Όταν η φυγή από την Ελλάδα φαντάζει ως η μόνη λύση αξιοπρέπειας…

Σε μία Ελλάδα που πλέον ζέχνει από τη δυσωδία της σαπίλας των θεσμών, οι αντιφάσεις δίνουν και παίρνουν. Η κυριότερη: Η πιο μορφωμένη γενιά από καταβολής ελληνικού κράτους (χιλιάδες οι Ελληνες και οι Ελληνίδες με περισσότερους από έναν μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών στη διάθεσή τους) καλούνται να κολυμπήσουν σε μία θάλασσα γεμάτη περιττώματα και να επιβιώσουν.

Είναι τρομερά άδικο αλλά ισχύει. Με πρώτο μισθό στα 830 ευρώ (μικτά, άρα καθαρά κάτι λιγότερο από 800) ένας νέος άνθρωπος στην Ελλάδα οφείλει να πληρώσει το νοίκι του (αν μένει μόνος), τους λογαριασμούς του, το φαγητό του και τις λοιπές δραστηριότητές του. Εκ των πραγμάτων αδύνατον. Αδύνατον επίσης θα ήταν αν ο μισθός κυμαινόταν στα 1000 ή και στα 1200 ευρώ λόγω της σοβαρότατης στεγαστικής κρίσης και της εκτόξευσης των μισθωμάτων για την οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκης χορηγεί μόνο ασπιρίνες και αυτές κακής ποιότητας και σχεδίασης.

Αλλά, τέλος πάντων, αν ήταν μόνο οικονομικό πρόβλημα, θα έλεγε κανείς ότι θα άξιζε τον κόπο οι νέοι άνθρωποι να παραμείνουν στη χώρα τους για να παλέψουν. Ξέρουμε όλοι όμως ότι ο τόπος διέρχεται μία κρίση πρωτοφανή στη μεταπολίτευση. Τα πάντα ευτελίζονται, βιώνουμε συλλογικά μία παρακμή, σε επίπεδο θεσμών και αξιών, που σίγουρα θα μνημονεύεται από τους ιστορικούς του μέλλοντος.

Τι παρατηρούν, έντρομοι και αηδιασμένοι, οι νέοι άνθρωποι; Πολλά και αρκούντως σοκαριστικά. Η υπόθεση του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, στο οποίο σκοτώθηκαν δεκάδες συνομίληκοί τους που είχαν όνειρα για το μέλλον, συντρίβεται στις μυλόπετρες της συγκάλυψης που έχει ως στόχο την οριστική διαγραφή των όποιων κυβερνητικών ευθυνών. Πρόκειται για κοροϊδία, για χλευασμό του πόνου των ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους καιτ ους αγαπημένους τους στις ράγες από ένα κράτος κυνικότατο και εξαιρετικά “βαθύ”.

Παρομοίως και στην υπόθεση των υποκλοπών. Θα αναρωτηθεί κάποιος “μα τι ενδιαφέρουν οι υποκλοπές έναν νέο άνθρωπο που έχει στόχο να δημιουργήσει και να μείνει στη χώρα του”; Ας κοπεί, επιτέλους, αυτό το αστείο. Οι νέοι και οι νέες καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι το επί της ουσίας απαλλακτικό πόρισμα του εισαγγελέα Ζήση αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη της βαθιάς σήψης. Για ένα σκάνδαλο το οποίο σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα προκαλούσε πολιτικό σεισμό και άμεση παραίτηση πρωθυπουργού και υπουργών, εδώ οι παρακολουθούμενοι κάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Ποιούν, δηλαδή, τη νήσσαν για να παραμείνουν στις καρέκλες τους και όλη αυτή την μπόχα την εκτοξεύουν στο κοινωνικό σώμα στο σύνολό της. Πιστεύουν, άραγε, ότι απευθύνονται σε λωτοφάγους ή απλά σε ηλίθιους;

Αλλά ακόμα και σε κάτι φαινομενικά πιο απλό, πιο “ευτελές”, πιο χειροπιαστό, το μήνυμα δεν ξεφεύγει από το νόημα των προηγούμενων υποθέσεων. “Κάνουμε ότι θέλουμε και αν σας αρέσει”. Επιχειρούν να πάνε οι νέοι άνθρωποι 5-7 ημέρες διακοπές για να χαρούν τον ήλιο και τη θάλασσα αυτού του ευλογημένου, κατά τα άλλα, τόπου και διαπιστώνουν, οργισμένοι, ότι ούτε αυτό τους επιτρέπεται. Με τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια στα ύψη και τον Πρωθυπουργό να…δεσμεύεται ότι κάποια στιγμή, σε χρόνο ακαθόριστο, θα αντιμετωπίσει το ζήτημα αλλά και τις τιμές των ξενοδοχειακών υπηρεσιών επίσης στη στρατόσφαιρα, οι διακοπές μετατρέπονται σε άπιαστο όνειρο. Σκάνε μύτη, την ίδια ώρα, και “συμβουλές” χιλίων καρδιναλίων από μερίδα ΜΜΕ για το πως μπορείς να περάσεις καταπληκτικά στο… σπίτι σου.

Μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα, τι ακριβώς περιμένουν ότι θα πράξουν οι νέοι άνθρωποι, εκτός από την άμεση φυγή τους πέρα από τα ελληνικά σύνορα σε τόπους πιο ευοίωνους στους οποίους θα μπορέσουν να χτίσουν σιγά-σιγά τη ζωή τους μακριά από την ομαδική κατάθλιψη της Ελλάδας; Δεν τους ενδιαφέρει προφανώς, ούτε ασχολούνται. Γιατί γνωρίζουν, για τους εξουσιαστές της χώρας μιλούμε, ότι δεν βρίσκονται στη θέση τους να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των πολλών. Βουλιάζουν πιο βαθιά στις καρέκλες τους, ενιότε παρακολουθούμενοι, για να εκτελέσουν συμβόλαια αλλότριων συμφερόντων. Και ως τέτοιοι “εκτελεστές”, που στις φλέβες τους ρέει αίμα παγωμένο, αδιαφορούν, είναι απλά τα πράγματα. Αδιαφορούν ακόμα και για τα πιο απλά, να είναι εξοπλισμένα, ας πούμε, με γιατρούς, μηχανήματα και αναλώσιμα τα μικρά νοσοκομεία των νησιών.

Ο ζόφος, που απλώνεται από τον Εβρο μέχρι τα Χανιά και από το Καστελόριζο μέχρι την Κέρκυρα, δεν αφήνει κανένο άλλο περιθώριο επιλογής στους ανθρώπους που σε πείσμα των καιρών εξακολουθούν να ονειρεύονται. Μπαγκάζια λοιπόν και φυγή. Φυγή από τον τόπο των νεκρών ονείρων και της παροιμιώδους διαφθοράς. Φυγή από τον τόπο που το οργανωμένο έγκλημα ανθεί και οι δικαστές μοιάζουν εντελώς ανίκανοι να βάλουν φρένο στην κατρακύλα στην οποία, ενίοτε, παίρνουν ενεργά μέρος. Φυγή από το τίποτα στο κάτι, στην ελπίδα.

Και ως σκεφτόμαστε ότι σε λίγα χρόνια θα χύνονται κροκοδείλια δάκρυα για το νέο brain drain που δημιουργεί δραματικές ανισορροπίες στο δημογραφικό και απειλεί να μειώσει και άλλο τον ήδη μειούμενο πληθυσμό μας; Τους επικήδειους για μία Ελλάδα που χάνεται… Και -δεν αποκλείεται-τους λίβελους κατά των νέων που δεν παραμένουν στον τόπο τους από τηλεστάρ που δεν θα σέβονται πια ούτε την προσωπική τους αξιοπρέπεια…

Ένα αίσθημα αηδίας ανεβαίνει στον ουρανίσκο. Γι’ αυτό, λοιπόν, τι άλλο υπάρχει πέρα από τη φυγή;