ΕΙΔΑΜΕ THIEVERY CORPORATION ΣΤΟ RELEASE – Η “ΒΟΥΤΙΑ” ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

Άλλη μία συναυλιακή βραδιά-εκτόνωση στο Release Athens το βράδυ της Τρίτης και η Πλατεία “υποκλίθηκε” στην τρέλα των Thievery Corporation, για την οποία έστρωσαν το… χαλί οι αναπάντεχα καταπληκτικοί Black Pumas.

Η έκτη βραδιά του Release ήταν εξίσου θερμή με τις προηγούμενες, και ξεκίνησε με την κλασική σκέψη φτάνοντας στην Πλατεία ότι το αεράκι θα μας σώσει, και απόψε. Κάθε συναυλία των Thievery έχει να κάνει με μία “συνάντηση”. Με το να έρθουμε όλοι κοντά. Η Ανατολή συναντά τη Δύση, το νέο συναντά το παλιό, ο πλουσιότερος άνδρας της Βαβυλώνας συναντά τους λιγότερο πλούσιους, σε ένα 2ωρο διαπολιτισμικής μουσικής, που καλύπτει πλέον 30 χρόνια καριέρας στο μουσικό στερέωμα.

Ο Rob Garza και ο Eric Hilton – το ιδρυτικό δίδυμο των Thievery Corp – βρίσκουν πάντα στο ελληνικό κοινό μια αυθόρμητη αγκαλιά και ένα κύμα ενθουσιασμού. Συχνά έχουν παραδεχτεί ότι οι Έλληνες φανς συνέβαλαν τα μάλα στην καθιέρωσή τους ως δημοφιλείς καλλιτέχνες στην-από-δω πλευρά του Ατλαντικού.

Για την εμφάνισή τους ξέραμε τι να περιμένουμε, περίπου. Αν έχεις δει ένα live των Thievery είσαι υποψιασμένος για το ενεργειακό “μανιτάρι” που θα εκλυθεί στην ατμόσφαιρα. Οι μουσικές τους είναι ένα ταξιδάκι από τις ακτές της Βραζιλίας μέχρι τη Βηρυτό και από τα κλαμπ της Ουάσινγκτον μέχρι την Bossa Nova των ’60ς. Ήταν οι Black Puma όμως που μας έπιασαν στον… ύπνο.

Πριν τους Thievery οι Black Pumas: Με σήμα δύο πούμα και γκλίτερ να γυαλίζει στους κυνόδοντες

Ο Anduze (βλέπε Parov Stelar) και οι The Budos Band άνοιξαν, όπως μάθαμε, ιδανικά το… απόγευμα. Οι Budos με το χαρακτηριστικό στυλ afrobeat, funk, soul και λίγη ψυχεδέλεια, προετοίμασαν την κατάσταση για να καταφθάσει ο χείμαρρος Eric Burton και οι Black Pumas. Έπαιξαν στο Brooklyn Still, στο Radio City, έπαιξαν στο Glastonbury, σε venues όλων των ειδών και μεγεθών, και παντού θέλουν να αισθάνονται ότι τραγουδούν ξεχωριστά σε κάθε άτομο στο κοινό.

Η περσόνα του Burton κυριάρχησε απόλυτα στη σκηνή. Ξανθά ράστα, ένα βαρύτιμο ασημένιο κόσμημα στο λαιμό με μωβ πέτρες και κατακόκκινα παπούτσια με τα οποία έδωσε ρεσιτάλ χορού, ήταν το πρώτο επίπεδο της κατάστασης. Στην πλάτη της σκηνής δύο τεράστια κεφάλια μαύρων πούμα, με δόντια και μάτια που στραφτάλιζαν (το λογότυπό τους). Τραγούδια από το πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ, καθώς και από το δεύτερο “Chronicles of a Diamond” γέμισαν με σόουλ κύματα την Πλατεία, με τον Burton να δείχνει τη δεξιότητά του και στην κιθάρα.

Κάπου στα πέριξ και ο έτερος black puma, ο Adrian Quesada στην κιθάρα, αλλά το εκτόπισμα του Burton δεν παίζεται. Συνήθως τραγουδάει αγκαλιά με το κοινό, αλλά δεν τα κατάφερε να κατέβει πολύ κοντά στον κόσμο αυτή τη φορά.

Το δίδυμο από το Τέξας αφιέρωσαν το “Angel” σε όποιον κάποια στιγμή χρειάστηκε έναν άγγελο στη στη ζωή του. Φυσικά όλα παίχτηκαν στο “More Than a Love Song” και τη ναυαρχίδα των μαύρων πούμα, το “Colors” – κυρίως στη φράση “All my favorite colors, right on / My sisters and my brothers”. Μετά από μερικά “efxaristo”, πολύ ιδρώτα και ένα διάγγελμα υπεράσπισης του rock n’ roll, ο κυρίως γκόσπελ Burton μας έδωσε ραντεβού για την επόμενη φορά. Σίγουρα τους ταιριάζουν και κλειστοί χώροι και θέλουμε να τους ξαναδούμε!

Thievery Corporation – Με σημαία της Παλαιστίνης βουτιά στο κοινό

Οι Thievery δεν μας άφησαν να περιμένουμε πολύ. Και όπως ήταν αναμενόμενο το σόου τους στήθηκε σαν μία σπονδυλωτή παρέλαση από guests τραγουδιστές. Σταθερός στα decks ο Rob Garza με το εξωτικό κιμονό του και στο σιτάρ ο Rob Myers με γυαλιά ηλίου και φουλ αυτοσυγκέντρωση στο υπερπέραν.

Οι δυο τους γνωρίζονται από το 1995 όταν στους κόλπους του Eighteenth Street Lounge της Ουάσινγκτον αποφάσισαν να εξελίξουν την εμμονή που είχαν στην dub, τη βραζιλιάνικη bossa nova και τη jazz. Και “κλέβοντας” μπιτάκια έγιναν ένα από τα σπάνια συγκροτήματα με ηλεκτρονικό προσανατολισμό που λειτουργεί πολύ καλύτερα ζωντανά από ό,τι στο δίσκο.

Θέλοντας μάλλον να ακουμπήσει -μεταφυσικά μιλώντας- τη δεξιότητα του Ananda Shankar, ο Rob Myers έδωσε ένα ρεσιτάλ με το σιτάρ του και μπήκε κατευθείαν στο “Lebanese Blond” για να μην χάνουμε χρόνο. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ο Eric πίσω από τα μαύρα γυαλιά του περνούσε… υπέροχα στο παράλληλο σύμπαν της μουσικής.

Κακά τα ψέμματα εκτός από τις ενορχηστρώσεις – που πρέπει να έχεις πτυχίο αρμονίας για να τις εντοπίσεις – τον πρώτο λόγο είχαν οι τραγουδιστές της βραδιάς. Είχαν και τον περίπλοκο ρόλο να εμπλέξουν ενεργά τους θεατές, με παραγγέλματα για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί. Εντάξει λίγο πεπατημένη οδός, αλλά λειτουργεί. Όταν υπάρχει χημεία.

Πολύ αγαπημένος ο Puma Ptah τραγούδησε, χόρεψε και ανέβασε τον πήχη της βραδιάς. Ο τραγουδιστής της ρέγκε Mr. Lif είχε τον ρόλο του εμψυχωτή, λέγοντας στο πλήθος να μην παραιτηθεί από τα όνειρά του. H Laura Vall τραγούδησε με ολόσωμο μαύρο μαγιό “El Pueblo Unido”, ένα χωριό ενωμένο ποτέ νικημένο. Και ένα μεγάλο μάτι στην πλάτη.

Σαφέστατα πιο ομιλητική από όλους ήταν η Racquel Jones (πρώην Miss Jamaica Universe παρακαλώ) που σκοπός της ζωής της είναι να μιλά για τον τερματισμό των διακρίσεων,  το τέλος του σεξισμού, της πατριαρχίας και της θρησκευτικής καταπίεσης. “Letter to the Editor” και “The Temple of I & I” είναι η συνεισφορά της στους Thievery.

Όσα θέλαμε και περιμέναμε να ακούσουμε τα ακούσαμε όπως το “The Richest Man in Babylon”. Θέλαμε όμως και το κάτι παραπάνω.  “Nα ξεχάσουμε τις διαφορές και να ενωθούμε κάτω από τo groove”. “Ζούμε ενδιαφέροντες αλλά και τρομακτικούς καιρούς”, έχουν πει σε συνέντευξή τους οι Thievery που τους αρέσει να είναι πολιτικοί “χρησιμοποιώντας κωδικοποιημένη γλώσσα στους στίχους, για να σχολιάζουν τα συστήματα ελέγχου και τις δομές εξουσίας”.

Έχουν πολλάκις σταθεί απέναντι από τις “φιλοπολεμικές” αποφάσεις των αμρικανικών κυβερνήσεων των τελευταίων ετών. Εξάλλου και μόνο που εξερευνούν την παγκόσμια μουσική – και παντρεύουν ήχους και όργανα – βοηθούν στο να ειπωθεί δημοκρατικά η ευρύτερη ιστορία πολιτισμών και ομάδων.

Το “κάτι” παραπάνω ήρθε όταν στη σκηνή εμφανίστηκε ο ράπερ Puma Ptah φορώντας την παλαιστινιακή σημαία. Ο παραγωγός από τη Νέα Υόρκη έχει έντονη δραστηριότητα στην ανεξάρτητη αμερικανική μουσική σκηνή και έχει συμμετάσχει σε πολλά μουσικά project που εξετάζουν θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης και πολιτικής ευαισθητοποίησης.

“Με την Παλαιστίνη” τάσσονται ξεκάθαρα οι Thievery και ο Puma Ptah έπεσε θριαμβικά στην αγκαλιά του κόσμου, που τον έκανε μια βόλτα στα χέρια μαζί με τη σημαία, μέχρι να τον ξαναφέρει σώο στη σκηνή.

Το φινάλε ήταν λίγο απότομο με το “Sweet Tides” από την Laura Vall, και η παρέα ως φαίνεται δεν ετοίμασε ένα ωραίο πρωτότυπο ανκόρ για τα μάτια μας μόνο.

Επόμενη στάση Massive Attack την έβδομη μέρα της… δημιουργίας.

Πληροφορίες releaseathens.gr