Αντωνοπούλου – Σιόλας: Η Patti Smith, το ελληνικό τραγούδι και ένα σπίτι στο δάσος

Η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Σταύρος Σιόλας μοιράζονται τη σκηνή και τραγουδούν με την ιδιαίτερη “φλόγα” που τους ξεχωρίζει εδώ και χρόνια σαν καλλιτέχνες. Η συνύπαρξή τους αποτελεί μια εξαιρετική συνεργασία και ένα σμίξιμο απολύτως φυσικό και αυτονόητο, μιας που μοιράζονται την ίδια αγάπη και πάθος για τη μουσική.

Την Τρίτη 9 Ιουλίου μάς περιμένουν στο κατάφυτο Κηποθέατρο Παπάγου, στην πρώτη τους καλοκαιρινή εμφάνιση στην Αθήνα.  Αφορμή των κοινών τους εμφανίσεων είναι το επερχόμενο άλμπουμ της Ρίτας Αντωνοπούλου σε μουσική του Σταύρου Σιόλα και σε στίχους σημαντικών δημιουργών, αλλά και της Ρίτας που το επιχειρεί για πρώτη φορά. Ήδη ακούσαμε ένα από τα τραγούδια αυτής της δουλειάς τους, με τίτλο “Ρώτησαν κάποτε ένα αστέρι”. 

Και οι δύο έχουν γράψει χιλιόμετρα στο έντεχνο τραγούδι, με πίστη και αφοσίωση. Στο πρόγραμμά τους θα μας ταξιδέψουν σ’ ένα ευρύ φάσμα του ελληνικού τραγουδιού μέσα από το προσωπικό τους ρεπερτόριο αλλά και μέσα από τραγούδια σημαντικών Ελλήνων συνθετών και τραγουδοποιών, που θα πάρουν κάτι από την προσωπικότητα τους.

Με τέρμα καλοκαιρινή διάθεση, λίγο πριν τους ακούσουμε παρέα στη σκηνή, τους ζητήσαμε να πάρουν μία μίνι συνέντευξη ο ένας στον άλλον, ώστε να γνωριστούν και να τους γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

Ρίτα Αντωνοπούλου: “Θα ήθελα στο ελληνικό τραγούδι να βασιλέψει η αισθητική και η δικαιοσύνη”

Ο Σταύρος Σιόλας κάνει ερωτήσεις στην Ρίτα Αντωνοπούλου.

Σ.Σ. Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
Ρ.Α. Θα είμαι μια κούκλα ζωγραφιστή. Η κόρη μου θα είναι σχεδόν 24 χρόνων άρα δε θα με θυμάται και πολύ οπότε, πιθανότατα θα έχω αφήσει πίσω την Αθήνα στην καθημερινότητά μου για κάποια άλλη πιο ανθρώπινη συνθήκη πιο κοντά στη φύση και τον καθαρό αέρα. Θα δουλεύω και θα τραγουδάω με το ίδιο πάθος και την ίδια αγάπη, θα είμαι ήρεμη και θα έχω κοντά μου τους ανθρώπους που αγαπώ. Θα έχω βρει και τον άντρα της ζωής μου κι όλα καλά…(χαχα).

Σ.Σ. Αν δεν ήσουν εσύ θα ήθελες να ήσουν η Janis Joplin, η Patti Smith ή η Florence and the Machine και γιατί;
Ρ.Α. Πάντα έχω πρόβλημα να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση ακόμη και στον ευατό μου. Είχα μεγάλη άρνηση πάντα να σκεφτώ να είμαι κάποια άλλη ή κάποιος άλλος στη ζωή μου. Μπορεί να θαύμαζα κάποιον πολύ αλλά ποτέ δεν ήθελα να είμαι στη θέση του. Επέλεξες και φωνές που εννοείται μου αρέσουν πάρα πολύ και είναι μαγικές…αλλά δε θα ήθελα να είμαι καμία…τώρα αν πρέπει οπωσδήποτε να πω μια θα πω την Patti Smith ίσως λόγω του ότι υπήρξε μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα και εκφράστηκε ποικιλοτρόπως μέσα από τις τέχνες…μου αρέσει το ότι ξεκίνησε ως ποιήτρια σε εκείνη την εποχή, το βρίσκω υπέροχο.

Σ.Σ. Πιστεύεις ότι θα έβαζες την επαγγελματική σου ζωή πάνω από την προσωπική ή το αντίθετο;
Ρ.Α. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι στην πορεία της ζωής μας μπορούμε να κάνουμε πολλά για τα οποία μπορεί μετά να τα κοιτάμε και να λέμε μα πώς είναι δυνατόν να έκανα κάτι τέτοιο ή να πήρα την τάδε απόφαση. Άρα θεωρώ ότι θα μπορούσα να κάνω και τα δύο. Στη φάση που είμαι τώρα θα σου έλεγα ότι θέλω πολύ να πιστεύω πως βρισκω την ισορροπία ή πως την ψάχνω έστω. Πάντως πιο πιθανό βρίσκω το πρώτο για να είμαι ειλικρινής…αλλά όλα παίζονται σε σχέση με το τι με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη και με το αν μπαίνει στη ζυγαριά η κόρη μου…αν για κάποιο λόγο έπρεπε να πάρω μια απόφαση σε σχέση με τη Φαίδρα κι έπρεπε να μπει σε δεύτερη μοίρα το τραγούδι, ε θα
έμπαινε.

Σ.Σ. Τι θα άλλαζες στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού;
Ρ.Α. Είναι πολλά και δε μας φτάνει ο χώρος εδώ για να τα αναφέρω όλα…αλλά το θέμα δεν είναι ο χώρος του ελληνικού τραγουδιού… το θέμα είναι πολύ πιο ευρύ γιατί και ό,τι συμβαίνει στο χώρο μας απλά αντικατροπτρίζει την κοινωνικοπολιτική συνθήκη που ζούμε. Δεν είναι ότι όλα λειτουργούν δίκαια, αξιοκρατικά και με αισθητική και πάσχει ο χώρος ο δικός μας …όχι…απλά ακολουθεί. θα ήθελα αισθητική…να βασιλέψει η αισθητική και η δικαιοσύνη. Σα να είμαι στα καλλιστεία και να εύχομαι παγκόσμια ειρήνη μου φάνηκε τώρα αυτό αλλά τέλος πάντων…αυτό θα ήθελα όμως στ αλήθεια.

Σταύρος Σιόλας: “Τραγούδια που κινούνται σ’ ένα σύμπαν που ονειρεύομαι κι εγώ”

Η Ρίτα Αντωνοπούλου κάνει ερωτήσεις στον Σταύρο Σιόλα:

Ρ.Α. Αν δεν έγραφες τραγούδια, δηλαδή δε γινόταν να ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο για κάποιο λόγο, τι πιστεύεις ότι θα έκανες; Ποιο θα ήταν το επάγγελμα σου;
Σ.Σ. Πρωτίστως θα επιδίωκα να είμαι ηθοποιός κάτι που ήδη επιδίωξα αλλά με κέρδισε το τραγούδι. Αλλιώς θα έκανα οπωσδήποτε κάτι δημιουργικό. Κάτι από πράγματα που απολαμβάνω και τώρα ερασιτεχνικά να κάνω. Όπως το να φτιάχνω κάποιες φορές τις αφίσες μου, οπότε θα μπορούσα να είμαι γραφίστας. Μ’ αρέσει η φωτογραφία και η επεξεργασία της. Οπότε φωτογράφος. Επίσης λατρεύω να φτιάχνω γλυκά όποτε ενδεχομένως να ήμουν ζαχαροπλάστης!

Ρ.Α. Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου;
Σ.Σ. Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι μάλλον ένα σπίτι στο δάσος πνιγμένο από αναρριχητικά φυτά και δέντρα, με τζάκι και τζαμαρία δίπλα σ ένα ποτάμι με κρυστάλλινα νερά!

Ρ.Α. Ποιο τραγούδι αλλού συναδέλφου έχεις ζηλέψει και θα ήθελες να το έχεις γράψει εσύ και γιατί;
Σ.Σ. Από τη σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία θα επέλεγα τις “Μέλισσες” των Καζαντζή-Φωτάκη το “Αερικό” του Θανάση και το πιο πρόσφατο “Νερό στη βάρκα” του Ντάντου. Το καθένα για διαφορετικό λόγο, κυρίως όμως επειδή κινούνται σ’ ένα σύμπαν που ονειρεύομαι κι εγώ!

Ρ.Α.Τι σου αρέσει σε μένα;  Χα χα χα
Σ.Σ.Το ότι δεν είσαι αυτοαναφορική… Χωρίς πλάκα, μου αρέσει η ζεστή καλόκαρδη και ανθρώπινη αύρα σου, η πάντα θετική σου διάθεση, η φωνή σου φυσικά και το πάθος σου όταν τραγουδάς!