ΠΗΓΑΜΕ ΓΙΑ ΠΙΚ ΝΙΚ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΝΑ ΣΠΑΝΟΥ – ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ, ΤΕΛΙΚΑ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΞΩΤΙΚΟ ΠΛΑΣΜΑ;

Άκρως ποιητική, ερωτική, ρομαντική, ανέμελη, η Μαρίνα Σπανού με τα τραγούδια που γράφει δημιουργεί εικόνες που αναβιώνουν αναμνήσεις ενός έρωτα -πολλές φορές ανεκπλήρωτου, που κάνει την καρδιά μας να σκιρτά-, ενώ παράλληλα αποπνέουν μια έντονη αίσθηση ξεγνοιασιάς και ελευθερίας. Η ίδια φλερτάρει διασκευάζοντας τραγούδια, είναι αυθόρμητη, αγαπά την Αθήνα, ακόμα και το καλοκαίρι, και η Επίδαυρος παραμένει το “safe place της”.

Η 21χρονη ερμηνεύτρια και μουσικός κέρδισε την αγάπη του κόσμου από την πρώτη στιγμή, όταν βγήκε στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου με την κιθάρα της, για να σπάσει τη σιωπή της καραντίνας, ενώ μέχρι και σήμερα συνεχίζει να μαγεύει το κοινό, με το τρίτο άλμπουμ της που τιτλοφορείται “Μια Κασέτα Για Τον Δρόμο”.

Αμέσως έγινε viral, με τα τραγούδια της να ακούγονται στο ραδιόφωνο, στα βίντεο του TikTok, στα μικρά πολύχρωμα bistro του κέντρου της Αθήνας, μέχρι και στα ακουστικά μας στο γραφείο. Γρήγορα αποφασίσαμε ότι θέλουμε να γνωρίσουμε αυτό το πλάσμα που μας είχε μεταφέρει νοερά στην Ικαρία και την Τήνο, πριν ακόμα φτάσει καλοκαίρι και να πιούμε έναν καφέ μαζί της, κάτω από την σκιά των δέντρων, σε κάποιο πάρκο της Αθήνας.

Όση ώρα ήμασταν μαζί της άλλωστε, έφηβα αγόρια και κορίτσια ήρθαν με ενθουσιασμό και, συνάμα, συστολή, να την αγκαλιάσουν και να της ζητήσουν τις παρτιτούρες από το τραγούδι “Λουλούδι του Δρόμου” του Γιώργου Ρους, που έχει διασκευάσει. Εκείνη παιχνιδιάρικα τους ζήτησε να μην ντρέπονται και έδωσε ραντεβού μαζί τους στην επόμενη συναυλία της.

Πώς κατάφερε η 21χρονη Μαρίνα Σπανού να ενώσει ανθρώπους από διαφορετικές ηλικίες, τάξεις, είδη μουσικής; Ποιο μονοπάτι την έφερε από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου στις μεγάλες σκηνές και ποια έμπνευση την οδηγεί στη δημιουργία των ιστοριών, που έγιναν «απόκτημα» όλων; Ποιο είναι, τελικά, αυτό το εξωτικό κορίτσι με τα μεγάλα μάτια και τα μαύρα μακριά μαλλιά, που ξεσηκώνει το κοινό σε κάθε εμφάνισή της;

Τρεις δίσκοι, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα (2021, 2023, 2024). Οι δύο τελευταίοι, μάλιστα, σχεδόν back-to-back. Πού ήταν όλα αυτά τα τραγούδια; Είναι μεγάλη παραγωγή, μέσα σε σύντομη περίοδο.

Εγώ γράφω καλοκαίρια, πάντα. Και μόλις αρχίζει να φθινοπωριάζει, μπαίνω στο στούντιο και ό,τι έχω μαζέψει από το καλοκαίρι, αρχίζουμε και τα ηχογραφούμε με τον ηχολήπτη μου, τον Νίκο Αγγλούπα (έχουμε κάνει και τους τρεις δίσκους μαζί), τα χτίζουμε σιγά σιγά και την άνοιξη προς καλοκαίρι – έτσι έχει δείξει τουλάχιστον η πορεία μέχρι στιγμής – τα κυκλοφορούμε. Οπότε είναι ιστορίες στιγμής, ιστορίες του παρόντος. Έχει πολύ μεγάλη απόκλιση η στιγμή του συμβάντος – της αφήγησης και της κυκλοφορίας των τραγουδιών.

Γιατί μόνο καλοκαίρι;

Μ’ αρέσει πάρα πολύ το καλοκαίρι, νιώθω πολύ ελεύθερη. Έχω συλλέξει όλη τη χρονιά τα βιώματά μου, οπότε το καλοκαίρι είναι σαν να ανασυγκροτούμαι και τα βάζω σε λέξεις και μουσικές. Σαν να κάνω μία αποτίμηση της χρονιάς.

Έχει ξεκινήσει η αποτίμηση της χρονιάς που πέρασε;

Έχει ξεκινήσει, αλλά με αργοπορία φέτος, γιατί ακόμα χωνεύω τι έχει συμβεί με την προηγούμενη κυκλοφορία.

Ήταν κάτι που το περίμενες αυτό που συνέβη με το τελευταίο άλμπουμ;

Όχι, καθόλου! Μάλιστα, θυμάμαι όταν δουλεύαμε με τον Νίκο τα κομμάτια και μου λέει «αυτός είναι ο δίσκος που θα σε εδραιώσει». Του λέω «ρε συ Νίκο, είναι μεγάλες κουβέντες αυτές. Κάτσε να βγάλουμε τα κομμάτια, να δούμε πώς θα πάει, πώς θα το φτιάξουμε όλο αυτό». Και μου λέει «όχι, θα δεις». Ήταν σίγουρος από τη στιγμή που άκουσε το πρωτόλειο. Γιατί πρώτα του στέλνω τις ηχογραφήσεις από το κινητό με το πιανάκι και ύστερα φτιάχνουμε τα demo, οπότε έχει επαφή με τα κομμάτια από τη στιγμή που βάζω τελεία στην ιστορία των κομματιών, στους στίχους και στη μουσική. Από τότε ήταν σίγουρος, αλλά εγώ δεν ήμουν. Ούτε τώρα είμαι. Βλέπω που γίνεται viral το «Ταξίδι» και ακόμα δεν το πιστεύω.

Εδώ έπεσε θέμα στις Πανελλήνιες!

Ξυπνάω και βλέπω μηνύματα από 17χρονα, να μου λένε «Μαρίνα, μπήκε το Ταξίδι!». Αφού στην αρχή νόμισα ότι το έβαλαν, όντως! (γέλια) Καταρχάς, έγραψαν πάρα πολλά παιδιά στον τίτλο του άρθρου «Ταξίδι χωρίς προορισμό». Σκεφτόμουν την Επιτροπή να βλέπει τόσα γραπτά να γράφουν το ίδιο και να λένε «ποιος αντέγραψε από ποιον;». (γέλια)

Πόσο εύκολη ήταν η μετάβαση από την Αρεοπαγίτου στην μεγάλη σκηνή; Πώς την βίωσες; Ήταν κάτι huge που σου δημιούργησε φόβο; Ή ήταν μια τεράστια παρόρμηση, ότι «τώρα, πάμε!»; Ποια ήταν τα συναισθήματά σου;

Είχα τυφλωθεί από το θάρρος που έχεις όταν είσαι έφηβος, αυτό που πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις όλα. Ήμουν τόσο πεισματάρα να συμβεί όλο αυτό, γιατί είχα ανάγκη να επικοινωνήσω, να εκφραστώ, και έβλεπα ότι αυτός ο τρόπος με καλύπτει στο έπακρο. Αλλά, ταυτόχρονα, υπήρχε και μια ροή στα πράγματα.

Δηλαδή, την πρώτη φορά που βγήκα στην Αρεοπαγίτου έγινε, όντως, από παρόρμηση. Το αποφάσισα μέσα σε μία μέρα, τη δεύτερη αγόρασα εξοπλισμό, την τρίτη βγήκα να τραγουδήσω, τόσο βιαστικά. Την πρώτη φορά είχα μόνο τους φίλους μου και τους περαστικούς, τη δεύτερη φορά είχα 50 άτομα, την τρίτη είχα 200, την τέταρτη είχα 300. Δηλαδή, τα σκαλοπάτια ήταν πολύ μεγάλα, αλλά δεν έγινε μέσα σε μια μέρα το σοκ, ότι «τώρα βρίσκομαι απέναντι από πάρα πολύ κόσμο και τώρα τι θα κάνω».

Το ίδιο έγινε και στη σκηνή. Το πρώτο λάιβ που έκανα ήταν μετά το peak της Αρεοπαγίτου, που είπα ότι δεν μπορώ άλλο να το συνεχίσω, δεν είναι ασφαλές, είχε μαζέψει γύρω στα 500-600 άτομα, ήταν τη μέρα που έβγαλα το κλιπ της «Πλάκας». Σκεφτόμουν ότι πρέπει να μεταφερθεί κάπου όλο αυτό το πράγμα, δεν το είχα στο μυαλό μου ως δουλειά, ότι «πάμε να γίνουμε επαγγελματίες τραγουδιστές». Αλλά ότι «πάμε να το πλαισιώσουμε, τη διασκέδασή μας να την κάνουμε με ασφάλεια». Έτυχε βρήκα έναν άνθρωπο που είχε ένα χώρο και στο πρώτο λάιβ είχα 350 άτομο, το δεύτερο με 400, το τρίτο με 600. Πάλι τα βήματα, δηλαδή, ήταν σταδιακά. Δηλαδή, δεν ένιωσα ότι ήρθε σαν σίφουνας αυτό το πράγμα.

Έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε, είσαι τώρα στη μετεφηβική ηλικία, ενώ έχεις κάνει πολλά επαγγελματικά βήματα έκτοτε. Πώς τη θυμάσαι αυτή την παρόρμηση; Είναι ακόμη η κινητήριος δύναμη για σένα; Υπάρχει μέσα σου;

Υπάρχει πάρα πολύ μέσα μου. Ένιωθα πολύ δυνατή εκείνη την περίοδο, στο να αρπάξω τη στιγμή και να κάνω αυτό που γουστάρω, χωρίς να με νοιάζει ποια ευθύνη έχω. Εννοώ χωρίς να νιώθω ότι θα με κρίνει κάποιος ή το πώς θα δει αυτή την κίνηση. Νομίζω ότι πρώτα πέρασα ενηλικίωση και μετά εφηβεία. Δηλαδή, την πέρασα αργοπορημένα την «επανάσταση».

Από μικρή αναλάμβανα πολλές ευθύνες, γιατί έκανα πολλή παρέα με τους γονείς μου και τις παρέες τους. Μπορούσα να συνεννοηθώ πολύ καλά. Είχα και κάποιες δυσκολίες στο σχολείο, στην κοινωνικοποίηση, αυτό που περνάμε όλοι ότι κάποια στιγμή νιώθουμε ότι δεν ταιριάζουμε στο σύνολο, στις παρέες. Οπότε έμαθα να μεγαλώνω από πολύ μικρή ηλικία. Αυτή η στιγμή ήρθε για να με κάνει να αποδεσμεύσω όλες αυτές τις ευθύνες και να απελευθερωθώ. Κάθε φορά πριν ανέβω στη σκηνή, θυμάμαι εκείνη τη στιγμή ακριβώς που «πήρα τη ζωή στα χέρια μου» και βγήκα στην Αρεοπαγίτου. Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι τον πεζόδρομο, πραγματικά.

 

Υπάρχουν φορές που σε πνίγει η καθημερινότητα, που ψάχνεις ένα safe place, που θες κάπως να ξεφύγεις; Ποιο είναι το δικό σου safe place;

Έχω διάφορα safe places, γιατί τα πιστεύω πολύ. Η Επίδαυρος είναι ένα από τα safe places μου, που είναι και πραγματικό μέρος. Γιατί τις περισσότερες φορές δεν είναι μέρη τα safe places, είναι η μουσική, ο κολλητός μου, μία πλατεία.

Σκεφτόμουν ότι αυτά τα safe places που λέμε, είναι σαν λευκό χαρτί που σου επιτρέπουν να περάσεις σαν υπογραμμιστικά όλες σου τις αναμνήσεις, χωρίς να σε κρίνουν και δεν στιγματίζονται ποτέ, από ό,τι και να ζήσεις. Ακόμα και να πληγωθείς σε αυτά τα μέρη, να αγαπήσεις, να ερωτευτείς, να πονέσεις. Είναι σαν να εξακολουθούν να υπάρχουν, χωρίς χρωματίζονται, και περιμένουν να σε αγκαλιάσουν.

Έχω πολλά τέτοια μέρη, γιατί με πνίγει η καθημερινότητα. Έχω πολλές τάσεις φυγής, συνήθως έχω όταν έρχεται η προσδοκία μέσα σε όλα αυτά. Γιατί την μεταφράζω ως ευθύνη, ως ότι «πρέπει» ανταπεξέλθω, ακόμα κι αν είναι προσδοκία που φτιάχνω εγώ για τον εαυτό μου και τότε «κλειδώνω» και αγκυλώνομαι. Είναι στιγμές που επιστρέφω στην Επίδαυρο, στο καλοκαίρι, στη θάλασσα και στη μουσική. Αλλά στη μουσική δωματίου, όχι στη μουσική που προετοιμάζω για να ακούσουν κάποιοι.

Όταν μπαίνει η υποχρέωση και το «πρέπει»… Αυτό δεν καταστρέφει κάπως την δημιουργικότητα;

Την ακρωτηριάζει την δημιουργικότητα. Μπορεί να νομίζεις ότι είσαι παραγωγικός και εν τέλει να είναι στεγνό αυτό που παράγεις.

Και ποια είναι η χρυσή τομή, πιστεύεις; Τι πρέπει να κάνεις;

Διακοπές! Πραγματικά, έχουμε ενοχοποιήσει τόσο πολύ τις διακοπές. Δεν σημαίνει ότι αν είσαι εργασιομανής είσαι και παραγωγικός. Πάντα με μεγάλωναν εμένα με το ποιότητα απέναντι στην ποσότητα. Το ξεχνάμε λίγο σ’ αυτή την εποχή του «να τα προλάβουμε όλα», «τα πράγματα τρέχουν», «να είμαι ο καλύτερος», και σε ό,τι φέρνει το καπιταλιστικό σύστημα. Ευτυχώς, επειδή κάνω μια δουλειά στην οποία μπορώ να επιλέξω τις διακοπές μου, τουλάχιστον τώρα, αυτή είναι η χρυσή τομή. Να πω ότι πατάω μια τελεία, φεύγω και αδειάζω.

 

 

Ακούγοντας τα τραγούδια σου, κάποιος σε φαντάζεται να βολτάρεις στην Αθήνα, στο Παγκράτι και στην Κυψέλη, να πίνεις καφέ σε μικρά μπαλκόνια, να παρατηρείς ξαπλωμένη τα αστέρια στην παραλία και να χαζεύεις ηλιοβασιλέματα νησιά. Όντως, τα κάνεις αυτά; Είναι όλα αυτά «εσύ»; Πόσο αυτοβιογραφικές και πόσο φαντασιακές είναι οι εικόνες που φτιάχνεις;

Είμαι εγώ! Σίγουρα! Μ’ αρέσει και προσπαθώ να γεμίζω τη ζωή μου με εμβόλιμες δόσεις ρομαντισμού. Βαριέμαι, αλλιώς, πάρα πολύ. Βαριέμαι πολύ εύκολα. Χρειάζομαι το να νιώσω ότι αυτή τη στιγμή παίζω σε μια ταινία. Θέλω το ρομάντζο μου. Γι’ αυτό και είναι βιωματικές οι ιστορίες που γράφω, γιατί είναι μέσα από τα μάτια μου αυτά που συμβαίνουν. Οι καταστάσεις δεν είναι πάντα χρωματισμένες «έντονες», «κακές», «χλιαρές», «καλές», τις χρωματίζουμε εμείς κάπως από το βλέμμα μας. Επειδή έχω αυτή την ανάγκη, να κάνω romanticize τα πράγματα – που είναι και καινούργιος όρος και μ’ αρέσει – γι’ αυτό είναι πραγματικά. Υπάρχει κι ένα μέρος που είναι το «κέλυφος» των ιστοριών, αλλά βασίζεται πάντα σε πραγματικά γεγονότα.

Εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει ρομαντισμός σήμερα ή θεωρείς ότι τον έχουν λίγο καταστρέψει όλα αυτά τα αρνητικά πράγματα που συμβαίνουν, οι γρήγορες ταχύτητες της καθημερινότητας, τα social media;

Το πιστεύω πάρα πολύ. Πιστεύω ότι όλοι είμαστε μικροί καλλιτέχνες, κι απ’ την στιγμή που είμαστε μικροί καλλιτέχνες, όλοι είμαστε ρομαντικοί άνθρωποι εκ φύσεως. Η τωρινή γενιά το έχει στριμώξει λίγο αυτό, επειδή είμαστε η γενιά της ταχύτητας και της πληροφορίας και δεν χωράνε συναισθηματισμοί, γιατί ο συναισθηματισμός μεταφράζεται ως αδυναμία Οπότε τις περισσότερες φορές την ευαλωτότητα την βλέπουμε ως… #not. Ότι είναι μη αποτελεσματικό, ότι «μου αποσπά την προσοχή». Αλλά αν δημιουργηθεί το κατάλληλο πλαίσιο, πιστεύω ότι υπάρχει.

Και γι’ αυτό μ’ αρέσει πολύ η δουλειά που κάνω, γιατί προσπαθώ να το δημιουργώ εγώ. Το ότι χάνεται ο χωροχρόνος, είμαστε μεταξύ μας, δεν κρίνει κανένας κανέναν. Και έχω δει πραγματικά πάρα πολύ όμορφες ψυχές, μικρούς ποιητές. Έρχονται παιδιά μετά από λάιβ και μου λένε «γράφω» ή «παίζω μουσική» ή «δεν το ξέρει η μαμά κι ο μπαμπάς αλλά θέλω να γίνω ηθοποιός». Αναγνωρίζω αυτή την ανάγκη και βλέπω πόσοι άνθρωποι το έχουν αφήσει στην άκρη λόγω μιας εποχής, ενώ υπάρχει πραγματικά μέσα μας.

Ισχύει. Άλλωστε, και το σχολείο δεν αφήνει περιθώρια να καλλιεργήσουν τα παιδιά την καλλιτεχνική τους κλίση. Αντιθέτως καλλιεργεί στερεότυπα.

Όταν το σχολείο σε προορίζει ή για δικηγόρο ή για γιατρό ή για οποιοδήποτε top επάγγελμα, σου στερεί αυτή την ανακάλυψη. Όλοι έχουμε έναν καλλιτέχνη μέσα μας. Ο μουσικός ή ο τραγουδιστής, δεν είναι απαραίτητο ότι έχει καλή φωνή. Εγώ, για παράδειγμα, δεν θεωρώ τον εαυτό μου τραγουδίστρια. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν άνθρωπο, που βρέθηκε σε ένα πλαίσιο κι έχει μια αποστολή. Δεν χρειάζεται να πεις «έχω σωστή φωνή, θα γίνω τραγουδιστής». Το θέμα είναι αν σε καίει η καρδούλα σου.

Τα τραγούδια σου αποπνέουν έναν ρομαντισμό μιας άλλης εποχής. Εσύ τοποθετείς τον εαυτό σου σε αυτή την εποχή, θα ήθελες να τον δεις σε μια άλλη; Πιστεύεις ότι ο ρομαντισμός για τον οποίο γράφεις και τραγουδάς αντικατοπτρίζεται στο σήμερα;

Γράφω για εποχές που δεν έχω ζήσει και ίσως θα ήθελα να δω πώς είναι κανείς να είναι ανάμεσα σε αυτό το πλαίσιο, χωρίς να το ξέρουμε βέβαια. Γιατί και εμείς που λέμε ‘α 90ς, 80ς’, πάμε πιο πίσω και λέμε ‘τα πράγματα ήταν πιο απλά’. Δεν ξέρουμε, όμως, δεν έχουμε ζήσει εκεί, οι γονείς μας επίσης δεν είναι κριτήριο να μας πούνε, γιατί όσο μεγαλώνεις ο χρόνος παίρνει τα μελανά σημεία από τις στιγμές και σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση.

Αλλά, δεν ξέρω, εγώ πιστεύω πάρα πολύ στην εποχή μας. Δεν ξέρω από πού μου ήρθε αυτή η αισιοδοξία, ίσως γιατί έχω γνωρίσει ανθρώπους που με έχουν ταξιδέψει πολύ ακόμα και σε αυτή την εποχή. Οπότε, αν είχα ένα μαγικό κουμπάκι, ίσως να μην άλλαζα εποχή, θα προσπαθούσα να γνωρίσω ποια στοιχεία μου αρέσουν εδώ ακριβώς που είμαι.

Ο έρωτας είναι βασικό συστατικό των τραγουδιών σου. Όμως, σ’ ακούμε να τραγουδάς για τον έρωτα με έναν τρόπο διαφορετικό. Πρωταγωνιστεί η δική σου επιθυμία, διεκδικείς, π.χ. λες “θέλω να σε αγγίξω” και όχι “άγγιξέ με” κλπ. Είναι κατά κάποιο τρόπο “χειραφετημένα” τα τραγούδια σου;

Τρελό, γιατί δεν μου το έχει πει ποτέ κανείς αυτό. Μου κάνεις κοπλιμέντο αυτή τη στιγμή, γιατί καταρχάς δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Χαίρομαι πάρα πολύ που μου το λες και επειδή δεν έγινε τίποτα συνειδητά, χαίρομαι διπλά. Εντάξει, μεγάλο θέμα τώρα αυτό, για τις γυναίκες και την επιθυμία τους. Κοίτα, ο έρωτας είναι παιχνίδι αλλά χωρίς ρόλους, τουλάχιστον έτσι το έχω εγώ  στο μυαλό μου. Διεκδικούμε και δεχόμαστε ταυτόχρονα. Οπότε στην επιθυμία, δεν χωράνε οι υποχωρήσεις. Δεν μπορώ να πω “ναι θέλω, αλλά θα κάτσω να περιμένω εδώ στη γωνίτσα μου μέχρι να το σκεφτείς εσύ”. Όχι, όταν θέλω, θέλω.

Βέβαια, πολλοί το κάνουν αυτό που περιγράφεις. Υπάρχει ακόμα πολύ μεγάλο ταμπού γύρω από αυτό.

Να το καταργήσουμε λέω αυτό το ταμπού. Είναι κατάλοιπο δεκαετιών που θέλουμε να αποβάλουμε. Είναι κάπως υποκριτικό να ζητάμε την ισότητα, και στον έρωτα να μην την επιβάλλουμε.

Παρατηρούμε ότι ο έρωτας στα τραγούδια σου δεν αφορά συγκεκριμένο φύλο, σαν να είναι “ανοιχτά” για να ταιριάξει ο οποιοσδήποτε.

Ήθελα να χωράνε όλοι ακριβώς. Δεν ήθελα να απευθύνεται σε εποχή ή σε άνθρωπο, ήθελα να εγκωμιάζει την έννοια του έρωτα και ό,τι συνεπάγεται. Τα τραγούδια είναι για όλους – όπως και οι συναυλίες – γιατί θέλω οι άνθρωποι να ανήκουν, να νιώθουν ότι ανήκουν. Και να το σταματήσουμε αυτό το συναίσθημα του “δεν ταιριάζω”, του οποίου κι εγώ ήμουνα θύμα. Όχι. Ταιριάζω όπου θέλω, γιατί είμαι εγώ.

 

Για όλους, ανεξαρτήτως ερωτικής σχέσης; Μπορεί, δηλαδή, να μην απευθύνονται αποκλειστικά σε σύντροφο, αλλά στον πατέρα, τη μητέρα, αδερφό/ή, έναν φίλο/η; Ή είναι πιο βιωματικά τα κομμάτια σου και άρα πιο αμιγώς ερωτικά;

Κοίταξε, βιωματικά ήταν, αλλά ο τρόπος που θα ήθελα πάντα να μεταφράζω τα κομμάτια, είναι σύμφωνα με το βλέμμα του καθενός. Υπάρχουν και πάρα πολλά μηνύματα που έρχονται και μου λένε ότι το “Ταξίδι”, ας πούμε, τους θυμίζει έναν άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή…

Τα πάντα μπορεί να σημαίνει το κάθε κομμάτι. Για αυτό και είναι συνδημιουργία η μουσική, δηλαδή εγώ το φτάνω μέχρι ένα σημείο και δημιουργώ τον χώρο, για να έρθει κάποιος να “κουμπώσει” τις δικές του σκέψεις, ανάλογα με τη μοναδικότητά του. Και γίνεται λίγο επί τούτου, δεν θέλω να προσδιορίζω, θέλω να μιλάω πάντα για ύπαρξη.

Μαρίνα είσαι ένα κορίτσι που έχει μεγαλώσει σε μια γενιά με διαδοχικές κρίσεις, οικονομικές, πανδημία, πόλεμοι. Πώς σε έχει επηρεάσει όλο αυτό;

Ξέρεις τι, δεν συνειδητοποιώ πόσο με επηρεάζουν γιατί συμβαίνουν τώρα, δίπλα, οπότε είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Αυτό που μπορώ να κάνω σαν αποτίμηση είναι μόνο για τον κορονοϊό, επειδή ξέρω ότι αυτός λειτούργησε για μένα ως ένα άκρο, από το ήθελα να ξεπηδήσω και να κάνω αυτό που ήθελα, χωρίς να περιορίζει κανένας την ελευθερία μου.

Σου προκαλούν θυμό κάποιες ειδήσεις που αφορούν την χώρα μας και την κοινωνία μας;

Ο θυμός δεν μου αρέσει ως συναίσθημα. Έχω αρκετό, είμαι οξύθυμος άνθρωπος, αλλά προσπαθώ να τον αποφεύγω γιατί δεν είναι παραγωγικό συναίσθημα. Η είδηση μιας γυναικτοκτόνιας μου προκαλεί πολύ βαθιά θλιψη, αγανάκτηση και απογοήτευση, ένα συναίσθημα που είναι, επίσης, μη παραγωγικό, αλλά έρχεται απρόσκλητο. Ξέρεις τι συμβαίνει με αυτά τα γεγονότα; Αισθάνομαι την ύπαρξη μου πολύ μικρή, για να μπορέσει να καταπιαστεί πραγματικά με αυτά. Όπως και με την πολιτική. Αισθάνομαι ημιμαθής.

Πώς βλέπεις τη γενιά σου; Είναι λιγότερο ομοφοβική, ρατσιστική, μισαναπηρική κλπ η νέα γενιά; Είναι πιο ανοιχτή ή όχι;

Η γενιά μου δεν έχει ξεπεράσει όλα τα στερεότυπα, είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Αλλά νιώθω ότι βαδιζούμε πάρα πολύ καλά. Δεν μπορώ να είμαι εντελώς αντικειμενική, γιατί μεγάλωσα και ζω στην Αθήνα και δεν επιτρέπω άτομα γύρω μου που έχουν κάποιου είδους κόλλημα με τη διαφορετικότητα- που δεν θα έπρεπε καν να την ονομάζουμε έτσι, αλλά ας πούμε αυτή τη λέξη λόγω ευκολίας.

Ένιωθα ότι προοδεύουμε και εξελισσόμαστε και ξαφνικά είδα την επίθεση που έγινε σε δύο τρανς άτομα από μικρά παιδιά στη Θεσσαλονίκη. Και σοκαρίστηκα. Από την άλλη, με στεναχωρεί πολύ που για κάποιο λόγο, δεν υπήρξε έκπληξη για το γεγονός αυτό. Είναι οξύμωρο, αλλά το περίμενα. Και δε θέλω να περιμένω ότι μπορεί να συμβούν τέτοια γεγονότα.

Υπάρχουν στερεότυπα ανάμεσα στα φύλα στον καλλιτεχνικό χώρο; Έχεις δεχτεί σχόλια μόνο και μόνο επειδή είσαι γυναίκα;

Με έχουν υποτιμήσει πολλές φορές. Τεχνικοί που δουλεύουν στις έντεχνες σκηνές, έχουν δουλέψει στα μεγαλύτερα κέντρα της Αθήνας και έχουν συνεργαστεί με ογκόλιθους καλλιτέχνες οποιοδήποτε είδους και έρχονται σε εμας, τα κορίτσια – γιατί υπάρχουν δυναμικές γυναίκες και στη γενιά μου και στις προηγούμενες, που κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα, στέκονται μόνες τους, έχουν κοινό- και προσπαθούν να μας “διδάξουν”.

Στεναχωριέμαι που -όχι πια, παλαιότερα, επειδή ήμουν μικρή και γυναίκα, ωραίος συνδυασμός αν θες να δουλέψεις ως performer- που έπρεπε να αποδείξω την αξία μου σε έναν συνεργάτη μου την ώρα της δουλειάς μου,, επειδή μπορεί να μην του κέντριζα το ενδιαφέρον από την εμφάνιση. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Κανονικά θα έπρεπε να είναι από την αρχή επαγγελματίας απέναντι μου. Έχουν πάει πολλές φορές να μου διδάξουν πως γίνεται αυτή η δουλειά. Πάντα όμως, έχει σημασία το πως θα πάει να το κάνει ο άλλος αυτό, αν θα το κάνει υποτιμώντας την υπόσταση σου ως καλλιτέχνη απλά και μόνο γιατί είσαι γυναίκα. Εγώ πιστεύω στις γυναίκες μας, πολύ.

Η 10χρονη εαυτή σου τι ονειρευόταν για την 21χρονη Μαρίνα; Πως σε είχε στο μυαλό της;

Πραγματικά, αυτό που ήθελα ήταν να βρει παρέες. Αυτό ονειρευόταν. Δεν σκεφτόταν ούτε μουσικές, ούτε σκηνές, ούτε καριέρες. Πάντα με γοήτευε πάρα πολύ η σκηνή, αλλά το κύριο μέλημά μου ήταν να έχω φιλαράκια.

Άρα το αίσθημα του ανήκειν δεν το ένιωθες;

Όχι σε καμία περίπτωση. Ένιωθα ένα αταίριαστο κομμάτι του παζλ μεγαλώνοντας.

Τώρα αισθάνεσαι ότι “ανήκεις”;

Τώρα το έχω και στη δουλειά και στη ζωή και νιώθω ευτυχής για αυτό. Με τη σειρά μου προσπαθώ να το δημιουργώ. Εξ’ ου και η ποικιλομορφία, ο έρωτας ως ύπαρξη στη μουσική μου. Όλα αυτά για να νιώθει ότι μπορεί να ανήκει ο καθένας.

Τέλος, μια σημαντική ερώτηση. Τι φάση με τα τρία αστέρια; Εμείς στοιχηματίζουμε ότι κάπου τα έχεις τατουάζ!

Ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτή την ερώτηση, ανυπομονούσα πάρα πόλυ. Δεν έχω τατουάζ, αν όμως είχα, θα ήταν όντως τρία αστέρια. Καταρχάς, το άλμπουμ μου στην αρχή ήταν να ονομαστεί “τρία αστέρια στους καρπούς”.

Μετά ήρθε η κασέτα, που μου ταίριαζε περισσότερο. Αλλά τα τρία αστέρια είναι ο κορμός αυτού του άλμπουμ και ο αριθμός τρία επαναλαμβάνεται συχνά στα τραγουδια. Αυτό γιατί θεωρώ ότι σε μια σχέση υπάρχουν τρεις γνωριμίες, τρεις συστάσεις. Νιώθω ότι ερωτευόμαστε από την αρχή πολλές φορές έναν άνθρωπο, μέσα στην πορεία της σχέσης και όλες αυτές οι φορές είναι σαν νέες γνωριμίες. Σε κάθε τέτοια γνωριμία, είναι σαν να προστίθεται ένα αστέρι.

Προσπαθούσα λοιπόν να το αναλύσω στους φίλους μου και μια κοπέλα μου έστειλε μια δημοσίευση στο Twitter, που εξηγούσε στο περίπου αυτό που ήθελα να πω και εγώ. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Έλεγε λοιπόν ότι στις φλέβες μας, στους καρπούς, έχουμε ένα στοιχείο, το οποίο είναι συστατικό της αστερόσκονης. Οπότε είναι σαν όλοι να είμαστε φτιαγμένοι από αστέρια στους καρπούς μας.