Τι δεν χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ: Απογοήτευση και αναπαλαίωση…

«Τα κόμματα έχουν αρχές και αξίες. Δεν είναι κέντρα διερχομένων για να φεύγει κάποιος, να πηγαίνει απέναντι και μετά, με την ίδια ευκολία, να επιστρέφει σαν να μη συμβαίνει τίποτα». Αν ίσχυε αυτή η «αρχή», την οποία προβάλλει ο υποψήφιος για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Κατρίνης, τότε η πολιτική μας ζωή θα ήταν εντελώς διαφορετική. Αλλά δεν ισχύει.

Αν ίσχυε αυτή η «αρχή», δεν θα υπήρχε ο Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος το 1993 έριξε την κυβέρνηση του κόμματός του, έφτιαξε δικό του κόμμα, πέρασε στην πολιτική έρημο, επανήλθε και το 2009 έγινε αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός. Η αποθέωση της πολιτικής χωρίς αρχές, του αριβισμού. Αλλά όλα τα ενέκριναν οι δεξιοί ψηφοφόροι. Και τα σκυλιά δεμένα.

Αν ίσχυε η «αρχή» που λέει ο Κατρίνης, ο Κασσελάκης δεν θα μπορούσε να περάσει ούτε έξω από την Κουμουνδούρου. Θαύμαζε τον Μητσοτάκη και  λοιδορούσε τον Τσίπρα, αλλά έγινε αρχηγός στο κόμμα που έφτιαξε ο Τσίπρας. Η αποθέωση του αμοραλισμού και του «μπάτε σκύλοι…». Αλλά τα ενέκριναν οι αριστεροί ψηφοφόροι.

Η περίπτωση της Άννας Διαμαντοπούλου έχει χαρακτηριστικά από ανάλογες περιπτώσεις. Δεν έφτιαξε δικό της  κόμμα ούτε έριξε κάποια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά στην πιο δύσκολη στιγμή του(2014) είπε ότι δεν έχει καμιά σχέση μαζί του. Τάχθηκε υπέρ της αυτοδυναμίας του ιστορικού αντιπάλου του ΠΑΣΟΚ(2019) και έκτοτε δεν έκρυψε το θαυμασμό της για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την πολιτική του. Αν υπήρχε κάποιος κώδικας στοιχειωδών αξιών ή δεοντολογίας,  δεν θα μπορούσε να είναι υποψήφια αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Αλλά δεν υπάρχει.

Σήμερα η Διαμαντοπούλου αποκηρύσσει το πρόσφατο παρελθόν της. Ανακαλύπτει «αστείρευτες δυνάμεις» σε ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ,  που είχε αποκηρύξει. Λέει ότι «απέτυχαν η ΝΔ και ο Μητσοτάκης» , υπέρ των οποίων μαχόταν. Θέλει-λέει – να κάνει ξανά το ΠΑΣΟΚ «κυβερνών κόμμα». Αλλά δεν λέει «πώς» και «με ποιους».

Υπάρχουν δύο τρόποι για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος.

Πρώτον, μόνο του: να μεγαλώσει, να γίνει δεύτερο, μετά πρώτο και να κυβερνήσει. Όμως, διαφωνούν οι ψηφοφόροι. Σε τρεις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις κατέταξαν το ΠΑΣΟΚ τρίτο και καταϊδρωμένο. Με 13% σε ευρωεκλογές ούτε στα πιο τρελά όνειρά σου δεν πας να κυβερνήσεις,  μπορείς να πας για μονοψήφιο ποσοστό.

Δεύτερον, αφού δεν μπορείς μόνος, πρέπει να δεις αν γίνεται να συμμετάσχεις σε κάτι μεγαλύτερο με όμορους χώρους. Προφανώς, όμορος χώρος δεν είναι η ΝΔ. Ούτε η νέα υποψήφια αρχηγός δεν τολμάει να το πει πια, αν και στο πρόσφατο παρελθόν είχε ψέξει τον Ανδρουλάκη για εκείνο το «ούτε με τον Μητσοτάκη ούτε με τον Τσίπρα». Προφανέστατα ήθελε «με τον Μητσοτάκη».

Αλλά τότε δεν ήταν υποψήφια αρχηγός. Αλήθεια, σήμερα τι πιστεύει η κυρία Διαμαντοπούλου; Αν οι επόμενες εκλογές δεν βγάλουν αυτοδυναμία-όπερ και το πιθανότερο-  θα συμπράξει  σε κυβερνητικό σχήμα με τη ΝΔ του Μητσοτάκη; Και για να μη συμβεί αυτό, θα επιδιώξει-αν εκλεγεί αρχηγός- να συμπράξει με όσους από τα αριστερά συμφωνούν στη δημιουργία μια ευρείας παράταξης της Κεντροαριστεράς, για να αφαιρεθεί το μονοπώλιο της εξουσίας από τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη; Οι συνυποψήφιοί της Δούκας και Κατρίνης το λένε καθαρά.

Το ΠΑΣΟΚ έχει στους κόλπους του ένα κομμάτι («ακροκεντρώοι») που καλοβλέπει την κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ. Το κομμάτι αυτό υποστήριξε τον Ανδρέα Λοβέρδο στην προηγούμενη εσωκομματική εκλογή. Αλλά δεν του έφτανε, ήρθε τρίτος. Μπορεί, εκεί που απέτυχε ο Λοβέρδος, να πετύχει η Διαμαντοπούλου; Το «ακραίο κέντρο», ο «μακρονισμός» (που απέτυχε) και οι δεξιόστροφοι μιντιακοί βραχίονες, που ενθουσιάστηκαν με τη νέα υποψήφια, θα είναι μαζί της. Αρκούν αυτά για να την εκλέξουν όσοι θα πάνε στις κάλπες της 6ης Οκτωβρίου;

Τίποτα δεν αποκλείεται. Αν η (ενδεχόμενη) επανεκλογή Ανδρουλάκη θα σκορπίσει απογοήτευση, η (ενδεχόμενη) εκλογή Διαμαντοπούλου θα είναι ένα είδος σύγχρονης αναπαλαίωσης. Τίποτα από τα δύο δεν χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ σήμερα.