“Η φίλη μου, η Φλέρυ Νταντωνάκη”

Το 1998, μια μέρα σαν σήμερα, ξαπλωμένη σε ένα απ’ τα κρεβάτια του “Νοσοκομείου Μεταξά”, η Φλέρυ Νταντωνάκη θα φύγει νικημένη απ’ τον καρκίνο. Τα έξοδα της ταφής της θα τα αναλάβει ο γιος του Μάνου Χατζιδάκι. Θα αναπαυθεί στο κοιμητήριο της Παιανίας, σε ένα μνήμα δίπλα στον μεγάλο συνθέτη, που είχε προλάβει ήδη από το 1972 να της χαρίσει την αιωνιότητα, χρωματίζοντας με τη σπάνια φωνή της τον “Μεγάλο Ερωτικό”.

Πριν από λίγες ημέρες είχα επισκεφτεί το σπίτι της Μαρίας Φαραντούρη για μία συνέντευξη και η κουβέντα μας έκανε μία μικρή παύση και στην καλή της φίλη, τη Φλέρυ. Της ζήτησα να μου πει δυο λόγια για εκείνη, για τη γνωριμία και τη φιλία τους. Έτσι, ως φόρο τιμής σε μία από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ερμηνεύτριες που πέρασαν ποτέ και που οι μάχες της με τους προσωπικούς της δαίμονες, δεν της επέτρεψαν να αφήσει πίσω της ένα μεγαλύτερο έργο -σε όγκο όχι σε αξία, γιατί αυτή είναι αδιαπραγμάτευτη.

Εμφανώς συγκινημένη η Μαρία Φαραντούρη, και κοιτώντας συχνά ψηλά καθώς μιλούσε, σε μια χαρακτηριστική κίνηση αναπόλησης, μου είπε τα εξής:

“Η Φλέρυ ήταν ένα πλάσμα πολύ ιδιαίτερο -από εξυπνάδα, από μόρφωση, από ευαισθησία. Γι’ αυτό και πάλεψε με δαίμονες.

Ερχόταν εδώ, να, καθόταν εκεί στο σκαλάκι (σ.σ. μου δείχνει, χαμογελώντας) και έλεγε “ήρθα στη δωρική κολώνα του σπιτιού μας”. Εμένα με θεωρούσε τη δωρική, εκείνη την ιωνική.

Εγώ καθόμουν εδώ στον καναπέ και μιλούσαμε. Ερχόταν από το πρωί και έφευγε το βράδυ. Και τραγουδούσε και μου έλεγε “εδώ μπορώ να κάνω παράσταση”.

Και εγώ πήγαινα στο σπίτι της, έμενε κάπου στη Νέα Σμύρνη, ήταν το σπίτι της μανούλας της. Ήταν καλά όμως τότε.

Εγώ ξέρεις πού τη γνώρισα; Όταν ήταν στη Νέα Υόρκη και έκανε την ντουμπλίρ στην Μελίνα στο “Ilya darling” του Ζυλ Ντασέν. Κανείς δεν την ήξερε τότε.

Ήταν χούντα, εγώ έκανα περιοδεία σε όλη την Αμερική και μια μέρα, πήγαμε και στο Πανεπιστήμιο στη Νέα Υόρκη, όπου μας τίμησαν, μίλησαν για την Ελλάδα οι καθηγητές και μετά μας πήγαν σε ένα σπίτι για να φάμε. Και εκεί συναντώ τη Φλέρυ. Ήρθε, με φίλησε και κάθισε. Καθόταν κάτω συνήθως. Έβλεπες αμέσως ότι είναι ένα ιδιαίτερο πλάσμα. Και ότι ήταν πολύ έξυπνη.

Τότε για να επιβιώσει δούλευε σε νυχτερινά κέντρα στην Αμερική -πότε στο Σικάγο, πότε στη Νέα Υόρκη. Σε ελληνικά κέντρα, λαϊκά -της πετούσαν πιάτα κλπ. Αλλά έλεγε και τραγούδια του Μίκη.

Ο Μάνος τη γνώρισε πιο μετά κι εκεί υπήρξε ο έρως ο καλλιτεχνικός και της έγραψε τραγούδια. Και μετά γράψανε και τον “Μεγάλο Ερωτικό”.

Αλλά μετά η Φλέρυ η αγαπημένη “πέταξε”, μπήκε σ’ έναν άλλο κύκλο, πολύ ιδιαίτερο, που ήμουν κι εγώ παρούσα και βοήθησα πολύ με τον Μάνο. Την φιλοξένησα και στο σπίτι μου στο Λονδίνο. Βοήθησα στις δύσκολες στιγμές.

Και όταν έγινε πια καλά, τότε ήταν που ερχόταν εδώ και καθόταν στο σκαλί και τραγουδούσαμε και ανταλλάσσαμε ιδέες.

Ήρθε και όταν γέννησα τον γιο μου, ήταν από τις πρώτες. Μου έφερε και κάτι υφάσματα ως δώρο. Είχαμε πολύ ωραία σχέση”.