Βαγγέλης Αποστόλου: Το ολοκαύτωμα της Αττικής, ολοκαύτωμα της Κυβέρνησης

Οι πυρκαγιές του Αυγούστου στην Αττική, με τις αναμενόμενες καιρικές συνθήκες, ανέδειξαν για μια ακόμη φορά την πλήρη ανικανότητα της Κυβέρνησης να αντιδράσει με σχέδιο και ετοιμότητα.

Στην Αττική που παραδόθηκε ανυπεράσπιστη στις φλόγες δεν υπήρξαν από πλευράς της Κυβέρνησης ως βασικά εργαλεία διαχειριστικές εκθέσεις και αντιπυρικά σχέδια. Το μοναδικό εργαλείο της, οι εκκενώσεις και η χωρίς στρατηγικό σχέδιο καταστολή.

Οι εικόνες που βίωσαν οι κάτοικοι των περιοχών που επλήγησαν ήταν η ανυπαρξία πρόληψης, η προχειρότητα στην καταστολή, ενώ η θεοποίηση των εναέριων μέσων κατάσβεσης δεν αποδίδει τα αναμενόμενα αποτελέσματα (καιρικές συνθήκες, ανάγλυφο εδάφους, κ.λ.π.).

Είναι πλέον αδιαμφισβήτητο (εδώ που φτάσαμε) ότι η ύπαρξη πολλών εναέριων  αποτελεί αναγκαιότητα. Όμως αυτή η προσέγγιση οφείλει να μην αναιρεί την πρόληψη ως το βασικότερο εργαλείο δασοπυρόσβεσης.

Η πολιτική ηγεσία αποδείχτηκε λίγη και μόνο για να επιβεβαιώνει πρόβλεψη κινδύνου. Οφείλει να αντιμετωπίζει το κίνδυνο. Διαφορετικά παραιτείται.

Το κυρίαρχο όμως μέλημα της επόμενης ημέρας, στις πληγείσες από πυρκαγιές περιοχές της αποτελεί ο σχεδιασμός και η υλοποίηση εκείνων των παρεμβάσεων που θα διασφαλίσουν τη περιβαλλοντική αποκατάσταση.

Πρώτο βήμα η οριοθέτηση των καμένων και η καταγραφή τους, από την οποία πρέπει να αναδειχτούν, χωριστά, οι καταστροφές στα δασικού, αγροτικού και αστικού χαρακτήρα εδάφη.

Τα δασικά κηρύσσονται άμεσα αναδασωτέα σύμφωνα με το άρθρο 117 παρ. 3 που αναφέρει ότι (κι αυτό ισχύει και για τις εκτάσεις που έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες από προηγούμενες πυρκαγιές), η εκ νέου κήρυξή τους είναι υποχρεωτική.

Μέχρι σήμερα συμβαίνει το παράδοξο: Καμία πράξη κήρυξης αναδασωτέων, δηλαδή από το 1975 που θεσπίστηκε συνταγματικά η συγκεκριμένη δέσμευση, δεν έχει ολοκληρωθεί, δηλαδή δεν εξετάστηκαν τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης πράξης.

Οι ζημιές στις υπόλοιπες εκτάσεις και στα ακίνητα πρέπει επίσης να καταγράφονται γιατί συνδέονται με τη διαβίωση των πληγέντων. Είναι πολλοί οι κάτοικοι που έχουν σχέση ζωής με όλες αυτές τις εκτάσεις, είτε με κύριο, είτε με συμπληρωματικό εισόδημα και γι αυτό πρέπει να τους καταβληθούν έγκαιρα οι αποζημιώσεις και οι ενισχύσεις που δικαιούνται.

Την ίδια βέβαια στιγμή πρέπει να ολοκληρώνονται οι εργασίες περιβαλλοντικής αποκατάστασης, δηλαδή της αντιδιαβρωτικής και αντιπλημμυρικής προστασίας των καμένων.

Κι επειδή πολλά θα λεχθούν για νέα δάση μετά τις πυρκαγιές, που αφήνουν ακόμη ανοιχτά ζητήματα αλλαγής χρήσης, να ξεκαθαριστεί από την αρχή ένα πράγμα: Όχι μόνο να αφήνεται στη φύση το αναγεννητικό έργο, αλλά και να βοηθιέται γι αυτό.

Παρέμβαση διαφοροποίησης της βλάστησης μπορεί και πρέπει να υπάρξει σε σημεία που η αναγέννηση δεν θα προχωρήσει και ιδιαίτερα σε περιοχές γύρω από χωριά και οικισμούς, όπου μπορούν να χρησιμοποιηθούν κυρίως δασικά είδη που καθυστερούν την επέκταση των πυρκαγιών.

Η συστηματική υπηρέτηση όλων των παραπάνω μπορεί να δώσει μια ελπίδα αποκατάστασης του φυσικού περιβάλλοντος για τις επόμενες πια γενιές.

Σημειώνω ότι οι αλλαγές χρήσης που αποτολμήθηκαν με εργαλείο τη δήθεν ερμηνεία συνταγματικών περιορισμών και της δασικής νομοθεσίας ( Ν.998/1979) θα αποτελούν πάντα και το εργαλείο ενταφιασμού του δασικού οικοσυστήματος. 

*Ο Βαγγέλης Αποστόλου, είναι πρώην Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ & πρώην Υπουργός