Γάζα: Συγκλονίζουν υγειονομικοί – “Δεν έχω δει ποτέ τόσους αμάχους θύματα”

Στα λίγα νοσοκομεία που παραμένουν όρθια στη Λωρίδα της Γάζας πολλοί ασθενείς που έχουν επιβιώσει από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς πεθαίνουν από μολύνσεις λόγω της έλλειψης επιδέσμων, γαντιών, μασκών ή σαπουνιού, διηγούνται αμερικανοί υγειονομικοί που επέστρεψαν από τον παλαιστινιακό θύλακα.

Οι γιατροί πρέπει να λάβουν αδύνατες αποφάσεις, όπως να σταματήσουν να φροντίζουν τα σοβαρά εγκαύματα ενός 7χρονου αγοριού λόγω έλλειψης επιδέσμων και επειδή πιθανόν θα πεθάνει ούτως ή άλλως.

Οι Αμερικανοί γιατροί και νοσηλευτές έγιναν μάρτυρες της φρίκης και σήμερα έχουν αποστολή να διηγηθούν όσα έζησαν για να ασκήσουν πίεση στη χώρα τους, τη σημαντικότερη υποστηρίκτρια του Ισραήλ στο στρατιωτικό και διπλωματικό πεδίο.

Τα τελευταία 30 χρόνια ο Άνταμ Χάμαγουι έχει πάει σε πολλές χώρες που σπαράσσονταν από τον πόλεμο ή είχαν πληγεί από φυσικές καταστροφές, από την πολιορκία του Σεράγεβο ως τον σεισμό στην Αϊτή.

«Όμως δεν έχω δει ποτέ τόσους αμάχους θύματα», δήλωσε ο πρώην χειρουργός του αμερικανικού στρατού σε συνέντευξή του στο AFP αφού επέστρεψε από μια αποστολή στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο στη Γάζα τον Μάιο.

«Οι περισσότεροι ασθενείς μας ήταν παιδιά κάτω των 14 ετών», πρόσθεσε ο 54χρονος χειρουργός από το Νιού Τζέρσι. «Είτε υπάρχει εκεχειρία είτε όχι πρέπει να υπάρξει ανθρωπιστική βοήθεια σε επαρκή ποσότητα ώστε να ανταποκρίνεται στη ζήτηση», τόνισε.

«Μπορείτε να κάνετε όσες δωρεές θέλετε, αν τα σύνορα δεν ανοίξουν για να εισέλθει βοήθεια, δεν έχει κανένα νόημα», κατήγγειλε.

Ο Χάμαγουι και άλλοι υγειονομικοί δηλώνουν ότι πλέον θεωρούν ότι είναι πιο χρήσιμο να ασκήσουν πίεση για να τερματιστεί ο πόλεμος και προκειμένου το Ισραήλ να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο επιτρέποντας να εισέλθει περισσότερη βοήθεια στη Γάζα.

Το Ισραήλ απορρίπτει τις κατηγορίες της διεθνούς κοινότητας από την αρχή του πολέμου στις 7 Οκτωβρίου, μετά την πρωτοφανή επίθεση της Χαμάς στο έδαφός του.

Η Μόνικα Τζόνστον, από το Πόρτλαντ των ΗΠΑ, μια νοσηλεύτρια της εντατικής ηλικίας 44 ετών, δήλωσε ότι έχει στείλει σε αξιωματούχους του Λευκού Οίκου και Αμερικανούς κοινοβουλευτικούς έναν κατάλογο με τον εξοπλισμό που έχουν άμεση ανάγκη τα νοσοκομεία στη Γάζα. Η Γάζα ήταν η πρώτη της αποστολή.

«Δεν βλέπω τις ειδήσεις, δεν συμμετέχω σε τίποτα πολιτικό», είπε. Αλλά το φθινόπωρο έλαβε ένα μέιλ από μια οργάνωση που ζητούσε βοήθεια. «Όταν ακούω τη λέξη ‘βοήθεια’, τα αφτιά μου ανοίγουν, η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά και αισθάνομαι ότι πρέπει να το κάνω».

Μια ομάδα 19 ανθρώπων, υπό τον συντονισμό της Αμερικανοπαλαιστινιακής Ιατρικής Ένωσης, αναχώρησε για τη Γάζα.

Επί του πεδίου τα εμπόδια είναι μεγάλα: έλλειψη προσωπικού, σοβαρές ελλείψεις φαρμάκων και βασικών προϊόντων υγιεινής.

Η φωνή της Τζόνστον σπάει όταν θυμάται ένα μικρό αγόρι του οποίου αναγκάστηκε να σταματήσει τη θεραπεία για τα εγκαύματα που είχε υποστεί, προτιμώντας να βοηθήσει ασθενείς που είχαν περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν.

Ολόκληρες οικογένειες φτάνουν συχνά στο νοσοκομείο μετά τους βομβαρδισμούς, πολλές γενιές που ζουν συχνά στο ίδιο κτίριο, διηγήθηκε ο Άμαρ Γάνεμ, 54χρονος γιατρός επείγουσας ιατρικής από το Μίσιγκαν.

Ένα χαρούμενο 12χρονο αγόρι, που συνήθιζε να πηγαίνει να βοηθά στο νοσοκομείο προκαλώντας τον θαυμασμό του προσωπικού, εξαφανίστηκε ξαφνικά για πολλές ημέρες.

Όταν ξαναεμφανίστηκε το αγόρι, ο Γάνεμ έμαθε ότι τριάντα μέλη της οικογένειάς του είχαν σκοτωθεί σε βομβαρδισμό και ότι αυτό αναγκάστηκε να ψάξει τα πτώματά τους στα συντρίμμια.

Η έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων στη Ράφα στις αρχές Μαΐου προκάλεσε σοκ στους Παλαιστίνιους υγειονομικούς του νοσοκομείου, τους οποίους στοίχειωνε ακόμη η καταστροφική ισραηλινή εισβολή στο βόρειο τμήμα της Γάζας.

Μετά την επιστροφή τους οι Αμερικανοί υγειονομικοί είναι αντιμέτωποι με αισθήματα ενοχής επειδή επέζησαν την ώρα που ασθενείς και συνάδελφοί τους παραμένουν στην «κόλαση», όπως τη χαρακτηρίζει η διεθνής κοινότητα, της Γάζας.

«Αυτό που με καθησυχάζει είναι ότι νιώθω χρήσιμος επειδή διηγούμαι όσα είδα», εξήγησε ο Χάμαγουι σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Πιστεύω ότι είναι τόσο σημαντικό όσο αυτό που κάναμε εκεί».