ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΜΑΚΡΟΝ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή, στα απόνερα της οικονομικής κρίσης, για να ενσαρκώσει τη διαχρονική παπάτζα κάθε πολιτικού απατεώνα μετά την πτώση του Τείχους: «δεν υπάρχει πια διαχωρισμός μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς».

Χρησιμοποίησε τους σοσιαλιστές ως μέσο αναρρίχησής του στη γαλλική πολιτική σκηνή κι αφού πήρε το απαραίτητο και πλουσιοπάροχο διάλειμμά του στον τραπεζικό τομέα, επέστρεψε ως το wonder boy των κυβερνήσεων Ολάντ-Βαλς, τις οποίες υπηρέτησε από διάφορα υπουργεία, προχωρώντας μεταρρυθμίσεις που «ευνοοούσαν την επιχειρηματικότητα». Mέχρι να ανεξαρτητοποιηθεί. Ήταν τότε που η ειλικρίνειά του δεν του επέτρεπε, όπως είπε, να δηλώνει πια σοσιαλιστής, πληροφορώντας μας ότι δεν είναι «ούτε αριστερός, ούτε δεξιός».

Ίδρυσε το κόμμα En Marche (Εμπρός!) κι ανακοίνωσε μετά από λίγους μήνες την υποψηφιότητά του για πρόεδρος, καθυστερώντας χαρακτηριστικά να καταθέσει το πρόγραμμά του. Εκλέχθηκε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας το 2017 κι επανεξελέγη το 2022, και τις δύο φορές κερδίζοντας τη Μαρίν Λεπέν στον β’ γύρο, η οποία όμως ενισχυόταν παράλληλα προκαλώντας τρικυμία στο γαλλικό πολιτικό σύστημα. (Ο Μακρόν έγινε μάλιστα ο πρώτος που ανανέωσε την προεδρική θητεία του μετά τον Ζακ Σιράκ.) 

Κυβέρνησε για τους λίγους, τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα ανώτερα στρώματα (που άλλωστε αποτέλεσαν και τoν πυρήνα των ψηφοφόρων του), προωθώντας μια μόνιμα αντιλαϊκή ατζέντα με αποκορύφωμα τις απάνθρωπες, μα «ανταγωνιστικές», αλλαγές στο συνταξιοδοτικό που έβγαλαν τους Γάλλους για 4 μήνες στους δρόμους το πρώτο εξάμηνο του 2023. 

 

Αναγνώρισε αντιπάλους μόνο στ’ αριστερά του, παλεύοντας να συντρίψει τις ιδέες μιας δήθεν αναχρονιστικής («ελαττωματικής», όπως λένε και κάτι φυντάνια στη χώρα μας) Αριστεράς, αδιαφορώντας για το αδιάκοπο τάισμα της ακροδεξιάς. Όλα αυτά, φυσικά, με το προφίλ -ω ναι-  του αντιλαϊκιστή που φυσικά δημιούργησε κι αρκετούς-ές τσιρλίντερ εντός του ελληνικού ακραίου κέντρου. (Καθόλου τυχαία ο Κυριάκος Μητσοτάκης δανείστηκε αρκετά στοιχεία της μακρονικής εικόνας, ρητορικής κι επικοινωνίας.)

Τζόγαρε μοιραία στο σοκ της ισλαμικής τρομοκρατίας της τελευταίας δεκαετίας και, αντί να ηρεμήσει τα πνεύματα, υπέκυψε, άλλοτε ακούσια κι άλλοτε εκούσια, στην ισλαμοφοβική ατζέντα της Λεπέν. Αποκορύφωμα, η κανονικοποίηση της ακροδεξιάς ρητορικής στο μεταναστευτικό νόμο που προώθησε ενσωματώνοντας τη ντροπή της «εθνικής προτίμησης» π.χ. στα επιδόματα κοινωνικής ασφάλισης. 

Πίστευε, είναι προφανές σήμερα, ότι θα απέδιδε για πάντα το τρικ. Ότι κατευθύνοντας τον «αντισυστημισμό» προς τα (ακρο)δεξιά, η κοινωνική οργή εκτονωνεται και το στάτους κβο που τον συντηρούσε δεν απειλείται. Αρκεί την κρίσιμη στιγμή όλοι εξ’ αριστερών να έβαζαν το χέρι στη μύτη τους και να έπρατταν το δημοκρατικό τους καθήκον: τη συστράτευση απέναντι στο «ακροδεξιό τέρας». Ένα τέρας βέβαια που ενισχύθηκε ακριβώς για να μπορεί να τίθεται το εξής δίλημμα: «Μακρόν ή ακροδεξιά». Ε, λοιπόν, το 2024, το τρικ ξέφυγε.

Όχι ότι το σύστημα ταράχθηκε και ιδιαίτερα. Πιο πολύ για το πρόγραμμα του Νέο Λαϊκού Μετώπου διαβάζουμε ότι ανησυχούν στη Γαλλία οι επιχειρηματίες παρά για τη Λεπέν και τον Μπαρντελά (που έτσι κι αλλιώς έχουν κλείσει το μάτι, αφήντοντας hints συμμόρφωσης). Τι σημασία έχει άλλωστε για τις αγορές ότι ο ρατσισμός θεσμοποιείται, αφού πιάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι; 

Ο Μακρόν πόζαρε αξύριστος. Πόζαρε με τζιν. Πόζαρε με αθλητικό, ενίοτε αντισυμβατικό λουκ. Πόζαρε δίπλα στη σύζυγό του -25 χρόνια μεγαλύτερη και πρώην καθηγήτριά του-, χρησιμοποιώντας με μαεστρικό τρόπο τα διαφορετικά σημαινόμενα που είχε αυτή η σχέση σε διαφορετικά κοινά. Αν ψάχνετε το απόλυτο παράδειγμα μεταπολιτικής (αφού τόσο την έχουμε συζητήσει τον τελευταίο χρόνο στα μέρη μας την έννοια), εδώ είναι που θα το βρείτε. 

Όμως με την εγκληματική απόφασή του, σαν ένα κακομαθημένο παιδί, να μην αποδεχθεί τη συντριβή του στις ευρωεκλογές, και να πάει άμεσα σε βουλευτικές, ο Εμανουέλ Μακρόν υπέγραψε και την υστεροφημία του. Θα μείνει στην ιστορία ως ο μοιραίος, εκείνος που έβαλε τη Ρεπουμπλίκ και τα πιο «πολιτικά ζώα» της Ευρώπης, τους Γάλλους, σε περιπέτειες δίχως προηγούμενο. Εκείνος που, μετά την Ιταλία, έκανε πρώτη δύναμη τους ακροδεξιούς και στη Γαλλία. Δεν ήταν αυτός που δημιούργησε τις ρωγμές, αυτές υπάρχουν εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες. Αλλά πάντα υπήρχαν, επίσης, έστω και την ύστατη στιγμή, τα πρόσωπα που μπλόκαραν την κλειδαριά κι άφηναν τους ακροδεξιούς απέξω.

Ο Μακρόν είναι ο άνθρωπος που άνοιξε την πόρτα στους φασίστες. Τώρα τρέχει να το μαζέψει, μιλώντας για «ευρύ συνασπισμό με ξεκάθαρη δημοκρατική κατεύθυνση» ενόψει του β’ γύρου, αλλά η ζημιά έχει γίνει. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο. που οι Ρεπουμπλικάνοι του 10%, οι απόγονοι του Ντε Γκολ, δε δίνουν δημοκρατική γραμμή στους ψηφοφόρους τους και ουσιαστικά συμμαχούν με τη Λεπέν. Τα προσχήματα έχουν υποχωρήσει, κανείς δεν ντρέπεται πια για τίποτα. 

Τον Εμανουέλ Μακρόν, φυσικά, μόλις (και όπως) ολοκληρωθεί η θητεία του, θα τον περιμένουν συνέδρια σε όλον τον κόσμο, με παχυλές αμοιβές για ομιλίες, στις οποίες θα αγιογραφεί τον εαυτό του, αποποιούμενος τις συνταρακτικές ευθύνες του για τον δρόμο που πήρε επί των ημερών του η δημοκρατία σε Γαλλία κι Ευρώπη…