Ο ΛΕΞ “ΕΒΑΛΕ ΦΩΤΙΑ” ΣΤΟ ΟΑΚΑ ΡΑΠΑΡΟΝΤΑΣ ΣΤΟ OFF THE HOOK FESTIVAL
Βρεθήκαμε στο πολυσυλλεκτικό all-things-rap festival “Off The Hook” και κάναμε κεφάλι με τις ρίμες του ΛΕΞ, που “έβαλε φωτιά” στο ΟΑΚΑ.
Απόγευμα Παρασκευής και “ανηφορίζουμε” στο ΟΑΚΑ για το Off The Hook Festival, μία φεστιβαλική φάση που περιμέναμε όλο το καλοκαίρι. Πέρυσι κορυφαίοι χιπ-χοπ καλλιτέχνες από την Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική έδωσαν ραντεβού στην Τεχνόπολη σε μια γιορτή που έμεινε αξέχαστη.
Φέτος το Off The Hook Festival “μεγάλωσε” και άνοιξε τις πόρτες του στο ΟΑΚΑ με την υπόσχεση για ένα διήμερο γεμάτο μουσική, graffiti jam, shows και ένα πολύ δυνατό line-up σε 2 stages με 19 κορυφαία ονόματα – ανάμεσά τους ΛΕΞ, Aitch, Beny Jr., Εθισμός κ.αλ.
Ήταν ένα από τα φεστιβάλ που περίμεναν πολλοί φίλοι της ραπ, μιας μουσικής που έχει πιάσει τον παλμό της εποχής και μιας κουλτούρας που βρίσκεται σήμερα σε μια από τις καλύτερες φάσης της παγκοσμίως. Άλλο ένα Off The Hook festival που η εμφάνιση-δυναμίτης του ακριβοθώρητου ΛΕΞ θα έγραφε ιστορία.
Με φρέσκια στη μνήμη μας την “κόλαση” στη Νέα Σμύρνη και στο Καυτανζόγλειο, ο ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ “έβαλε” για άλλη μια φορά “φωτιά” στο πλήθος που τον ακολουθεί πιστά και τραγουδάει λέξη προς λέξη τα τραγούδια του.
Δουλειές, αδιέξοδα, βία, προσωπική εξέλιξη, επιβίωση. Θέματα που θίγονται στους στίχους του και είναι διαγενεακά και φλέγοντα. Κι αν υπήρξε μία κάποια συζήτηση για τα καπνογόνα σε συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τι να πούμε για τον Λεξ; Πάνω από 15 μετρήσαμε ταυτόχρονα να κάνουν τη νύχτα μέρα, και όλα αυτά μπροστά από μία σκηνή στην οποία δέσποζε το φωτεινό και περιστρεφόμενο λογότυπο με το ανθρωπάκι που πηδάει τον φράχτη.
ΛΕΞ – Εκρηκτικό σερί “Από τους Υπονόμους” μέχρι το “Όχι Σήμερα”
Φτάσαμε στον ανοιχτό χώρο του Athens Olympic Complex λίγο μετά τις 7 και αφού τσεκάραμε τα μπλουζάκια στους πάγκους των merch με κρύα μπιρίτσα στο χέρι παραδοθήκαμε στα opening acts του Off The Hook που “ζέσταιναν” την ατμόσφαιρα. Δεν ξεχνάμε ότι στόχος του Off The Hook δεν είναι μόνο να διασκεδάσουμε, αλλά και να συνδεθούμε σε ένα βαθύτερο επίπεδο με ρίμες που “φωνάζουν” κατά της αδικίας μεταφέροντας τον παλμό των δρόμων. Το line-up το καταφέρνει…
Είναι πολυσυλλεκτικό με φωνές της εγχώριας σκηνής αλλά και “παίκτες” του εξωτερικού – όπως ο μασκοφορεμένος Beny Jr. Ο Σαντάμ ξεσήκωσε τα πλήθη, αλλά ίσως τον μεγαλύτερο χαμό έκανε ο Εθισμός που με τις ρίμες του εξέφρασε τα αδιέξοδα όχι μόνο των Millenials (ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Εθισμού) αλλά και της δικής μας Gen X. Σκέψεις και συναισθήματα που αντιμετωπίσουμε καθημερινά, μια ιστορία σε κάθε τραγούδι, ένα μήνυμα για την κοινωνική αδικία που όλοι έχουμε βιώσει και την ελπίδα κάτι γ@μώτο να πάει καλύτερα.
Όλοι συνωστίζονται μπροστά από την κεντρική σκηνή για τον ΛΕΞ – κάποιοι βέβαια δεν έχουν κουνηθεί ρούπι από εκεί- και η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Δίπλα μας αγόρια και κορίτσια μετά βίας 18 ετών, δηλαδή αγέννητα όταν έβγαζε το 2003 τον πρώτο δίσκο του με τα Βόρεια Αστέρια, κι όμως ο ΛΕΞ τους κάνει να ουρλιάζουν.
Ο “ποιητής του περιθωρίου” όπως το αποκαλούν ξεκινάει με το “Από τους Υπονόμους” και σε χρόνο dt όλα “βάφονται κόκκινα” από τα καπνογόνα. Οι εμφανίσεις του Λεξ είναι σπάνιες και δεν έχουν πολλή “πρόζα”. Αφήνει τους στίχους να μιλήσουν και τη μουσική. Μέσα τους τα ακούμε όλα. Οικονομική κρίση, ναρκωτικά, κοινωνικές ανισότητες, παθογένειες της ελληνικής οικογένειας. Σε κάποιο σημείο ζητάει επιτακτικά να κλείσουν τα φώτα στη σκηνή και μένει να φωτίζεται από τα καπνογόνα. Εδώ στην ωμή ακατέργαστη ενέργεια ο ΛΕΞ είναι στο στοιχείο του.
Ακολουθεί το “Vittorio” και το “Holdem”: “Κι αφού έμαθα να επιβιώνω, έχω ελπίδες να μάθω να ζω”. Ο ΛΕΞ φωνάζει τον DJ Squeezy Anks να συνδράμει και πάμε στην “Καταδίκη”, στο “Point Blank” και το “Μπόμπαν”. “Με λένε ΛΕΞ, με ξέρουν παντού, καρφώνω την κούκλα σαν να ‘ναι βουντού” φωνάζει στο “Παράθυρό Μου” και περνάμε στον [θρυλικό] “Φράχτη” από το “Ταπεινοί και Πεινασμένοι” που το τραγουδάνε και οι πέτρες: “Αυτή η πόλη είναι σπίτι μου απ’ άκρη σ’ άκρη” ουρλιάζουν μαζί του… και οι Αθηναίοι.
Ο ΛΕΞ, που οσονούπω γίνεται 40 ετών, και σε λίγο ίσως αναζητήσει άλλα νοήματα όπως όλοι μας όταν μπήκαμε στα δεύτερα -άντα, έκλεισε τη συναυλία με το “Όχι Σήμερα”, όχι τυχαία…
Θέλουνε να μάθουν πώς το έκανα
Ζω και μ’ αγαπάνε σαν να πέθανα
Μ’ ακούνε στα κρυφά πίσ’ απ’ τα σίδερα
Με χαζεύουνε ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα
Ξέρω τι θα χάσω αν δεν κερδίσω
Γι’ αυτό δακρύζω μόνο όταν κοιτάζω πίσω (πίσω)
Δε θα έρθω σήμερα (όχι σήμερα)
Ψηλά πάν’ απ’ τα σύννεφα
[Για το φεστιβάλ στο offthehook.gr]
