Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΕΝΑΣ “ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ”

Δύναμη vs Αδυναμία. Πάνω σε αυτό το δίπολο βασίστηκε η στρατηγική αντεπίθεσης του Ντόναλντ Τραμπ, προκειμένου να ξαναγίνει ο ένοικος του Λευκού Οίκου. Η πολυσυζητημένη, τις τελευταίες εβδομάδες, εικόνα αδυναμίας του Τζο Μπάιντεν ενίσχυε το αφήγημα του Τραμπ, βυθίζοντας τους Δημοκρατικούς στην εσωστρέφεια κι ενώνοντας τις φωνές που έλεγαν στον νυν Πρόεδρο των ΗΠΑ να αποσυρθεί (από τους New York Times ως την Νάνσι Πελόζι και τον Τζορτζ Κλούνι). Τώρα πια η κουβέντα έχει αλλάξει. Το iconic καρέ του Ντόναλντ Τραμπ, 74 δευτερόλεπτο μετά τους πυροβολισμούς, να σφίγγει την γροθιά του και να φωνάζει “fight, fight, fight” είναι ιστορικό, εμβληματικό. Kαι, κυρίως, πανίσχυρο.  

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πια ένα «ζωντανός μάρτυρας». Κι αυτή είναι μια όχι τυχαία φράση, το “living martyr” χρησιμοποιείται κατά κόρον μετά την απόπειρα δίπλα σε λέξεις όπως «σταύρωση» κι «ανάσταση». Στην πρώτη του συνέντευξη, άλλωστε, μετά το γεγονός, ο Τραμπ δήλωσε στο συντηρητικό tabloid New York Post «θα έπρεπε να είμαι νεκρός – ο γιατρός στο νοσοκομείο είπε ότι δεν έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο, το αποκάλεσε θαύμα». Τα πρωτα 24ωρα μετά την Πενσιλβάνια, οι Ρεπουμπλικάνοι χρησιμοποιούν μια απόλυτα θρησκευτική γλώσσα για να περιγράψουν όσα συνέβησαν, αλλά και τον απόηχό τους. Είναι μια γλώσσα που καταλαβαίνουν απόλυτα οι χριστιανοί, σκληροπυρηνικοί οπαδοί του MAGA (Make America Great Again), είναι μια γλώσσα που γράφει στον πυρήνα των υποστηρικτών του Τραμπ και χαλυβδώνει τον ιερό φανατισμό τους. 

Σε κεντρικό επίπεδο, οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν παίξει μέχρι τώρα θεσμικά. Ενημερώνουν, δε ρίχνουν λάδι στη φωτιά, ενώ ο ίδιος ο Τραμπ δεν αναφέρθηκε σε παραλείψεις ή κακή λειτουργία των μυστικών υπηρεσιών και των τοπικών αρχών (παρά τις δεκάδες τέτοιες ενδείξεις), αντίθετα επαίνεσε τους πράκτορες που πυροβόλησαν τον δράστη τονίζοντας ότι «έκαναν φανταστική δουλειά».

Μεμονωμένα όμως, επιφανή ή και λιγότερο προβεβλημένα στελέχη του ρεπουμπλικανικού κόμματος, τραβάνε στα άκρα το σχοινί της πόλωσης. Ο Τζ.Ντ. Βανς, γερουσιαστής από το Οχάιο, συγγραφέας του μπεστ σέλλερ Το Τραγούδι του Χιλμπίλη (εκδ. Δώμα, έγινε και ταινία για το Netflix) και ο άνθρωπος που ο Τραμπ επέλεξε για αντιπρόεδρό του αν επανεκλεγεί («επιλογή των MAGA έναντι της ενότητας», τη χαρακτήρισε το New York magazine) δήλωσε ότι ο πυροβολισμός στο Μπάτλερ «δεν ήταν απλώς ένα μεμονωμένο περιστατικό», προσθέτοντας ότι «η κεντρική ρητορική της εκστρατείας Μπάιντεν ότι ο Τραμπ είναι ένας αυταρχικός φασίστας είναι που οδήγησε στην απόπειρα». Τα ίδια κι από τον γερουσιαστή της Νότιας Καρολίνας, Τιμ Σκοτ, που έδειξε ως ηθικούς αυτουργούς «την ριζοσπαστική αριστερά και τα καθεστωτικά μίντια». Μέλη του Κογκρέσου, όπως ο Μάικ Κόλλινς από την Τζόρτζια και η Λόρεν Μπόμπερτ από το Κολοράντο, κατονόμασαν τον Μπάιντεν ως υπεύθυνο – ο πρώτος έγραψε στο X (πρώην Twitter) ότι «ο Μπάιντεν έδωσε τις οδηγίες». Ο κυβερνήτης του Τέξας, Γκρεγκ Άμποτ, το συνόψισε ως εξής: «Προσπάθησαν να τον φυλακίσουν. Προσπάθησαν να τον σκοτώσουν. Δε δουλεύει τίποτα. Ο τύπος είναι αδάμαστος». Η συσπείρωση γύρω από τον Τραμπ έχει πικάρει. (Στο περιθώριο της απόπειρας, δικαστής απέρριψε απόρρητα έγγραφα σε υπόθεση κατά του Τραμπ, επειδή ο διορισμός του εισαγγελέα που τα προσκόμισε κρίθηκε αντισυνταγματικός ενώ ο Ίλον Μασκ υποσχέθηκε 45 εκατομμύρια δολάρια το μήνα σε επιτροπή πολιτικής δράσης που θα στηρίζει τον Τραμπ.)

Από την άλλη, οι Δημοκρατικοί βρίσκονται σε εμφανή και φυσιολογική αμηχανία. Προφανώς, ο Πρόεδρος Μπάιντεν είπε όλα τα σωστά πράγματα κάνοντας δηλώσεις συμπαράστασης και καταδίκης (είπε σε τρεις διαφορετικές δηλώσεις του «αυτό που συμβαίνει, δεν είμαστε εμείς») ενώ τηλεφώνησε και στον συνυποψήφιο του. Τα ίδια σωστά πράγματα είπε κι ο πρόεδρος Ομπάμα. Το ίδιο κι επιφανή στελέχη των Δημοκρατικών. Το ίδιο και τα προοδευτικά ΜΜΕ στις ΗΠΑ που άλλαξαν ατζέντα κι από την αντικατάσταση Μπάιντεν εστιάζουν τα τελευταία 24ωρα στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και την ανάγκη αυτοσυγκράτησης. «Τις επόμενες ημέρες τα πράγματα δε θα πάνε καλύτερα», έγραψε ο αρχισυντάκτης του New Yorker, Ντέιβιντ Ρέμνικ, εξηγώντας πώς οι περισσότερες λεπτομέρειες που σταδιακά θα αποκαλύπτονται για το συμβάν, απλά θα μεγαλώσουν τον διχασμό.

Η αμηχανία των προοδευτικών ανθρώπων στις ΗΠΑ έγκειται στο εξής: στο παρόν timing είναι σχεδόν αδύνατον να καταστεί σαφές ότι ο άνθρωπος που ενσαρκώνει (κι ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για) την τρέχουσα συνθήκη αβυσσαλέου μίσους, δηλαδή ο Ντόναλντ Τραμπ, είναι και το τελευταίο θύμα της. Κι έτσι σβήνεται από τη συλλογική μνήμη ότι είναι εκείνος που όταν είχε χτυπηθεί με πλαστικές σφαίρες ο παρουσιαστής Άλι Βέλσι στις διαδηλώσεις για τον Τζορτζ Φλόιντ είχε δηλώσει ότι αυτό είναι «ένα ωραίο θέαμα» ή που είχε επικροτήσει την χειροδικία ενός μέλους του Κογκρέσου σε ρεπόρτερ επειδή τον είχε ρωτήσει για τη δημόσια υγεία λέγοντας ότι «όποιος μπορεί να ρίξει και καμία, είναι ο τύπος του». Ή του οποίου οι υποστηρικτές μπούκαραν στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου του 2021.

Το περιστατικό στην Πενσιλβάνια είναι επίσης η απόλυτη εικόνα της «αμερικάνικης ψύχωσης» με την οπλοκατοχή. Ένας τέως πρόεδρος-νυν υποψήφιος με τους Ρεπουμπλικάνους που την υποστηρίζει πυροβολήθηκε από έναν 20χρονο εγγεγραμμένο στους ρεπουμπλικανικούς καταλόγους (αλλά και μικροδωρητή σε οργάνωση που σχετίζεται με τους Δημοκρατικούς), ο οποιός την ώρα της απόπειρας φορούσε t-shirt YouTube καναλιού που υμνεί τα πυροβόλα όπλα. Παρά τα δεκάδες πολύνεκρα μακελειά στις ΗΠΑ, παρά την πρώτη απόπειρα δολοφονίας (έστω πρώην) Προέδρου μετά από εκείνη με θύμα τον, επίσης Ρεπουμπλικάνο, Ρόναλντ Ρέιγκαν τον Μάρτιο του 1981, η κουβέντα για τον περιορισμό της οπλοκατοχής προφανώς δε θ’ ανοίξει ούτε τώρα. 

Το ίντερνετ τα τελευταία 24ωρα είναι μια τεράστια κατσαρόλα που σιγοβράζουν δεκάδες (εκατοντάδες;) θεωρίες συνωμοσίας. Είτε κάποιος τις υιοθετεί και βυθίζεται στην σκουληκότρυπά τους, είτε προσπαθεί να τις αφοπλίσει με λογικά επιχειρήματα, λειτουργούν υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ. Τον αναγάγουν σε μια godlike φιγούρα που είτε κίνει τα νήματα είτε απειλείται από αυτούς που τα κινούν – το απολυτο win win. Ακόμα και τα χιλιάδες memes (περιεχομένου αθλητικού, γαστρονομικού, χιουμοριστικού κτλ.) που κυκλοφορούν με την εικόνα του Τραμπ στα χέρια των ειδικών πρακτόρων – όσο κάφρικα κι αν είναι – λειτουργούν υπέρ του. Είναι πολλαπλασιαστές της εικόνας του, τον κάνουν οριζόντια λίγο πιο συμπαθή. Ή έστω οικείο. Κι αυτό δεν ενδυναμώνει μόνο τον ίδιο, αλλά δια της αντανακλάσεως και τους one too many μιμητές του σε όλη την υφήλιο.

Η Αμερική μοιάζει με χώρα σε αποσύνθεση. Μια χώρα τόσο διασπασμένη, πολωμένη και πολιτικά χρεοκοπημένη που επιστρέφει στη χειρότερη πρακτική του πρόσφατου παρελθόντος της: στην πολιτική βία που εκτέλεσε τον JFK, τον Μπομπι Κένεντι, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Malcolm Χ. Είναι τρομακτικό και μόνο να σκεφτεί κανείς τι θα μπορούσε να συμβεί αν ο Τόμας Κρουκς είχε καταφέρει να σκοτώσει τον Τραμπ, πώς θα έμοιαζαν σήμερα οι αμερικάνικες πόλεις. Είναι τρομακτικό να σκέφτεται κανείς πώς θα ολοκληρωθεί αυτή η προεκλογική περίοδος που έχει ακόμα σχεδόν τρεις μήνες μπροστά της…