ΚΑΘΙΣΑΜΕ ΣΤΑ ΝΕΑ ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΝ – ΚΑΙ ΔΕ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ

Για να γίνει απολύτως κατανοητή η ευτυχία που ένιωσα τη στιγμή που κάθισα στις νέες θέσεις του Ολύμπιον και του Παύλου Ζάννα, πρέπει πρώτα να πάμε λιγάκι πίσω. «Θα απορείτε πώς βρέθηκα εδώ». Πάμε λοιπόν.

Κάθε χρόνο όταν έφτανε η ώρα για να ξεψαχνίσω το πρόγραμμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είχα πάντα το ίδιο πρόβλημα: Έβρισκα μερικές από τις πιο συναρπαστικές προβολές, ή τις ταινίες κάποιου τυπικά καταπληκτικού αφιερώματος (όπως το περσινό ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ) και ο ενθουσιασμός έδινε άμεσα τη θέση του στον πανικό: Παύλος Ζάννας. Τα καθίσματα-τιμωρία των σινεφίλ. Παλιά, άβολα, σε μια διαρρύθμιση που έτσι κι αλλιώς δεν αφήνει και πολλά-πολλά περιθώρια ελιγμών προκειμένου να βλέπεις.

Λίγους ορόφους πιο κάτω στο διατηρητέο κτίριο βρίσκεται η αίθουσα Ολύμπιον, ιστορική έδρα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μια αίθουσα την ιστορία της οποία της νιώθεις κάθε φορά που περνάς τις πόρτες του και περπατάς μες στον επιβλητικό του χώρο που διατηρεί ακόμα κάτι από τον χαρακτήρα της εποχής του, πίσω στα μέσα του 20ου αιώνα.

Είναι πάντα μια πολύ σημαντική και δύσκολη διαπραγμάτευση, το πώς συντηρείς ζωντανό τον χαρακτήρα και την ιστορικότητα ενός μνημείου, αλλά φροντίζοντας να διαθέτει κάτι όχι μοντέρνο μεν, αλλά έστω λειτουργικό στο σήμερα. Όπως όμως συνέβαινε και με την αίθουσα Παύλος Ζάννας, έτσι και το Ολύμπιον είχε εδώ και πολλά χρόνια πολύ πρακτικές δυσκολίες, από θέματα προσβασιμότητας μέχρι τα απαρχαιωμένα καθίσματα που έμοιαζαν όλο και περισσότερο με δύσκαμπτα κειμήλια που ανήκαν σε έκθεση παρά σε λειτουργική αίθουσα.

Οπότε ναι – πανικός. Θα μπορούσα να παρακολουθήσω το πιο πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Φρέντερικ Γουάιζμαν, το 4ωρο Menus-plaisirs – Les Troisgros για ένα τριάστερο γαλλικό εστιατόριο; Η σκέψη των σκληρών θέσεων του Ζάννα μου έκοψε την όρεξη. Η αλήθεια είναι πως είχα χρόνια να καθίσω για προβολή σε αυτή την αίθουσα. Ακόμα και το ίδιο το Ολύμπιον πια το απέφευγα όσο μπορούσα, γιατί οι χαμηλές, σκληρές πλάτες στις οποίες ήταν αδύνατον να βολευτείς ή να ξεκουράσεις το σώμα σου, ήταν καταστροφικές για την ταλαιπωρημένη μέση μου. Είμαστε εξάλλου και μιας κάποιας ηλικίας πλέον – και το Ολύμπιον, αλλά κι εγώ.

Όταν λοιπόν το φεστιβάλ ανακοινώνει πως «με μεγάλη χαρά υποδεχόμαστε μια ιδιαίτερη στιγμή για το εμβληματικό κτίριο Ολύμπιον και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: την ολοκλήρωση του μεγάλου έργου τοποθέτησης νέων καθισμάτων στις ιστορικές αίθουσες Ολύμπιον και Παύλος Ζάννας», πιστέψτε με: αυτή η χαρά είναι κοινή για όλους μας. Όχι απλά χαρά – ενθουσιασμός.

Διαχρονική επιθυμία τόσο του κοινού της πόλης, όσο και των σινεφίλ από όλη την Ελλάδα που επσκέπτονται τη Θεσσαλονίκη το φθινόπωρο και την άνοιξη για τα δύο κινηματογραφικά της φεστιβάλ. Και επιθυμία, φυσικά, και των ίδιων των ανθρώπων του φεστιβάλ που εδώ και πολλά χρόνια προσπαθούν να φέρουν εις πέρας αυτό το έργο, σκοντάφοντας σε διάφορα εμπόδια – μέσα στα οποία και η πανδημία, κατά της διάρκεια της οποίας πτώχευσε εταιρεία που είχε αναλάβει το έργο σε εκείνη τη φάση.

ΑΝΕΤΑ ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ, ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΑΛΛΟΙΩΝΕΤΑΙ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΝ

Τα νέα καθίσματα είναι εξαιρετικά γιατί πετυχαίνουν την ισορροπία που πρέπει να έχεις υπόψη σου πάντα μπαίνοντας σε μια αίθουσα σαν το Ολύμπιον. Αρχικά, που είναι και το πιο σημαντικό: Είναι άνετα. Η πλάτη δεν είναι πλέον αυτη το στενό, αιχμηρό κομματάκι ξύλου που κόβει την πλάτη σου σε τρία τρίγωνα.

Είναι πολύ μεγαλύτερη, όσο πρέπει για να στηρίζεσαι καλά σε ό,τι στάση επιλέξεις και να μπορείς να ρίξεις με ευκολία όλο το βάρος σου και να βολευτείς πραγματικά. Ταυτόχρονα, δεν είναι και τόσο μεγάλη ώστε να χάνεσαι μέσα της, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο στον χαρακτήρα μιας αίθουσας που ποτέ δεν έμοιαζε (ούτε θα ήθελε να μοιάζει) υπερσύγχρονη: Κομμάτι του χαρακτήρα του Ολύμπιον είναι κι η θεατρικότητά του, και το γεγονός πως περπατάς στο χαλί της αίθουσας βλέποντας παντού γύρω σου κεφάλια να ξεπροβάλλουν από όλες τις θέσεις.

Τα καθίσματα κρατούν αυτή την ισορροπία και στη στόφα τους – είναι άνετα αλλά όχι fluffy, είναι μεγάλα αλλά όχι πολυθρόνες. Δεν χάνεται η σύνδεση με κάτι το old school. Σε αγκαλιάζουν, αλλά δε σε προσκαλούν να κοιμηθείς κιόλας.

Πολύ σημαντικό στη νέα διαρρύθμιση είναι οι απείρως μεγαλύτεροι χώροι που υπάρχουν ανάμεσα στις σειρές καθισμάτων, κι αυτό ισχύει και για τον Ζάννα, αλλά κυρίως για το ίδιο το Ολύμπιον. Μιλώντας ως άνθρωπος που διαχρονικά δυσκολεύεται να βολευτεί σε αίθουσα, νομίζω πως στο νέο Ολύμπιον είναι δύσκολο να μη βολευτείς ακόμα κι αν το θες, με τις τόσο άνετες αποστάσεις που υπάρχουν πλέον.

Με τα νέα αυτά καθίσματα, η χωρητικότητα των αιθουσών μικραίνει πρακτικά, είναι μια απαραίτητη θυσία. Η χωρητικότητα πλέον ανέρχεται στις 406 θέσεις μαζί με τις θέσεις ΑΜΕΑ, ενώ το θεωρείο μπορεί να φιλοξενήσει 80 θεατές. Αντίστοιχα, η χωρητικότητα στον Παύλο Ζάννα διαμορφώνεται στις 180 θέσεις, συμπεριλαμβανομένων των θέσεων ΑΜΕΑ.

Όπως μας ενημερώνει το φεστιβάλ, για το συνολικό έργο αντικατάστασης των καθισμάτων υπήρξε στενή συνεργασία με το γραφείο Νικηφορίδης / Cuomo Αρχιτέκτονες, την προμήθεια και τοποθέτηση των καθισμάτων ανέλαβε η εταιρεία BIRO με έδρα τη Θεσσαλονίκη, με ανάθεση που προέκυψε έπειτα από ανοικτό ηλεκτρονικό διαγωνισμό, ενώ για τις επιμέρους ανάγκες του συνολικού έργου (μοκέτα, βάψιμο, διάφορες εργασίες) υπήρξε συνεργασία με διαφορετικών ειδικοτήτων επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.

Ο προϋπολογισμός για την προμήθεια των νέων καθισμάτων ανέρχεται στις 212.685€.

ΕΝΑ ΟΛΥΜΠΙΟΝ ΚΑΘΟΛΙΚΑ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟ

Στο πλαίσιο αυτής της αναγκαίας ανανέωσης, ολοκληρώθηκαν και εργασίες υποδομών προσβασιμότητας του Ολύμπιον, κάνοντας πλέον το κτίριο καθολικά προσβάσιμο σε άτομα με μειωμένη κινητικότητα. Κατι αφενός πολύ δύσκολο δεδομένων των δεδομένων και πρακτικών περιορισμών που εμφανίζει το τόσο παλιό (και διατηρητέο) κτίριο, αλλά αφετέρου πολύ σημαντικό για τους ανθρώπους του φεστιβάλ. Και, τελικά, κάτι δεδομένο για έναν σύγχρονο οργανισμό.

Πλέον λοιπόν η είσοδος στο κτίριο από την πλατεία Αριστοτέλους, η σκηνή του Ολύμπιον, η αίθουσα Παύλος Ζάννας, το Πράσινο Δωμάτιο, το Δωμάτιο με Θέα, καθώς και τα γραφεία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στον 5ο και 6ο όροφο του Ολύμπιον, είναι όλα καθολικά προσβάσιμα. Τα έργα προσβασιμότητας κόστισαν 66.000€.

Άλλες σημαντικές αλλαγές που έγιναν και στις δύο αίθουσες συμπεριλαμβάνουν:

• Η αίθουσα Παύλος Ζάννας βάφτηκε σε πιο σκούρες αποχρώσεις για να βελτιωθεί η φωτεινότητα και να εξασφαλιστούν καλύτερες συνθήκες θέασης. Επιπλέον, βάφτηκε και το θεωρείο του Ολύμπιον.
• Τοποθετήθηκαν καινούριες μοκέτες και στις δύο αίθουσες.
• Πραγματοποιήθηκαν κατασκευαστικές εργασίες στην αίθουσα Παύλος Ζάννας και στο θεωρείο προκειμένου να εξασφαλιστεί η άνεση των θεατών.
• Πραγματοποιήθηκαν ηλεκτρολογικές εργασίες (φωτιστικά ασφαλείας) και εργασίες αναβάθμισης υποδομών και διασυνδέσεων οπτικοακουστικών μέσων.

Οι παραπάνω εργασίες έχουν κοστίσει μέχρι στιγμής 100.000€, και θα ολοκληρωθούν μέσα στους επόμενους μήνες με ορίζοντα φυσικά την πρεμιέρα του φετινού φεστιβάλ κινηματογράφου, στις 31 Οκτωβρίου.

Ανυπομονούμε λοιπόν να ξανακαθίσουμε στα νέα καθίσματα του Ολύμπιον (και του εξιλεωμένου Παύλου Ζάννα!) σε πραγματικές πλέον συνθήκες προβολής. Αυτή τη φορά, καμία πολύωρη προβολή δε θα μας φοβίσει.