ΟΙ OASIS ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ Η ΚΑΚΟ; ΔΥΟ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΚΟΝΤΡΑΡΟΝΤΑΙ

Τα όπλα σιώπησαν και η μεγάλη αναμονή τελείωσε, το είπαν και οι ίδιοι οι Oasis στην ανακοίνωσή τους ότι επιστρέφουν για λάιβ μέσα στο 2025, αλλά μια μεγάλη συζήτηση άνοιξε. Ξανά. Για την μπάντα που δίχασε και ένωσε, που λοιδορήθηκε και αποθεώθηκε, πουλώντας παράλληλα κάτι εκατομμύρια και γεμίζοντας στάδια και εξώφυλλα εφημερίδων.

Τα δύο αδέρφια, ο Λίαμ και ο Νόελ Γκάλαχερ με κάποιον τρόπο τα ξαναβρήκαν και 15 χρόνια μετά τη διάλυση της μπάντας αποφάσισαν να επιστρέψουν για συναυλίες μόνο στη Μεγάλη Βρετανία -προς το παρόν.

Και η συζήτηση ξανάνοιξε: καλό ή κακό συγκρότημα; Μεγάλη ή υπερεκτιμημένη μπάντα; Επιδραστική ή ποιος τους θυμάται μωρέ;
Δύο συντάκτες του Magazine, ο Κώστας Μανιάτης (υπέρ) και ο Παναγιώτης Μένεγος (έτσι κι έτσι) τα έβαλαν κάτω και ψύχραιμα, μετρημένα, με το κεφάλι καθαρό και την καρδιά γεμάτη, έδωσαν την ετυμηγορία τους.

ΤΟ ΓΟΥΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΑΛΛΑ Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΜΑΝΙΑΤΗ

“Το έκαναν οι Pulp, το έκαναν οι Guns ‘n’ Roses, το έκαναν οι Blur, γιατί να μην το κάνουν και οι Oasis; Αυτά είναι τα επιχειρήματα που κερδίζουν ιντερνετικές μάχες αλλά εμείς δεν θα κινηθούμε εκεί, θα φύγουμε από την επιφάνεια και θα πάρουμε από το αίμα μας και θα καταθέσουμε.

Αυτό είναι ένα reunion με πολλαπλούς συμβολισμούς –της (αδερφικής) αγάπης που πάντα νικάει στο τέλος και της νοσταλγίας ως αναζωογονητικής δύναμης. Και των πολλών, μα πάρα πολλών χρημάτων αλλά δεν είναι ανάγκη να γινόμαστε πεζοί, εμείς είμαστε απ’ τους άλλους.

Ελπίζω, πάντως, σε αντίθεση με τους Blur, αυτό το reunion να εξαντληθεί στα λάιβ και οι Oasis να μη διανοηθούν να βγάλουν νέα τραγούδια γιατί είναι σίγουρο ότι δεν θα ακούγονται. Όπως δεν ακούγονταν και πολλά που βγάλανε μετά τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, συν και των b-sides από τα πρώτα singles τους.

Να σας πω την αλήθεια για μένα πάντα υπήρχαν δύο Oasis: οι Oasis των δύο πρώτων άλμπουμ και κάποιων b-sides -και επομένως και της αδιαμφισβήτητα τεράστιας αξίας- και οι Oasis των δύο πρώτων άλμπουμ και όλων των υπολοίπων δίσκων, μαζί με τις εγωκεντρικές ατάκες, τα πλακώματα, τη φούσκα των νέων Beatles και όλης αυτής της φαιδρότητας. Που εκεί ο καθένας ας πει ό, τι θέλει, δεν με νοιάζει. Γούστα είναι αυτά.

Αλλά το πρώτο “συγκρότημα” αξίζει σεβασμό.

Και γι’ αυτό πάντα λάτρευα να χαζεύω όσους προσπαθούσαν να αποδομήσουν το πρώτο “συγκρότημα”. Έχει κάτι απολαυστικό να βλέπεις κάποιον να παλεύει συνεχώς να επινοήσει νέα κριτήρια για να αποδείξει ότι πχ το “Supersonic” δεν είναι μεγάλο τραγούδι.

Και είναι απολαυστικό γιατί ξέρεις ότι η κάψα του να αποδείξει κάτι τέτοιο δεν έχει να κάνει με τη μουσική αλλά με το συναίσθημα που του γεννούν οι Oasis. Άρνηση, αποστροφή και αηδία. Δεκτόν.

Η απαγορευτική πια εμπορικότητά για ροκ συγκρότημα (κάποτε δεν ενοχλούσε), η αλαζονεία των αδερφών, το υπερβολικό hype και όλη αυτή η ανάμνηση του να μεγαλώνεις ανάμεσα σε ένα περιβάλλον που συνέχεια σου έλεγε “Oasis, Oasis, Oasis”, είναι αναμενόμενο να σου βγάλει μία απέχθεια.

Πραγματικά, το καταλαβαίνω. Η αλήθεια είναι ότι μου συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις αλλά όχι με Oasis, ίσως επειδή οι αφοί Γκάλαχερ με υιοθέτησαν με το “Whats the Story Morning Glory” σε πολύ τρυφερή ηλικία, τη στιγμή που μόλις άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον μουσικό κόσμο.

Αλλά να θες να μειώσεις την αξία τους; Τη διαχρονικότητα; Και κυρίως την επιδραστικότητά τους; Έλα τώρα, είσαι πιο έξυπνος απ’ αυτό.

Βλέπεις τις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών που κυκλοφορούν κάθε τόσο και βλέπεις κυρίως τους δεκάδες μουσικούς που τους αναφέρουν ξανά και ξανά ως βασική επιρροή. Εντάξει, το γούστο είναι υποκειμενικό. Η επιρροή όμως είναι αντικειμενικό κριτήριο.

Έχουν λεχθεί τα πάντα και είναι άβολο το 2024 να τα επαναλάβεις. Μια μικρή παρένθεση μόνο, αλήθεια. Απλότητα, αμεσότητα, αποθέωση του αυτονόητου και της ουσίας, γνήσια λαϊκότητα και τραγούδια φτιαγμένα για να τα μουρμουράς σπίτι σου και ταυτόχρονα σε γήπεδα μαζί με άλλους 80.000.

Μέσα στον ήχο τους κλείνεται όλη η βρετανική παράδοση, από τους Kinks και τους Small Faces μέχρι τους Who και τους T-Rex (που κάποια στιγμή θα τους έκλεβαν τόσο περήφανα). Ήταν το συγκρότημα που όταν ήσουν σε μικρή ηλικία σε έσπρωχνε να μάθεις ροκ ιστορία. Όχι για να τους καταλάβεις -δεν ήταν περίπλοκοι- αλλά για να περάσεις και εσύ όσο καλά περνάνε αυτοί.

Γιατί η βρετανική απάντηση στο Grunge (μυθεύματα της μουσικής βιομηχανίας αλλά ας παίξουμε για ένα λεπτό κι εμείς αυτό το παιχνίδι). Γιατί η βρετανική απάντηση, λοιπόν, στο Grunge ήταν εξωστρεφής, φωτεινή, με έναν ήλιο που shiiiiiiiiiiiines όλη την ώρα, αισιόδοξη, με μεγάλη αυτοπεποίθηση στα όρια της αλαζονείας και μακριά από το ethos του εναλλακτικού κόσμου που είχε κυριαρχήσει μέχρι τότε. Και γι’ αυτό ίσως να φάνηκαν τόσο ξένοι και παρείσακτοι σε πολλούς φανς του εναλλακτικού. Ειδικά στην Ελλάδα.

Και είναι OK αυτό. Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να τους ακούσει. Είναι υποχρεωμένος όμως από τις συνθήκες να αναγνωρίσει την αξία τους.

Τέλος πάντων. Το θέμα είναι ότι θα έχει ενδιαφέρον να τους δούμε σήμερα. Πρόκειται, άλλωστε, για την τελευταία μεγάλη εμπορική ροκ μπάντα πριν το ίντερνετ και δεν πυξλάκισαν ποτέ με επανενώσεις κλπ για να κουράσουν. Ήταν τίμιοι ως προς αυτό.

Οπότε ραντεβού στο Ticketmaster.

ΕΞΑΡΓΥΡΩΝΟΥΝ ΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΕΝΕΓΟ

“Βγάλτε έξω από τη συζήτηση τους Άγγλους.

Γι’ αυτούς που, έτσι κι αλλιώς, η ποπ κουλτούρα είναι βαριά βιομηχανία τους, οι Oasis είναι κάτι ισοδύναμο με το ηλιοβασίλεμα στην καλντέρα – κάπου ανάμεσα σε εθνικό θησαυρό κι εθνικό μύθο. To πολυπόθητο reunion, άλλωστε, προετοιμαζόταν εδώ και 15 χρόνια, από τότε που πλακώθηκαν στο παριζιάνικο φεστιβάλ το 2009 και το διέλυσαν. Από ένα σημείο και μετά τα επεισόδια της κόντρας ήταν τόσο σικέ που επιβεβαιώνουν μια μεγάλη αλήθεια: τα αδέρφια Γκάλαχερ είναι εξίσου καλοί (αν όχι καλύτεροι) marketeers όσο είναι και μουσικοί.

Η επιστροφή τους για 17 βράδια το καλοκαίρι του 2025, για την ώρα μόνο εντός Μεγάλης Βρετανίας, μοιάζει λοιπόν με αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Εθνική εορτή που ενώνει διαφορετικές γενιές. Bloody hell, να κάτι που «έρχεται σπίτι» ξανά!

Μη με παρεξηγείτε, δε θέλω να γίνω μπάτσος (ουπς!) στο γούστο, την πώρωση και τη νοσταλγία κανενός. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να το ζήσω – τις προετοιμασίες με τις δεκάδες μπίρες, το οπαδικό “Don’t Look Back in Anger” στο τρένο μέχρι το Γουέμπλεϊ, το γενικότερο αίσθημα ευφορίας – δε θα το έχανα με τίποτα. (Αν επιβιώσατε δηλαδή της ψηφιακής ουράς στην Ticketmaster και σας περισσεύει «μαγικό χαρτάκι», δε θα πω όχι.) Και μέσα στην αρένα, θεωρείστε δεδομένη τη στεντόρεια φωνή στο “Supersonic”.

Πέραν όμως της viral φρενίτιδας των ημερών, έχει ενδιαφέρον να συζητήσουμε και το πραγματικό legacy του γκρουπ.

Οι Oasis εμφανίστηκαν από το πουθενά σε μια μεταβατική περίοδο. Κοινωνικοπολιτικά, μετά από την μακρά και τραυματική περίοδο της Θάτσερ που κατέληξε στον χλιαρό, επίσης συντηρητικό, Τζον Μέιτζορ. Μουσικοπολιτισμικά, μετά την έκρηξη του acid house και της club κουλτούρας που είχε κάνει λίγο τις κιθάρες στην άκρη.

Οι δύο αναιδείς τσόγλανοι από το Μάντσεστερ ήταν οι κατάλληλοι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή. Να γίνουν τα πρόσωπα της Cool Britannia των 90s. Να ξαναθυμίσουν στους Βρετανούς την κυτταρική τους σχέση με τα ριφ των Beatles και των Kinks. Να πρωταγωνιστήσουν σε χαριτωμένα στημένες κόντρες για το ποιος θα επικρατήσει στη «μάχη της Britpop». Να απασχολήσουν τα ταμπλόιντ με μικρούς χουλιγκανισμούς της καθημερινότητας ή με τις σχέσεις τους με ηθοποιούς και μοντέλα, ενώ ανέβαιναν την κοινωνική σκάλα από τον όροφο των “working class heroes” σε εκείνον με τους σελέμπριτι. Στο τέλος της διαδρομής, φωτογραφήθηκαν δίπλα στον Τόνι Μπλερ την ημέρα που ως Εργατικός ήρθε να υποσχεθεί ότι «τα πράγματα μπορούν να γίνουν μόνο καλύτερα» (εκ των υστέρων, ο Νόελ έχει περίπου απολογηθεί λέγοντας «δεν είχα κρυστάλλινη σφαίρα, πού να το’ξερα ότι θα έβγαινε τέτοιο α…δι;»).

Διάλειμμα για σχετικό απολαυστικό δηλητήριο από ανάρτηση βρετανού παλιού συμφοιτητή στα σόσιαλ: «Δε με ενδιαφέρουν οι Oasis, ούτε και θα με πείραζε να μην ξανακούσω ποτέ κάποιο τραγούδι τους, ειδικά αν το παίζει κάποιος random κόπανος σε μια ακουστική κιθάρα. Αλλά αν είναι όντως να επιστρέψουν, ας το κάνουμε σωστά. Να περάσει ένας νόμος που θα επαναφέρει όλο το τσίρκο: τον Bonehead, τον άλλο τους αδερφό, την Μεγκ Μάθιους (σ.σ. αρθρογράφο και πρώην σύζυγο του Νόελ), τα κουρέματα Πολ Γουέλερ. Κι επίσης, να τυπωθεί ξανά το NME για να διαβάσουμε για την έχθρα του Λίαμ με τη μόνη υποφερτή Spice Girl. Να κάνει ο Νόελ ένα τραγικό κομμάτι με τον Goldie, να πάνε για τσάι με τον Τόνι Μπλερ και μετά να μάθουμε πως πέρασαν τα αδέρφια ένα Σαββατοκύριακο στο Κάμντεν κάνοντας κόκα. Κι όλο αυτό μπορεί όντως να φέρει τη Βρετανία ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνει πραγματικότητα η ταινία “Children of Men”».

Μπράβο λοιπόν στα αδέρφια. Το καταδιασκέδασαν. Ποιος θα έκανε κάτι διαφορετικό; Ποιος θα πατούσε φρένο; Μεταξύ μας ειλικρίνεια. Απλά, δεν είχαν άλλη μουσική. Μετά το Morning Glory, η πορεία -είτε μαζί, είτε σόλο- είναι ελεύθερη πτώση. Κι όπως συνήθως συμβαίνει, έφτασε τώρα η στιγμή να ανοίξουν το μαυσωλείο της britpop για να υπογράψουν εκεί το τσεκ της επιστροφής. Χωρίς να έχουν κάτι καινούργιο να πουν παρά εξαργυρώνοντας τη δική μας νοσταλγία για τη δική μας νεότητα. Fair enough. Δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι.

Βαστα Τζόνι (Μαρ)!
…

Ή μήπως όχι;”