BILLY CORGAN: ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗΣ ΙΔΙΟΦΥΪΑΣ ΤΩΝ SMASHING PUMPKINS

Ο κόσμος είναι ένα βαμπίρ για τον Billy Corgan των Smashing Pumpkins. Ένας από τους πιο εκκεντρικούς, πολυάσχολους και “ενοχλητικούς” ρόκερς εκεί έξω, θεωρεί τον εαυτό του δεινόσαυρο. “Με τους όρους της ροκ βιομηχανίας είμαι ένας δεινόσαυρος. Ο μεγάλος μετεωρίτης έχει χτυπήσει και εγώ περιμένω τη σκόνη να πέσει” λέει ο Corgan και περιοδεύει με τους Smashing ονομάζοντας τη βόλτα του στα venues του κόσμου “The World Is a Vampire”, από τον στίχο του τραγουδιού “Bullet with Butterfly Wings“.

Ο κόσμος σε αποξενώνει, ο κόσμος σε κατακρίνει, είναι σκληρός και ανελέητος, η κοινωνική κριτική αφανίζει την ψυχή. Για όλους όσοι δεν νιώθετε ότι ταιριάζετε με το σύστημα, δεν είστε μόνοι. Αυτές είναι μερικές από τις σκέψεις πάνω στις οποίες βασίστηκε το άλμπουμ “Mellon Collie and the Infinite Sadness” το 1995 και σάρωσε.

Τότε οι Smashing Pumpkins δημιούργησαν έναν μοναδικό ήχο που χαρακτηρίζεται από βαριές κιθάρες, μελωδικές γραμμές και ψυχεδελικά στοιχεία. Η μπάντα επηρέασε μια ολόκληρη στρατιά μουσικών, αλλά και συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση του ήχου της δεκαετίας του 1990. Πίσω από όλα αυτά ο Corgan μάνιασε να εκφράσει τα αδιέξοδα της Generation X, [η γενιά των ανθρώπων που γεννήθηκαν κυρίως στη δεκαετία του ’60 και τη δεκαετία του ’70, που ακολούθησε τη Baby Boomer γενιά και προηγήθηκε της Millennial γενιάς].

Ο Corgan έχει περιγράψει την Generation X ως μια γενιά που αντιμετώπισε πολλές προκλήσεις και δυσκολίες, και η μουσική των Smashing Pumpkins αντικατοπτρίζει συχνά αυτήν την αντίληψη. Στίχοι των τραγουδιών τους αναφέρονται σε θέματα όπως η αποξένωση, η αναζήτηση ταυτότητας και η πνευματική εξέλιξη.  Ο ίδιος έχει σχολιάσει την Generation X ως μια γενιά που έζησε την αναταραχή των κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών των δεκαετιών του ’80 και ’90 και αντιμετώπισε τις επιπτώσεις τους στην καθημερινότητά τους και στην προσωπική τους ανάπτυξη. Μια γενιά που έχασε τη μπάλα.

Σήμερα, ο 57χρονος τραγουδιστής και τραγουδοποιός, είναι ένας αξιοσέβαστος μουσικός στους κόλπους της ροκ, διοργανωτής επαγγελματικής πάλης, αλλά ταυτόχρονα τον ακολουθεί η φήμη ενός ιδιόρρυθμου στραβόξυλου που με τις δηλώσεις και τη συμπεριφορά του προκαλεί και διχάζει.

Ίσως όμως ο Billy Corgan δεν είναι αυτός που φαντάζεσαι. Μετά από δεκαετίες διαξιφισμών με δημοσιογράφους και φανς, ο ηγέτης των Smashing Pumpkins αποκτά μια στοχαστική διάθεση και ανατρέχει στην καλλιτεχνική του κληρονομιά και σε όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. 

Billy Corgan: Έκανε τα μαθήματά του με Black Sabbath και Van Halen

Όταν το grunge συνάντησε την alternative rock και το dream pop μέσα στο “σέικερ” του μικρού θεού Billy Corgan γεννήθηκαν οι “σπασμένες κολοκύθες”. Το όνομα επιλέχθηκε από τον Billy γιατί ο συνδυασμός λέξεων του φάνηκε διασκεδαστικός. Έτσι απλά; Όχι έτσι απλά…

Ο William Patrick Corgan Jr. γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1967. Βίωσε πολλούς χωρισμούς ως παιδί και σύμφωνα με τα λεγόμενά του η μητριά του τον κακοποιούσε, σωματικά και συναισθηματικά. Ανέπτυξε προστατευτικό δεσμό με τον μικρότερο ετεροθαλή αδελφό του, τον Τζέσι, ο οποίος είχε ειδικές ανάγκες. Ο Corgan έχει πει ότι ο πατέρας του ήταν ένας “έμπορος ναρκωτικών, κάτοχος όπλου, μουσικός και τρελός”. Αν και είχε εξαιρετικά αρνητικό αντίκτυπο στην παιδική του ηλικία, ο τραγουδιστής έχει δηλώσει ότι τουλάχιστον ήταν ένας σπουδαίος μουσικός.

Τον ενθάρρυνε να ακούει Jeff Beck και Jimi Hendrix, αλλά δεν προσέφερε άλλη υποστήριξη, οπότε ο Corgan έμαθε τα της μουσικής μόνος του.Τα μουσικά του ενδιαφέροντα στο λύκειο περιλάμβαναν σκληρή ροκ μουσική όπως ο John Cale της εποχής των Guts, οι πρωτοπόροι του heavy metal Black Sabbath και μπόλικο mainstream ροκ όπως οι Van Halen, Queen, Boston, ELO, Rush και οι Cheap Trick.

Ο Corgan ανακάλυψε τους Bauhaus και τους The Cure λίγο πριν την αποφοίτησή του ως αριστούχος μαθητής. Παρά τις ευκαιρίες να σπουδάσει με υποτροφία αποφάσισε να ασχοληθεί με τη μουσική.

Δημιούργησε τους Smashing Pumpkins στο Σικάγο το 1988 μαζί με τον κιθαρίστα James Iha, με την μπασίστρια D’arcy Wretzky και τον ντράμερ Jimmy Chamberlin. Μετά τη διάλυσή τους το 2000, ο Corgan και ο Chamberlin δημιούργησαν ένα νέο συγκρότημα με το όνομα Zwan. Κυκλοφόρησε τη συλλογή ποιημάτων Blinking with Fists (2004) και το σόλο άλμπουμ The Future Embrace (2005), προτού επανασυστήσει τους Smashing Pumpkins το 2007. Η νέα εκδοχή του συγκροτήματος, αποτελούμενη από τον Corgan και μια “περιστρεφόμενη” σύνθεση, έχει κυκλοφορήσει νέα άλμπουμ και έχει κάνει περιοδείες.

Στο μεσοδιάστημα ο Corgan πλάθει τον μύθο του ως οραμαστιστής, παθιασμένος, τελειομανής και ιδιόρρυθμος. Δεν διστάζει να εκφράσει τις απόψεις του για τη μουσική βιομηχανία (που είναι μια στυγνή εμπορική επιχείρηση), την πολιτική και προσωπικά θέματα, προκαλώντας μερικές φορές αντιπαραθέσεις. Η συγκρουσιακή φύση του έχει τόσο προσελκύσει όσο και αποξενώσει θαυμαστές και συναδέλφους.

Απλώς παρεξηγημένος;

Έχει αναφερθεί ότι έχει επανηχογραφήσει τα μέρη που έπαιξαν άλλα μέλη του συγκροτήματος χωρίς την άδειά τους, κάτι που προκάλεσε ένταση και αποχωρήσεις από το συγκρότημα. Η σχέση του με τον κιθαρίστα James Iha και την μπασίστρια D’arcy Wretzky ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, με την Wretzky να τον αποκαλεί “χειριστικό” και “ανυπόφορο.

Έχει αποκαλέσει τον Eddie Vedder των Pearl Jam “βαρετό υποκριτή”, ενώ πλήττει αφόρητα και με τον Dave Grohl και τους Foo Fighters. Σε μία συνέντευξη το 2012, όταν ο δημοσιογράφος του Rolling Stone τον ρώτησε για τις αρνητικές κριτικές του άλμπουμ “Oceania,” ο Corgan αντέδρασε με θυμό, λέγοντας ότι οι κριτικοί δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται. Πώς απαντάει λοιπόν σε όσους τον θεωρούν εγωπαθή και αλαζόνα;

Σε συνέντευξή του στο Kerrang! διαβάζουμε ότι δεν έχει ούτε δευτερόλεπτο να απαντήσει σε κανέναν διότι είναι πολυάσχολος και σε μία μόνιμη φάση προσωπικής εξέλιξης.

Είναι θιασώτης της επαγγελματικής πάλης και έχει εμπλακεί ενεργά σε αυτή τη βιομηχανία, προσπαθώντας να προωθήσει και να αναδείξει το άθλημα. Έχει εκδώσει μια συλλογή ποιημάτων με τίτλο “Blinking with Fists”. Γράφει ποίηση και σενάρια. Το 2012, άνοιξε μια τσαγερί με το όνομα “Madame Zuzu’s Tea House” στο Highland Park του Illinois, το οποίο οργανώνει πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, ενώ είναι και ιδιοκτήτης ενός plant-based εστιατορίου στη γειτονιά του το Highland Park, Ill.

Συνεργάζεται με ένα μη κερδοσκοπικό καταφύγιο ζώων, το PAWS Chicago. Είναι λάτρης των τεχνών γενικότερα. Συμμετέχει σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και συνεργάζεται με άλλους καλλιτέχνες από διάφορα πεδία. Το ενδιαφέρον του για τις τέχνες επηρεάζει και τη μουσική του, καθώς προσπαθεί συνεχώς να ενσωματώσει νέα στοιχεία και επιρροές στο έργο του. Παράλληλα πειραματίζεται με διάφορα μουσικά είδη και φορμά. Το σπίτι του στο Σικάγο είναι ένα μεγάλο playground. 

Στη διάρκεια της πανδημίας συνέχισε να δουλεύει πυρετωδώς όπως λέει στο Kerang! “Νομίζω ότι αν δεν ήμουν απασχολημένος θα είχα τρελαθεί. Η οικογένειά μου πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Κορέα και σίγουρα έχουν περάσει πολύ, πολύ χειρότερα. Για εμάς σε αυτή τη γενιά, δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ κάτι που αντιμετωπίσαμε όπως αυτό που μας έκανε να σταματήσουμε για περισσότερο από πέντε λεπτά και να σκεφτούμε τι συμβαίνει και πού οδηγούν όλα αυτά“.

Το Cyr ήταν για τον Corgan μια ψήφος εμπιστοσύνης στην επανένωση της μπάντας και επίσης η πρώτη φορά από το 1999 που “μπόρεσαν να κάνουν ένα άλμπουμ των Smashing Pumpkins με τον παραδοσιακό τρόπο”.

“Πάντα προσπαθούμε να γίνουμε η μπάντα που δεν ήμασταν ποτέ πριν” λέει ο Corgan που θεωρεί ότι ο κόσμος δεν κατάλαβε ακριβώς τι θέλουν να πουν οι Smashing. Από την άλλη αν ανησυχούσαν για τη γνώμη των άλλων “δεν θα είχαμε καταφέρει ποτέ να φύγουμε από το Σικάγο“.

Υπάρχει ο πραγματικός Billy Corgan;

Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πάντα τον Corgan, σε σημείο που η γενική εικόνα για εκείνον είναι ενός γκρινιάρη, υπερβολικά σοβαρού, ψευτοπαλικαρά, οξύθυμου στον Τύπο, με τον οποίο η συζήτηση είναι δύσκολη και η σύνδεση ακόμα πιο δύσκολη.

Αντίθετα στη συνέντευξή του στο Kerrang! εμφανίστηκε ένας άνθρωπος ενεργητικός και ενθουσιώδης, που γελάει συχνά και θα μπορούσε να μιλάει με τις ώρες για metal – Ozzy, Judas Priest, Sabbath – και για “όποια λαγότρυπα θέλετε να κατεβείτε“.

Ειλικρινής και ανοιχτός. Ο Billy Corgan πραγματικά δεν δίνει δεκάρα για το τι σκεφτόμαστε. Και ειδικά οι κριτικοί μουσικής που συχνά είναι κατευθυνόμενοι. Και είναι κακό αυτό;

Στην πραγματικότητα προσπαθεί να δοκιμάσει τι σκεφτόμαστε, ακόμα και με το σόου “The World Is a Vampire” που είναι… κάπως περίεργο. Εκεί ένας γιγάντιος Billy Corgan με κάπα μεταφέρεται μέσα στο πλήθος σαν μια πανίσχυρη θρησκευτική εικόνα.

“Είχα ανθρώπους που μου έγραφαν μετά τη live εμφάνιση και μου έλεγαν: “Νομίζεις ότι είσαι ο γ@μημένος Θεός, τι στο δι@ολο έχεις πάθει;… Βρίσκω συναρπαστικό το πώς οι άνθρωποι καταλήγουν να κολλάνε τον εαυτό τους με μια συγκεκριμένη ταυτότητα. 

Όταν ασχολείσαι με την pop-art, είναι βασικά “hit and run”. Αυτό που οι άνθρωποι νομίζουν ότι ξέρουν ή αυτό που νομίζουν ότι πιστεύουν δεν είναι ακριβές, γιατί στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι ακριβές. Περιστασιακά πρέπει να ‘χτυπάς’ τους φανς για να τους δώσεις να καταλάβουν ότι πρόκειται για έναν ονειρικό κόσμο και ότι δεν πειράζει να παίζεις με αυτά τα πράγματα.

Σήμερα είμαι μπαμπάς, αλλά πριν από 25 χρόνια ήμουν ένα φρικιό που έπαιρνε LSD! Ποιο είναι πιο αληθινό; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μπορούν να είναι όλα αληθινά την ίδια στιγμή και επίσης μπορούν να μην είναι όλα αληθινά την ίδια στιγμή“.