ΕΙΝΑΙ ΤΟ “HOUSE OF THE DRAGON” ΠΙΟ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ “GAME OF THRONES”;

Ξέρω, ξέρω, η μεγάλη βασική αρχή του ίντερνετ λέει πως κάθε άρθρο που έχει clickbaity ερώτηση στον τίτλο μπορεί να απαντηθεί με ένα απλό «όχι» γλιτώνοντάς σου ένα κλικ. Αλλά για να διώξω γρήγορα την αγωνία και να ξέρεις με σιγουριά πως δεν χαράμισες το κλικ σου, αναγνώστη, στο απαντάω εξαρχής: Ναι!

Ναι, αν είναι το κέφι αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με μανία: Διασκεδάζω πολύ, ίσως περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε, με το House of the Dragon, μια σειρά της οποίας η γενική σύνοψη είναι κάτι σαν: πώς μια κυρίαρχη βασιλική γραμμή σβήστηκε από το χάρτη ξεκληρίζοντας μαζί και ένα ολόκληρο θαυμαστό είδος των δράκων, μέσα από έναν αιματηρό πόλεμο που συντάραξε το Γουέστερος και το εισήγαγε σε μια σκοτεινή εποχή που κράτησε αιώνες.

Υποθέτω κάθε άνθρωπος βρίσκει το κέφι του όπου μπορεί. Κάθε πρωί ξυπνάω με την αίσθηση πως ο κόσμος μας τελειώνει: Γενοκτονίες σε λάιβ μετάδοση, περιβαλλοντική καταστροφή, απάνθρωπη ακρίβεια, ατμόσφαιρα από τσιμέντο και σκόνη, γειτονιές και πολιτιστικά κέντρα που μετατρέπονται σε ξενοδοχεία και airbnb, διαφθορά και εγκληματική συγκάλυψη, διάλυση των εργασιακών… House of the Dragon μου λέτε;; Το House of the Dragon είναι παιχνιδάκι! Αληθινή απόδραση! Τι προβλήματα έχουν όλοι αυτοί; Ποια πλευρά θα καθίσει στο θρόνο; Μισό λεπτάκι να σκουπίσω ένα δάκρυ!

Υπάρχει ένα φανταστικό βίντεο από ένα red carpet event της σειράς που πραγματικά ξεκλειδώνει το πώς νιώθω απέναντι στους χαρακτήρες και στην όλη μυθολογία του σόου. Στην ερώτηση που κυριαρχεί γύρω από τη σειρά, «με ποια πλευρά είσαι;», ο Ίφανς, που παίζει φανταστικά τον μακιαβελικό Ότο Χαϊτάουερ, απάντησε το εξής καταπληκτικό:

«Κι οι δύο πλευρές είναι γενοκτονικοί, τρελοί εγκληματίες πολέμου… οπότε νομίζω όλοι πρέπει να απολαύσουμε να βλέπουμε πώς θα πεθαίνουν».

Είναι λίγο σαν το πώς ένα τεράστιο κομμάτι της απόλαυσης γύρω από το Succession –για εμένα τουλάχιστον, γιατί κάθε θεατής παίρνει διαφορετικά πράγματα από την κάθε σειρά– είχε να κάνει με το να βλέπω βδομάδα μετά τη βδομάδα ένα μάτσο ανίκανα νεόπλουτα failsons να αποτυγχάνουν με όλο και πιο απίθανους και κωμικούς τρόπους, μέχρι που τελικά τους πήρε παραμάζωμα η ενσάρκωσης της απόλυτης λευκής μετριότητας. Απολαυστικό high comedy, αν με ρωτάτε.

Παρόμοια κάπως έχω αρχίσει να βλέπω και το House of the Dragon, ειδικά από τη στιγμή που κατάλαβα τι ακριβώς κάνει, και πώς.

Η αφήγηση της σειράς δεν είναι ανοιχτή και επεκτακτική, σαν του Game of Thrones, ούτε έχει το ίδιο είδος περιπλοκότητας, όπου διαφορετικοί χαρακτήρες και ηθικές σημαίνουν διαφορετικά πράγματα στην κάθε περιοχή και στην κάθε ανάγκη και στον κάθε λαό – και αναφέρομαι φυσικά στην αρχή του Game of Thrones, στις πρώτες 3-4 σεζόν, πριν γίνει η καρτούν χαλκομανία στην οποία εξελίχθηκε όταν η σειρά προσπέρασε τα βιβλία.

Το House of the Dragon αντιθέτως είναι πολύ πιο κλειστή αφήγηση, σε έναν κόσμο που μοιάζει πολύ πιο μικρός και εσωτερικός. Οι αποφάσεις παίρνονται σε δύο κλειστές αίθουσες από δυο ντουζίνες ανθρώπων εκ των οποίων οι μισοί είναι κάτι υπερμεγέθεις μπέμπηδες με τεράστιους εγωισμούς και ανεξέλεγκτες εμμονές. Η εκτέλεση των σχεδίων πραγματοποιείται σε κάτι ακαθόριστα CGI χωράφια όπου κάτι ανώνυμες μάζες ανθρώπων, που υπηρετούν είτε τη μία δολοφονική πλευρά, είτε την άλλη, σφάζονται μεταξύ τους (όταν δεν καίγονται από δράκους, που με τη σειρά τους σφάζονται κι αυτοί μεταξύ τους).

Όλα αυτά που στο χαρτί μοιάζουν να κάνουν το House of the Dragon μια πιο μονοδιάστατη και, ειλικρινά, καταθλιπτική εμπειρία θέασης σε σχέση με το Game of Thrones, τα βρίσκω εν τέλει στοιχεία απελευθερωτικά. Απλά κάτσε πίσω κι απόλαυσε το σόου!

Υπάρχει και μπόλικη κωμωδία κιόλας εδώ, που πηγάζει ακριβώς από αυτή την κατάμαυρη και αδιέξοδη δυναμική. Κωμωδία που νιώθω πως σπάνια υπήρχε στο Game of Thrones, αλλά εδώ βρίσκεται απολύτως δεμένη με τις δραματικές εξελίξεις. Όταν ο μανιακός πρίγκιπας Ντέιμον (Ματ Σμιθ σε μια φανταστικά σιχαμένη απεικόνιση ενός απολύτως μισητού αντι-ήρωα) καταφθάνει στο Χάρενχαλ για να το κατακτήσει για την πλευρά της Ρενίρα, μπαίνει μέσα ηρωικά και επιθετικά φορώντας πανοπλία και λέγοντας με στόμφο: «Ήρθα να αξιώσω το Χάρενχαλ!». Απέναντί του, βρίσκει ένα κάστρο που στάζει (ο υδραυλικός θέλει λεφτά για να έρθει), με έναν βαριεστημένο μάνατζερ που βασικά του απαντά με μια ενέργεια του στυλ «ναι, το φαντάστηκα, πάρτο και κάνε ό,τι θες, κάτσε να σε ταΐσω καμιά ληγμένη κονσέρβα (το νερό είναι λίγο βρώμικο κι η σόδα δυστυχώς μας έχει τελειώσει)».

Όταν ο ακόμα πιο λαομίσητος χαρακτήρας Κρίστον Κόουλ πείθει τον μανιακό μπέμπη βασιλιά Έιγκον να εκδικηθεί την δολοφονία του ανήλικου διαδόχου στέλνοντας έναν στρατιώτη μόνο του στο αντίπαλο κάστρο, να προσποιηθεί πως είναι ο δίδυμος αδερφός του (ήδη πολύ αστείο, θα ήταν καλύτερο μόνο αν τους δύο στρατιώτες έπαιζε η Λίντσεϊ Λόχαν), για να σκοτώσει τη Ρενίρα, ο Έιγκον συμφωνεί με ενθουσιασμό, αφήνοντας πίσω τη λογική ή τις συμβουλές πιο έμπειρων. Οι δυο τους έχουν μια δυναμική που με ταξιδεύει σε ένα άλλο κωμικό HBO classic, το Entourage (που σε γενικές γραμμές βρίσκω λιγότερο αστείο από το House of the Dragon), με τον Κόουλ και τον Έιγκον να φέρονται με τον παραλογισμό και την αναίτια αυτοπεποίθηση του Τζόνι Ντράμα με τον Τερτλ.

Ο Ότο Χαϊτάουερ, του φίλου μας του Ρις Ίφανς, μπαίνει στην αίθουσα και όταν μαθαίνει πως «υπάρχει ένα σχέδιο που μπήκε μπροστά, θα δεις τι θα τους κάνουμε χαχ», κλείνει ανεπαίσθητα τα μάτια και αφήνει δύο δευτερόλεπτα σιωπής να κυλήσουν, πριν αποκριθεί με ένα στεγνό, «…ποιο… σχέδιο…;». Είναι μια απλή, αδιάφορα γραμμένη σκηνή επεξήγησης, αλλά το delivery του Ίφανς, ο οποίος είναι έμπειρος κωμικός και καταλαβαίνει με απόλυτη σαφήνεια τις δυναμικές του σόου, είναι εκπληκτικό. Μπορείς σχεδόν να τον δείς να κάνει τρία eyeroll και να χτυπάει το κούτελό του από απόγνωση.

Ακόμα και η ίδια η βάση της κεντρικής σύγκρουσης της σειράς, η αφορμή του πολέμου, η σφαίρα που σκότωσε τον δούκα Φερδινάνδο του Γουέστερος, είναι μια παρεξήγηση επιπέδου σίτκομ, όπου ένας χαρακτήρας καταλαβαίνει λάθος τις εμπύρετες μουρμούρες ενός ετοιμοθάνατου βασιλιά και μόνο πολύ αργότερα συνειδητοποιεί τη γκάφα της. Ο πόλεμος θα γινόταν φυσικά έτσι κι αλλιώς, γιατί οι αφορμές είναι απλώς αυτό: αφορμές. Αλλά παραμένει μια αρκετά αστεία κεντρική λεπτομέρεια παρόλ’αυτά.

Πέρα όμως από αυτές τις μικρές απολαυστικές στιγμές, είναι και οι μεγάλες, σαρωτικές εξελίξεις που προσφέρουν απλόχερα διασκέδαση. Το πιο πρόσφατο επεισόδιο, The Red Dragon and the Gold (το 4ο της 2ης σεζόν), υπογραμμίζει τη διάθεση της σειράς να παίξει με μπλοκμπάστερ όρους από πολύ νωρίς, εστιάζοντας σε μια τεράστια δρακομαχία που μεταξύ άλλων λύνει κι ένα πολύ βασικό πρόβλημα που υπήρχε από νωρίς: Το «μα γιατί δεν καβαλάνε απλά τους δράκους να τελειώνουμε;» πρόβλημα. Αυτό που κάθονται άνθρωποι και στήνουν στρατηγικές με στρατούς ενώ πολλοί θεατές φωνάζουμε «στείλτε απλά ένα δράκο να καθαρίσει!!!», και που ξαφνικά φαίνεται το γιατί ακόμα κι αυτή η λύση δε θα ήταν τόσο απλή.

Μέσα από όλο αυτή την υπο-πλοκή, του στρατού που κινείται με στόχο την αξίωση στρατηγικών κάστρων, και την απόφαση του αντίπαλου στρατού να στείλει δράκους για να τους σταματήσει, έχουμε πάρει εξελίξεις που ήδη βοηθούν και εμπλουτίζουν τη σειρά. Στο πεδίο της μάχης, ο Κρίστον Κόουλ μοιάζει καταρχάς ελαφρώς πιο ικανός, και δεν είναι απλά μια περιφερόμενη ενόχληση – έχει σίγουρα περισσότερο ενδιαφέρον μια περιφερόμενη ενόχληση με στοιχειώδεις ικανότητες κι η οποία Έχει Δει Πολλά.

Στο μεταξύ, στον ουρανό, δράκοι καίγονται, ξεκοιλιάζονται, και αναβάτες έρχονται αντιμέτωποι με τη μοίρα τους, ή με σοκαριστές εκπλήξεις, ή με δυσθεώρητα μεγάλες αποφάσεις – όλα αυτά κάνουν για φανταστικό δράμα, οπότε στηρίζουμε. Ίσως ο πιο αγαπητός χαρακτήρας της σειράς έχει σκληρό αλλά badass θάνατο, αφενός προστατεύοντάς την από την αναγκαιότητα του να βάψει περισσότερο τα χέρια της με αίμα στο μέλλον, κι αφετέρου δίνοντάς μας μπλοκμπάστερ σκηνές δράσης με υψηλή αίσθηση δράματος και αγωνίας.

Ενώ η κοχλάζουσα έχθρα ανάμεσα στον Έιγκον και τον Έιμοντ (με αποκορύφωμα μια πολύ αστεία στιγμή στο συμβούλιο που ο Έιμοντ ξεφτιλίζει τον βασιλιά μιλώντας του στα βαλιριανά, στα οποία ο Έγικον απαντάει με κάτι που μοιάζει με γλώσσα αλλά είναι περισσότερο κορακίστικα) φτάνει στη φυσική της κατάληξη, με τον έναν να στοχεύει τον άλλον. Μια πιθανή αντίδραση σε αυτή τη σοκαριστική εξέλιξη θα μπορούσε να είναι «τι σημαίνει αυτή η επίθεση για τις τεταμένες δυναμικές στο King’s Landing», αλλά η δική μου πάντως ήταν: «ΝΑΙ. ΧΑΟΣ.»

Στην ιδέα και μόνο πως η σειρά θα προχωρήσει βασικά μέσα από μια ακολουθία υψηλής δραματικότητας συγκρούσεων, από τις οποίες κάθε πλευρά θα αποχωρεί με μεγάλες απώλειες, μέχρι τελικής εξόντωσης αμφότερων; Και έχοντας στην πορεία δει κάθε χαρακτήρα να μετατρέπεται σε τέρας; Ναι, δεν ξέρω: Μοιάζει όντως κλειστή ως σάγκα και κατάμαυρη, αλλά είναι ταυτόχρονα και τελείως αναπολογητική ως προς αυτό που κάνει.

Οι ιστορίες αντιηρώων πολύ φυσικά κι ανθρώπινα, πάντα μας γοητεύουν. Αλλά τότε τι είναι μια σειρά για μια σάγκα αντι-ηρώων που σκοτώνονται μεθοδικά και εντυπωσιακά μεταξύ τους; Τι είναι, αν όχι απολαυστική και γοητευτική κι η ίδια με τον τρόπο της;

Σου λέει η σειρά: Να δύο πλευρές μανιακών, εγωπαθών αντι-ηρώων, που θα σφάζονται μεταξύ τους για τόσο πολύ καιρό με τόση μανία, σε έναν κόσμο που δεν έχει καν στοιχειώδες ηθικό πλαίσιο, που στο τέλος κανείς δε θα θυμάται καν γιατί σκοτώνονται, καθώς τα πάντα γύρω τους καίγονται και ό,τι ελάχιστο απομείνει θα στέκεται μέσα στα συντρίμμια.

Ε, αν το λέει αυτό η σειρά, τι να πούμε κι εμείς δηλαδή; Παίρνουμε το ποπκόρν και κοιτάζουμε τις φλόγες.