Ο “Άσχημος” επιστρέφει με τον Ορφέα Αυγουστίδη – 5 λόγοι για να μην τον χάσετε

Ο Ορφέας Αυγουστίδης θα βρεθεί και πάλι φέτος επί σκηνής  με τους Γιάννη Κλίνη, Μαίρη Μηνά και Κωνσταντίνο Πλεμμένο, για να συνεχίσουν την επιτυχημένη πορεία του «Άσχημου» του Marius von Mayenburg, που την περσινή σεζόν σημείωσε το απόλυτο sold out στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου.

Ο Marius von Mayenburg είναι μια εξέχουσα προσωπικότητα του σύγχρονου γερμανικού θεάτρου, συγγραφέας και δραματουργός στην εμβληματική Schaubuhne του Βερολίνου, ενώ έχει τιμηθεί με το βραβείο “Κλάιστ, για νέο θεατρικό συγγραφέα” (1997), το βραβείο της Εταιρείας Συγγραφέων της Φρανκφούρτης (1998), καθώς και με το βραβείο του νεοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα της χρονιάς (1999) από το περιοδικό Theater Heute. Τα θεατρικά του έργα φέρουν επί σκηνής σύγχρονους προβληματισμούς και εμβαθύνουν με τρόπο ανατρεπτικό στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, των κοινωνικών προτύπων προσδοκιών και της ατομικής ταυτότητας.

Ο “Ασχημος” είναι ίσως το δημοφιλέστερο έργο του. Γράφτηκε το 2007 και μετά την πρώτη του παρουσίαση στη Γερμανία έχει ανέβει σε περισσότερες από 30 χώρες.

Εμείς είδαμε τον “Ασχημο” και σας τον προτείνουμε για τους ακόλουθους λόγους:

Ο Άσχημος – Μία Μαύρη κωμωδία με νοήματα αλληγορικά

Πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία με έντονο το στοιχείο της φάρσας και των αλληγορικών νοημάτων. Η υπόθεση του έργου περιστρέφεται γύρω από τον Λέττε, έναν εξαιρετικά ταλαντούχο μηχανικό, που συνειδητοποιεί ότι είναι πολύ άσχημος όταν το μαθαίνει από τους συναδέλφους του. Αποφασίζει να υποβληθεί σε πλαστική χειρουργική επέμβαση που του αλλάζει τη ζωή, αφού αποκτά υπερβολική ομορφιά. Ωστόσο, η νέα του εμφάνιση τον μετατρέπει σε προϊόν προς πώληση, οδηγώντας τον σε έναν εφιάλτη απώλειας ταυτότητας και εσωτερικής αλλοτρίωσης, καθώς η εξωτερική του εικόνα γίνεται πιο σημαντική από τον ίδιο.

Το έργο του Mayenburg λειτουργεί παράλληλα σε δύο επίπεδα: σαν μια ευφυή καταιγιστική φάρσα που προκαλεί το γέλιο και συντηρεί ζωηρό το ενδιαφέρον στη θέαση και σαν μία φιλοσοφική αλληγορία για την έννοια της ομορφιάς και της μάζας, ένας δυστοπικός εφιάλτης- σχόλιο πάνω στη φρενίτιδα των πλαστικών επεμβάσεων που υπόσχονται μία επίπλαστη ομορφιά και στον ισοπεδωτικό καπιταλισμό που επιβάλλει να είμαστε όλοι όμορφοι και… ίδιοι.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή

Ο Γιώργος Κουτλής ξέρει πολύ καλά πως να χειριστεί τα σκοτεινά και σαρδόνια νοήματα του “Άσχημου”, πώς να εμποτίσει με ένταση τους γρήγορους και αιχμηρούς διαλόγους και πώς να εναλλάσσει το χιούμορ με την τραγικότητα. Η σκηνοθετική του ματιά χαρακτηρίζεται από την ταχύτητα του ιδιοσυγκρασιακού του δαιμονίου, καταφέρνει και ακροβατεί ανάμεσα στις εύθραυστες ισορροπίες του έργου και σχολιάζει πολύ εύστοχα τη σύγχρονη ομοιογένεια, τη λατρεία στην επίπλαστη ομορφιά των πλαστικών επεμβάσεων, τον αγώνα για τη διατήρηση της ατομικότητας και τη γενικότερη ηθική πτώση των αξιών.

Τελικά, ενώ το “πρόσωπο” φαίνεται να είναι το κεντρικό θέμα του έργου, η αφομοίωση και ο αυτοπροσδιορισμός είναι στην πραγματικότητα τα πραγματικά κεντρικά του θέματα.

Οι ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστών

Οι τέσσερις πρωταγωνιστές ενσαρκώνουν εξαιρετικά τις αντιφάσεις και τις μεταμορφώσεις των χαρακτήρων τους, προσδίδοντας βάθος και λεπτότητα στους ρόλους τους. Η παράσταση σκιαγραφεί τον «δυστοπικό εφιάλτη» της σύγχρονης κοινωνίας, όπου η ομορφιά γίνεται νόμισμα, οι άνθρωποι ομογενοποιούνται, και η ατομικότητα καταπνίγεται.

Ο Ορφέας Αυγουστίδης αποδεικνύεται ιδανικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Λέττε. Υπό τη λάμψη της ομορφιάς του μετατρέπεται σταδιακά από συμπαθητικό, πράο σύζυγο και αξιόπιστο εργαζόμενο σε υπερόπτη εγωιστή που προσπαθεί να πείσει τη σύζυγό του ότι θα πρέπει απλώς να αποδεχτεί ότι είναι μία από τις δώδεκα ερωμένες του.

Απολαυστικός ο Γιάννης Κλίνης στον ρόλο του χειρουργού και του Σέφλερ εντυπωσιάζει για ακόμη μία φορά με τα κωμικά και κινησιολογικά του μέσα. Η Μαίρη Μηνά εκπλήσσει ευχάριστα, καθώς αποδεικνύει πως η κωμωδία της πηγαίνει και μάλιστα πολύ. Και ως σύζυγος του Λέττε, αλλά κυρίως ως ασυγκράτητη σεξουαλικά γραία πλουσία έχει εξαιρετικές στιγμές.

Ο Ασχημος: Τα… όμορφα σκηνικά του

Το σκηνικό είναι ένα λειτουργικό και δυναμικό στοιχείο της παράστασης, το οποίο αλλάζει συνεχώς, ακολουθώντας την πολυπλοκότητα της πλοκής και των χαρακτήρων. Ο σχεδιασμός από τον Κωνσταντίνο Σκουρλέτη περιλαμβάνει πολύχρωμα στοιχεία, όπως τα χαρακτηριστικά βεραμάν πλακάκια, που δημιουργούν έναν έντονο, σχεδόν φουτουριστικό κόσμο. Το σκηνικό μεταμορφώνεται διαρκώς, υποστηρίζοντας τη φάρσα και την αλληγορία του έργου, ενώ προσθέτει μια μοντέρνα οπτική στην κοινωνική σάτιρα του Marius von Mayenburg.

Η κινησιολογία

Άπαντες οι πρωταγωνιστές είναι έξοχα δουλεμένοι κινησιολογικά από τη Χαρά Κότσαλη. Ο ρυθμός τους καταιγιστικός, ένας δίνει τη λεκτική σκυτάλη στον άλλο και όλα μοιάζουν να λειτουργούν σαν μία καλοκουρδισμένη χορογραφία. Οι ηθοποιοί εκτελούν κινησιολογικά απαιτητικές σκηνές που ενισχύουν την ένταση των γρήγορων διαλόγων και τις δραματικές εναλλαγές του έργου. Με ακρίβεια και δημιουργικότητα, η Κότσαλη προσδίδει στους χαρακτήρες ρευστότητα και ένταση, μεταφέροντας στο κοινό την εσωτερική τους αναταραχή, την πάλη τους με την ταυτότητα και την κοινωνική πίεση.