ΕΙΔΑΜΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΝ LENNY KRAVITZ – ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΤΟΠ 3 ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Ένας από τους σπουδαιότερους super stars της μουσικής που έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα, o Lenny Kravitz ήρθε, είδε, τραγούδησε και μας σάρωσε κανονικά, στη συναυλία του το βράδυ της Παρασκευής 2 Αυγούστου στο πλαίσιο του AthensRocks Festival.

Ξεκάθαρα στο τοπ 3 των φετινών συναυλιακών μας εμπειριών ο Lenny κέρδισε πόντους σε όλα τα επίπεδα. Στην εμφάνιση, τη φωνή, τα skills στις κιθάρες, τους απίθανους βετεράνους μουσικούς που έχει επιλέξει να τον συνοδεύουν, στον ήχο, στα visuals. Όλα τα συστατικά της συνταγής που λέγεται συναυλία, ο Lenny τα κάλυψε και με το παραπάνω.

Αν υπάρχουν συναυλίες ξένων καλλιτεχνών φέτος το καλοκαίρι που αξίζουν τη φράση “αν δεν ήρθες, έχασες”, ο Lenny Kravitz στο Athens Olympic Complex ήταν μία από αυτές.

Κι αν όλο το ενδιαφέρον μας συγκεντρώνουν οι πρωταθλητές μας που αγωνίζονται σκληρά για ένα μετάλλιο και μια καλή εμφάνιση στους Ολυμπιακούς στο Παρίσι, εμείς κάναμε ένα μικρό ροκ διάλειμμα να δούμε έναν “ολυμπιονίκη της αγάπης”… γιατί προφανώς έτσι θέλει να βλέπει τον εαυτό του ο Lenny, που δεν σταμάτησε να μας λέει “I love you”, να ακουμπάει την καρδιά του με νόημα και να μας χαμογελάει πλατιά από τη σκηνή. “Let Love Rule”.

Lenny Kravitz – Με στόχο να πολλαπλασιάσουμε την αγάπη

Ρωτώντας – όπως κάθε φορά – κόσμο τριγύρω μας για το πώς ήταν τα πρώτα support μάθαμε ότι ο Ηλίας Μπόγδανος “τα έσπασε” κυριολεκτικά, αν και ο κόσμος ήταν λίγος, το ίδιο και οι Νεοϋορκέζοι The Last Internationale με μπροστάρισσα την εκρηκτική Delila Paz (είχαν παίξει support και στους  Guns N’ Roses), μια ανεξάρτητη μπάντα – όπως λένε για τον εαυτό τους – χωρίς manager και δισκογραφική.

Για το post-punk δίδυμο Sleaford Mods τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα. Ο Jason Williamson είναι μία άγρια κατηγορία από μόνος του. Τραγούδησε με ένα χάρτινο κουτί από νερό στο κεφάλι, κατάπιε (σχεδόν ολόκληρο) το μικρόφωνο (ευτυχώς ο Lenny έφερε το δικό του!) έκρωξε σαν βραχνιασμένο πουλί, έπιασε επιδεικτικά τον καβάλο του και γενικότερα αν δεις το βιντεοκλίπ του “Uk Grim” θα καταλάβεις ότι το θέαμα δεν περιγράφεται με λόγια. Η διασκευή στο “West End Girls” των Pet Shop Boys ήταν σχετικά τίμια.

Η ώρα του Lenny έφτασε στο σούρουπο. Με το τραγούδι σήμα κατατεθέν “Are You Gonna Go My Way” τα ουρλιαχτά μάλλον ακούστηκαν μέχρι τον Νέο Κόσμο… Ο ορισμός του sexiness ανέβηκε στη σκηνή, με τζιν στενό παντελόνι, αλυσίδες αντί για μπλουζάκι, κοντό δερμάτινο μπουφάν με βάτες, ζώνη 90ς, λεοπάρ μπότες και attitude “έχω γεννηθεί σουπερστάρ”.

Το κλασικό “μα είναι αυτός 60 ετών;” ακούστηκε επανειλημμένως και η απάντηση είναι: ωμοφαγία, πολλή γυμναστική και ιδιωτικό νησάκι στις Μπαχάμες. Τα visuals στις πέντε περιφεριακές οθόνες δείχνουν ένα Lenny αποδομημένο, ονειρικό, πρίγκιπα της ροκ κανονικά, σε ένα σύμπαν τρισδιάστατο χωρίς όρια.

Με την flying V κιθάρα του κάνει επίκληση εκεί στους ουρανούς στον παλιό του φίλο Prince και συνεχίζουμε με το “Minister of Rock ‘n Roll” και το ολοκαίνουργιο “TK421”, στο οποίο ακούμε σόλο σαξόφωνο και αυτόματα καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαίοι οι μουσικοί που πλαισιώνουν τον Lenny (η οικογένειά του όπως μας είπε χαρακτηριστικά).

Ξεκινώντας από τον βετεράνο Αμερικανό κιθαρίστα Craig Ross (άπειρα χρόνια με τον Lenny), πάμε στο σαξόφωνο του βιρτουόζου Harold Todd με το αφρικανικό “κιμονό” και στο μπάσο του (καθηγητή) Κορεάτη Hoonch “the Wolf” Choi. 

Αποκάλυψη, η αγριόγατα ντράμερ (επίσης καθηγήτρια μουσικής, στον Παναμά) Jas Kayser με τα απίστευτα άφρο μαλλιά, που έκανε τους πάντες να μιλούν για εκείνη στο τέλος της βραδιάς.

Can you feel it; φωνάζει o Lenny και βάζει φρένο στο πλήθος που φωνάζει ρυθμικά το όνομά του για να μας πει ότι συνάτησε πολύ κόσμο κατά την εδώ παραμονή του, μας αγαπάει και νιώθει ότι πρέπει να περάσει περισσότερο χρόνο εδώ.

Στο set list περιλαμβάνονται τα “I’m a Believer”, “I Belong to You” και “Stillness of Heart” με ενδιάμεσα σόλο κιθάρας και μπάσου μαεστρικά τοποθετημένα για να μας πάει η πίεση 22. Το πλήθος απόλυτα συντονισμένο με τις κινήσεις του Lenny στη σκηνή, ουρλιάζει κάθε φορά που εκείνος πλησιάζει πιο κοντά μας. Το αντιλαμβάνεται και παίζει μαζί μας, τινάζοντας τα ράστα του…

Τελικά όλοι τραγουδάμε το “Stillness of heart” και ο Lenny παροτρύνει τον κόσμο να το νιώσει. Στο “Believe” – με ένα ανεπανάληπτο σόλο κιθάρα από την ασκητική φιγούρα του Ross – ο Lenny μας λέει ότι “αν το θέλουμε και πιστεύουμε στον εαυτό μας θα γίνουν όσα θέλουμε” εξάλλου όλα στη ζωή είναι ένα παιχνίδι.

Παιχνίδι είναι τα μουσικά… είδη για τον Lenny, αφού από πάντα αυτό που έκανε πολύ καλά ήταν να μπλέκει σόουλ, R&B, φανκ, ποπ, blues μέχρι και disco, για να φτιάξει τα τραγούδια του. Μην ξεχνάμε ότι την απόλυτη επιμέλεια και παραγωγή των δίσκων του την έχει ο ίδιος και πολύ συχνά παίζει όλα τα όργανα στα κομμάτια του. Δημιουργεί ηχητικά τοπία μέσα στα οποία είναι ο βασιλιάς ενορχηστρωτής. Και εκεί είναι ο απόλυτος θεός!

Όταν ο Lenny “κατέβηκε” στο πλήθος

Η αγάπη του ενισχύθηκε όταν άφησε τους μουσικούς να αυτοσχεδιάσουν και εκεί το ευχαριστήθηκαν όλοι: “Groove with us” φώναξε στο “Fear”. Στο σόλο σαξόφωνο ο Harold Todd “μας πέταξε” με συνοπτικές διαδικασίες στο νεοϋορκέζικο Blue Note, ενώ και ο δεύτερος σαξοφωνίστας ο George Lax ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Μετά τα “Low”, “Paralyzed” (με ακόμα ένα σόλο κιθάρας), “The Chamber” έπεσε και το ερωτιάρικο του χωρισμού με τη Λίζα Μπονέ “It Ain’t Over ‘Til It’s Over” αλλά και το αυτοαναφορικό “Always on the Run”. Το αναμενόμενο πανδαιμόνιο έγινε στο “American Woman” αν και η λέξη γυναίκα και το “μείνε μακριά μου” από τον Lenny είναι σχήμα οξύμωρο.

Άλλο ένα καταπληκτικό σόλο στο “Fly Away”  και ο Lenny κράτησε το “Let Love Rule” για ένα εκπαιδευτικό φινάλε, πολύ προσωπικό… κατέβηκε στον κόσμο, έγινε ένα με τους φανς.

Πήρε τα δώρα τους, τους κράτησε το χέρι, τους είπε ‘I love you’ με νάζι πίσω από τα μαύρα γυαλιά του και μετά υποκλίθηκε (προσκύνησε σχεδόν) το ελληνικό κοινό φορώντας επιτόπου έναν σταυρό που πήρε από τα χέρια ενός θαυμαστή του.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι χιλιάδες που βρέθηκαν στη συναυλία του έφυγαν ακόμα πιο κολλημένοι με τον Lenny, που μας χαμογελούσε συνεχώς και στο τέλος έβγαλε για λίγο τα γυαλιά του… για να μας δει και να τον δούμε πεντακάθαρα.

Το μήνυμα της συναυλίας; Πολλαπλασιάστε την αγάπη. Το κατάφερε!