνει το κοινό να θέλει κι άλλο”… Άμα θέλετε κι άλλο κάντε “φασαρία” …

Και όσο εμείς κάνουμε φασαρία ο Jarvis Cocker σαν έτοιμος από καιρό αναδύεται μέσα από την καταπακτή με φόντο ένα ψηφιακό φεγγάρι που γεμίζει μέχρι να γίνει full moon.

Ο αινιγματικός ήρωας της Britpop, 60 ετών σήμερα, όχι μόνο έγραψε μερικά από τα πιο “αμήχανα” ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών, αλλά διοχετεύει τέτοια μοναδική ενέργεια στη σκηνή που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Σήμα κατατεθέν του οι παράξενες κινήσεις με τα χέρια του και το λίνκισμα κάτι ανάμεσα σε Μπάουι και Κομπέρ σε παράσταση καμπαρέ.

Το να παρακολουθείς τον Cocker επί σκηνής είναι μια εμπειρία από μόνο του. Αψηφά κάπως και τον χρόνο. Ψηλόλιγνος μέσα στο βελούδινο κοστούμι του με ελαφριά καμπάνα και ανασηκωμένες βάτες, με τα χοντρά μαύρα γυαλιά του -και όπως στέκεται μπροστά από το υπερφωτισμένο πορτοκαλί background στη σκηνή- θα μπορούσες να σκεφτείς ότι βλέπεις τους Pulp καμιά 25αριά χρόνια πίσω, στην ακμή τους.

Από την αρχή ακούγοντας το “I Spy” καταλάβαμε ότι η βραδιά θα έχει και βιολιά… για να συνεχίζουμε φωνάζοντας όλοι Ντέμπορα στο “Disco 2000”. Υπαρκτό πρόσωπο, φίλη του Jarvis, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 50 χρόνων χτυπημένη απο τον καρκίνο. Στα “Monday Morning” και “Pink Glove” o Jarvis έκανε τις “μαγικές του” χειρονομίες διορθώνοντας καμιά φορά τα μαλλιά που έπεφταν στο πρόσωπό του.

“Είναι η τρίτη φορά που ερχόμαστε” είπε ο Jarvis και αστειεύτηκε για το να μην είναι η τρίτη και φαρμακερή. O Jarvis αφιέρωσε το “Something Changed” στον Steve Mackey, τον μπασίστα της μπάντας που έφυγε από τη ζωή το 2023, στα 56 του.

Η “πρώτη φορά” του Jarvis, ένα σουτιέν στον αέρα και η Φυλακή του Σωκράτη

Για έναν καλλιτέχνη που έχει δηλώσει “Έχω ζήσει μόνο στο μυαλό μου για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου” ήταν άκρως επικοινωνιακός, εκρηκτικός, μίλησε ελληνικά [με σκονάκι] κοίταξε κατάματα το φεγγάρι πάνω από τη σκηνή του Release και σχολίασε λιγάκι τη ζέστη – που όμως δεν τον έκανε να βγάλει ούτε λεπτό το βελούδινο σακάκι του.

Τραγούδησε μέχρι και ξαπλωμένος στη σκηνή! Μας έδειξε τη βέρα του (λέγοντας ότι παντρεύτηκε την περασμένη εβδομάδα) και φυσικά ύμνησε για άλλη μια φορά την πρώτη φορά που συνεβρέθηκε ερωτικά στο “Do You Remember the First Time?”.

Το setlist ήταν ένας χαλαρός φόρος τιμής στις καλύτερες εποχές των Pulp. Στο “Weeds” αναρωτήθηκε ξανά “Where’s my happy ever after?“. Περίπου ένα χρόνο πριν από τη δημιουργία των Pulp, ο τότε μαθητής Jarvis εργαζόταν part-time σε μια ιχθυαγορά στο Sheffield. Εκτός δουλειάς, πιθανότατα θα μύριζε μπακαλιάρο, κάτι που μπορεί κάλλιστα να αποδείχθηκε εμπόδιο στην εφηβική ερωτική του ζωή – η ανεπιτυχής φύση της οποίας έγινε βασικό συστατικό στους στίχους του.

Ο Jarvis συνεχίζει να παίζει με χέρια του στέλνοντας …πεταλούδες (ίσως) με τα ακροδάκτυλά του στο κοινό και χαρίζοντάς μας το F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.L.O.V.E. και την ολίγον διεστραμμένη ιστορία ενηλικίωσης που λέγεται “Babies”. Αφού πέταξε στο κοινό έναν περίεργο παλιακό στηθόδεσμο – κάποιας “προικισμένης” κυρίας των 80ς ίσως – για να δέσει με το “Underwear”, εικόνες από παλιά βιντεοκλιπ των Pulp προβλήθηκαν στις οθόνες και μας πέταξαν κυριολεκτικά πίσω στον χρόνο. Ο Jarvis στάθηκε ευθυτενής, “μπροστά” από τον πολύ νεότερο εαυτό του, σαν μια σκιά που σαρκάζει απέναντι στο πέρασμα του χρόνου.

“Είμαι ακόμα εδώ και θέλω να ζω με common people σαν εσάς”. Εντάξει το Common People ήταν ο κολοφώνας της βραδιάς. Κάποιοι ίσως ήρθαν μόνο και μόνο για αυτό το τραγούδι και άδειασαν ό,τι κρατούσαν στον άνεμο. Κανένα σχόλιο για την Ελληνίδα του τραγουδιού.

Μόνο ο … Σωκράτης φαίνεται ότι απησχόλησε ιδιαιτέρως τον Jarvis. Mας είπε ότι πέρασε τη μέρα του με τρεις Έλληνες και έψαξε να βρει τη Φυλακή του Σωκράτη. Τη σπηλιά δηλαδή στον Λόφο Φιλοπάππου που εικάζεται ότι εκεί είχε κάποτε φυλακιστεί ο αρχαίος φιλόσοφος.

Στο 2ο ανκόρ – γιατί είπαμε η βραδιά είναι το καλύτερο ακνόρ όλων των εποχών – ο Jarvis μας χάρισε το “Glory Days“, ενώ ένα συγκινητικό φωτογραφικό κολάζ από όλες τις φάσεις των Pulp προβλήθηκε στις οθόνες:

Come share this golden age with me
In my single room apartment
And if it all amounts to nothing
It doesn’t matter
These are still our glory days

Για τις ημέρες δόξης μεγάλης, τραγούδησαν οι Pulp παιχνιδιάρικα, αλλά και πάρα πολύ σοβαρά. Έδειξαν την κλάση τους και έφυγαν αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Και στα επόμενα Release!