Ο τυχάρπαστος και οι άλλοι: Τον ανέχτηκαν και τους διαλύει…

Αυτό που συμβαίνει εδώ και ένα χρόνο στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτοφανές στην ελληνική πολιτική ιστορία και μπορεί κάποια στιγμή να καταγραφεί σε βιβλίο κάποιων ρεκόρ. Ένας τυχάρπαστος είδε φως, μπήκε, τον ανέχτηκαν και πάει να τους διαλύσει.

Ποτέ και σε καμιά φάση της πολιτικής μας ζωής δεν έχει γίνει αυτό. Ποτέ ένας περαστικός, ένας άσχετος με την ελληνική πραγματικότητα, ένας χύμα δεξιός να είναι υποψήφιος σε αριστερό κόμμα, να του το επιτρέψουν, να τον εκλέξουν, να τους σουργελοποιεί επί ένα χρόνο και τώρα να μη μπορούν να ξεμπερδέψουν μαζί του.

Ποτέ δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης. Στη ΝΔ υποψήφιοι αρχηγοί ήταν, μετά τον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο Ράλλης, ο Αβέρωφ, ο (πατέρας) Μητσοτάκης, ο Στεφανόπουλος, ο Έβερτ, ο Βαρβιτσιώτης, ο Καραμανλής, ο Σαμαράς, η Ντόρα, ο (υιός) Μητσοτάκης. Στο ΠΑΣΟΚ, μετά τον ιδρυτή Ανδρέα Παπανδρέου, ο Σημίτης, ο Τσοχατζόπουλος, ο Αρσένης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, η Γεννηματά, ο Ανδρουλάκης. Στο χώρο απ’ όπου προήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ ο Κύρκος, η Δαμανάκη, ο Κωνσταντόπουλος, ο Αλαβάνος, ο Τσίπρας. Όλοι γνωστά και δοκιμασμένα στην κομματική και (οι περισσότεροι) εν γένει στην πολιτική ζωή.

Ώσπου φτάσαμε σε εκείνο το αξέχαστο καλοκαίρι του 2023, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μεγάλη ήττα και παραιτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας.

Ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο, η πρώτη φορά που ένα μεγάλο κόμμα ταρακουνιέται έτσι; Όχι δα. Το 2012 και η ΝΔ (18%) και ο ΠΑΣΟΚ (13%) έπαθαν το ίδιο. Το ΠΑΣΟΚ το 2015 κινδύνεψε να εξαφανιστεί (ούτε 5%). Όμως, δεν αναζήτησαν τη σωτηρία τους σε κάποιον ουρανοκατέβατο.

Το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και βρήκε τον Μεσσία του στο πρόσωπο του Κασσελάκη.

Ουδείς αναρωτήθηκε “τι είναι τούτος εδώ; Από πού κρατάει η σκούφια του; Ξέρει τι γίνεται στην Ελλάδα; Έχει κάποια σχέση με οτιδήποτε αριστερό;”.

Ουδείς ρώτησε έναν ΣΥΡΙΖΑίο της Αμερικής “τι είναι αυτό το παιδί, τι έχει πει και κάνει μέχρι τώρα;”. Κι έτσι ουδείς έμαθε εγκαίρως ότι ο τύπος αυτός είχε γοητευθεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και λοιδορούσε τον Αλέξη Τσίπρα. Ο ίδιος ο Τσίπρας, με τη μέθοδο “εική και ως έτυχε” (αλλιώς “αρπακόλλα”) τον έβαλε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Σε μη εκλόγιμη θέση, αλλά ο δρόμος είχε ανοίξει. Και ο αρπακολισμός συνεχίστηκε.

Ουδείς έψαξε τίποτα, ακόμα και όταν ο “είμαι ο Στέφανος και έχω να σας πω κάτι” προωθήθηκε από εγχώρια και μη κέντρα “για να νικήσει τον Μητσοτάκη” (έλεγε αφελώς ο ίδιος), αλλά στην ουσία για να διαιωνίσει την κυριαρχία του Μητσοτάκη: ποιος θα εμπιστευόταν έναν τέτοιο τύπο για πρωθυπουργό;

Μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν πάρει τίποτα χαμπάρι. Ο Τσίπρας τού έδωσε την ευλογία του: είτε γιατί ήταν ζαλισμένος από την εκλογική ήττα είτε γιατί “έπρεπε να κοντύνει την Αχτσιόγλου” είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Δεν έχει και τόση σημασία πια, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ένα εκλογικό σώμα απογοητευμένων, απελπισμένων και φανατισμένων, μαζί με ιδιοτελή στελέχη που έπαιζαν για την πάρτη τους (μόνο ο Πολάκης βγήκε τώρα και είπε ότι έκανε λάθος -ψέμα ,αλλά δεν είναι του παρόντος), έστειλαν τον ουρανοκατέβατο στην Κουμουνδούρου.

Τον έστειλαν για “να φέρει νέο αίμα” και για “να νικήσει τον Μητσοτάκη. Και τους έφερε τα αστακοκάραβά του, τα εκατομμύριά του, τα σπίτια του, τη σηπτική δεξαμενή – πισίνα του, το τριήμερο γαμήλιο γλέντι του, όλα αυτά δημόσιο θέαμα. Το ότι τους έστειλε στο (ούτε) 15% στις ευρωεκλογές και τώρα στο μονοψήφιο ήταν απολύτως προβλεπτό.

Επί ένα χρόνο ο Κασσελάκης σουργελοποιεί και καταστρέφει ένα κόμμα. Έχει δημιουργήσει ένα στρατό αφιονισμένων -μικρό, αλλά τη ζημιά την κάνει- που βρίζουν ό,τι μη κασσελακικό τολμάει να κινείται.

Ώσπου οι άλλοτε υποστηρικτές του (Παππάς, Πολάκης κ.α) βλέπουν ότι τούς παρασύρει κι αυτούς στο βυθό και αποφασίζουν να αντιδράσουν. Τον κηρύσσουν έκπτωτο, αλλά τους απειλεί ότι θα μπουκάρει στο γραφείο “του” και, μέσω της ηγερίας Θεοδώρας, ότι θα τους πάει στα δικαστήρια.

Εκτυλίσσονται σκηνές απείρου κάλλους. Αντί να αποσυρθεί στη βίλα των Σπετσών για ανακουφιστικά ποδόλουτρα στη σηπτική δεξαμενή του, ανασυντάσσει τις δυνάμεις του για να επανέλθει στα χειμερινά ανάκτορα της Κουμουνδούρου, με μπροστάρηδες βέρους (παλαιόθεν…) αριστερούς, όπως ο Άρης Σπηλιωτόπουλος και ο Ευάγγελος Αντώναρος. Έχουμε χάσει επεισόδια και δεν ξέρουμε γιατί έχει αποσυρθεί από την εμπροσθοφυλακή ο ναύαρχος…

Κάπως έτσι παίζεται τώρα ένα από τα τελευταία (;) επεισόδια της κωμωδίας (μπορεί και δράματος) “ο Κασσελάκης ξανάρχεται”. Ως αρχηγός τελείωσε, εκτός αν οι ΣΥΡΙΖΑίοι εκλογείς έχουν αποφασίσει να φουντάρουν ομαδικά από την ταράτσα της Κουμουνδούρου.

Με τόσα που έχουν συμβεί, ποιος ξέρει; Ίσως κι εδώ να ισχύει αυτό που έχει πει ο Αμερικανός ψυχίατρος Ίρβιν Γιάλομ: “Η απελπισία είναι το τίμημα που πληρώνει κανείς για να φτάσει στην αυτογνωσία”…