Λίνα Νικολακοπούλου: “Η δουλειά μου ήταν να σκαλίζω τα ορυχεία μέσα μου” – Ποιο ήταν το πρώτο της στιχάκι

Στην εκπομπή “Στούντιο 4” βρέθηκε καλεσμένη το απόγευμα της Τετάρτης (26/06) η γνωστή στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου, η οποία μίλησε για τους στίχους της, για τον ρόλο του δημιουργού και για την σύγχρονη κοινωνία.

Αναφορικά με τους βαθυστόχαστους στίχους της, ορισμένους από τους οποίους τους έγραψε σε νεαρή ηλικία, δήλωσε: “Δεν τα ξέρεις, τα ξέρει η ποίηση αυτά. Είναι μεγάλο δώρο να σου έρχεται μια ιδέα. Η έμπνευση είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Έχω στίχους που τους έζησα 15 χρόνια μετά. Έχω γράψει πράγματα, τα οποία μετά είπα “αυτό εννοούσα τότε”. Μεταφέρεσαι κάπου που δεν ξέρεις τι είναι, αυτό είναι η έμπνευση”.

Αποκάλυψε, μάλιστα, πως το πρώτο της στιχάκι ήταν το “Να σου λερώνω το φιλί”, ενώ για το ξεκίνημά της στο χώρο της στιχουργικής, είπε: “Αυτό ξεκίνησε πριν να καταλάβω ότι αυτό θα ήταν όλη μου η ζωή. Από 5 χρονών θυμάμα τον εαυτό μου να τραγουδάει και να ακούει το ραδιόφωνο, να κολλάω το αυτί μου εκεί. Το τραγούδι με αφορούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Άρα, φυσικά ήταν να ακολουθήσω τη χαρά της ζωής μου. Είναι κάτι που είμαι, δεν είναι κάτι που διάλεξα“.

Στη συνέχεια, μιλώντας για τους δημιουργούς, η Λίνα Νικολακοπούλου ανέφερε: “Οι δημιουργοί είναι αυτοί που πρέπει να φέρουν κάτι στην επιφάνεια και να ανοίξουν δρόμους τη στιγμή που είναι μπλοκαρισμένα τα πράγματα. Αυτός είναι ο ρόλος του δημιουργού, δεν είναι μόνο να έχει υψηλή μύτη. Πρέπει να σου φανερώσει μια διάσταση του εαυτού. Ο καθένας δίνει άλλη εξήγηση, άλλο νόημα, άλλη ερμηνεία, αυτό αν το καταλάβεις, είναι υπέροχο. Είναι σαν το δαχτυλικό αποτύπωμα” .

Σε ερώτηση για το εάν υπάρχουν τραγούδια της τα οποία δεν μπορεί να τα ακούσει, η ίδια απάντησε πως δεν βλέπει τα έργα της σαν αγκάθια, αλλά σαν λουλούδια.

“Αυτά εγώ τα έκανα τέχνη. Τα βλέπω σαν πολύ ωραία λουλούδια. Ο Διονύσης Σαββόπουλος έλεγε πως πρέπει να μεταβολίσουμε το σκοτάδι, να το κάνουμε ομορφιά. Αυτό είναι. Όχι να πάρω το τοξικό και να το δώσω τοξικό. Σημασία έχει να το κάνω μάθημα ζωής, να το βαθύνω, να του δώσω μια ιαματική πλευρά. Άρα ό,τι έγινε έργο τέχνης, έχει μέσα του σωθεί” δήλωσε.

“Εμένα η δουλειά μου ήταν να σκαλίζω τα ορυχεία μου μέσα μου. Άρα έπρεπε να κατέβω… Νομίζω ήταν μέσα στη φύση μου αυτό. Δεν ήμουν κλειστή, μετά κλείστηκα. Γιατί άρχισε να είναι απαραίτητη η ησυχία για να γεννάω, για να γράψω. Έχω μάθει να με αφουγκράζομαι” πρόσθεσε.

Μεταξύ άλλων, η Λίνα Νικολακοπούλου ερωτήθηκε για την τάση να ασκείται κριτική σε έργα του παρελθόντος με τα τωρινά δεδομένα, με την ίδια να απαντά πως όλα είναι θέμα πρόθεσης.

“Σημασία έχει η πρόθεση, όταν γυρνάς στο παλιό. Γιατί το κάνω αυτό; Για να το κατηγορήσω; Θα πάω πίσω να κρίνω τα τότε και όχι να γεννήσω τα τωρινά; Κρινόμαστε όλοι από το τι δημιουργούμε τώρα. Τώρα, τι έχεις να μου δώσεις; Άλλο είναι να κρίνεις και άλλο είναι να πολεμάς. Μπορείς να κατανοήσεις. Εκτός εάν αυτό που πας να κρίνεις είναι ένας δογματισμός που εμποδίζει την ελευθερία του να σκεφτείς. Ασφαλώς έχουμε δικαίωμα να πούμε πως “ο άνθρωπος αυτός, έτσι όπως τα έχει γραμμένα, δεν βοηθάει”. Αλλά το να πάρεις τον μπαλτά…” σχολίασε η Λίνα Νικολακοπούλου.