Είδαμε το “Wolfs” με Κλούνεϊ και Πιτ – H χημεία τους “κουβαλάει” όλη την ταινία

Ένα από τα πιο δυνατά celebrity χαρτιά του πρόσφατου φεστιβάλ Βενετίας ήταν φυσικά το δίδυμο Τζορτζ Κλούνεϊ και Μπραντ Πιτ, οι οποίοι ήρθαν στο Λίντο, περπάτησαν το κόκκινο χαλί, φωτογραφήθηκαν ως σταρ-παλιόφιλοι και παρουσίασαν σε παγκόσμια πρεμιέρα τη νέα τους ταινία.

Στο “Wolfs”, που είναι τώρα διαθέσιμο για στριμάρισμα στο Apple TV+, ο Τζορτζ Κλούνεϊ κι ο Μπραντ Πιτ μοιράζονται ξανά τη μεγάλη οθόνη και σε κάνουν να απορείς γιατί τους πήρε τόσο καιρό, μιας και υπάρχει κάτι αβίαστο στη χημεία τους που είναι δύσκολο να μη το απολαύσεις.

Το είχαν καθώς περπατούσαν στη Βενετία, το έχουν όταν μιλάνε στους δημοσιογράφους πλάι-πλάι, και σημαντικότερο όλων, το έχουν –ακόμα– στη μεγάλη οθόνη.

Από τον Spider- Man στον Κλούνεϊ και τον Πιτ

Sony Pictures

Η ταινία είναι γυρισμένη από τον Τζον Γουάτς, πάλαι ποτέ ανερχόμενο σκηνοθέτη του ανεξάρτητου σινεμά ο οποίος ανέλαβε στη συνέχεια εργολαβία τον Spider-Man στη Marvel. Δεν είμαι φαν των συγκεκριμένων ταινιών που φαίνονται αρκετά βεβιασμένες σε σημεία και αφηγηματικά αδρανείς, παρότι φυσικά έχουν τις στιγμές τους.

Αλλά νομίζω τα εμφανή highlights εκείνων των ταινιών έρχονται σε στιγμές όπως στο εμπορικά υπερ-επιτυχημένο “Spider-Man: Far from Home”, όπως αυτές τις μικρές σκηνές που μοιράζονται διάφοροι παλιοί γνωστοί μεταξύ τους χαρακτήρες, εν μέσω χαλασμού. Η συγκεκριμένη ταινία ήταν ως σύλληψη ένα νοσταλγικό cash grab, δε νομίζω να αμφιβάλλει κανείς γι’αυτό, όμως ο Γουάτς αποσπά κάτι αληθινά ανθρώπινο από ηθοποιούς σαν τον Άντριου Γκάρφιλντ ή τον Γουίλεμ Νταφόε καθώς επιστρέφουν σε ρόλους ύστερα από δεκαετίες, κι αυτό την έκανε να ξεχωρίζει πραγματικά από άλλες αντίστοιχες σαβούρες.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί και στο “Wolfs”, η μεγαλύτερη δύναμη είναι το ότι ο Γουάτς ξέρει πώς και πόσο να σταθεί σε μικρές στιγμές ανάμεσα στους δύο κεντρικούς ήρωες / αντι-ήρωες / πρωταγωνιστές, δύο αινιγματικούς fixers δίχως όνομα, τελοσπάντων ας τους λέμε Μπραντ Πιτ και Τζορτζ Κλούνεϊ.

Η ταινία δεν είναι σίκουελ καμίας άλλης, αλλά όπως και στο “Spider-Man: Far from Home”, η όποια απόλαυση δεν προκύπτει από την τυπική και εν τέλει κουραστική πλοκή, αλλά από τα να βλέπεις κινηματογραφικούς σταρς να αγκαλιάζουν τους legacy ρόλους τους – εν προκειμένω, ο legacy ρόλος είναι οι ίδιοι οι κινηματογραφικοί εαυτοί τους, ο Κλούνεϊ κι ο Πιτ, ο Τζορτζ κι ο Μπραντ.

Wolfs: Μία ταινία- άραγμα με δύο σταρ κολλητούς

Οι δυο τους παίζουν δυο fixers οι οποίοι καταφθάνουν στο ίδιο δωμάτιο ξενοδοχείου όπου υπάρχει μια πανικόβλητη πολιτικός (Έιμι Ράιαν) μαζί με το πτώμα ενός νεαρού άντρα, ο οποίος σκοτώθηκε από ατύχημα. Τώρα κάποιος πρέπει να καθαρίσει τη σκηνή. Τους έχουν καλέσει εκεί διαφορετικά αφεντικά, και τώρα οι δυο τους –μοναχικοί λύκοι σε επάγγελμα και σε στάση ζωής– θα πρέπει να συνεργαστούν χωρίς φυσικά καθόλου να το θέλουν.

«Εγώ είμαι ο καλύτερος!», λέει ο καθένας τους, με τη σιγουριά ενός παλιού επαγγελματία αλλά και με την ανεπαίσθητη υπαρξιακή αβεβαιότητα ενός γερασμένου επαγγελματία. Κάθε τους λέξη και κίνηση αποπνέει ναι μεν πείρα, αλλά και φόβο – πώς κάποια εποχή έχει περάσει, πως η συντροφικότητα είναι αυτό που τους λείπει, κι όχι άλλη μια επιτυχημένη μέρα (νύχτα) στη δουλειά.

Είναι αρκετή η πλοκή που ξετυλίγεται από εκεί και ύστερα, σίγουρα περισσότερη από όσο θα χρειαζόταν και σίγουρα με έναν πολύ πιο αργό ρυθμό από το ιδανικό, τη στιγμή που ειλικρινά, ό,τι έχει να προσφέρει η ταινία είναι ήδη μέσα σε εκείνο το δωμάτιο ξενοδοχείου: Πιτ και Κλούνεϊ σε ανταγωνιστικό διάλογο αρχικά, καθώς κανείς δε θέλει ούτε να βλέπει τον άλλον, και καθώς φυσικά ο ένας είναι ό,τι φοβάται (ή δεν αναγνωρίζει) ο άλλος στον εαυτό του. Και που σταδιακά, όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, η δυναμική τους εξελίσσεται σε μια άσπονδη φιλία.

Υπάρχουν σημεία που λειτουργούν απλώς επειδή αυτοί οι δύο μοιράζονται την οθόνη, και υπάρχουν και σημεία που δεν λειτουργούν γιατί το σενάριο είναι γραμμένο με έναν πολύ φορσέ τρόπο. Κι υπάρχει και μια μελαγχολική ανθρωπιά στον τρόπο που αναγνωρίζουν κομμάτια τους ο ένας στον άλλον και αργά και σταδιακά συνειδητοποιούν τι ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει γύρω τους. Ο Τζον Γουάτς πάντως δεν είναι Τεντ Γκρίφιν και σίγουρα δεν είναι Στίβεν Σόντερμπεργκ (σεναριογράφος και σκηνοθέτης αντίστοιχα του “Ocean’s Eleven”) όμως το “Wolfs” μια χαρά διασκεδαστικό είναι ακόμα κι έτσι.

Δεν είναι κάτι σπουδαίο φυσικά – εν τέλει δεν αφήνει μέσα σου κάτι που να διαρκεί, ενώ πολλά αστεία και πολλά κομμάτια της πλοκής είναι τόσο τραβηγμένη και μη-λειτουργικά που είναι λες και έμειναν μέσα στο σενάριο από κάποιο παλιότερο draft απλώς και μόνο επειδή κάποιος σκέφτηκε «fuck it, θα τα πούνε ο Τζορτζ κι ο Μπραντ, μια χαρά θα βγουν, δεν πειράζει». Εντάξει, ναι, δεν πειράζει υποθέτω. Αλλά η ταινία έτσι ποτέ δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα συμπαθές άραγμα με δύο σταρ-φίλους. Αυτή ήθελε να είναι βέβαια, οπότε υποθέτω τα κατάφερε.

Wolfs: Αντί για μπλοκ μπάστερ στις αίθουσες, χαμένο στο ίντερνετ

 

Η ταινία είναι της Apple TV+ κι ενώ αρχικά επρόκειτο να κυκλοφορήσει σε ευρεία κινηματογραφική διανομή (και στην Ελλάδα ανάμεσα σε όλες τις υπόλοιπες χώρες), τελευταία στιγμή πάρθηκε η απόφαση να βγει απλώς σε πολύ περιορισμένες προβολές στην Αμερική και κατ’ευθείαν στην πλατφόρμα αμέσως μετά.

Δε θα πούμε εμείς φυσικά στην Apple πώς θα διαχειριστεί τα μπάτζετ της, απλά μια ακριβή ταινία με δύο τόσο μεγάλους σταρ, την οποία η Apple μπήκε στον κόπο να στείλει και στο φεστιβάλ Βενετίας (όπου παραδοσιακά γίνεται λανσάρισμα είτε οσκαρικών ταινιών είτε πρεστίζ και καλλιτεχνικών μπλοκμπάστερ), είναι παράλογο τελευταία στιγμή να θάβεται με τέτοιο τρόπο.

Δύσκολα θα δημιουργούσε οσκαρικό buzz το συγκεκριμένο φιλμ φυσικά, όμως η συζήτηση που δημιούργησε στη Βενετία σε συνδυασμό με τη δύναμη των δύο σταρ και τις, λογικά, ψιλο-οκ κριτικές που θα έπαιρνε, θα δημιουργούσαν ένα δεδομένο φθινοπωρινό μπλοκμπάστερ για ένα ευρύτατο κοινό. Τώρα είναι απλώς μια ταινία δεκάδων εκατομμυρίων που θα εξαφανιστεί ανάμεσα σε αμέτρητες άλλες σε μια ιντερνετική υπηρεσία – αφενός επειδή το Apple TV+ δεν διαθέτει την δυναμική κοινού του Netflix, αφετέρου επειδή η ίδια η ταινία δεν είναι αρκετά μεστή για να ξεπεράσει την αλγοριθμική μαύρη τρύπα του ίντερνετ.

Είναι κρίμα! Αλλά τουλάχιστον ναι, ένα ευχάριστο Σάββατο απόγευμα στον καναπέ, θα το χαρίσει.