ΤΟ “VEEP” ΕΙΝΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Όταν μιλάμε για ποπ κουλτούρα που έχει συνώνυμο με την πρόβλεψη του μέλλοντος, οι Simpsons είχαν για χρόνια την πρωτοκαθεδρία, όμως αυτή τη φορά η κρυστάλλινη μπάλα φαίνεται πως ανήκε αλλού.

Η πολιτική σάτιρα Veep διέτρεξε τα 2010s, ξεκινώντας με αβέβαια βήματα σε μια άνιση 1η σεζόν αλλά βρίσκοντας γρήγορα τα πατήματά του, κάνοντας τα πάντα σωστά στο αποκορύφωμα της 4ης (τελευταίας του δημιουργού Αρμάντο Ιανούτσι πριν αποχωρήσει). Και συνεχίζοντας με έναν κυνικό παραλογισμό να βρίσκει σκοτεινό χιούμορ στο χάος της πολιτικής σκηνής μέχρι και το 2019 όταν και ολοκληρώθηκε μη μπορώντας πλέον, κατά την ομολογία και των συντελεστών του, να παράξει σάτιρα για την Εποχή του Τραμπ.

Το Veep δημιούργησε ο Αρμάντο Ιανούτσι, άγγλος σεναριογράφος της έτερης διάσημης πολιτικής σάτιρας The Thick of It, και ακολουθούσε την διαδρομή της αντιπροέδρου Σελίνα Μάγιερ καθώς προσπαθεί να ανέβει τα πολιτικά σκαλιά και να αφήσει μια κληρονομιά την ώρα που την καταπίνει η κυνική πραγματικότητα της Ουάσινγκτον. Στο ρόλο, η Τζούλια Λούις Ντρέιφους του Seinfeld, κέρδισε Έμμυ ερμηνείας για τις 6 από τις 7 σεζόν της σειράς(!).

Αν όμως το Veep σήκωσε τα χέρια ψηλά μπροστά στην τραμπική λαίλαπα (και παρά το γεγονός πως εμπεριέχει ουκ ολίγες ιδέες και σκέψεις που εξηγούν ή προοικονομούν ένα τέτοιο πολιτικό φαινόμενο), είναι εντυπωσιακό το ότι φαίνεται να είδε, εν μέρει τουλάχιστον, μερικά χρόνια βαθύτερα από αυτήν.

VEEP ΣΥΝΑΝΤΆ VEEP: ΚΑΜΑΛΑ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΣΕΛΙΝΑ ΜΑΓΙΕΡ ΣΕ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Το βράδυ που ο Τζο Μπάιντεν ανακοίνωση την αποχώρησή του ως υποψήφιος των Δημοκρατικών, ονομάζοντας άμεσα την Κάμαλα Χάρις ως διάδοχό του και εν δυνάμει επόμενη υποψήφια, το ίντερνετ όπως ήταν φυσικό εξερράγη – με απόψεις, με memes, με κλιπάκια ομιλιών της Χάρις, με τραγούδια της Charli xcx (όπως έχουμε αναλύσει σε άλλο άρθρο), με σενάρια για το μέλλον αλλά και, μυστηριωδώς, με κλιπάκια από μια πολιτική κωμωδία των ‘10s.

Ναι, το Veep ζούσε τη στιγμή του καθώς έξαφνα οι παράλληλη της διαδρομής της Χάρις με την σειρά του ΗΒΟ άρχιζαν να ξεφεύγουν. Δεν ήταν εντελώς καινούριο το concept. Η Χάρις και η Λούις-Ντρέιφους είχαν ήδη συνυπάρξει μέσα από αξέχαστο χαιρετισμό «veep!» – «veep!».

Ένα χρόνο πριν, το Daily Show με τον Τρέβορ Νόα είχε φτιάξει ένα βίντεο με ανάλογες στιγμές γλωσσικής επαναληπτικότητας και απουσίας νοηματικής τριβής, που περικύκλωσαν με τα λόγια τους τόσο η Μάγιερ όσο κι η Χάρις.

Η Χάρις πάντως διαθέτει μια βαρύτητα και μια ελαφρύτητα την ίδια στιγμή, έχοντας και μια ελαφρώς αλλόκοτη εσάνς – ένα από τα στοιχεία που είναι πολύ πιθανό να την κάνουν συμπαθή πολιτικό σε μεγάλη μερίδα κόσμου, και που συνεισέφεραν στο τεράστιο vibe shift της βραδιάς που ο Μπάιντεν έκανε στην άκρη για εκείνη. Κι είναι κάποιες φορές που, πολύ απλά, μοιάζει να έχει βγει όντως από σκηνές κάποιας ιδιοσυγκρασιακής κωμωδίας, όπως εκείνη τη φορά που χτυπούσε παλαμάκια στο ρυθμό μιας διαμαρτυρίας εναντίον της που δεν είχε καταλάβει ότι ήταν διαμαρτυρία εναντίον της. «Το ίντερνετ συγκρίνει την Κάμαλα Χάρις με την αντιπρόεδρο στο Veep», γράφει το Buzzfeed τον Μάρτιο, μήνες πριν η σύγκριση αυτή έρθει για τα καλά στο προσκήνιο.

Όμως τη βραδιά της αποχώρησης του Μπάιντεν, το Veep έγινε πλέον κεντρικό κείμενο στην πορεία της Χάρις. «Το Veep είναι ντοκιμαντέρ» γράφει ένας πολιτικός ρεπόρτερ του NBC, καθώς μοιράζεται ένα TikTok από τη σκηνή του Veep που η Σελίνα Μάγιερ λέει πως στο σύμπαν της σειράς, «ο Πρόεδρος δε θα διεκδικήσει δεύτερη θητεία».

Η πρώτη σκέψη των πάντων πήγε στην ίδια σειρά καθώς το ίντερνετ γρήγορα γέμιζε με μικρές και μεγάλες αναλόγους της πραγματικότητας με το φιξιόν.

Ίσως το πιο απολαυστικό όλων ήρθε μια μέρα μετά, όταν κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας της η Χάρις φάνηκε να πετυχαίνει ένα σύνθημα την ώρα που αυτό έπιανε, με τρόπο που έχει συμβεί ακριβώς και σε μια από τις πιο αστείες σκηνές των τελευταίων σεζόν του Veep.

«ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ Η ΣΕΙΡΑ ΟΠΛΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΑΜΑΛΑ»

Σε αντίθεση βέβαια με την αστραπιαία ταχύτητα με την οποία η πλευρά της Χάρις αγκάλιασε, ας πούμε την BRAT αισθητική της Charli xcx, εδώ δεν υπήρξε μια ανάλογη κινητικότητα, και για καλό λόγο – η σειρά όχι μόνο δεν πλάθει ένα θετικό πορτρέτο για την Σελίνα Μάγιερ, αλλά η ευρύτη κοσμοθεωρία του σόου γύρω από την αμοραλιστική απο-ιδεολογικοποίηση της πολιτικής δεν είναι κάτι με το οποίο κανείς υποψήφιος Πρόεδρο θα ενθουσιαζόταν να συνδεθεί, στην πραγματικότητα.

Ίσως γι’αυτό κι ο Ιανούτσι να έγραψε γρήγορα στο τουίτερ πως, «μην ξεχνάτε, όλα αυτά απλώς τα δημιουργήσαμε».

Στο μεταξύ, ο Ντέιβιντ Μαντέλ, showrunner της σειράς μετά την αποχώρηση του Ιανούτσι (και βετεράνος του βιτριολικού τηλεοπτικού χιούμορ με προϋπηρεσία σε Seinfeld και Curb Your Enthusiasm), φοβάται πως η σειρά του «θα γίνει όπλο εναντίον της Κάμαλα», προτείνοντας την σκέψη πως η Σελίνα Μάγιερ είναι περισσότερο κοντά στον Μάικ Πενς, τον πρώην αντιπρόεδρο του Τραμπ, παρά στην Χάρις.

Το πού μοιάζει περισσότερο η Μάγιερ είναι κάτι που θα το κρίνει η Ιστορία, πάντως είναι πράγματι αλήθεια πως πίσω από ελπιδοφόρα memes κρύβεται μια αντι-ηρωίδα ιδιαίτερα σκοτεινή. Οι πρώτες σεζόν θεμελιώνουν το Veep ως μια σάτιρα που βλέπει τον κόσμο της πολιτικής ως έναν γραφειοκρατικό εφιάλτη διαδικασιών και ανιούσιας ισχύος, όπου το να επιπλέεις συνδέεται περίπου απόλυτα με την πλήρη απο-ιδεολογικοποίηση.

Η Μάγιερ κάνει διαρκώς προσπάθειες να αποφύγει να πάρει θέσεις επί της ουσίας για οτιδήποτε, για την περίπτωση που κάποια στιγμή χρησιμοποιηθούν εναντίον της. Οι θέσεις που καταλήγει να υιοθετεί προκύπτουν κατά λάθος, και υιοθετούνται μόνο επειδή οι άνθρωποι του κύκλου της διαπιστώνουν πως τους συμφέρει. Άνθρωποι, by the way, πλήρως ανίκανοι, στην καλύτερη περίπτωση: ένα μάτσο από συμφεροντολόγους και γλείφτες δίχως ένστικτα ή αληθινές πεποιθήσεις.

Υπάρχουν εξαιρέσεις φυσικά, αλλά ο τρόπος που το κάθε κομμάτι ονείρου και ιδεολογίας ξεπουλιέται και καταπατάται κατά την απρόσμενη άνοδο της Μάγιερ, κάνουν το Veep σκληρό και καταθλιπτικό, όσο είναι και τρομερά αστείο.

Η σειρά έχει στην Αμερική μια τεράστια άνοδο στριμαρίσματος της τάξης του 350% τις μέρες που ακολούθησαν την ανάδειξη της Κάμαλα Χάρις σε επόμενη υπομενη υποψήφια των Δημοκρατικών. «Το Veep δεν ήταν ποτέ Game of Thrones από πλευράς θεαματικοτήτων», λέει Μαντέλ. «Αλλά σήμερα, νιώθεις ότι μπορεί και να είναι;», γελάει. Ειρωνικά, το φινάλε της σειράς ήταν καλύτερο Game of Thrones φινάλε από ό,τι το φινάλε του ίδιου του Game of Thrones – κι αυτή η αφοσίωση των σεναριογράφων στην αποστολή τους είναι που κάνει τη σειρά τόσο καλή και που της δίνει μια αίσθηση διαχρονικότητας που ξεπερνά την Στιγμή, Εδώ Και Τώρα, στην οποία φτιάχτηκε.

«Είχαμε μια ομάδα σεναριογράφων που είχαν πιάσει τον πολύ θλιβερό παλμό», εξηγεί ο Μαντέλ. «Περάσαμε πολύ χρόνο συγκεντρώνοντας μια εντυπωσιακή ομάδα κωμικών σεναριογράφων και ζητώντας τους να δημιουργήσουν τον χειρότερο πολιτικό που μπορούσαν, που θα μπορούσε να πει το πιο ανόητο πράγμα». Και μια μέρα, συνέβη ο Ντόναλντ Τραμπ. «Ουπς, βασικά προβλέψαμε κάποια πράγματα», λέει ο Μαντέλ.

Αν, είτε λόγω της Χάρις, είτε λόγω της γενικότερης φοράς στην οποία φυσά ο άνεμος, το Veep βρει έστω και με καθυστέρηση την άξια θέση του ως καθοριστικό πολιτικό show των ‘10s, τότε ακόμα κι αν αυτό εν τέλει λέει πολλά για την εποχή. Πίσω στα τέλη των ‘90s, η τηλεοπτική απεικόνιση της πολιτικής είχε τη μορφή ενός sappy, σκρούμπολ παραμυθιού βουτηγμένου στις θεωρητικές ιδεολογικές ασκήσεις, τα μεγάλα συναισθήματα, τα μεγάλα λόγια – το West Wing, δια χειρός Άαρον Σόρκιν, είναι το δημιούργημα της κλιντονικής Αμερικής, από έναν υπέρμαχο της Λογικής που πιστεύει πως όλα λύνονται με τα φλογερά λόγια, αν δεν έχουν λυθεί ήδη δηλαδή.

Στα τέλη των 2010s οι τηλεοπτικές αποδράσεις είναι λιγότερο συναισθηματικές και παραμυθένιες. Αν το Veep κρατά μια συμβολική αξία, αυτή δεν έχει καθόλου να κάνει με εμψύχωση, αλλά με τη θλιβερή διαπίστωση πως η εφαρμοσμένη πολιτική της σημερινής Δύσης, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον άνθρωπο. Αυτή είναι η κατάρα του– αυτός είναι ο θρίαμβός του.