Ο “τιμοκατάλογος” των υβριστών του Αλέξη Τσίπρα

Η προ μηνών εκτίμησή μας για το “φαινόμενο Κασσελάκη“, ότι δηλαδή είχαμε να κάνουμε με μια περσόνα της μεταπολιτικής, που όχι μόνο θα δηλητηριάσει τον προοδευτικό χώρο, αλλά και θα δώσει πολύτιμες ανάσες στη δεξιά, έχει δικαιωθεί πλήρως.

Τα όσα έχουν συμβεί είναι γνωστά. Από τον εξοβελισμό της πολιτικής για χάρη του lifestyle, μέχρι τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα ΙΧ, με ανύπαρκτη ιδεολογία, ανύπαρκτες δομές, προγραφές και διαδικτυακούς στρατούς.

Το ότι ένας άνθρωπος που ήρθε να κάνει διακοπές, έγινε πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προφανώς καταδεικνύει και την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάποιος, που είδε φως και μπήκε στην ελληνική πολιτική σκηνή, γίνεται αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε σίγουρα δεν έχει αυτός την πρώτη ευθύνη.

Όμως αυτά που ακολούθησαν με αποφάσεις του κ. Κασσελάκη, βαραίνουν τον ίδιο και αυτούς που μυρίστηκαν θέσεις, εξουσία ή και τον έλεγχο του κόμματος (ή του “μαγαζιού” κατά την παππική ορολογία και ηθική), μετά την σίγουρη καταστροφή που θα έφερνε η νέα ηγεσία.

Ο δρόμος προς τη μοναξιά

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν τόσο μόνος, όσο είναι σήμερα.

Προφανώς δεν ήταν όλοι όσοι τον υποστήριξαν μέλη του στρατού των τρολ. Πολλοί ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι φρέσκο. Άλλοι ήταν πιστοί στο κόμμα. Άλλοι πίστεψαν ότι ο Στέφανος Κασσελάκης, είχε την υποστήριξη του Αλέξη Τσίπρα (αυτό καλλιεργήθηκε και από τον ίδιο τον κ. Κασσελάκη, που σήμερα βλέπει “υπονόμευση” από τον προκάτοχό του). Άλλοι νόμιζαν ότι με τον Κασσελάκη θα εκδικηθούν τους δήθεν υπονομευτές του Τσίπρα. Άλλοι θεώρησαν ότι ο Στέφανος Κασσελάκης θα κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Σταδιακά, μέσα από μια βασανιστική διαδικασία μπουρδολογίας (επιπέδου Νίκου Καρανίκα και κάτω), μιας πορείας χωρίς πυξίδα, μιας αναζήτησης εχθρών εσωτερικών και εξωτερικών και φυσικά μετά το κακό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, πολλοί από τους παραπάνω άρχισαν να αποστασιοποιούνται.

Από πολύ νωρίς είχαν φύγει όσοι δεν άντεχαν τη γελοιότητα, τον αυταρχισμό και τον τραμπισμό. Μετά πήραν αποστάσεις οι πιστοί στο brand name ΣΥΡΙΖΑ, όταν κατάλαβαν ότι μετατρέπεται σε κόμμα ΙΧ. Ακολούθησαν αυτοί που έφαγαν το παραμύθι περί “στήριξης Τσίπρα” και όσοι βαρέθηκαν σε κάθε δυσκολία ή σε κάθε απύθμενη βλακεία του αρχηγού να ψάχνουν την ευθύνη σε “έδρες και αποστάτες”.

Στη συνέχεια απομακρύνθηκαν όσοι κατάλαβαν ότι με τον Κασσελάκη, η δεξιά θα μείνει στην εξουσία για δεκαετίες και ο προοδευτικός χώρος θα μείνει για πάντα διασπασμένος.

Και τελευταίοι, διαχωρίζουν πλέον τη θέση τους όσοι πίστεψαν ότι ο Κασσελάκης και οι στρατοί του, δεν θα ντρέπονταν να στοχοποιήσουν χυδαία τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.

Οι ακάματοι εργάτες

Υπάρχουν πάντως ακόμα φανατικοί υπερασπιστές και πιθανότατα είναι οι ίδιοι, που όταν είχε πρωτοεμφανιστεί ο κ. Κασσελάκης και έλεγε τη μία ανοησία μετά την άλλη, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η μέρα είναι ίδια με τη νύχτα, ότι ο Στέφανος Κασσελάκης, είναι ο μεσσίας της Αριστεράς (που αγαπάει το κεφάλαιο), ο απόλυτα διαφανής (με το αγνοούμενο Πόθεν Έσχες), ο άνθρωπος που θα κατατροπώσει τη δεξιά (που δεν την πλησίασε καν στις ευρωεκλογές).

Είναι μάλιστα τέτοια η αφοσίωση, όσων αναλαμβάνουν δολοφονίες χαρακτήρων ή ωραιοποιούν καταστάσεις, που θα έμπαινε κανείς στον πειρασμό να κοστολογήσει μια τέτοια δραστηριότητα. Πρόκειται για μια συγκινητική προσπάθεια που είναι πραγματικά άδικο να μην πληρώνεται.

Δεν θα μου φαινόταν καθόλου παράλογο, δημοσιολογούντες, που ήταν πολύ “ευαίσθητοι” προς τον νέο και άφθαρτο άνθρωπο και δικαιολογούσαν κάθε παραλογισμό, αλλά ιδιαίτερα σκληροί απέναντι σε “υπονομευτές” και “αποστάτες”, να αμείβονταν με 1000€ το μήνα. Θα ήταν δίκαιο και μάλιστα θα έπρεπε να τα παίρνουν τακτικά, ώστε να μην τους ξεφεύγει πού και πού καμιά σκληρή κριτική.

Θα ήταν επίσης λογικό, τρολ με αμέτρητες αναρτήσεις, tweets και retweets, τόσα πολλά, τόσο υποστηρικτικά και τόσο σκληρά όταν χρειάζεται, να έχουν ένα εύρος αμοιβής από 300 μέχρι 600€ το μήνα. Με τόσο χρόνο στο πληκτρολόγιο, είναι βέβαιο ότι θα επηρεάζεται η απόδοσή τους στην πραγματική τους εργασία. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει αποζημίωση για κάτι τέτοιο;

Και σε κάθε περίπτωση αν υπήρχε κάποιος τόσο ταλαντούχος, που να μπορεί να παρουσιάσει το όραμα του ηγέτη, με εύληπτο και συγκινητικό τρόπο, σίγουρα θα άξιζε 3000€ το μήνα και ας με συγχωρήσουν όλοι οι παραπάνω. Αν μάλιστα πρόδιδε αυτούς που τον ευνόησαν, θα άξιζε και μπόνους, γιατί το να είσαι “πόρνη στο κόκκινο χαλί” όπως είχε γράψει στις (περασμένες πια) καλές του μέρες ένας ποιητής και στιχουργός του χιπ χοπ, είναι πραγματικά δύσκολη δουλειά και καμιά φορά δημιουργεί τύψεις και αμφιταλαντεύσεις.

Ευτυχώς για την πολιτική και την ηθική στη χώρα μας, αυτά δεν συμβαίνουν. Οι υβριστές του Τσίπρα και οι γκρούπις του Κασσελάκη, θα πρέπει να δώσουν τη μάχη για την καλή τους την καρδιά.

Δυστυχώς όμως για τους τελευταίους πιστούς στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο επανιδρυτής του κόμματος, δεν θα είναι εύκολο θύμα και η χωρίς αμοιβή αποστολή τους, είναι πολύ δύσκολη.

Γιατί άλλο να έχεις κάνει την Αριστερά κυβερνώσα και άλλο να την έχεις κάνει περίγελο.